Άγιος Βασίλης έρχεται ή δεν μας καταδέχεται;

Πάντα στην ζωή μου είχα σαν αρχή, όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, να κάνω την...επανάσταση, να πηγαίνω "πάνω στο κακό" που λένε και να μπλοκάρω με τον τρόπο μου την αρνητική ενέργεια. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο πια.... Δεν θα σας πω ψέματα, όπως δεν το έχω κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Δύσκολες αυτές οι γιορτές, αλλόκοτες, σαν να μην θέλουν να έρθουν και να διώξουν μακριά έστω και για λίγο  οτι μας πονάει. Το αντίθετο.... Φέρνουν μαζί πόνο, θλίψη, σε κάποιους απόγνωση. Τίποτα  φέτος δεν είναι ίδιο με πέρσι, όσο κι αν αγωνίζομαι. Μόνη μου παλεύω, γύρω μου το σύμπαν σαν να καταρρέει. Πόσο καλά μπορείς να είσαι οταν οι αγαπημένοι σου υποφέρουν;

Στόλισα το σπίτι όπως κάθε χρόνο, τα παιδιά μαζί μας, έδιναν την δική τους μάχη να φτιάξει το κέφι. Την Κυριακή θα φτιάξω και τα γλυκά, να γεμίσει η ατμόσφαιρα από την μυρωδιά τους. Το δέντρο από κάτω έχει όπως πάντα τα δώρα του κι όμως κάτι λείπει. Η γαλήνη απουσιάζει. Η ξενοιασιά χάνεται.

 

Παντού Άγιοι Βασίληδες να χαμογελούν κι εμείς τους προσπερνάμε μου φαίνεται.....

Για ένα μπορώ να χαίρομαι. Που επιτέλους τελείωσε αυτή η χρονιά και θέλω να ελπίζω οτι η επόμενη θα φανεί καλύτερη, θα δίξει ένα καλύτερο πρόσωπο, πιο χαμογελαστό. Όχι για μένα. Θα ήμουν αχάριστη αν εκστόμιζα και το παραμικρό παράπονο.

Είμαστε όλοι καλά, αλλά όχι αυτοί που αγαπάμε. Εκεί είναι το πρόβλημα. Και όσοι με ξέρετε, όσοι έχετε διαβάσει το "Τελευταίο τσιγάρο" ίσως με καταλάβετε αν σας πω οτι ο Μιχάλης μου, ήρθε η ώρα να πληρώσει για το παρελθόν του.... Βλέπετε στα βιβλία μου επιλέγω συνειδητά το καλό τέλος, αλλά στην ζωή σπανίζει το happy end, αυτό είναι το κακό....

Θέλω πριν κλείσω, να σας ζητήσω κάτι. Σαν χάρη πάρτε το. Ποτέ μα ποτέ στην ζωή σας, μην θεωρήσετε τίποτα δεδομένο. Ακόμα και τα πιο απλά, τα καθημερινά. Να θυμάστε οτι είναι αγαθά, κάθε χαμόγελο, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή που την ζούμε όπως θέλουμε, που είμαστε ελεύθεροι, που αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας, τους αγαπημένους μας, ακόμα και οι στιγμές που μαλώνουμε μαζί τους. Έχουμε τόσα για τα οποία πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και μέσα στην παραζάλη της καθημερινότητας το ξεχνάμε και αφηνόμαστε στην γκρίνια και την μιζέρια. Και έρχεται κάτι αναπάντεχο για να συνειδητοποιήσουμε πόσο μικροί και ανόητοι είμαστε που αντί να χαιρόμαστε κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, τα χάνουμε και...χανόμαστε στα επουσιώδη.

Έρχονται Άγιες Μέρες. Απολαύστε τις, ζήστε το κάθε τους λεπτό. Αγκαλιάστε και φιλήστε όσους αγαπάτε, ξεχάστε οτι σας πίκρανε και μην ντραπείτε να ζητήσετε συγνώμη σε όσους πικράνατε εσείς, έστω και άθελά σας. Τα ωραίοτερα πράγματα στην ζωή (και είναι η μόνη φορά που συμφωνώ με διαφήμιση) δεν αγοράζονται, δεν έχουν σχέση με τα χρήματα.

 

Καλές γιορτές καλοί μου φίλοι!  Όπου κι αν είστε, ότι κι αν κάνετε, να περάσετε όμορφα με αυτούς που αγαπάτε!

Σαν όνειρο (μέρος 2ον)

 

Πού είχα μείνει; στο Μπλε τζαμί που ακολούθησε την επίσκεψή μας στην Αγία Σοφία. Βεβαίως μεσολάβησε κι ένα διάλειμμα για φαγητό, αλλά για...ευνόητους λόγους δεν υπάρχουν φωτογραφίες! Πάντως το ντονέρ που φάγαμε, ήταν νοστιμότατο και τα ντολαμαδάκια νόμιζα ότι είχαν βγει από την κατσαρόλα μου!

Λίγα μέτρα πιο πέρα από την Αγία Σοφία λοιπόν, η είσοδος στο Μπλε Τζαμί, όπου φυσικά μας έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι στην κυριολεξία! Περάσαμε ανυπόδητοι λοιπόν, γιατί ο χώρος για τους Μουσουλμάνους ιερός. (Να σημειώσω οτι σ' έναν ιερό, για μας τους Χριστιανούς χώρο, όπως η Αγία Σοφία, δεν επιτρέπεται να κάνεις τον Σταυρό σου γιατί θα βρεις τον μπελά σου....)

Δεν εμίναμε και πολύ. Είδαμε τα 21.000 πλακάκια μπλε χρώματος  στους τοίχους που έδωσαν και το όνομα στο Τζαμί (δεν θα σχολιάσω οτι μας ήρθε λιποθυμία από τις... οσμές των ξυπόλυτων ποδιών και χιλιάδων παπουτσιών) και φύγαμε με την εντύπωση οτι το αντίγραφο υπολειπόταν κατά πολύ του πρωτότυπου.  Δεν είχε ούτε την μεγαλοπρέπεια, ούτε την ομορφιά ή την αρμονία της πείλαμπρης εκκλησίας της Χριστιανοχύνης, που αν δεν ήταν η Ουνέσκο και η Διεθνής επιτροπή αρχαιοτήτων, θα ρήμαζε και θα συνέχιζε την πορεία του ως τζαμί και αυτή, το σύμβολο της Ορθοδοξίας.... (κι αν μεροληπτώ, να με συγχωρήσετε....)

 

Μπήκαμε στο πούλμαν και ο χρόνος έτρεχε και μας πίεζε, το καράβι δεν θα περίμενε εμάς για να συνεχίσει το ταξίδι του προς την Σμύρνη, τον επόμενο προορισμό μας.. Ότι προλάβαινα φωτογράφιζα από το πούλμαν.

Ένα κτήριο και στο βάθος φαίνεται η είσοδος της Μεγάλης Πύλης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποτε.

 

Με την ψυχή στα δόντια, η τελευταία στάση, ήταν στην Σκεπαστή αγορά, το περιβόητο Καπαλί Τσαρσί, αυτό για το οποίο άκουγα τόσα από την μητέρα μου και δεν υπερέβαλλε καθόλου! Αν κοιτάξετε προσεκτικά την φωτογραφία, θα δείτε στο βάθος τα καταστήματα να λάμπουν από το χρυσάφι που υπάρχει στις βιτρίνες τους! Ατελείωτες στοίβες με χρυσά βραχιόλια, σκουλαρίκια, αλυσίδες και ότι μπορείτε να φανταστείτε! Μερικά σαν αυτά, κοσμούσαν και την κοσμηματοθήκη μου παλιότερα (μέχρι που μου τα έκλεψαν και ησύχασα!)

4.500 καταστήματα υπάρχουν στο Καπαλί Τσαρσί με οτι μπορείτε να φανταστείτε! Τσάντες, χρυσαφικά, μαντήλια όλων των ειδών, διακοσμητικά και ο κατάλογος ατελείωτος, αλλά η ώρα περιορισμένη. Σχεδόν άρπαξα ένα τάβλι από φίλντισι για τον γιο μου και δύο φουλάρια για την κόρη και την νύφη μου, πριν φύγουμε τρέχοντας για να μην χάσουμε το πούλμαν και στην συνε΄χεια το ίδιο το καράβι!

Μια μικρή γεύση ήταν αυτή. Σαν να είχα μπροστά μου ένα βάζο με γλυκό και πρόλαβα να βουτήξω μόνο το μικρό μου δακτυλάκι! Έμειναν πίσω, το Τοπ Καπί, τα ανάκτορα του Ντολμά Μπαχτσέ, το υδραγωγείο του Ιουστινιανού, το Μισίρ Τσαρσί με τα μυρωδικά του και τόσα άλλα. Η υπόσχεση από μένα και από τον Γιώργο κοινή: Θα επιστρέψουμε και αυτή την φορά με τα παιδιά μας!

 

Στην Σμύρνη που φτάσαμε την άλλη μέρα. ακόμα πιο σκούρα τα πράγματα από άποψη χρόνου, μας είχαν καθυστερήσει πολύ οι Αρχές τους για να μπούμε στο λιμάνι, που φυσικά είναι καινούριο και δεν έχει να κάνει με την ιστορία μας. Μας έβαλαν σ' ένα πούλμαν και άρχισε η περιήγηση, αυτή τη φορά με Τούρκο ξεναγό που ομολογουμένως έμοιαζε πολύ ευγενικός και προσυνής. Μας πήγε μέχρι το Κορδελλιό, και μας είπε οτι η Σμύρνη είναι πιο προχωρημένη πόλη, πιο απελευθερωμένη γενικότερα αλλά και αντίθετη με την Κυβέρνηση! Ψηφίζει, σε ποσοστό 67% την αντιπολίτευση και δεν υπήρχε μπαλκόνι που να μην έχει την Τούρκικη σημαία να κρέμεται με την εικόνα του Αττατούρκ επάνω της.... (δύσκολο θέαμα για μένα ομολογουμένως).

 

 

Κατά τα άλλα, πόλη των αντιθέσεων θα έλεγα, εκεί που συναντούσες παράγκες, δίπλα ήταν πολυόροφα κτήρια.

 

Παράλληλα υπήρχε μια συνοικία που λέγεται μέχρι και σήμερα "Ασανσέρ" γιατί υπάρχουν εκεί ανελκυστήρες, που σε ανεβάζουν στο πάνω επίπεδο της πόλης, αν δεν ήθελες να πας οδικώς! Παλιότερα βεβαίως η κίνησή τους ήταν με κάρβουνο, σήμερα με ηλεκτρισμό. Το μόνο που πρόλαβα να φωτογραφίσω βεβαίως, ήταν ο δρομος που οδηγεί προς τα εκεί!
Λίγο πιο κάτω, ήταν και το σπίτι του Ωνάση, μας είπε ο ξεναγός, αλλά δεν έχει αξιοποιηθεί, αφού ο ίδιος δεν το ήθελε, δεν ξαναγύρισε ποτέ στην Σμύρνη.

 
Κάνοντας κύκλο και επιστρέφοντας από το Κορδελιό, από το πούλμαν πάντα, είδαμε πλατείες, αγάλματα (του Αττατούρκ) και οτι προλάβαινα φωτογράφιζα. Όπως την κεντρική πλατεία με το ρολόι.

 
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι πλανόδιοι πωλητές με τους σωρούς από μύδια!

Πρόλαβα να φωτογραφίσω και μερικά παλιά αρχοντικά, ρημαγμένα πια, από τις παλιές καλές εποχές της Σμύρνης...




Η επόμενη στάση, δεν έχει φωτογραφίες... Μας σταμάτησαν για να μας ξεναγήσουν σ' ένα μουσείο... Γεμάτο αγάλματα της Ελληνιστικής περιόδου όπου είχαν αποκαλυφθεί από ανασκαφές.... Ο ΤΟύρκος ξεναγός άρχισε να μας... μαθαίνει την Ελληνική μυθολογία,την γέννηση της Αθηνάς, την αρπαγή της Περσεφόνης και εγώ κοίταζα τον κόσμο που παρακολουθούσε και αναρωτιόμουν αν μόνο εγώ ένιωθα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Ακολούθησε ένα γελοίο περιστατικό. Μια μικρή παρεξήγηση  μ'  έναν Έλληνα από άλλο γκρουπ και εκεί είδα δια μιας την ευγένεια, το χαμόγελο και την καλή διάθεση του ξεναγού μας να εξαφανίζεται ως δια μαγείας.... Η μάσκα είχε πέσει για να επιστρέψει μόλις ο Έλληνας παπομακρύνθηκε μη θέλοντας να δώσει συνέχεια στο περιστατικό. Μαζί του εγώ και ο Γιώργος.... Προτιμήσαμε την ησυχία του κήπου μέχρι να τελειώσει η ξενάγηση.

Πείτε με όσο προκατειλημμένη θέλετε, δεν θα παρεξηγηθώ! Αλλά στην Ελλάδα μας, οτι δέιχνουμε στα μουσεία μας, είναι δικά μας, αν δεν κάνω λάθος. Δεν κατακλέψαμε κανέναν λαό, δεν σφετεριστήκαμε την καλλιτεχνική ιδιοφυία κανενός, όταν στα μουσεία όλου του κόσμου υπάρχουν Ελλληνικά εκθέματα που εκμεταλλεύονται άλλοι για μας, που εισπράττουν χρήματα στα μουσεία τους για να τα δει όλος ο κόσμος και χωρίς ντροπή, αναφέρουν και από πού προήλθαν αλλά όχι το ΠΩΣ!
Έπειτα εκείνο το αστείο και χωρίς σημασία περιστατικό που έριξε την μάσκα του ξεναγού, άθελα μου θύμισε την γιαγιάκα μου: "Αυτά τα σκυλιά, φίλοι δεν πιάνονται" μου έλεγε πάντα..... Απλώς είναι πολύ έξυπνοι. Ο τουρισμός είναι βασικό τους έσοδο, ξέρουν να...εκτιμούν το Ευρώ και να το μαζεύουν! 
Εμείς πάλι, είμαστε υπεράνω! Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Αττατούρκ. Αντί να το αξιοποιήσουμε και να κάνουμε ξεναγήσεις ή να πληρώνουν εισητήριο οι Τούρκοι για να μπουν να το προσκυνήσουν, το έχουμε κλειστό! Κάτι ήθελε να κάνει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο κύριος Μπουτάρης, νομίζω, αλλά αν δεν κάνω λάθος, έπεσαν να τον φάνε....

Στο πούλμαν και πάλι και μια ακόμα φωτογραφία από τον δρόμο.... Τσάι  για εκείνους αλλά και για μας στην επόμενη στάση, όπου θα περνούσαμε σε μια αγορά την υπόλοιπη λίγη ώρα που μας απέμενε.
Σερβιρισμένο στα μικρά διάφανα ποτηράκια, αυτά που έχω κι εγώ, προίκα παό την γιαγιά μου και συνοδευμένο με μπακλαβά (φυστικλί, όπως το λένε γιατί η γέμιση είναι με φυστίκι και όχι με καρύδι και είναι ότι πιο νόστιμο έχετε φάει)!

Η τελευταία φωτογραφία, είναι από το λιμάνι της Σμύρνης. Μπαίναμε πια στο καράβι για την επιστροφή. Με ανάμικτα συναισθήματα. Μου έλειπε ήδη η Κωνσταντινούπολη, δεν την χόρτασ, πώς θα μπορούσα άλλωστε στις λίγες ώρες  που μείναμε. Αν διοργάνωνα εγώ την κρουαζιέρα, σίγουρα θα επέλεγα και δεύτερη μέρα εκεί, αλλά, υπήρχε εκείνη η υπόσχεση της επιστροφής που με παρηγορούσε.
Ίσως μάλιστα στην επόμενη επίσκεψη, καταφέρω να βρεθώ,  και στο Τζιχανγκίρ που ξεκίνησε η ζωή μου. Στον δρόμο που έκανα τις πρώτες μου βόλτες, που ακούστηκαν τα πρώτα γέλια και τα πρώτα μου κλάμματα...... Ίσως περάσω και από κει που κάποτε ήταν το χασάπικο του παππού Ευθύμη ή το αυγουλάδικο του παππού Ιωακείμ.... Κι αν βρω τρόπο θέλω να πάω στην Αντιγόνη που βαφτίστηκα....
Μεγαλώνω φαίνεται και οι ρίζες μου αποκτούν άλλη σημασία πια.....
Σας ευχαριστώ που ήρθατε μαζί μου έστω και μέσα από το ιστολόγιο σ' αυτό το ταξίδι.

Σαν όνειρο... (μέρος 1ο)

Ούτε και εγώ δεν το πίστευα όταν μου έγινε η πρόταση... Ένα όνειρο χρόνων που για διάφορους λόγους δεν είχε πάρει σάρκα και οστά, θα γινόταν τώρα πραγματικότητα....

Παρουσίαση σε κρουαζιερόπλοιο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη!!!!!
Το βιβλίο φυσικά η Θεανώ, η δική μου Λύκαινα που θα παρουσιαζόταν πηγαίνοντας στον τόπο γέννησής της... Μαγεία.....

Louis Cristal και επιβίβαση το πρωί της Παρασκευής....
Πρώτη φορά θα έκανα παρουσίαση σε πλοίο και το άγχος μου ήταν τεράστιο, αλλά όλα πήγαν καλά και περάσαμε ένα όμορφο απόγευμα συζητώντας για την Πόλη.

Ανάμεσα στον κόσμο και ένας κύριος που το σπίτι του ήταν στο Τζιχανγκίρ, εκεί που ήταν και το δικό μου κάποτε, ενώ το εξοχικό του ήταν στην Αντιγόνη, όπου βαφτίστηκα....

Εκείνο το πρώτο μας βράδυ στο πλοίο που ταξίδευε προς τον Βόσπορο, δεν περνούσαν οι ώρες, μου φαινόταν όλα σε αργή κίνηση.

Κι αν δεν είχα τις φωτογραφίες, ίσως να νόμιζα οτι το ονειρεύτηκα τελικά αυτό το ταξίδι....

Πρώτη στάση το Πατριαρχείο μας, όπου μετά από αιώνες περιπλάνησης στεγάστηκε στον χώρο του Ιερού ναού του Αγ. Γεωργίου, στο Φανάρι.

Υπάρχουν στιγμές που δεν περιγράφονται, που είναι τόσο έντονα φορτισμένες κι όμως η ψυχή αισθάνεται μια παράξενη γαλήνη. Περάσαμε το κατώφλι της εκκλησίας και μας τύλιξε μια μυρωδιά από το παρελθόν. Και τα μάτια σταμάτησαν στην ομορφιά....

Το πανέμορφο τέμπλο του ναού, οι εικόνες απίστευτης ομορφιάς, η μυρωδιά από το λιβάνι...

Δεν ήθελα και δεν προλάβαινα να φωτογραφίσω. Όχι τουλάχιστον με την μηχανή μου. Είχα τα μάτια μου γι αυτή την δουλειά και οι εικόνες στην ψυχή μου. Εδώ η Παναγιά η Φανερωμένη με το πληγωμένο πρόσωπο και τα τάματα γύρω της μυριάδες, με σκαλωμένα πάνω τους τις ικεσίες των πιστών.

Κάποιο ζευγάρι από το γκρουπ μας φωτογράφισε, την ώρα που φεύγαμε από το Πατριαρχείο. Είπαμε... Για να μην νομίσω οτι ήταν όνειρο....

Σειρά είχε η Αγ. Σοφία....
Ελάχιστα μπορώ να σας πω. Γιατί δεν είναι τα ιστορικά στοιχεία που, λίγο πολύ,  είναι γνωστά σε όλους. Ούτε οι εικόνες τελικά. Έχουμε δει δεκάδες ντοκυμαντέρ γι αυτόν τον ναο που ο Ιουστινιανός αναφώνησε όταν ολοκληρώθηκε  "Νενίκηκά σε Σολομών".... Δεν είναι λοιπόν τι βλέπεις, αλλά κυρίως τι νιώθεις οταν περνάς το κατώφλι του.

Εγώ ένιωσα οτι μ' ένα βήμα πέρασα στην αγκαλιά του ίδιου του Θεού...  Στην φωτο δίπλα ο θόλος της Αγ. Σοφίας...

Ήταν από τις στιγμές που ήθελες να έχεις κι άλλα μάτια για να κοιτάς και την ψυχή να ταράζεται και μετά να γαληνεύει. Στην φωτό δίπλα ένα από τα ελάχιστα ψηφιδωτά που δεν πείραξαν, που δεν κατέστρεψαν οι Τούρκοι με σοβά, γιατί δεν υπήρχε τίποτα χριστιανικό στο θέμα...

Χιλιάδες κόσμου στο εσωτερικό και εσύ άκους μόνο την ησυχία μιας δικής σου προσευχής που φυσικά την λες από μέσα σου αν δεν θέλεις να βρεις τον μπελά σου.... το έδαφος τούρκικο και ο ναός μνημείο και όχι τόπος λατρείας, να μην ξεχνιόμαστε.... Στην φωτό δίπλα η Ωραία Πύλη....

Και ακριβώς για να μην ξεχνόμαστε, περνάς από το σημείο που σύμφωνα με τον μύθο υπάρχει το αποτύπωμα της παλάμης του Πορθητή και της οπλής του αλόγου του.

Και τα δύο σε αφύσικο ύψος και πάλι λέγεται οτι βρίσκονται εκεί γιατί το άλογο πατούσε πάνω στα χιλιάδες πτώματα των πιστών που είχαν βρει καταφύγιο στην εκκλησία την ώρα της Άλωσης....

Εμφανείς βεβαίως οι παρεμβάσεις των Τούρκων για την μετατροπή της εκκλησίας σε τζαμί.... Εδώ το "Μπαλκόνι", όπου καθόταν ο Σουλτάνος.

Και εδώ η σκάλα που ανέβαινε ο ιμάμης για να διαβάσει το Κοράνι.

Στο μαρμάρινο δάπεδο όμως, ακόμα υπάρχει η θέση του αυτοκράτορα και οι διαφορετικού χρώματος κύκλοι του, υποδείκνυαν την θέση των αξιωματούχων ανάλογα με τον βαθμό τους.

Τα ψηφιδωτά τώρα. Τα περισσότερα κατεστραμμένα, αλλά και κάποια κατάφεραν να σώσουν ένα μέρος από το μεγαλείο τους, την σπάνια ομορφιά τους.

Αυτό κυρίως  που μ' εντυπωσίασε ήταν η γλυκήτητα των μορφών τους....

Σειρά είχε ο γυναικωνίτης όπου εκεί δεν υπήρχαν παρεμβάσεις και τούρκικες προσθήκες. Ανεβήκαμε το στενό δρομάκι, το ίδιο που περνούσε η Θεοδώρα όταν ανέβαινε να παρακολουθήσει την λειτουργία και βρεθήκαμε να έχουμε μια πανοραμική άποψη του ναού.

Σταθήκαμε μάλιστα στο ίδιο σημείο που στεκόταν η Αυτοκράτειρα....

Από τον γυναικωνίτη, καταφέραμε να φωτογραφίσουμε την εικόνα της Παναγίας, το μοναδικό ψηφιδωτό που δεν κατάφεραν να κλείσουν με σοβά γιατί λέγεται πως όποιος το προσπάθησε σκοτώθηκε...




Φύγαμε όλοι σιωπηλοί από τον ναό, οι σκέψεις και τα συναισθήματα κουβάρι. Όλοι θέλαμε λίγη ώρα ακόμα  εκεί μέσα, όλοι δεν είχαμε χορτάσει αυτό που είδαμε και αυτό που νιώσαμε, αλλά ο χρόνος που ήταν περιορισμένος μας κυνηγούσε .Σειρά είχε το Μπλε Τζαμί....

(Σύντομα στην επόμενη ανάρτηση)

Σαν να είναι η πρώτη φορά....

Σαν να είναι η πρώτη φορά... Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, περνώντας το κατώφλι των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ για να υπογράψω το συμβόλαιο για το νέο βιβλίο, νιώθω το ίδιο καρδιοχτύπι, την ίδια χαρά και ανυπομονησία...

Έτσι και φέτος λοιπόν. Πήρα τούρτα ανά χείρας.... Και ο αριθμός να θυμίζει την αγαπημένη ταινία "Μια ζωή την έχουμε" 1.101.101,10....

Και ήταν όλοι εκεί, η εκδοτική μου οικογένεια για να γιορτάσουν μαζί μου το δέκατο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο όπως πάντα....

Πώς πέρασαν αλήθεια τοσα χρόνια  (και τόσα βιβλία) από την πρώτη φορά που πέρασα εκείνο το κατώφλι και συναντήθηκα με τους αγαπημένους αυτούς ανθρώπους και συνεργάτες; Ο κύριος Θάνος, η γυναίκα του, τα παιδιά του, η Αγγέλα (το Αγγελάκι μου), η Κλειώ (το Κλειάκι μου) και φυσικά η Πόπη, το αγαπημένο μου κορίτσι των Δημοσίων Σχέσεων, η Αννούλα που με τόση αγάπη σκύβει πάνω από τα κείμενά μου κάθε φορά και τόσοι άλλοι, ένας κι ένας όλοι! Μπήκε και η υπογραφή και το χαμόγελο είναι από καρδιάς!

 

 

Όλως τυχαίως εκεί και ένας άλλος αγαπημένος φίλος ο Θοδωρής  Παπαθεοδώρου που  με τόση προσμονή περιμένω να διαβάσω το βιβλίο του "Καβαφικοί φόνοι" που κυκλοφορεί όπου νά 'ναι!


 

 

Η Ντάτα μου ξεκινάει το ταξίδι της, είναι στα καλύτερα και πιο ικανά χέρια για να φτάσει στην ώρα της στο ραντεβού της μαζί σας και εύχομαι όταν με το καλό "γνωριστείτε" να σας κερδίσει όπως κέρδισε και μένα από την πρώτη στιγμή που άρχισε να ζωντανεύει μέσα μου.
 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε σας, για την αγάπη σας που κρατάει τόσα χρόνια και που ξέρετε οτι είναι αμοιβαία και θα είναι για πάντα!

 

Όμως......τι κρίμα που δεν μπορώ να σας κεράσω λίγη από την τούρτα!

 

 



Θέρος, τρύγος, πόλεμος!

Θέρος, τρύγος, πόλεμος, έλεγαν οι παλιοι και ήρθε η ώρα να τους θυμηθώ! Τον θέρο τον γλιτώσαμε, αλλλά όχι τον τρύγο και συνεπώς ούτε τον πόλεμο! Ο γιος μου αποφάσισε ν' ασχοληθεί επαγγελματικά με την γη και στήνει την δική του εταιρεία παραδοσιακών, αγροτικών προϊόντων! Και όταν λέει παραδοσιακά το εννοεί!

Εδώ και ένα χρόνο, πήρε την πατρική γη και άρχισε να της δίνει ζωή. Ξεκίνησε με τ' αμπέλια του πατέρα του και φέτος πήραμε την πρώτη σοδειά από το σταφύλι που μετατρέπουμε σε μούστο και στη συνέχεια σε πετιμέζι με την συνταγή της προγιαγιάς του! Παράλληλα βγάζει ξύδι και έτσι του χρόνου θα είναι σε θέση να διοχετεύσει στην αγορά το μπαλσάμικο που θα βγάζει εκείνος! Όπως ήταν φυσικό, όλη η οικογένεια επί ποδός! Εδώ και δέκα μέρες στήθηκε η μονάδα παραγωγής και οι ώρες δουλειάς από τις 7 το πρωί, μέχρι τις 12 το βράδυ χωρίς σταματημό! Δεν έχω ξανακάνει κάτι τόσο δύσκολο και κουραστικό, αλλά όπως βλέπω τα βαρέλια με το πετιμέζι να γεμίζουν και το χαμόγελό του να λάμπει, ξεχνάω ότι στέκομαι με παυσίπονα από την κούραση και τους πόνους!

Και για να μαθαίνετε, όσοι δεν ξέρετε:

Στάδιο πρώτο, τρύγος, και είναι στο μόνο που δεν συμμετέχω!

 

 

Το σταφύλι έρχεται με το φορτηγό και αρχίζει η διαλογή, ν' απομακρυνθούν τα σάπια, τα άγουρα και γενικά όσα τσαμπιά είναι ακατάλληλα. (εδώ αρχίζουν τα δύσκολα!)

 

 

 

 

Στη συνέχεια ο καρπός πέφτει στο λεγόμενο "σπαστήρι", όπου απομακρύνονται τα κοτσάνια και σπάει η ρόγα για να μπορεί να πατηθεί και να βγάλει το ολόκλυκο ζουμί της.

 

 

 

 

Ακόμα και εδώ γίνεται από μένα η δεύτερη επιλογή για να είναι ότι καλύτερο αυτό που πάει για μούστο.

 

 

 

 

 

Στη συνέχεια με σωλήνα το σταφύλι διοχετεύεται στην "στυφιλιά" που θα πιέσει για να βει ο μούστος. Το μηχάνημα που βλέπεται είναι της γιαγιάς, το οποίο ανακάλυψε ο γιος μου, συντήρησε και χρησιμοποιεί σήμερα μετά από 70 και πλέον χρόνια!

 

 

 

 

Και να η πρώτη "παρτίδα"!

 

Στη συνέχεια και αφού περάσει μια ολόκληρη μέρα όπου το σταφύλι πιέζεται συνεχώς, ο μούστος περνάει στο πρώτο καζάνι όπου βράζεται, ξαφρίζεται μέχρι να βγει ολοκάθαρος και μοσχοβολιστός!

 

 

Σειρά έχει η διεργασία για το πετιμέζι. Ο καθαρός πλέον μούστος περνάει σε άλλα καζάνια, μεγαλύτερα και βράζει αργά για 7 ώρες, μέχρι να μείνει πλεόν το σκουροκόκκινο υγρό που λέγεται πετιμέζι και χρησιμοποιείται στην ζαχαροπλαστική, αλλά αποτελεί και την πρώτη ύλη για το γλυκόξινο μπαλσάμικο που χρησιμοποιούμε στις σαλάτες μας!

Τώρα ξέρετε γιατί "χάθηκα" και γιατί θα παραμείνω μακριά σας και τις επόμενες 2 εβδομάδες μέχρι να γεμίσουν όλα τα βαρέλια με πετιμέζι! Όσο ο γιος μου μας χρειάζεται θα είμαστε όλοι εκεί. Ο Γιώργος, η κόρη μου, η νύφη μου, η γιαγιά μας κι εγώ!

Το Νήμα...Βικτώρια Χίσλοπ (ΔΙΟΠΤΡΑ)

Η συγγραφέας δεν θέλει συστάσεις και το βιβλίο δεν χρειάζεται σίγουρα την δική μου «βοήθεια»  για να γίνει γνωστό, αλλά τηρώ την υπόσχεση που έχω δώσει να παρουσιάζω βιβλία που διάβασα και μου άρεσαν. Ούτε μπήκα στην διαδικασία να κάνω σύγκριση με το Νησί της, γιατί προβλήθηκε τόσο πολύ εκείνο το βιβλίο και μέσα από το σήριαλ που θα ήταν άδικο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η ιστορία ξεκινάει στο σήμερα όπου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, στην Θεσσαλονίκη, φιλοξενούν τον εγγονό τους από το εξωτερικό και αποφασίζουν να του διηγηθούν την ζωή τους.

Ο Δημήτρης και η Κατερίνα μας συντροφεύουν σ’ ένα ταξίδι σ’ ένα παρελθόν μακρινό αλλά και αγαπημένο. Εκείνη μικρό κοριτσάκι θα δει την Σμύρνη να καίγεται, χάνει την μητέρα της και την μικρή αδελφή της πάνω στην προσπάθεια επιβίβασης σ’ ένα από τα πλοία που μεταφέρουν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ένας Έλληνας φαντάρος, αηδιασμένος από όσα έχουν δει τα μάτια μου και έχει πράξει και ο ίδιος, βλέπει στην σωτηρία του μικρού κοριτσιού, την εξιλέωση. Την παίρνει  στην αγκαλιά του και φροντίζει να μπει σ’ ένα πλοίο. Εκεί η μοίρα θα στείλει την Κατερίνα να κουρνιάσει δίπλα στην Ευγενία, μια γυναίκα που ξεριζωμένη και η ίδια παλεύει να σώσει τον εαυτό της και τα δίδυμα κορίτσια της από τον όλεθρο. Όλες μαζί φθάνουν στην Θεσσαλονίκη και κει η νεοσύστατη οικογένεια θα βρει καταφύγιο στην οδό Ειρήνης, σε μια φτωχική γειτονιά, σ’ ένα σπιτάκι που άδειασε από τις ανταλλαγές πληθυσμών που έγιναν τότε. Το σπιτάκι μικρό, βρίσκεται ανάμεσα στο σπίτι μιας εβραϊκής οικογένειας και σ’ ένα άλλο όπου κατοικεί μια πλούσια αριστοκράτισσα, όταν το μέγαρο στο οποίο έμενε μέχρι πριν λίγα χρόνια, καταστράφηκε από την μεγάλη φωτιά που έπληξε την Θεσσαλονίκη το 1917 και σχεδόν την ισοπέδωσε. Η Όλγα Κομνηνού, ταπεινής καταγωγής η ίδια, αλλά παντρεμένη με τον Κωνσταντίνο Κομνηνό, μένει εκεί προσωρινά μέχρι ο υπερφίαλος σύζυγός της να ξαναστήσει την οικονομική του αυτοκρατορία. Μαζί της η πιστή Παυλίνα και ο Δημήτρης, ο γιος της, ένα παιδάκι που θα γίνει φίλος τόσο με την Κατερίνα, όσο και με τα παιδιά των Μορένο, των Εβραίων που μένουν δίπλα τους.

Η Κατερίνα εξελίσσεται σε εκπληκτική μοδίστρα και πιάνει δουλειά στους Μορένο, ενώ ο Δημήτρης μετακομίζει στο νεοαναγειρόμενο ανάκτορο του πατέρα του, αλλά η καρδιά του είναι πάντα στην οδό Ειρήνης που μεγάλωσε και όπως πολύ σύντομα θα διαπιστώσει, και στην Κατερίνα….

 

Δεν θα πω ούτε λέξη παραπάνω γιατί ότι κι αν πω, θ’ αδικήσω το νέο βιβλίο της κ. Χίσλοπ που πραγματικά με γοήτευσε. Η ιστορία εξελίσσεται παράλληλα με την ιστορία των ηρώων, και ο αναγνώστης θυμάται ή και μαθαίνει για τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα γενικά και την Θεσσαλονίκη ειδικότερα, χωρίς να μπορεί να κατατάξει κανείς το βιβλίο σε αμιγώς ιστορικό. Δεν νομίζω άλλωστε να ήταν αυτή η πρόθεση της συγγραφέως. Παρ’ όλα αυτά, κατορθώνει έχοντας ασφαλώς διαβάσει πολύ για την Ελλάδα και την ιστορία της, να μας μιλήσει για την Σμύρνη, την προσπάθεια των προσφύγων να ριζώσουν, την δικτατορία του Μεταξά, τον πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε, τις εργατικές εξεγέρσεις και όλα αυτά  καθώς εμείς αγωνιούμε για την τύχη της Κατερίνας και του Δημήτρη και του έρωτα που βασανίστηκε μέχρι να βρει έδαφος να ανθήσει.

Οι σελίδες του 608 τον αριθμό, αλλά δεν θα τις καταλάβετε και η τιμή του ξεκινάει από τα 19 Ευρώ, αλλά μπορείτε να το βρείτε μέχρι και 17,10.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

 

Η Βικτόρια Χίσλοπ είναι δημοσιογράφος και συνεργάζεται με τις εφημερίδες Sunday Telegraph και Daily Telegraph, όπως και με το περιοδικό Woman & Home. Ζει στο Κεντ της Αγγλίας μαζί με το σύζυγό της και τα δυο παιδιά της.Της απονεμήθηκε το βρετανικό βραβείο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα για το 2007. "Το νησί" κυριάρχησε για 24 εβδομάδες στο βρετανικό τοπ 10, με τις πωλήσεις του να ξεπερνούν τα 850.000 αντίτυπα. Τα δικαιώματα του βιβλίου πουλήθηκαν σε 17 χώρες

Το παράπονό μου μια κραυγή... Άννα Γαλανού (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Το βιβλίο μου το σύστησε η βιβλιοπώλισσα μου στο Μαρούσι και έχοντάς της απόλυτη εμπιστοσύνη το αγόρασα και για άλλη μια φορά δεν το μετάνιωσα. Πρώτη φορά διαβάζω βιβλίο της Άννας Γαλανού, αλλά μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Τι να πρωτοπεί κανείς για τις 603 σελίδες που διάβασα σχεδόν απνευστί!

Ο Δημήτρης και η Γκιούλ…. Ένας έρωτας μοναδικός και σπάνιος. Εκείνη Τουρκάλα, εκείνος Χριστιανός. Εκείνη πάμπλουτη, εκείνος ένας φτωχός πιανίστας που καλείται να της διδάξει πιάνο και τελικά της μαθαίνει πως μπορεί να είναι ένας μεγάλος έρωτας. Ο πατέρας της Γκιούλ, ο Ορχάν, ένας επικίνδυνος άνθρωπος, στην αρχή τουλάχιστον δεν ξέρει τίποτα για την σχέση τους και ευτυχώς. Μόνο η θεία της Γκιούλ, η Ζεϊνέπ ξέρει και βοηθάει, στην μνήμη του δικού της καταδικασμένου έρωτα που τερμάτισε βίαια ο αδελφός της Ορχάν. Η Γκιούλ φοβάται και ειδικά όταν καταλαβαίνει ότι ο πατέρας της είναι ο δολοφόνος της όμορφης Φρανσίς που τον εκβιάζει. Καταλαβαίνει ότι κινδυνεύουν και ακόμη περισσότερο όταν διαπιστώνει ότι μένει έγκυος στο παιδί του Δημήτρη. Από την πλευρά της η Ζεϊνέπ, στέκεται δίπλα στο ζευγάρι με όση δύναμη έχει, αλλά οι ανατροπές είναι συγκλονιστικές, τα μυστικά που αναδύονται τραγικά, ο θάνατος παραμονεύει και η Αγγελική η πρώην αγαπημένη του Δημήτρη που αρνείται να δεχτεί τον χωρισμό τους εξαιτίας της Γκιουλ, θα δρομολογήσει τις εξελίξεις που θα σας αφήσουν με κομμένη την ανάσα!

Πραγματικά το απόλαυσα και σας είπα πολύ λίγα για να μην χαλάσω την ομορφιά και την αγωνία ενός βιβλίου που ξεκινάει στο σήμερα, κάνει την αναδρομή του και καταλήγει σ’ ένα ανατρεπτικό παρόν.

Κάτι που λάτρεψα, ήταν οι μαγικές περιγραφές, σύντομες, αλλά τόσο περιεκτικές, τόσο γεμάτες από τις εικόνες του Βοσπόρου, τόσο πληθωρικές σε χρώματα που μου γέμισαν τα μάτια όσο τις διάβαζα! Αν το διαβάσετε θα με θυμηθείτε και νομίζω θα μ’ ευχαριστήσετε που σαν γνώρισα ένα τόσο όμορφο βιβλίο που θα χαθείτε στις σελίδες του!

 Θεωρώ ότι το εξώφυλλο το αδικεί κατάφορα, θυμίζει λίγο Πολίτικη κουζίνα με τις κόκκινες ομπρέλες που δεσπόζουν, αλλά μην σταθείτε εκεί! Το περιεχόμενο θα σας ανταμείψει και η τιμή του εξαιρετικά καλή στα 14 Ευρώ.

 

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Άννα Γαλανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Πεζά Ηρακλείου Κρήτης. Σπούδασε Οικονομικά και ασχολήθηκε με τη Διαφήμιση και το σχεδιασμό εντύπων. Έχει πάρει το δεύτερο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα σε πανελλήνιο διαγωνισμό, με το Θεατρικό έργο Το τέλος μιας κωμωδίας. Επίσης έχει γράψει ποίηση, πεζογραφήματα και παιδικά παραμύθια. Το πρώτο της μυθιστόρημα Αντιμέτωποι με το χθες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

Πάει κι αυτό το καλοκαίρι....

Σκληρό μεν, πραγματικότητα δε...

Καλοκαίρι τέλος, του χρόνου πάλι! Παράξενο αυτό το καλοκαίρι μου, αλλόκοτο και ελαφρώς κουραστικό θα έλεγα. Πρώτα απ' όλα κάτι βδομάδες τις "έχασα", κάποιες μέρες πού πήγαν δεν θυμάμαι, τον Ιούλιο πάντως, εγώ υπέγραφα στα βιβλία μου με ημερομηνία Ιουνίου γιατί κάπου είχα ...χάσει τον Ιούνιο!

Η αλήθεια έιναι οτι πρώτη χρονιά δεν κατάφερα να ξεκουραστώ, πολύ δε περισσότερο να ηρεμίσω και γι αυτό έφταιγαν διάφορα γεγονότα που δεν είναι της παρούσης και δεν ήταν όλα ευχάριστα. Κάποια από αυτά με φόρτωσαν με εξαιρετικό στρες και τώρα αρχίζω να ηρεμώ, που ξαναβρίσκω σιγά σιγά την ρουτίνα μου.

Διάλειμμα φωτεινό οι 8 μέρες του Αυγούστου, βρέθηκα στην Ελαφόνησο για διακοπές και κατάλαβα λίγο από το καλοκαίρι που λέγαμε....

Απίστευτο μέρος, μοναδικής ομορφιάς η θάλασσα, ιδανικός προορισμός για όσους θέλουν ησυχία και χαλάρωση! Χρόνια είχα να κολυμπήσω τόσο πολύ, χρόνια είχα να μην θέλω να βγω από την θάλασσα! (Μιά γεύση παίρνετε στην παραπάνω φωτογραφία!)

 

 

 

Η παρέα μόνιμη (δεν πάω με άλλους διακοπές, δοκιμασμένη η συνταγή) και τα βραδυνά ουζάκια έκλειναν μια όμορφη και χαλαρή μέρα. Πάντα δίπλα στην θάλασσα, εδώ στο υπέροχο ΚΟΥΖΖΙΝΙ, με την θεσπέσια κουζίνα του και η τετράς με ηθικό ανεβασμένο!

 

 

 

Τα ηλιοβασιλέματα ήταν μαγεία και εμείς δεν τα χορταίναμε. Εδώ, η θέα από Τα νησιά της Παναγίας με την υπέροχη αστακομαρανοδά τους...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Δεν έχει έρθει ακόμα το φαγητό και βγάζουμε φωτογραφίες, μετά δεν είχαμε χρόνο!)

 

 

 

 

 

 

 

 

Δίπλα στην θάλασσα και πάλι, η ταβέρνα του Αντώνη, όπου επιλέξαμε αρκετά βράδια για το χαμόγελο και το σέρβις αλλά και για το πιλάφι με θαλασσινά που ήταν πεντανόστιμο!

 

 

 

Όπως καταλάβατε η μέρα είχε μια γλυκιά ρουτίνα που κανείς από τους 4 δεν ήθελε να διατάραξει αφού μας ηρεμούσε. Πρωί καφές στην βεράντα μας, στα διαμερίσματα Αρώνη όπου μέναμε και μας έκανε εντύπωση η καθαριότητα, το μεγεθος των δωματίων και οι μεγάλες βεράντες τους. Στη συνέχεια στην παραλία του Σίμου (την μικρή) με το φορητό ψυγείο μας γεμάτο φρούτα, καφέδες, παγωμένο τσάι και ηλιοθεραπεία, βουτιές και διάβασμα μέχρι το απόγευμα. Επσιτροφή στο δωμάτιο για μπάνιο και ξεκούραση και στη συνέχεια φαγητό όπου υπήρχε πιο κοντά στην θάλασσα. Κλείναμε με ποτάκι χαλαρό και κουβεντούλα....

 

Πανέμορφη η Ελαφόνησος, χαλαρωτικές οι διακοπές, αλλά τέλειωσαν.... Όχι οτι δεν αγαπώ τον χειμώνα που έπεται, αλλά πάντα τέτοια εποχή με πιάνει ένα "κάτι" ανεξήγητο που κρύβει και λίγη μελαγχολία.
Καλό χειμώνα δεν λέω ακόμα.... Καλό φθινόπωρο όμως.... θα πώ!
Με το καλό να μας έρθει κι αυτό, και η επόμενη ανάρτηση για τα βιβλία που διάβασα. Ξεκινάει η έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο βλέπετε!