Η επέτειος.....

Και ενώ το νέο βιβλίο "τρέχει" σε βαθμό που δεν προλαβαίνει ο υπολογιστής και τα πλήκτρα του, να καταγράψουν όσα δημιουργεί το μυαλό μου, θυμήθηκα τις blog ιστορίες που είχα πει ότι ήθελα να συγκεντρώσω από το παλιό στο νέο ιστολόγιο....

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ……..

Η καφετιέρα έβγαζε τους γνώριμους ήχους της, η φρυγανιέρα είχε πετάξει από ώρα τις χρυσαφένιες φέτες του ψωμιού και το γάλα ήταν ήδη έτοιμο….με σοκολάτα γιατί ο Άλκης και η Χριστίνα, τα παιδιά της, δεν το έπιναν άσπρο…..
Άναψε το φως της κουζίνας….. Πώς να θεωρήσεις ότι μια νέα μέρα ξεκίνησε με τέτοιο σκοτάδι; Θα έριχνε καρεκλοπόδαρα….και έπρεπε να πάει να ψωνίσει σήμερα…Το βράδυ είχαν τραπέζι στους γονείς της και τα πεθερικά της….Δέκα επτά χρόνια γάμου έκλειναν σήμερα και ήταν συνήθεια από τον πρώτο χρόνο το οικογενειακό τραπέζι……
Η οικογένεια μαζεύτηκε για το πρωινό. Με το ζόρι η λέξη «καλημέρα». Πήραν τις θέσεις τους όπως πάντα αμίλητοι…..Έξω η βροχή άρχιζε με κέφι…… Κοίταξε τα παιδιά της. Ο Άλκης έτρωγε με όρεξη. Η Χριστίνα έμοιαζε αφηρημένη. Ο Χρήστος ο άντρας της, κοίταζε κάτι χαρτιά του μεγάλου λογιστικού του γραφείου….
- Θ’ αργήσεις απόψε; τον ρώτησε και κείνος την κοίταξε με βλέμμα αφηρημένο.
- Ίσως….Γιατί ρωτάς;
Άρα το είχε ξεχάσει……
- Έχουμε τραπέζι στους γονείς σου και στους δικούς μου απόψε….το ξέχασες;
- Τραπέζι; Στα καλά καθούμενα; Πώς σου ήρθε ρε γυναίκα;
Δεν θα του το έλεγε….Δεν θα ήταν εκείνη που θα του υπενθύμιζε ότι μια τέτοια μέρα πριν δέκα επτά χρόνια, νόμισε ότι θα συναντούσε την ευτυχία ντυμένη στα λευκά…..
- Όπως κι αν μου ήρθε, το βράδυ έχουμε τραπέζι….του απάντησε ήσυχα.
- Καλά….θα δω τι θα κάνω, αλλά μην με περιμένεις πριν από τις δέκα!
Το σπίτι άδειασε. Τα παιδιά στο σχολείο, ο Χρήστος στη δουλειά και κείνη μόνη, μ’ ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ στα χέρια, για να συγκεντρώσει δυνάμεις. Μέσα στη σιωπή του σπιτιού της, η βροχή που έπεφτε έξω, ακουγόταν σαν εκκωφαντικός θόρυβος. Ακόμα κι έτσι όμως, μπορούσε να σκέφτεται….να θυμάται….
Γνώρισε τον άντρα της όταν ήταν μόλις είκοσι δύο χρονών και δούλευε σαν πωλήτρια σ’ ένα κατάστημα με ανδρικά ρούχα. Εκείνος ήταν τριάντα και συνέχιζε μ’ επιτυχία το λογιστικό γραφείο του πατέρα του. Ντυνόταν πάντα όμορφα και ακριβά….
Την μάγεψε από την αρχή….Ήταν καλοφτιαγμένος, ευγενικός, ήξερε να μιλάει όμορφα….
Αλήθεια….πάντα ήταν το δυνατό του σημείο η συζήτηση…..τουλάχιστον τότε…..Την πήγαινε σε ακριβά εστιατόρια, σε εξεζητημένα μπαράκια και αυτό κράτησε ένα χρόνο….Της ζήτησε να παντρευτούν, χωρίς ποτέ να της έχει πει αν την αγαπάει, αλλά το θεώρησε αυτονόητο και δέχτηκε.
Δέχτηκε, χωρίς να σκεφτεί τι είδους ζωή της υποσχόταν αυτή η ένωση…..
Δέχτηκε χωρίς να σκεφτεί ότι ποτέ δεν την έκανε να γελάει….
Δέχτηκε όλα όσα της είχε επιβάλλει, χωρίς και η ίδια να το καταλάβει…
Δεν θα δούλευε πλέον, γιατί ο Χρήστος ήθελε παραδοσιακή οικογένεια και επιπλέον έβγαζε αρκετά λεφτά ο ίδιος για να τους συντηρεί….Έπρεπε να είναι σοβαρή και να δεχτεί ότι η δουλειά του τον απασχολούσε πολλές ώρες….Τα ρούχα της τα διάλεγε ο ίδιος και έπρεπε να είναι ανάλογα της θέσεώς του….Θα έκαναν οπωσδήποτε δύο παιδιά…..Όλα κανονισμένα από πριν…. Τίποτα δεν είδε εκείνη, τίποτα δεν κατάλαβε τυλιγμένη στο όνειρο ενός άσπρου νυφικού, παραπλανημένη από τον μύθο ενός καλού γάμου…..Πιάστηκε σαν ποντικάκι στην πιο αρχαία φάκα, γεμάτη από την θέα ενός λαχταριστού τυριού που μόνο όταν το γεύτηκε κατάλαβε πόσο άνοστο ήταν…..Πόσο γρήγορα αλήθεια, ήρθε μια αφόρητη πλήξη; Σχεδόν αμέσως…..
Το νυφικό βγήκε και κρύφτηκε σε ένα μεγάλο κουτί στην αποθήκη……
Τα λουλούδια μαράθηκαν, σαφώς πιο γρήγορα από την ίδια….
Τα ρύζια έφυγαν με την βοήθεια της ηλεκτρικής σκούπας…..
Έμεινε εκείνη, μόνη, σ’ ένα άδειο σπίτι, μ’ έναν άντρα που λειτουργούσε περίπου σαν φιλοξενούμενος σ’ ένα καλό ξενοδοχείο….Όταν έμεναν μόνοι, έμοιαζαν να μην έχουν τι να πουν. Ευτυχώς υπήρχε η τηλεόραση και κάλυπτε τις ατέλειωτες σιωπές.
Ευτυχώς υπήρχαν οι παρέες, όλες δικές του βέβαια, αλλά ήταν μια λύση και γιατί όχι; μια παρηγοριά…..Απ’ ότι καταλάβαινε όλες οι γυναίκες γύρω της, την ίδια ζωή ζούσαν, αλλά δεν έμοιαζαν να δυσανασχετούν….
Ήρθαν τα παιδιά να γεμίσουν το κενό….Άλλη μια πλάνη…..Ποτέ κανένα κενό δεν γέμισε με παιδικές φωνές. Γιατί το κενό, δεν ήταν μόνο στον χρόνο, ήταν και στην ψυχή….Και ο χρόνος μπορεί να γέμισε, αλλά η ψυχή; Όλα σταμάτησαν εκεί…..
Εκείνη πνιγμένη ανάμεσα σε πάνες και μπιμπερό στην αρχή, ενώ αργότερα μπλέχτηκε σε ιστούς μαθημάτων, τετραδίων, χορού, κολυμβητηρίου, αγγλικών, γερμανικών και τελειωμό δεν είχαν….Εκείνος είχε πάντα την δουλειά του, τους φίλους του και τώρα τελευταία την Αλίκη….
Δεν ήταν τυφλή, ούτε κουτή….Η όμορφη λογίστρια που είχε προσληφθεί εδώ και τρεις μήνες, ήταν η νέα του κατάκτηση….Θα ήθελε να τον κατηγορήσει, αλλά δεν μπορούσε….πρέπει να έπληττε και εκείνος, όπως η ίδια…..
Μπήκε στο αυτοκίνητο μούσκεμα από την βροχή. Έπρεπε να βρει ένα σούπερ-μάρκετ που να είχε γκαράζ, για τέτοιες μέρες….Μέχρι να βάλει τα ψώνια μέσα, είχε φτάσει να στάζει και τώρα τα δόντια της κτυπούσαν…Έβαλε μπρος και αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε να φτάσει σπίτι της με τέτοιο κατακλυσμό. Οδηγούσε αργά, έπρεπε να προσέχει…
Ο Χρήστος είχε δεχτεί να της πάρει αυτοκίνητο, μόνο όταν τα παιδιά άρχισαν τα μαθήματα εκτός σπιτιού και έπρεπε να τα πηγαίνει η ίδια, αλλά και σ’ αυτό είχε βάλει όρους….Δεν έπρεπε να τρέχει και το παραμικρό τρακάρισμα να της συνέβαινε, δεν θα οδηγούσε ξανά……
Δέκα χρόνια τώρα, δεν είχε ούτε μία γρατσουνιά στο ενεργητικό της και έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι……Ευτυχισμένοι ήταν οι γονείς….Και οι δικοί της, αλλά και οι δικοί του.
Γιατί να μην ήταν όμως;
Οι δικοί του, αν και στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί, μετά, όταν είδαν πόσο καλή, γεμάτη υπομονή και κατανόηση ήταν η νύφη τους, πόσο ολιγαρκής και γεμάτη αυταπάρνηση ήταν η συμπεριφορά της, τότε πείσθηκαν πως η εκλογή του γιου τους ήταν η καλύτερη….
Η γυναίκα που είχε διαλέξει ο Χρήστος, ήταν άψογη νοικοκυρά, υποδειγματική μητέρα αργότερα, δεν είχε φίλες, δεν έβγαινε ποτέ χωρίς τον άντρα της, ήταν πάντα πρόθυμη να κάνει ότι της ζητούσε ο γιος τους και απέναντί τους, ήταν ευγενική και τυπική στις υποχρεώσεις της…..
Οι γονείς της πάλι, όταν ο Χρήστος ζήτησε την κόρη τους, θεώρησαν ότι ήταν προσωποποιημένη η τύχη που είχε κτυπήσει την πόρτα του παιδιού τους και ευχαρίστησαν με ειλικρίνεια Τον Θεό. Όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο οι προσευχές τους συνέχιζαν ενώ αναστέναζαν για την μικρή τους κόρη που κατά την γνώμη τους, δεν είχε μυαλό…..
Πόσο ζήλευε την αδελφή της, το ήξερε μόνο η ίδια….Η Ανθή ήταν ένα ανεξάρτητο πλάσμα, από την ώρα που γεννήθηκε, αν όχι από πριν….Φαίνεται κάτι στα κύτταρά της, υπήρχε από την στιγμή της δημιουργίας της….Μεγάλωσε χωρίς να φοβάται κανέναν, ούτε καν τον πατέρα τους και χωρίς ποτέ να μείνει χωρίς παρέες, βόλτες και μπαράκια, κατάφερε να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Στο σχετικό έντυπο που έπρεπε να συμπληρώσει, η μόνη πόλη που δεν είχε δηλώσει, ήταν η Αθήνα….Σπούδασε στην Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα δούλευε σερβιτόρα καταφέρνοντας να μην επιβαρύνει καθόλου τους γονείς, για να μην μπορούν να της πουν κουβέντα…… Δεν γύρισε ποτέ από κει….Της ταίριαζε αυτή η πόλη και έστησε εκεί την ζωή της. Και όχι μόνο την έστησε, αλλά την έζησε κιόλας. Μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, είχε παντρευτεί μ’ έναν σπουδαίο τύπο, που όμως ο άντρας της δεν συμπάθησε ποτέ και τον έλεγε «υπόκοσμο». Για τον Χρήστο, ένας άνθρωπος που δουλεύει νύχτα και έχει δικά του τρία μπαράκια, δεν μπορεί παρά να ήταν…. τουλάχιστον έμπορος ναρκωτικών!
Όμως η Ανθή φαινόταν και ήταν ευτυχισμένη. Διαφορετικά δεν θα έλαμπαν έτσι τα μάτια της, δεν θα είχαν τα χείλη της πάντα αυτή την ελαφριά ροπή προς τα πάνω σε μια υποψία μόνιμου χαμόγελου…..
Άλλαξε τα βρεμένα ρούχα της και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τον άλλο μήνα, θα γινόταν σαράντα δύο χρονών και όσο αυστηρή και να ήταν με τον εαυτό της, ήξερε πως έμοιαζε νεότερη. Ψηλή, αδύνατη, παρά τα δύο παιδιά και με όμορφα χαρακτηριστικά. Φτάνει να μην κοιτούσε κανείς τα μάτια της…. Εκεί τα χρόνια έδειχναν διπλά, η κούραση δυσβάστακτη, η ανία ολοφάνερη….
Είχε καταλάβει ότι ο Χρήστος την απατούσε για πρώτη φορά, μετά την γέννηση της Χριστίνας…. Δεν είχε ενθουσιαστεί που το πρώτο τους παιδί ήταν κορίτσι, αλλά φρόντισε να μην δείξει πόσο πολύ ήθελε έναν γιο…..Ίσως γι αυτό δεν περίμενε ούτε έξι μήνες πριν την αφήσει πάλι έγκυο και τώρα που το σκεφτόταν, αν δεν είχε γεννηθεί ο Άλκης, πιθανότατα θα έκαναν κι άλλο παιδί. Όταν ο σκοπός επετεύχθη ο Χρήστος φρόντιζε από κει και μετά να παίρνει τις προφυλάξεις του……
Άργησε να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον άντρα της, γιατί οι ευθύνες του σπιτιού και της μητρότητας, δεν της άφηναν χρόνο. Εξάλλου ήταν πολύ διακριτικός…..
Στην αρχή αισθάνθηκε οργή και απόγνωση. Δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ο άντρας της την πρόδιδε κατ’ αυτό τον τρόπο…Μετά αναρωτήθηκε τι λάθος είχε κάνει εκείνη.
Υπέβαλλε τον εαυτό της σε αυστηρότατες δίαιτες για να βρει γρήγορα τη γραμμή της, γράφτηκε σε γυμναστήριο, άλλαξε τα μαλλιά της, φρόντισε να προσέχει το ντύσιμό της, αλλά εκείνος συνέχιζε ν’ αργεί τα βράδια, συνέχιζε να μιλάει χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο και όταν άρχισε τα επαγγελματικά ταξίδια, που φυσικά ήταν μια γελοία δικαιολογία , τότε στράφηκε απελπισμένη στην μητέρα της, ζητώντας την συμβουλή της.
- Δεν φαντάζομαι να του έκανες καμιά σκηνή! Ήταν το πρώτο πράγμα που της είπε εκείνη.
- Όχι βέβαια!
- Ευτυχώς! Ο Θεός σε φώτισε κοριτσάκι μου!
Είχε κοιτάξει την μητέρα της με απορία.
- Γιατί με ρώτησες κάτι τέτοιο μαμά; είχε ζητήσει να μάθει.
- Γιατί δεν λένε τέτοια πράγματα στον άντρα τους!
- Και τι να πω δηλαδή;
- Τίποτα! Να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις! Θα του περάσει!
- Μαμά, σου είπα ότι ο Χρήστος με απατάει! Δεν σου είπα ότι έχει πονοκέφαλο!
- Το ίδιο κάνει! Άντρας είναι, θα κάνει τα δικά του! Και στο τέλος-τέλος, σε σένα θα γυρίσει! Εσύ είσαι η γυναίκα του και η μάνα των παιδιών του! Πού θα πάει;
- Μα τι να τον κάνω όταν γυρίσει αφού έχει κοιμηθεί με τόσες άλλες;
- Τι τον κάνουν τον άντρα κορίτσι μου; Τι τον κάναμε όλες μας δηλαδή;
- Ποιες όλες;
- Έχει γούστο τώρα να νομίζεις ότι είσαι η μόνη που τρώει κέρατο! Αχ, παιδάκι μου, όλες από κει περάσαμε!
- Και ο μπαμπάς δηλαδή…..
- Και κείνος στον καιρό του έκανε! Αλλά έκανα ότι δεν καταλάβαινα! Κυρία εγώ! Και στο τέλος βαρέθηκε, μαζεύτηκε και τον κέρδισα!
- Μα πώς τον κέρδισες, αφού βαρέθηκε και σταμάτησε;
- Εγώ δεν είμαι ακόμα η γυναίκα του; Εγώ δεν έχω τ’ όνομά του;
- Και για ένα όνομα, πρέπει να υποστώ όλη αυτή την ταπείνωση;
- Ποια ταπείνωση βρε κορίτσι μου; Εσύ είσαι στο σπίτι, κυρά και αρχόντισσα ! Τίποτα δεν σου λείπει, με τα λούσα σου, με το ωραίο σου το σπίτι, με τα λεφτά του στη διάθεσή σου, τι άλλο θέλεις;
- Δηλαδή τώρα μου λες ότι πουλιέμαι, αλλά τουλάχιστον ακριβά!
- Σαχλαμάρες! Πουλιέσαι….αλλά και έτσι να είναι, στον άντρα σου πουλιέσαι! Δεν είναι ξένος!
- Τώρα ποιος λέει σαχλαμάρες μαμά; Κι έπειτα αν εγώ δεν θέλω να συνεχίσω να ζω έτσι;
- Και τι θα κάνεις;
- Κι αν τον χωρίσω;
- Ε, πάει! Τρελάθηκες! Χωρίζουνε παιδάκι μου για μια τέτοια αιτία;
- Αλλά; Για ποια αιτία χωρίζουν;
- Αν ας πούμε, ήταν μέθυσος! Αν έπαιζε χαρτιά! Αν σε χτυπούσε! Τότε να έλεγα είσαι δικαιολογημένη….αλλά επειδή έχει μια φιλενάδα; Αμαρτία είναι! Κι έπειτα έχεις δύο παιδιά! Πώς θα τα ζήσεις; Δουλειά πού θα βρεις; Θ’ αφήσεις δηλαδή τα πλούτη σου και τα καλά σου για να ξαναγίνεις πωλήτρια; Σύνελθε παιδί μου και άκουσε την μάνα σου! Δεν είναι για σένα όλα αυτά!
Είχε ακούσει την μάνα της…..Είχε παραδεχτεί πως δεν ήταν για κείνη όλα αυτά…..
Το τραπέζι ήταν έτοιμο και το είχε στολίσει με λουλούδια για την περίσταση.
Στο κάτω-κάτω, ήταν γιορτή….Γιορτάζεις έναν γάμο που κράτησε τόσα χρόνια, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες….. Ίσιωσε μια μικρή ζάρα στο τραπεζομάντιλο και αναρωτήθηκε τι θα έλεγε ο Χρήστος όταν μάθαινε για ποιο λόγο είχε γίνει το οικογενειακό τραπέζι και συνειδητοποιήσει ότι το είχε ξεχάσει….. Τουλάχιστον τα παιδιά, όταν τους το είπε πριν λίγο, φάνηκαν να ντρέπονται και η ντροπή τους έδειχνε ειλικρινής….Είχαν εξαφανιστεί και όταν γύρισαν, κρατούσαν μια ανθοδέσμη στα χέρια τους που της την πρόσφεραν μαζί με την συγνώμη τους….Δεν είχε παράπονο από τα παιδιά της…. Οι γονείς κατέφθασαν με μεγάλα χαμόγελα, γλυκά, σαμπάνια και λουλούδια και κείνη φόρεσε το καλό της χαμόγελο για να τους υποδεχτεί.
- Ελένη μου να ζήσετε! Της είπε ο πεθερός της και κείνη γύρισε το μάγουλο για να δεχτεί το φιλί του.
Ελένη….. Αλήθεια, την έλεγαν Ελένη…..Κόντευε να το ξεχάσει πια….
Ήταν «μαμά» για τα παιδιά, «γυναίκα» για τον Χρήστο, «κοριτσάκι μου» για τον πατέρα της και την μητέρα της, «κόρη μου» για τα πεθερικά της, αλλά ποτέ Ελένη….. Για κανέναν πια….το όνομα είχε αντικατασταθεί από την ιδιότητα και μαζί, κάπως έτσι, είχε χαθεί και η προσωπικότητα αλλά ποιον να κατηγορήσει για την απώλειά της;
Ο Χρήστος μπήκε στο σπίτι, είδε τα λουλούδια, είδε τα γλυκά και επιτέλους θυμήθηκε.
Ήταν κωμικός ο τρόπος που στην αρχή ανασήκωσε τα φρύδια προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε γιατί σίγουρα δεν έμοιαζε με συνηθισμένη οικογενειακή συγκέντρωση όλο αυτό.
Μετά κάρφωσε τα μάτια του στα μάτια της Ελένης που τον κοιτούσε με μια ελαφριά ειρωνεία και τέλος κτύπησε με απελπισία το μέτωπό του.
- Φτου να πάρει! Είπε. Γι αυτό κάτι έλεγα όλη μέρα ότι ξεχνούσα! Έχουμε επέτειο γάμου!
Γέλασαν όλοι. Ακόμα και η ίδια. Τον άφησε να την φιλήσει στο μάγουλο και αναγνώρισε πως τουλάχιστον είχε αισθανθεί άσχημα. Κάτι ήταν κι αυτό…..
Κάθισαν στο τραπέζι και ύψωσαν τα ποτήρια στην υγειά τους, ευχόμενοι αυτός ο γάμος να είναι πάντα ευτυχισμένος για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη……Λες και ήταν ποτέ…..
Η Ελένη κοίταξε τον Χρήστο πάνω από τα υψωμένα ποτήρια και είδε το ένοχο χαμόγελό του και τα μάτια του πρόδωσαν τις σκέψεις του….. Ντρεπόταν…..Θετικό…..
Είχε αρχίσει να γκριζάρει στους κροτάφους…..Θετικό…..
Είχε αρχίσει να κάνει κοιλίτσα……Θετικό…..
Έδειχνε κουρασμένος……Θετικό…..
Θυμήθηκε την τελευταία κουβέντα που της είχε πει ,τότε, η μητέρα της:
« Κάνε υπομονή κορίτσι μου…..Θα στρώσει….»
Ίσως είχε δίκιο….. Πόσο θα κρατήσει ακόμη να φέρεται σαν νεαρός; Για πόσο ακόμα θ’ αγνοεί ότι πάνω απ’ όλα έχει μια οικογένεια; Πόσο καιρό θα συνέχιζε να παραμελεί την γυναίκα του;
Δεν μπορεί…..Θα στρώσει……

Οδηγίες προς...ναυτιλομένους και άλλα απαραίτητα!

Ήρθε η ώρα για να ξανακάνω αυτή την ανάρτηση, που θεωρώ απαραίτητη για να μην έχουμε παρεξηγήσεις!
ΑΡΧΙΣΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΒΙΒΛΙΟ!!!!!!!! (Όχι του 2010, αυτό είναι κιόλας έτοιμο για τον Μάιο, τα είπαμε!).
Αυτό τώρα σε γενικές γραμμές είναι καλό, αλλά έχει και τα δύσκολα! Όπως λοιπόν έδωσα οδηγίες στην οικογένεια (μην μου μιλάτε όταν γράφω, μην μου μιλάτε όταν σκέφτομαι, μην μου μιλάτε όταν διαβάζω αυτά που έχω γράψει, μη μου μιλάτε γενικώς!), έτσι σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω και στους φίλους μου. Πάμε λοιπόν!
1) Μην μου στέλνετε στο face book, βιντεάκια, ιστοριούλες, ανέκδοτα κλπ, γιατί δεν θα προλαβαίνω να τα δω!
2) Μην μου στέλνετε mails τεραστίων διαστάσεων, γιατί δεν θα προλαβαίνω να τα διαβάζω και θ' αργώ ν' απαντήσω, γιατί είναι πια γνωστό ότι μόνη μου απαντώ, μόνη μου διαβάζω!
3) Θα κάνετε υπομονή που δεν θα είμαι πια τόσο τυπική στις απαντήσεις μου! ( Θ' αργώ, αλλά θ' απαντώ!)
4) Επίσης θα υπάρχουν και κείμενα δικά μου στο blog που έχουν γραφτεί ήδη και θα διαβάζω τα σχόλιά σας ανελλιπώς και καθημερινώς, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα προλαβαίνω εγώ να σχολιάζω!
5) Θα κρατώ απουσιολόγιο φυσικά, ποιοι είναι παρόντες και ποιοι κάνουν....κοπάνες!

6) Μπορείτε να με ρωτάτε τα πάντα και θ' απαντώ στα πάντα (αυτό δεν αλλάζει!)
7) Όταν στέλνετε μια κριτική στις εκδόσεις Ψυχογιός για τα βιβλία μου, να φροντίζετε να γράφετε σωστά το mail σας γιατί και σ' αυτές απαντώ και εκνευρίζομαι όταν είναι λάθος η διεύθυνση και μου γυρίζει πίσω η απάντηση!
8) Δεκτά σχόλια εμψυχωτικά, δυναμωτικά κλπ!!!!

9) Η συμμετοχή στον διαγωνισμό για τον Έρωτα με το ταξίδι στην Κέρκυρα ξεπέρασε κάθε όριο και γι αυτό υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση στην κλήρωση, ώστε να συγκεντρωθούν όλες οι συμμετοχές!
Πάμε τώρα σε κάτι άλλο:
Αύριο αρχίζει το 38ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο και θα κρατήσει μέχρι τις 27 του μήνα. Έχουμε και λέμε τώρα, πότε θα βρίσκομαι εγώ εκεί για να σας δω, να με δείτε, να γνωριστούμε και να τα πούμε!
1) Την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου από τις 7-10 (περίπτερο ΨΥΧΟΓΙΟΣ 80-81)
2) Το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου από τις 7-10 (περίπτερο ΨΥΧΟΓΙΟΣ 80-81)

3) Την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου από τις 7-10 (περίπτερο ΨΥΧΟΓΙΟΣ 80-81)

4) Το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου από τις 7-10 (περίπτερο ΨΥΧΟΓΙΟΣ 80-81)

Πιο αναλυτικά, δεν μπορούσα να τα πω! Και κάτι ακόμα:
Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη, την δύναμη, την εμπιστοσύνη και όλα τα άλλα που είναι τόσα πολλά, που κάθε φορά όταν μου λέτε "ευχαριστώ" νομίζω ότι σας....κλέβω! Γιατί εσείς δίνετε περισσότερα...πάντα!

Το άλλο μου μισό.... της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου (ΠΑΤΑΚΗΣ)

Για το μόνο που λυπάμαι με αυτό το βιβλίο είναι που άργησα τόσο να το ξεκινήσω. Το έχω καιρό στην βιβλιοθήκη μου. Η κυρία Γιόλα Δαμιανού, είχε έρθει στην Αθήνα από την Κύπρο και την γνώρισα στο σπίτι της Ελένης Τσαμαδού σε ένα υπέροχο απόγευμα για… κυρίες συγγραφείς. Μέσα σε τόσο κόσμο δεν κατάφερα να μιλήσω ιδιαιτέρως μαζί της να της πω πόσο πολύ αγαπώ την Κύπρο και τους ανθρώπους της και δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω και στην παρουσίαση του βιβλίου της. Το είχα όμως αγοράσει για να μου το υπογράψει και τελευταία στιγμή δεν μπόρεσα να παραβρεθώ. Τι κρίμα που έπρεπε να πέσω σε τόσα βιβλία που με άφησαν ανικανοποίητη πριν συναντηθώ με την πένα της. Δεν πειράζει….

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Κύπρο, στο σήμερα. Ο Γιάννης και η Αριάδνη, είναι ένα ζευγάρι παντρεμένο που ζουν στην Λευκωσία. Εκείνος πετυχημένος επιχειρηματίας, εκείνη πετυχημένη ζωγράφος. Ο Γιάννης όμως, κουβαλάει μέσα του την τραγική ιστορία που σημάδεψε την ζωή του. Το ’74 με την εισβολή, μένει με τους γονείς του μικρό αγόρι στην Κερύνεια. Ο πατέρας λίγο πριν φύγουν για την Λευκωσία να σωθούν, θα πάρει ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα από το εργοστάσιο καραμελοποιίας που έχει και δεν θα τον ξαναδούν. Η μητέρα του για να σώσει τα παιδιά της, τα παίρνει και φεύγει. Κρύβει τον Γιάννη στην κουφάλα ενός δέντρου αλλά την ώρα που πάει να κρύψει και το μικρό της Μανολάκη, τούρκοι στρατιώτες θα την πιάσουν, θα την βιάσουν μέχρι θανάτου και ο μικρός Γιάννης βλέπει αμέσως μετά τον θάνατο της μητέρας του να χάνεται από τα μάτια του και ο μικρός του αδελφός. Φίλοι θα τον βρουν τυχαία, θα τον σώσουν και όταν ανακαλύπτουν την ταυτότητά του τον δίνουν στον παππού και στην γιαγιά που τον μεγαλώνουν. Η τραυματική εμπειρία, δεν φεύγει ποτέ από την ψυχή του όμως. Στα όνειρά του συχνά βλέπει την μητέρα του να εμφανίζεται και κάτι να προσπαθεί να του πει.
Παράλληλα η Αριάδνη, στα πλαίσια μια καλλιτεχνικής εκδήλωσης θα γνωρίσει τον Αχμέτ, καλλιτέχνη, και θα δεθούν οι δύο τους πάρα πολύ. Όταν ο Γιάννης σε ένα από τα επαγγελματικά του ταξίδια θα την απατήσει, η Αριάδνη πέφτει στην αγκαλιά του Αχμέτ. Εκείνη πληγωμένη, εκείνος βαθιά ερωτευμένος θα ζήσουν μια σύντομη ερωτική ιστορία που θα οδηγήσει στην τραγική ανακάλυψη ότι ο Αχμέτ δεν είναι παρά ο χαμένος αδελφός του Γιάννη. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένας αγώνας, με τον Γιάννη θα θέλει να επανακτήσει, χρησιμοποιώντας την Τουρκική ταυτότητα του αδελφού του, την περιουσία στα Κατεχόμενα…..
Δεν θα σας πω τίποτα άλλο, από το σημείο που εγώ σταμάτησα, αρχίζει ένα πραγματικά αγωνιώδες μυθιστόρημα που δεν μπορούσα ν’ αφήσω από τα χέρια μου! Ανατροπές αλλά και ενδιαφέρουσες περιγραφές, ιστορικά γεγονότα και μάλιστα από κάποια που τα γνωρίζει πολύ καλά, καθότι Κύπρια και η ίδια όπως είπαμε. Ειλικρινά ενθουσιάστηκα μ’ αυτό το βιβλίο που δεν μπορεί ν’ αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, πιστέψτε με. Το χθες μπλέκεται αριστοτεχνικά με το σήμερα, οι δρόμοι του παρελθόντος στήνουν οδοφράγματα στο παρόν και στο μέλλον. Τα παιδικά τραύματα δημιουργούν σακατεμένες ψυχές, το πρόβλημα της Κύπρου ορατό από μια πλευρά που εμείς οι Ελλαδίτες δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθός του. Είδα μια πλευρά της Κύπρου που μόνο φανταζόμουν όταν αντίκρισα τα οδοφράγματα σε μια πόλη χωρισμένη στη μέση με την τούρκικη σημαία να κυματίζει. Είχα αναρωτηθεί πώς είναι ν’ αντικρίζεις κάθε μέρα το σύμβολο ενός εχθρού ουσιαστικά, που ξέρεις ότι είναι αιτία που δεν ξαναείδες τον αδελφό σου ή τον πατέρα σου. Που δεν ζεις στο σπίτι που μεγάλωσες, που η περιουσία σου ανήκει σε κάποιους που απλώς την άρπαξαν. Μέσα στο βιβλίο είδα και την άλλη πλευρά, εκείνη που δεν την νοιάζει να περνά στα Κατεχόμενα δείχνοντας διαβατήριο για να περάσει σε μέρη που έπαιξε και γέλασε σαν παιδί. Που περνά στα Κατεχόμενα για να παίξει στα Καζίνο ή ν’ αγοράσει φτηνά είδη και θυμήθηκα την φίλη μου την Αφροδίτη από την Μυτιλήνη που μου είχε πει ότι μια φορά πέρασε στην Τουρκία και δεν αγόρασε ούτε νερό από εκεί…. Δεν είναι εθνικισμός ο πόνος των χαμένων πατρίδων και κάποτε πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…. Συνεχίζω επιστρέφοντας στο βιβλίο χωρίς να επεκταθώ σε σκέψεις και απόψεις επί του θέματος, όχι γιατί φοβάμαι να εκφραστώ, οι θέσεις μου είναι ξεκάθαρες, αλλά γιατί το θέμα μας δεν είναι η…. ελληνοτουρκική φιλία, αλλά «Το άλλο μου μισό», αυτό το υπέροχο βιβλίο.
Η γραφή της κυρίας Δαμιανού αξιολογότατη, τρυφερή όπου χρειάζεται, ρομαντική όπου ήταν απαραίτητο και λιτή όπου ήταν πρέπον, με διαλόγους ζωντανούς και χαρακτήρες σωστά δομημένους με αληθοφάνεια σκέψεων και αντιδράσεων.
Διαφωνώ κάθετα με την επιμέλεια του βιβλίου που το αδίκησε, μέτρησα και πολλά ορθογραφικά λάθη που με ξάφνιασαν από έναν τόσο μεγάλο εκδοτικό οίκο και διαφωνώ με κάποιους ιδιωματισμούς της γλώσσας, όχι στους διαλόγους που θα ήταν φυσιολογικό, αλλά στις περιγραφές. Τίποτα όμως από αυτά δεν κατάφεραν να μειώσουν το αποτέλεσμα που με καθήλωσε. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα λοιπόν και καλή ανάγνωση!

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία και έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κογκό και είκοσι εννέα χρόνια στην Νιγηρία. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικές εκπομπές, περιοδικά και εφημερίδες της Κύπρου με χρονογράφημα, πολιτιστικά και έρευνα.Εξέδωσε διηγήματα και μυθιστορήματα για ενήλικες και παιδιά.Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως Α΄ βραβείο ευρωπαϊκού διαγωνισμού στην Ιταλία (2007), Α΄ έπαινο σε Πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος (2007), Α΄ βραβείο του διαγωνισμού συγγραφής παραμυθιού (βόλτα με το φεγγάρι) για τη γνωριμία και την κατανόηση από παιδιά για ίση μεταχείριση για όλους που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών (2007-2008)

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://yiolap.blogspot.com/

Επιστροφή......

Επισήμως το καλοκαίρι τελείωσε, έστω και αν δεν το έχει πει κανείς στον καιρό που μας βομβαρδίζει με 35αρια.... Θυμάμαι όταν πήγαινα σχολείο που μας μάθαιναν ότι το φθινόπωρο έχει τρεις μήνες: Σεπτέμβριος, Οκτώβριος (τι αγωνία και αυτή με το "μ" που δεν υπήρχε) και Νοέμβριος. Πολλά άλλαξαν από τότε. Ο Σεπτέμβριος μοιάζει με Αύγουστο και το φθινόπωρο έχασε την αίγλη του, μέσα στην πόλη πού να δεις τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων να πέφτουν.... τώρα που το σκέφτομαι μετά από τόσες φωτιές σε λίγο δεν θα βλέπουμε πουθενά δέντρα....

Παράξενο αυτό το καλοκαίρι για μένα.... Με βρήκε κουρασμένη και με άφησε κατάκοπη.... Λάθος τελικά η επιλογή "διακοπές στο σπίτι" και τα λάθη πληρώνονται αλλά και...διορθώνονται Στο παραπέντε αποφασίστηκε το ταξιδάκι με καλή παρέα, η ίδια του Πάπιγκου, αλλά αυτή τη φορά ο προορισμός πιο κοντινός. Παπάδες βόρειας Εύβοιας σ' ένα δασικό χωριό με δρομάκια μέσα στα πεύκα και σπιτάκια ξύλινα. Από το μπαλκόνι να βλέπεις την θάλασσα και την ανατολή του ηλίου. Γέλια και κουβεντούλα όλη μέρα, ο μικρότερος της παρέας 13 χρονών, ο γιος μου ο μεγαλύτερος 23. Πέντε παιδιά μαζί μας και εμείς να παίρνουμε λίγη από την ζωντάνια τους, εκείνα λίγη από την...σοφία μας. Το σπουδαιότερο όλων: Ακολούθησαν χωρίς γκρίνιες, ήθελαν αυτές τις διακοπές και το ακόμα σπουδαιότερο, πέρασαν καλά, απόλαυσαν κι αυτά μαζί μας μια βδομάδα διαφορετική, ήρεμη και όλοι μαζί βρήκαμε χρόνο να μιλήσουμε για πράγματα που δεν αφορούσαν την καθημερινότητα, προετοιμαστήκαμε για έναν χειμώνα που προβλέπεται δύσκολος και γεμάτος υποχρεώσεις....

Επέστρεψα λοιπόν.... Σαφώς πιο ξεκούραστη απ' ότι έφυγα.... Με δύο και όχι ένα βιβλία στο κεφάλι μου κι ακόμα δεν ξέρω ποιο θα κερδίσει την....μάχη και θα πάρει την οδό της υλοποίησης.... Μια ιδέα για ένα τρίτο πλανάται στον αέρα... Πρόβλημα όταν έχεις μόνο δύο χέρια όμως..... Μια καινούρια επαγγελματική πρόταση στα σκαριά (θα ενημερωθείτε όταν γίνει οριστικό), μ' ένα νέο βιβλίο που πρέπει να προετοιμαστεί, με παρουσιάσεις του Έρωτα που επίσης δρομολογούνται... γεμάτα τα χέρια λοιπόν..... Κάπου διάβασα όμως τώρα τελευταία μια φράση και μου άρεσε πολύ: "Όταν αγαπάς την δουλειά σου, έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι συνέχεια σε διακοπές"! Κι εγώ αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω.... άρα.... Οι διακοπές συνεχίζονται!

Μέσα σ' αυτό το καλοκαίρι, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω, όπως πάντα, και πολλά βιβλία για τα οποία οι αναρτήσεις προσεχώς, αν και δεν θα έλεγα ότι φέτος ευτύχισα να συναντηθώ με "δυνατές πένες" πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.....

Κλείνοντας την ανάρτηση που σηματοδοτεί την επιστροφή μου στην blogoσφαιρα, θα πω αυτό που όλοι αποφεύγουν: Καλό χειμώνα!

Είμαι λάτρης του χειμώνα και κυρίως της βροχής και έχω έξι βιβλία μου αυτόπτες μάρτυρες! Η βροχή και το φεγγάρι δεν λείπουν από κανένα! Καλό χειμώνα λοιπόν!