Διακοπές;;;; Γιατί όχι;

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα και για μένα να απέχω από το διαδίκτυο.... Άδεια η blogoσφαιρα εδώ και καιρό, μπροστά μας ο Αύγουστος που θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.... ήρθε η ώρα και για μένα ν' αποσυρθώ λοιπόν....

Διακοπές; Όχι δεν θα πάω.... Δεν θα φύγω από το σπίτι τουλάχιστον. Στο γνώριμο περιβάλλον του, θα οργανώσω τον τρόπο που θα περάσω καλύτερα, που θα ξεκουραστώ, που θα χαλαρώσω και που... θ' αποτοξινωθώ από το διαδίκτυο.....

Ραντεβού λοιπόν αρχές Σεπτέμβρη, ίσως και τέλος Αυγούστου... Ίσως με πετύχετε στο facebook! (είπαμε αποτοξίνωση, αλλά όχι μέχρι στερητικού συνδρόμου).

Μέχρι τότε, διαβάστε κανένα βιβλίο, επισκεφθείτε κάποιον από τους θερινούς κινηματογράφους (γεμάτοι όλοι, αρχίζουν εποχές δόξας και γι αυτούς), τολμήστε καμιά επιθεώρηση (εντάξει δεν είναι η επιτομή της κουλτούρας, αλλά καλοκαίρι είναι...) και κάντε και καμιά βουτιά!

Μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας, εκτός από αντηλιακό, ωτασπίδες για τα παιδάκια που τσιρίζουν και για τις μαμάδες που ξεφωνίζουν για να επιβληθούν ή να ταΐσουν τα βλαστάρια τους, κράνος για τους επίδοξους αθλητές που βασανίζουν τα κεφάλια των λουομένων με τα μπαλάκια του ...τένις στο οποίο προπονούνται, μάσκα για την άμμο που ξεσηκώνουν οι αθλούμενοι και μπαίνει όλη στα μάτια σας και.... (αυτό είναι σοβαρό) σακουλίτσα για τα σκουπίδια σας! Οι ακτές δεν είναι σκουπιδότοπος! Επιπλέον και κάτι ακόμα, τελευταία κυκλοφορούν κάτι πολύ ωραία ατομικά τασάκια, αποκτήστε τα και μην γεμίζετε με γόπες την άμμο!

Αν είστε ελεύθερη, φεύγοντας μην επιμείνετε να πάρετε μαζί τον ναυαγοσώστη, δεν πάει δώρο, όπως η μαλακτική που δίνουν δώρο τα σούπερ μάρκετ με το σαμπουάν! (Πάρτε μόνο τα σκουπίδια σας, επιμένω!)

Ξεχνάω κάτι; Α, ναι! Χαλαρώστε!

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!!!

Οδηγίες για νέους συγγραφείς!

Δημοσιεύθηκε στο PUBLISHERS WEEKLY 08/06/2009 και σας το μεταφέρω αυτούσιο! Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, δοσμένο με χιούμορ, χωρίς να χάνει τίποτα από τις αλήθειες (πικρές) που εμπεριέχει.

Ένας βιβλιοπώλης δίνει 10 χρυσούς κανόνες για να μείνεις
στην καλή πλευρά του βιβλιοπωλείου

1. Αν το βιβλίο σου πρόκειται να εκδοθεί από έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο, μπορείς να περάσεις και να συστηθείς στα κοντινά σου βιβλιοπωλεία Θα φανούμε κακοί και οι δύο όταν θα κυκλοφορήσει το βιβλίο και δεν θα έχουμε ακούσει ούτε για εκείνο ούτε για εσένα! Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περάσεις και να πεις ένα γεια. Είμαστε φιλικοί. Επίσης: ποτέ μην κάνεις παρατήρηση αν δεν υπάρχει το βιβλίο σου. Οι βιβλιοπώλες, όπως και οι ελέφαντες, δεν ξεχνούν ποτέ.
2. Μην τηλεφωνείς ή περνάς περισσότερο από μία φορά την εβδομάδα για να μάθεις πώς πηγαίνει το βιβλίο. Ο ενθουσιασμός σου θα γίνει εκνευριστικός αν επιμένεις να ενοχλείς κάθε μία ώρα. Αν χρειαστούμε αντίτυπα του βιβλίου σου, θα τα παραγγείλουμε Και αν σε αναγνωρίζουμε στο τηλέφωνο από τη φωνή, δεν είναι γιατί έχουμε γίνει φίλοι, αλλά γιατί έχεις γίνει κολλιτσίδα.
3. Μην μας ζητάς να προτείνουμε το βιβλίο σου σε λέσχες ανάγνωσης. Το να θέλεις να εκβιάσουμε την πώληση του βιβλίου σου είναι σαν να εκβιάζεις κομπλιμέντο… είναι περίεργο!
4. Μην μετακινείς το βιβλίο σου κάθε φορά που έρχεσαι στο βιβλιοπωλείο Είναι δική μας δουλειά να το κάνουμε αυτό. Και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου: το να τοποθετήσεις το βιβλίο σου στον πάγκο των ευπωλήτων δεν σημαίνει ότι είναι ή θα γίνει ευπώλητο.
5. Μην ζητάς πληροφορίες για τους ευπώλητους συγγραφείς. Ναι ,κάποιοι μένουν στην περιοχή. Ναι, μερικές φορές έχουμε τα νούμερα των τηλεφώνων τους και τα e-mails τους. Όχι, δεν θα σε φέρουμε σε επαφή με κάποιους για να τους στείλεις το βιβλίο σου. Και όχι, δεν θα σας συστήσουμε αν κάποια φορά βρεθείτε ταυτόχρονα στο βιβλιοπωλείο
6. Μην επιμένεις να ρωτάς το προσωπικό του βιβλιοπωλείου αν έχει διαβάσει το βιβλίο σου. Είναι σαν να τρως χυλόπιτα ζητώντας ραντεβού, μόνο που γίνεται μπροστά σε κόσμο και σε εβδομαδιαία βάση. Και μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αν το διαβάσαμε και το αγαπήσαμε θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθεις.
7. Όταν βρίσκεσαι στο βιβλιοπωλείο μην προσπαθείς να πείσεις τους πελάτες να αγοράσουν το βιβλίο σου. Αν ακούσεις κάποιον να μας ζητάει ένα μυθιστόρημα μυστηρίου μην τρέξεις να προτείνεις το δικό σου βιβλίο. Και αν ακόμη ήταν μυστηρίου –που δεν είναι, δεν είναι σωστή η συμπεριφορά σου.
8. Στείλε κόσμο να αγοράσει το βιβλίο σου. Ένας μεγάλος αριθμός συγγραφέων μάς έχει πείσει να τοποθετήσουμε τα βιβλία τους και δεν έχουμε πουλήσει ούτε ένα αντίτυπο. Σε υποστηρίζουμε, πρέπει να μας υποστηρίξεις
9. Μην στέλνεις τη μαμά σου, τον/την φίλη σου, τη baby sitter να μας κατασκοπεύσει Δεν θα τοποθετήσουμε το βιβλίο σου δίπλα στο ταμείο, στη βιτρίνα ή στα ευπώλητα επειδή θα μας το πουν. Και κυρίως μην στείλεις τη μαμά σου να μας υποδείξει τρόπους βελτίωσης της τοποθέτησης και προώθησης: η μαμά σου δεν διευθύνει το βιβλιοπωλείο
10. Παρακαλώ να σέβεσαι τα όρια μας. Μην μας ρωτάς για το βιβλίο σου όταν μας βλέπεις στην τράπεζα, όταν είμαστε σε ραντεβού ή όταν αγοράζουμε φάρμακα. Μια τέτοια συμπεριφορά θα σημάνει τη μεταφορά του βιβλίου σου στα πιο απόκρυφα και σκοτεινά μέρη του βιβλιοπωλείου και θα δεν θα εμφανιστεί ποτέ ξανά στο φως.

Ανώνυμος Βιβλιοπώλης

Περί ανέμων και γάτων.... Πασχάλης Πράντζιος (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Το συγκεκριμένο βιβλίο, έφτασε στα χέρια μου με το ταχυδρομείο, αφού ο συγγραφέας του, μου το έστειλε με μια γλυκιά αφιέρωση και τον ευχαριστώ θερμά γι αυτό. Είναι νέος και στα χρόνια, αλλά και στα εκδοτικά δρώμενα, αλλά ιδιαίτερα ταλαντούχος και ευφυής απ' ότι φάνηκε από την γραφή του.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο παπά Γκίνης και η Μαριγώ, ερωτευμένοι από τα νιάτα τους, δεν κατάφεραν να παντρευτούν. Η μάνα του Γκίνη, Δέσπω, δεν είδε με καλό μάτι την Μαριγώ για νύφη της γιατί δεν προερχόταν από καλή οικογένεια. Έναν τον είχε τον Γκίνη μετά από τόσα κορίτσια που αράδιασε και μετά από τόσα αρσενικά που έχασε στην γέννα ή και αργότερα και ήθελε για κείνον κάτι καλύτερο. Η κόρη της κυρά Χρυσούλας, η Τσιαμπάρδω όπως την έλεγαν στο χωριό, δεν ήταν για τον μονάκριβό της.... Χήρα η Τσιαμπάρδω και οι φήμες οργίαζαν για τον τρόπο που...μεταχειρίστηκε την χηρεία της. το οτι η Μαριγώ δεν έμοιαζε στην μάνα της, καθόλου δεν το υπολόγισε και μπήκε στη μέση. Ο Γκίνης έγινε παπάς και παντρεύτηκε εκείνη που διάλεξε η μάνα του υποτασσόμενος στην μητρική βούληση, άσχετα αν δεν έγινε ποτέ ευτυχισμένος, άσχετα αν η ίδια η Δέσπω ανακάλυψε πολύ νωρίς το λάθος της εκλογής της, αλλά όλοι έπρεπε να ζήσουν μ' αυτό. Η Μαριγώ παντρεύεται έναν πολύ μεγαλύτερο άντρα και μένει χήρα γρήγορα μ' έναν γιο. Η φτώχεια την αναγκάζει να εργαστεί σκληρά για να επιβιώσει, αλλά παρ' όλες τις παροτρύνσεις της μάνας της, δεν θέλει να ξαναπαντρευτεί, η καρδιά της αιώνια ταγμένη στον πρώτο της έρωτα, τον Γκίνη που και εκείνος βασανίζεται από έρωτα και τύψεις για την άτολμη συμπεριφορά του. Παράλληλα η Τσιαμπάρδω αλωνίζει στο χωριό αλλά και στα γύρω χωριά, γυναίκα καπάτσα, έξυπνη, λύνει και δένει σε ζητήματα καρδιάς και....σώματος. Δίπλα της πάντα η γάτα της και από δίπλα οι άλλες γάτες να κρίνουν των ανθρώπων τα καμώματα και πολλές φορές να τους μοιάζουν απελπιστικά.....

Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, η γραφή φρέσκια, με χιούμορ όπου ήταν απαραίτητο, πανέξυπνο το εύρημα με τους γάτους που κυκλοφορούν ανάμεσα στους ανθρώπους διδάσκονται από τα λάθη τους, αλλά κάνουν και κείνοι τα ίδια ή και χειρότερα, ακολουθούν τις πονηριές και τα καμώματά τους, είναι περίεργοι για την εξέλιξη κάθε ιστορίας...

Η πανέξυπνη Τσιαμπάρδω που λάτρεψα, η Μαριγώ, ο άβουλος Γκίνης, η καταπιεστική Δέσπω με τις κόρες της και όλοι οι άλλοι ήρωες του βιβλίου, συνθέτουν μια πολύ γλυκιά ηθογραφία που αποτυπώνει δεκαετίες της ελληνικής υπαίθρου με τα θετικά και τα αρνητικά της, εξαιρετικά γοητευτική όμως που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και στο τέλος η επίγευση είναι ευχάριστη, έχεις περάσει ευχάριστες ώρες....

Διαφώνησα με το εξώφυλλο που δεν με κέρδισε παρ' όλο που είναι σχετικό με το βιβλίο, αφού οι γάτες περιφέρονται μόνιμα στα πόδια των ανθρώπων, αλλά δεν το θεώρησα δουλεμένο με έμπνευση. Δεν πειράζει η έμπνευση και το μεράκι περίσσευαν στο εσωτερικό του βιβλίου και αυτό ήταν πιο σημαντικό.....

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.

Το προηγούμενο βιβλίο του με τίτλο "Και πάντα με χείλη κόκκινα" κυκλοφορεί από το 2006 πάλι από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και όπως καταλάβατε μπήκε ήδη στα...υπόψιν!

Αν ήταν όλα αλλιώς... Αλκυόνη Παπαδάκη (ΚΑΛΕΝΤΗΣ)

Καιρός είναι να πούμε και κάποια πράγματα για βιβλία....

Οι ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια, έκαναν και ένα καλό. Μου έδωσαν την ευκαιρία και τον χρόνο, να διαβάσω κάποια βιβλία που ήθελα. Ένας τόνος με περιμένει ακόμα, αλλά το καλοκαίρι μπροστά!

Το συγκεκριμένο βιβλίο βδομάδες στα ευπώλητα και όχι άδικα...

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Σαραγώ, κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, χάνει την μητέρα της πολύ μικρή

και ο πατέρας της πλούσιος καπετάνιος, γαιοκτήμονας εργοστασιάρχης και... τοκογλύφος την μεγαλώνει σαν πριγκίπισσα, αλλά η Σαραγώ ερωτεύεται τον Γιάγκο, έναν τριαντάρη κουρέα που ο πατέρας της φυσικά ούτε που θέλει ν' ακούσει για έναν τέτοιο γάμο. Η Σαραγώ όμως δεν ακούει κανέναν. Η ταπεινή καταγωγή του Γιάγκου δεν της λέει τίποτα, μόνο ο έρωτας της για εκείνον Τον ακολουθεί στο σπίτι του, τον παντρεύεται και ο Γιάγκος πάντα ελπίζει οτι η καρδιά του πεθερού του θα μαλακώσει και έτσι θα φτάσει πιο γρήγορα στο πορτοφόλι του... Η μητέρα του, η Μάβρα όπως την λένε, είναι ενθουσιασμένη για την επιλογή του γιου της και κάνει όνειρα που έχουν να κάνουν με τα λεφτά.... Αλλά δεν θα προλάβει, θα πεθάνει λίγες μέρες πριν τον γάμο.

Η ζωή της Σαραγώς ξεκινάει στο φτωχόσπιτο του Γιάγκου και με την συντροφιά της Κουλίτσας. Μιας εξαδέλφης του, που μάζεψε η μάνα του όταν ορφάνεψε. Η Κουλίτσα φτιάχνοντας κουρελούδες βοήθησε στα οικονομικά του σπιτιού και κάνοντας ένα παιδί, βοήθησε στην εκτόνωση του Γιάγκου.... Η Μάβρα χωρίς να το μάθει κανείς, κατάφερε να δώσει το αγοράκι για υιοθεσία, λέγοντας στην Κουλίτσα ότι το μωρό πέθανε πάνω στην γέννα. Ανίδεη για όλα αυτά η Σαραγώ, λατρεύει τον Γιάγκο και αγαπάει την Κουλίτσα σαν αδελφή. Και κείνη όμως λατρεύει το χώμα που πατάει η Σαραγώ. Ένας απόγονος θα έρθει, νόμιμος αυτή τη φορά για τον Γιάγκο, αλλά και πάλι η ψυχή του πατέρας της Σαραγώς δεν θα μαλακώσει. Δεν θα ξαναμιλήσουν ποτέ ώσπου εκείνος πεθαίνει Και ενώ ο Γιάγκος ενθουσιάζεται που επιτέλους θα κληρονομήσει τον καπετάνιο, εκείνος του χαμογελάει ειρωνικά μετά θάνατον, αφού έχει δωρίσει τα πάντα από την τεράστια περιουσία του...

Η Σαραγώ σ' αυτό το διάστημα και ενώ ο άντρας της έχει γίνει ένας τεμπέλης, βγάζει λεφτά από τα υφαντά της και με αυτά μεγαλώνει τον Φάκο, τον γιο τους, παρέα με την Κουλίτσα που το παιδί αυτό, είναι η ίδια της η ζωή. Το δικό της μεγαλώνει χωρίς να το ξέρει σχεδόν δίπλα της και γίνεται κλέφτης, απατεώνας και κακοποιός και είναι η Σαραγώ εκείνη που προσπαθεί να τον βοηθήσει τον Μπιλ, χωρίς να ξέρει ότι και κείνο το παιδί, φύτρα του άντρα της είναι..... Οι ζωές μπλέκονται, οι ανατροπές έρχονται, τα λάθη θα πληρωθούν ένα προς ένα και η Σαραγώ πάντα συνεχίζει να στήνει ψεύτικους κόσμους στην ψυχή της....

Το βιβλίο έχει την γνώριμη ματιά της Αλκυόνης Παπαδάκη, αυτή την λίγο μελαγχολική όπως αρμόζει στους ήρωές της, τους γεμάτους πάθη. Άνθρωποι που γεννήθηκαν φτωχοί χωρίς ελπίδα να ξεφύγουν από την φτώχεια τους, μεγαλωμένους σε υποβαθμισμένες περιοχές. Οι περιγραφές της Μάβρας και των υπολοίπων στο βιβλίο, μου θύμισαν Καραγάτση στο "Δέκα". Δεν είναι εύκολο πάντως να το αφήσεις από τα χέρια σου, σε κρατάει μέχρι το τέλος, αλλά εγώ θα το ήθελα διαφορετικό.... Θα μου πείτε κάθε αναγνώστης το ίδιο αντιδρά πολλές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο που το τέλος του δεν τιμωρεί όλους τους κακούς.... Είναι όμως αληθινό.... Η ζωή δεν έχει πάντα ανατροπές... Καμιά φορά τα μυστικά δεν αποκαλύπτονται.... Καμιά φορά πληρώνουν και οι αθώοι χωρίς να φταίνε.... Αξιολογότατο βιβλίο, μου άρεσε πολύ περισσότερο από το "Ταξίδι που λέγαμε" και απ' ότι φαίνεται άρεσε πολύ και στον κόσμο όπως και η γραφή της Αλκυόνης Παπαδάκη, που έχει φανατικούς αναγνώστες. Πέρασα πολύ ωραίες ώρες με την συντροφιά του, αυτή είναι η αλήθεια....

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν' αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου 'κρυψε ποτέ τα μάτια και τ' αφτιά μου. Της ίδιας: - Η μπόρα - Το κόκκινο σπίτι - Το χρώμα του φεγγαριού - Σκισμένο ψαθάκι - Αμάν... Αμάν! - Ο κάργιες - Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Το τετράδιο της Αλκυόνης - Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

Έστω μια φορά και Ένας έρωτας σαν βροχή στην Μυτιλήνη!

Οι τελευταίοι δύο μήνες, με αποσυντόνισαν εντελώς. Έχω την αίσθηση ότι δεν ήταν μόνο δύο, αλλά πολλοί περισσότεροι Ένας Έρωτας βγήκε στο δρόμο και ταξίδεψε με τις αποσκευές γεμάτες από την αγάπη με την οποία τον περιβάλλατε εσείς οι ίδιοι, γιατί χωρίς εσάς, τίποτα δεν θα μπορούσε να έχει γίνει...

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είπα ποτέ (και ούτε θα πω) όχι, σε καμιά παρουσίαση που θα με φέρει κοντά στο αναγνωστικό κοινό που με αγάπησε και με ανέδειξε. Είναι κούραση, αλλά και εμπειρία μοναδική να βλέπω τα μάτια σας να με κοιτάζουν γεμάτα αγάπη, είναι βαθιά ικανοποίηση και χαρά να σας ακούω να με λέτε "Λένα" και όχι "κυρία Μαντά" και μετά να μου ζητάτε συγνώμη δειλά για την οικειότητα που όμως αυτήν επιζητώ....

Η Μυτιλήνη έκλεισε τον πρώτο κύκλο παρουσιάσεων που συνόδευσαν την έκδοση του Έρωτα και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ τίποτα καλύτερο για να κλείσει αυτός ο πρώτος κύκλος.

Φτάσαμε με την Πασχαλία Τραυλού την Δευτέρα το μεσημέρι σ' ένα νησί πράσινο μεν, αλλά πολύ ζεστό δε! (Αυτό που μένω σε βουνό, μ' έχει κάνει απίστευτα κακομαθημένη τελικά!)

Στο αεροδρόμιο μας υποδέχτηκε ο Γιώργος Μουτάφης από το βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου που μας είχε καλέσει και .... μα ποιος άλλος; Η Αφροδιτούλα μου με τον άντρα της, τον Γρηγόρη! (Αυτή η κοπέλα έχει κάτι από την γλύκα ενός...γλυκού του κουταλιού!)

Και το φάγαμε αυτό το γλυκό στο μπαλκόνι της, το ίδιο απόγευμα, πριν την παρουσίαση! Με θέα το πέλαγος, και στον ορίζοντα τα Μικρασιατικά παράλια, γευτήκαμε παγωτό καϊμάκι και γλυκό βύσσινο φτιαγμένο από τα χεράκια της Αφροδιτούλας, με τα καταγάλανα ματάκια της κόρης της Μερόπης να μας κοιτάζουν (πανέμορφο κοριτσάκι και η αδυναμία μου) και να συναγωνίζονται το γαλάζιο της θάλασσας! Να προσθέσω το υπέροχο τιραμισσού, επίσης δικής της κατασκευής που προτίμησε η Πασχαλία.

Μας βλέπετε εδώ με τον Γιώργο και την Αφροδίτη, όπου για λόγους .... ευπρέπειας, είχαμε απομακρύνει τα γλυκά που είχαν ήδη φαγωθεί!

Και μετά σειρά είχε η παρουσίαση σ' ένα πανέμορφο βιβλιοπωλείο, φτιαγμένο με μεράκι από γλυκούς και καλούς ανθρώπους. Εκτός από τον Γιώργο Μουτάφη στην επιχείρηση είναι και ο αδελφός του, μαζί αποφάσισαν πριν έναν χρόνο να δώσουν στην Μυτιλήνη των 30.000 κατοίκων ένα βιβλιοπωλείο κόσμημα. Ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται με γρήγορους ρυθμούς, όλοι χαμογελαστοί και βιαστικοί να γνωρίσουν την Πασχαλία και μένα. Και κει, άλλη χαρά, να και η Φωτεινή! Φίλη και εκείνη που τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά!

Η Πασχαλία πρώτη από αριστερά, εγώ, η Φωτεινή και μια ξαδέλφη της. Η Φωτεινή από το Μανταμάδο είχε την έμπνευση να μας φέρει λάδι από τον Ταξιάρχη και μια εικόνα του. Ευτυχώς γιατί τελικά δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε τον Ταξιάρχη με το φορτωμένο πρόγραμμα που χώρεσε σ' ένα 24 ωρο!

Και μετά η παρουσίαση... Με κέφι, με ζωντάνια, με αναγνώστες που είχαν διάθεση και λαχτάρα να μιλήσουν μαζί μας. Η Πασχαλία και εγώ αισθανθήκαμε τόσο όμορφα, που χαμογελούσαμε συνεχώς, η χαρά της ψυχής σε...υπερχείλιση!

Επί το έργον εδώ και οι δύο!

Με τον έναν εκ των αδελφών Μουτάφη που μας φιλοξένησαν στο κατάμεστο κυριολεκτικά βιβλιοπωλείο τους, σε μια παρουσίαση που πρώτη φορά έγινε στο νησί απ' ότι μας είπαν.

Η βραδιά έκλεισε ιδανικά. Σ' ένα απίθανο ουζερί, ψηλά, με την πόλη στα πόδια μας και τα φώτα από τις χαμένες πατρίδες να μας θυμίζουν ότι κάποτε ήταν ελληνικές....

Η επόμενη μέρα και μετά από τις υποχρεώσεις μας στα ΜΜΕ του νησιού, συνεχίστηκε στον Άγιο Ραφαήλ, εκεί προλάβαμε να πάμε μόνο και να προσκυνήσουμε με την Αφροδίτη και τον Γρηγόρη να μας ξεναγούν ακούραστοι και πρόθυμοι να μοιραστούν μαζί μας τις ομορφιές του τόπου τους που είναι πραγματικά καταπληκτικός Μην φανταστείτε, τίποτα δεν είδαμε, τίποτα από αυτά που θέλαμε, αλλά υπάρχει πάντα και η επόμενη φορά.... (φθινόπωρο θα είναι πάντως, να γλιτώσω από την ζέστη!)
Τέλος κλείσαμε μ' έναν καφέ πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής και αφήσουμε πίσω μας φίλους αγαπημένους, φίλους της καρδιάς που....κοίτα να δεις.... Από το διαδίκτυο ξεκίνησαν!

Αυτό, όπως έχω πει πολλές φορές είναι το μεγάλο μου κέρδος....

Οι παρουσιάσεις για το καλοκαίρι, τέλος λοιπόν. Από το φθινόπωρο πάλι, ελπίζω και εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να πάω σε καινούργιους φίλους και να επισκεφθώ ξανά τους παλιούς.

Ο Έρωτας χάρη σε σας, βρίσκεται στην 68η χιλιάδα του και προχωράει ακάθεκτος! Και είναι τέτοια η αίσθηση της αγάπης σας, που μοιάζει με μεθύσι....

Ευχαριστώ.....

Ο Έρωτας στην Κύπρο!

Τώρα που όλα ηρέμησαν, που τα συναισθήματα μπήκαν σε μια σειρά, ήρθε νομίζω η ώρα να πως λίγα λόγια για την επίσκεψή μου στην Κύπρο και ν' αφήσω τις φωτογραφίες να πουν τα υπόλοιπα!

Δευτέρα 22 Ιουνίου: Λεμεσός . Βιβλιοπωλείο Μαυρομάτης.

Δεν ήταν η πρώτη μου φορά. Η Μαρίνα με το γλυκό χαμόγελο, η μητέρα, ο πατέρας και τα αδέλφια της, μ' έχουν φιλοξενήσει και πρόπερσι και ήταν απίστευτη η γλύκα τους, η αγάπη τους, η φιλοξενία τους και κυρίως ο κόσμος που γέμισε το βιβλιοπωλείο στην Λεμεσό. Όλοι τους με χαμόγελο, διψασμένοι να μιλήσουμε, να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα. Όλοι τους με τα βιβλία μου στα χέρια, περίμεναν υπομονετικά να τους τα υπογράψω και τους ευχαριστώ για την υπομονή τους!

Έχω πάνω στο γραφείο μου και το δώρο της καλής μου της Μαρίας Μενελάου, τα τρία ροζ μπλοκάκια με το στυλό και είναι σαν να βλέπω την ίδια με το γλυκό χαμόγελο. Τα γλυκά τα φάγαμε ήδη και αυτά δώρο και ήταν τόση η γλύκα τους, όσο και της ψυχής της. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο τον κόσμο που ήταν εκεί για να γνωριστούμε και ν' ανταλλάξουμε υποσχέσεις ότι θα τα ξαναπούμε του χρόνου!

Η βραδιά τελείωσε σ' ένα όμορφο κεντράκι με την οικογένεια Μαυρομάτη να μας πλημμυρίζει με την αγάπη της και οι μελωδικές κιθάρες με τον ήχο τους. Βλέπετε μια παρέα, είχε επιλέξει εκείνο το βράδυ το ταβερνάκι και τραγουδήσαμε μαζί τους. Μαρίνα μου χίλια ευχαριστώ και πάλι!

Τετάρτη 24 Ιουνίου: Λευκωσία. RIVERGATE.

Εδώ τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν... τι; Αλήθεια, τι θα μπορούσα να πω για όλα όσα έζησα με την Αίγλη και τον Δημήτρη, τους δύο ιδιοκτήτες του βιβλιοπωλείου; Τι θα μπορούσα να πω για τον κόσμο που πλημμύρισε την όμορφη αυλή του Rivergate; Πάνω από 120 άτομα, όλα να με κοιτούν στα μάτια και η αγάπη να φτάνει σαν ζεστά κύματα και να με τυλίγει γλυκά. Τι βραδιά κι αυτή;

Τι άλλο θα μπορούσα άραγε να προσθέσω σε αυτές τις εικόνες; Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά για ν΄αγοράσει τα βιβλία μου (και μάλιστα παρ' όλη την μεγάλη παραγγελία της Αίγλης, στο τέλος δεν έμειναν βιβλία!) και μετά όπως βλέπετε, περίμενε πάλι για μια υπογραφή ή μια φωτογραφία. Μαγική νύχτα, μαγικές αγκαλιές, μαγικά βλέματα...

ΥΓ1: Τα γλυκά που μου έφερες Άντρη καταπληκτικά, δεν κάνει που το λέω, αλλά το καρυδάκι, ....ξεψυχάει πλεον!

ΥΓ2: Το χαλούμι Αίγλη και οι πίττες, μια ανάμνηση! Τα παιδιά μου ξετρελάθηκαν!

ΥΓ3: Το θαυμάσιο κολλιέ σου Αίγλη, δεν το φόρεσα μόνο εκείνο το βράδυ για να σε τιμήσω. Το λάτρεψα και το φοράω συνέχεια!

ΥΓ4: Το κοινό της Κύπρου, όπως το θυμάμαι από πρόπερσι! Ζεστό, γλυκό, γεμάτο αγάπη!

Ευχαριστώ πολύ Κύπρο!