ΔΙΑΒΑΣΗ: Ένας άγνωστος κόσμος γεμάτος φως και ελπίδα!

Χθες έζησα μία από τις συγκλονιστικότερες και πιο ζεστές βραδιές της ζωής μου, μια βραδιά με νόημα και ουσία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη της καρδιάς μου. Καλεσμένη στη ΔΙΑΒΑΣΗ ένα θεραπευτικό πρόγραμμα του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Αφορμή το βιβλίο μου "Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι" και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την ατμοσφαιρα, τα όσα ειπώθηκαν αλλά κυρίως όσα έμαθα και αισθάνθηκα σ' ένα περιβάλλον απίστευτα γεμάτο από αγάπη και ελπίδα για έναν πιο φωτεινό κόσμο. Και όχι μόνο αυτά, αλλά και πολλά άλλα. Θα με συγχωρήσετε αν για πρώτη φορά ίσως φανώ λίγο ασυνάρτητη, αλλά πολύ δύσκολα χθες ξεκίνησα μια παρουσίαση που μου φάνηκε ως και ανούσια μπροστά στον μαγικό κόσμο της ΔΙΑΒΑΣΗΣ.

Μέσα σ' ένα υπέροχο αναπαλαιωμένο κτήριο στην οδό Σταυροπούλου στην Πλατεία Αμερικής, παίρνουν ζωή 38 νέα παιδιά που τα ναρκωτικά επιχείρησαν να κλέψουν τα νιάτα τους. Όλα, σε πρόγραμμα απεξάρτησης, ένα πολύβουο μελίσσι που καθημερινά περνάει όλες του τις ώρες εκεί, μακριά από ουσίες και μ' ένα γεμάτο πρόγραμμα. Συντηρούν και καθαρίζουν μόνα τους το κτήριο, μαγειρεύουν καθημερινά για 50 άτομα (προσωπικό και παιδιά) και εκτός του προγράμματος που παρακολουθούν με ψυχολόγο και κοινωνιολόγο, μαθαίνουν την τέχνη της φωτογραφίας, της γραφιστικής, της κεραμικής, έχουν θεατρική ομάδα, κάνουν μουσική, παντομίμα, αθλητισμό και το κυριότερο: παραμένουν καθαρά κερδίζοντας βήμα βήμα την ζωή  τους και τον αυτοσεβασμό τους. Μαζί στον αγώνα και οι γονείς φυσικά, που κάνουν ακριβώς ότι και τα παιδιά τους, μαθαίνουν από την αρχή να βαδίζουν δίπλα τους και όλοι μαζί, γονείς και παιδιά, επαναπροσδιορίζουν την οικογένεια, τους στόχους αλλά και τον ρολο της.

Μίλησα στην αρχή με μητέρες και τα έχασα όταν άκουσα φράσεις όπως: " Όταν συμβεί στο παιδί σου, όταν καταλάβεις οτι αυτό που νόμιζες μακρινό είναι μέσα στο σπίτι σου, τότε ξεχνάς τα πάντα, παρατάς τα πάντα, δουλειά φίλους και ξεκινάς από την αρχή, με νέες βάσεις".

Μια κυρία μου είπε και θα κρατήσω τα λόγια της για πάντα:" Εδώ μέσα μάθαμε οτι τα ναρκωτικά έχουν μόνο αρχή"!

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα άκουσα από μητέρες που δηλώνουν ξεκάθαρα οτι έδωσαν αμετρη αγάπη στα παιδιά του, αλλά με λάθος τρόπο, οτι παρέβλεψαν το βασικότερο και αυτό ήταν τα ΟΡΙΑ στα παιδιά τους...

Και μετά.... Μετά ήρθε η λωρα να μιλήσω με τα παιδιά. Αμήχανη στην αρχή και ντροπή μου, αλλά ειλικρινής όταν τους είπα οτι για όλους εμάς, αυτά είναι το περιθώριο.... Και εκείνα συμφώνησαν... πανέμορφα όλα τους, χαμογελαστά , μια ανοιχτή αγκαλιά. Μίλησα ώρα μαζί τους προσπαθώντας να μάθω, να πλησιάσω τον κόσμο τους. Είναι ευτυχισμένα, ξέρουν τις δυσκολίες και παλεύουν, όλοι τους μικροί ήρωες της καθημερινότητας για μια θέση στο φως, έχοντας μόλις απομακρυνθεί από το σκοτάδι της χρήσης. Κάθε Σάββατο κάνουν αθλητισμό. Μπάσκετ, βόλεϊ και ποδόσφαιρο. Τις Κυριακές, άλλα επιλέγουν να περάσουν πάλι το κατώφλι της ΔΙΑΒΑΣΗΣ, άλλα μαζεύουν φίλους από την ΔΙΑΒΑΣΗ στο σπίτι τους και όλα μαζί λαχταρούν να έρθει η Δευτέρα και να περάσουν πάλι το κατώφλι της. Στο σπίτι τους που επιστρέφουν το απόγευμα, κάνουν κι εκεί δουλειές. Πλένουν και σιδερώνουν μόνα τους τα ρούχα τους, σκουπίζουν και πλένουν πιάτα και οι γονείς έχουν εκπαιδευτεί γι αυτή την συμπεριφορά, γι αυτό και είναι απαραίτητη και η δική τους συμμετοχή στο πρόγραμμα. Για να μάθουν πώς ν' αντιμετωπίζουν τις αλλαγές στη ζωή των παιδιών τους, μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται από την αρχή..... Τους είδα όλους εκεί μαζεμένους.  Κύριοι και κυρίες που όλοι μας συναντούμε και ίσως μένουν δίπλα μας.

Όσα κι αν γράψω δεν θα τα καταφέρω να σας περιγράψω όσα ένιωσα. Πάνω απ' όλα όμως ντροπή.... Ατελείωτα "κατηγορώ" μου ανέβηκαν και δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό μου από αυτά....

"Κατηγορώ" για όσους δεν ξέρουν και δεν φρόντισαν να μάθουν...

"Κατηγορώ" για όσους θεωρουν τα ναρκωτικά θέμα ταμπού και δεν συζητάνε ανοιχτά γι αυτά.

"Κατηγορώ" για όσους κάνουν αγώνα να διώξουν από την γειτονιά τους τις θεραπευτικές κοινότητες από ανόητο φόβο, αντί να γίνουν μια μεγάλη αγκαλιά γι αυτά τα παιδιά.Έίναι όλα τους και δικά μας παιδιά, το πρόβλημά τους και δικό μας....

"Κατηγορώ" για όσους νομίζουν οτι το δικό τους παιδί δεν θα πέσει ποτέ στο σκοτάδι των ουσιών. Μια κυρία μου είπε οτι η κόρη της έμπλεξε μ' αυτά μετά τα 18 της χρόνια....

"Κατηγορώ" για τα ΄ΜΜΕ που προβάλουν μόνο οτι πουλάει και όχι την ελπίδα που δίνει το ΚΕΘΕΑ σε γονείς και παιδιά που θέλουν να ξεφύγουν από τις ουσίες.

"Κατηγορώ" για όλους εμάς τους..... τυχερούς. Χθες είπα οτι αυτές οι΄.... "άτυχες" οικογένειες, είχαν το προνόμιο ν΄ ανακαλύψουν δυνάμεις που δεν ήξεραν καν οτι είχαν.

Θα επανάλθω με την ΔΙΑΒΑΣΗ, δεν τέλειωσα και δεν τέλειωσαν μαζί μου. Χθες πριν φύγω, ζήτησα μια χάρη από τα παιδιά. Να με αφήσουν να τα αγκαλιάσω και εκείνα δέχτηκαν με χαρά. Κρατάω στην ψυχή μου την ζέστη εκείνης της αγκαλιάς και τοχ αμόγελό τους. Τα λάτρεψα και θα είμαι δίπλα τους με όλους τους τρόπους. Σε πολλά θα καλέσω και εσάς να σταθείτε κοντά τους. Αυτά τα παιδιά οπως είπα και πάλι, είναι παιδιά όλων μας, το πρόβλημά τους είναι και δικό μας άσχετα αν οι ουσίες δεν κτύπησαν την δική μας πόρτα..... Την αγκαλιά μας την οφείλουμε. Και τις πιο πολλές φορές, δεν ξέρετε πόσες ψυχές θα είχαν σωθεί από ένα χέρι που απλώθηκε για να συναντήσει το δικό τους....