Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



31 Ιανουαρίου 2011

Θέατρο Χ 2!!!!!!

Απλή ενημέρωση: Το βιβλίο που γράφω, προχωράει με κανονικούς ρυθμούς. Κάτι θεματάκια που είχα, απλή διαφωνία με την ηρωίδα, τα έλυσα....δημοκρατικά. (τελικά έκανε αυτό που ήθελα εγώ να κάνει!) Να διαβάσω δεν μπορώ τίποτα, η τηλεόραση πάλι στο τίποτα μας καταλήγει, τι μένει; Το θέατρο! Λόγω της ... περίεργης ψυχολογικής μου κατάστασης αποφέυγω τα δύσκολα και πήγα σε παλιές λατρεμένες συνταγές!

Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ ( Πειραιώς 115, Γκάζι)
Η γυνή να φοβήται τον άνδρα....  του Γιώργου Τζαβέλλα

Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Γιάννα Παπαγεωργίου, Φαίδρα Δρούκα, Παύλος Ορκόπουλος, Δημήτρης Κανέλλος κ. α.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος, Σκηνικά - κουστούμια Γιώργος Πάτσας.
Η μουσική της παράστασης είναι πρωτότυπη, από την Δήμητρα Γαλάνη κάτι που σπάνια βλέπουμε πια σε παραστάσεις και οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου. Εξαιρετικό το ντουέτο Μπέζου - Τσαλίκη σαν Αντωνάκης και Ελενίτσα στο τραγούδι "Η γυνή να φοβήται τον άνδρα", πολύ μελωδικό και συγκινητικό.
Αυτό που με μάγεψε στο έργο αυτό, που το ξέρω απ' έξω και ανακατωτά, ήταν οτι κράτησε την ατμόσφαιρα, δίνοντας όμως και μια νέα ματιά στο κείμενο. Το έβλεπα και με έκανε να αφήσω στην άκρη το γνωστό κινηματογραφικό έργο, να ξεχάσω τον Κωνσταντίνου και την Κοντού... Δύσκολο, αλλά τελικά όχι ανέφικτο.
Το έργο έχει ξανανέβει φυσικά. Πρώτος διδάξας ο Βασίλης Λογοθετίδης με την Ίλυα Λιβηκού, την θεατρική σαιζόν 1959- 1960. Και ενώ ήταν άγραφος νόμος οτι στα κινηματογραφικά έπρεπε να πρωταγωνιστούν όσοι το είχαν ανέβασει και στο θέατρο, έγινε μια εξαίρεση γιατί ήθελαν πιο νέους πρωταγωνιστές και έτσι πήραν το ρόλο ο Κωνσταντίνου, σε μια από τις ωραότερες, αν όχι την ωραιότερη παρουσία του στον κινηματογράφο, και η Κοντού.
Το έργο ανεβαίνει πάλι σε περιοδεία την θεατρική σαιζόν 1960-1961 με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και την Θεανώ Ιωαννίδου.
Το 1970 στην Κύπρο με τον θίασο του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη και τέλος....
Το 2000-2001 στο θέατρο Βέμπο με Παρτσαλάκη και Τζομπανάκη (επίσης το είχα δει)  σε μια εξίσου καλή παράσταση που είχε σπάσει και τότε τα ταμεία με πολλούς καλούς ηθοποιούς να πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές, όπως η Ν. Μανίσαλη, ο Θ. Βισκαδουράκης, ο Τ. Παπαματθαίου κ.α....


               

Θέατρο ΗΒΗ  (Σαρρή 27 Ψυρρή)
Φωνάζει ο κλέφτης.... του Δημήτρη Ψαθά.

Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Τάσος Κωστής, Γιώργος Καπουτζίδης, Γιώργος Λέφας, Δημήτρης Γεροδήμος, Κλέλια Ρένεση.
Σκηνοθεσία Πέτρος Φιλιππίδης, Σκηνικά Κουστούμια Γιάννης Μετζικώφ.
Κι εδώ μια από τα ίδια, κι εδώ ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί έπρεπε οι ηθοποιοί του σήμερα να καταφέρουν να παρασύρουν τον θεατή μακριά από την Βλαχοπούλου, τον Παπαγιαννόπουλο και τον Ηλιόπουλο. Για μένα τα κατάφεραν και ο Γ. Καπουτζίδης, απέδειξε οτι έχει ταλέντο και στο να παίζει, εκτός από το να γράφει σειρές που άφησαν εποχή.
Το έργο είναι αγαπημένο ανά τις δεκαετίες και έχει ανέβει πολλές φορές, επιλογή για πολλούς θιάσους ερασιτεχνικούς και επαγγελματικούς.
Η πρώτη του φορά ήταν το 1958 στο θέατρο Μ. Κοτοπούλη  με τους Μαίρη Αρώνη και Διονύση Παπαγιαννόπουλο ενώ και τότε τον ρόλο του Τιμολέοντα, κρατούσε ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Η παράσταση έσπασε στην κυριολεξία τα ταμεία, κάνοντας είσπραξη μέσα σε 6 μέρες, 145.000 δραχμές, ποσό μυθικό γαι την εποχή και έτσι συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές. 
Το επόμενο καλοκαίρι ταξιδεύει στην Ρόδο με τον θίασο του Ηλιόπουλου  και αυτή τη φορά παίζει η Μάρω Κοντού και ο Βασίλης Ανδρεόπουλος.
Την σαιζόν 67-68, ανεβαίνει στο θέατρο Αμιράλ με τον Γ. Κωνσταντίνου, τον Κώστα Βουτσά και την Σμαρούλα Γιούλη.
Πιο πρόσφατα, το έργο ανέβηκε  το 1990 στο θέατρο Λουζιτάνια με την Πηνελόπη Πιτσούλη και τον Μπάμπη Σαρηγιαννίδη, ενώ τον ρόλο του Τιμολέοντα ζωντάνεψε ο Φαίδωνας Γεωργίτσης.
Το 1995 ανεβαίνει στο θέατρο Μπροντγουαίη  Με την Μάρθα Καραγιάννη, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Παύλο Χαϊκάλη στο ρόλο του Τιμολέοντα.

Και οι δύο παραστάσεις αξίζουν τα λεφτά τους και θα περάσετε όμορφες ώρες, που όλοι έχουμε ανάγκη....

14 Ιανουαρίου 2011

162 δις!!!!

Ξέρω χάθηκα, αλλά όσοι με ξέρετε και είστε πια πολλοί, γνωρίζετε οτι αυτή η εποχή είναι που γράφω και η απομόνωση πάει παρέα με το γράψιμο.... συγχωρήστε με λοιπόν, αν δεν είμαι τόσο τακτική, αν δεν κάνω επισκέψεις, αλλά είπαμε... Χρειάζομαι χρόνο.....Κι αν μπήκα να γράψω σήμερα, είναι γιατί μια είδηση που παρακολουθήσα, μου απέσπασε όχι μόνο την προσοχή αλλά και την αυτοσυγκέντρωση...

Πίνοντας τον καφέ μου το πρωί και παίζοντας, ως συνήθως, με το τηλεκοντρόλ, "έπεσα" πάνω στην εκπομπή του Γ. Παπαδάκη στον ΑΝΤ. Η συζήτηση ήταν για τις πολεμικές αποζημιώσεις που δεν δόθηκαν. Στην τηλεφωνική γραμμή ο κ. Γλέζος... Κάθισα να τον ακούσω γιατί σέβομαι τόσο πολύ την ιστορία του που ήθελα να μάθω την θέση του. Ποτέ η Ελλάδα δεν ζήτησε αυτά που έπρεπε να της έχουν δοθεί από την Γερμανία, δεκαετίες αναφέρεται οτι έπρεπε να έχουμε αποζημιωθεί, αλλά καμιά κυβέρνηση δεν τα ζήτησε. Αν κατάλαβα καλά, η τωρινή κυβέρνηση κάνει πλέον την κίνηση και δεν θα πω "μπράβο" για κάτι αυτονότητο, για κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και τουλάχιστον τριάντα για να μην πω σαράντα χρόνια. Άνθρωποι εκτελέστηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν και η Γερμανική κατοχή, έφτασε τον κόσμο σε τέτοια εξαθλίωση και πείνα, που πέθαιναν 400 (!) άτομα την ημέρα στους δρόμους. Ο κ. Γλέζος, ανέφερε επίσης, οτι σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έχουν ήδη γίνει, το ποσό των 162 (!) δις, έχει γίνει με τους τόκους 1 τρις(!). Εμείς πάντως χρωστάμε 300 δις.... Δεν είμαι καλή στα μαθηματικά, οι αριθμοί δεν μπαίνουν εύκολα έως καθόλου στο κεφάλι μου, αλλά όσο αδαής κι αν είμαι, δεν θα τα βάλουμε και με την αριθμητική τώρα! Δεν ξέρω επίσης πόσο απλοϊκή έως ανόητη είναι η σκέψη μου, αλλά η Γερμανία είναι που στάθηκε ανάλγητη τόσο καιρό απέναντι στην Ελλάδα, που δεν ήθελε να βοηθήσει και γενικά μας έκανε την ζωή δύσκολη.... Εγώ πάλι ξέρω οτι όταν χρωστάς και μάλιστα τόσα πολλά, δεν κάνεις και τον έξυπνο από πάνω! Και οπωσδήποτε δεν ζητάς και τα ρέστα! Μάλιστα αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα άκουσα, τότε τα ρέστα πρέπει να τα ζητήσουμε εμείς! Να κρατήσουν λοιπόν το χρέος μας και να μας δώσουν  τα υπόλοιπα να κάνουμε δουλειά μας και να μην χρειάζεται να κοπούν μισθοί συντάξεις και τα συμπαρομαρτούντα!
Μπορεί, το είπα ήδη, να είναι απλοϊκός ο τρόπος σκέψης μου. Αλλά ο θυμός που νιώθω είναι πολύς. Δεν ξέρω τους λόγους, αλλά η ιστορία που έμαθα, δείχνει οτι πάντα, ανά τους αιώνες, η Ευρώπη, αυτό που λέμε Μεγάλες Δυνάμεις, ήθελε πάντα την Ελλάδα κάτω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο μυαλό μου υπάρχει η εικόνα που μακάρι να ζωγράφιζα έστω και ανεκτά για να σας την μεταφέρω.... Μια Ελλάδα στο χώμα ξαπλωμένη και ένας γίγαντας συναρμολογημένος από όλες τις άλλες χώρες να την πατάει στο λαιμό για να μην σηκωθεί.... Δεν μπορώ να σας το πω αλλιώς... 
Τα συμπεράσματα δικά σας για άλλη μια φορά...

4 Ιανουαρίου 2011

Καλή χρονιά!

2011!!!!

Ξεκίνησε επιτέλους η νέα χρονιά. Ολοκαίνουρια... Σαν άγραφο τετράδιο, με λευκές σελίδες που περιμένουν να γεμίσουν με λέξεις όλων των χρωμάτων. Ανάμεσα θα έχει σίγουρα και μαύρες. Αυτό που μετράει είναι στο τέλος. Η σούμα που λένε. Ποιές λέξεις θα υπερτερούν αριθμητικά. 
Το 2010 για μένα είχε αρκετές μαύρες, αλλά περισσότερες ήταν οι κόκκινες για την χαρά, οι πράσινες για την ελπίδα και υπήρχαν και μπόλικες κίτρινες για την χολή και την ζήλεια κάποιων που ξέσπασαν πάνω μου.
Δεν ξέρω τι μου φυλάει η νέα χρονιά. Πάντα με φόβιζε λιγάκι η Πρωτοχρονιά και αναρωτιόμουν τι με περίμενε στο άγνωστο που ερχόταν. Δεν τα πάω καλά με τα...άγνωστα. Κάτι μου λεέι οτι θα έχει αρκετή φουρτούνα αυτο το 2011.... ένα προαίσθημα... Δεν ξέρω που θα κτυπήσει η τρικυμία, αλλά εύχομαι να είναι ... αντιμετωπίσιμη... Το μόνο που ζητάω όχι μόνο για μένα, αλλά για όλο τον κόσμο είναι αυτή η πολυπόθητη υγεία.... Αυτό το αγαθό, το τόσο πολύτιμο που όλοι ξεχνάμε οτι είναι το ύψιστο...
Μελαγχολία; Πάμε παρακάτω!

Γέμισε πάλι το σπίτι αυτές τις μέρες. Γέλια φωνές και τρεχάματα! Όμορφα ήταν.... Το τραπέζι στρώθηκε, βγήκαν τα καλά σερβίτσια, τα τραπεζομάντηλα τα γιορτινά. Οι πιατέλες με τα φαγητά που μοσχοβολούσαν.... Πάρτε μια ιδέα....

Κι αφού φάγαμε, το τραπέζι άδειασε από φαγητά για να γεμίσει με γλυκά.... Πολλά γλυκά.... Όση γλύκα περιμένουμε να μας φέρει ο νέος χρόνος. Το μπερεκέτι του σπιτιού έλεγε η γιαγιά μου....
Σβήσαμε  τα φώτα και περιμέναμε να έρθει ο καινούριος χρόνος, ο γεμάτος υποσχέσεις.... Όπως κάθε χρόνο πριν την πίτα σβήσαμε τα κεράκια του μπαμπά μας και του ευχηθήκαμε όχι να τα εκατοστήσει, αλλά να τα χιλιάσει!

Πενήντα τέσσερα τα χρόνια του, τόσα καράτια η καρδιά του..... Δίπλα η κόρη μας... Ο λατρεμένος της και με τα χέρια της έφτιαξε την τούρτα του, κανέναν δεν άφησε ν' ανακατευτεί.... Κι εγώ τι άλλο; Καμάρωνα όσο δεν πάει παραπάνω....

Και όλη η οικογένια παρούσα! (Την κόρη την βλέπετε! Αγκαλιά με τον μπαμπά της!) Δίπλα ο γιος μου και η νύφη μου.
Το φλουρί έπεσε στον καλό μου φίλο, τον παιδικό και εύχομαι αυτή η χρονιά να τον γεμίσει με την πολυπόθητη γαλήνη που τόσο έχει ανάγκη η ψυχή του....

Καλή χρονιά λοιπόν, ευτυχισμένο το 2011! Πραγματικά ευτυχισμένο! Με πολλά, ατελείωτα χαμόγελα που να βγαίνουν από την ψυχή και να φτάνουν στα μάτια..... Να τα γεμίζουν με λάμψη.....
Καλή χρονιά!