Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



17 Φεβρουαρίου 2014

Επέτειος!!!!!!!



17 Φεβρουαρίου 1983.....

Χρόνος: Βραδάκι...
Τόπος: Πατησίων και  Αγίου Μελετίου, καφετέρια ZODIAC....


Εκεί άρχισαν όλα.... Σε μια κακοφωτισμένη καφετέρια, εμφανίστηκε ο Γιώργος και....τον αντιπάθησα από την πρώτη στιγμή! Κάθισε δίπλα μου, μας σύστησε η ξαδέλφη του με την οποία έπινα καφέ και άρχισε να λέει το ένα ανέκδοτο μετά το άλλο... (Ότι ακριβώς μισώ με πάθος!) Μου φάνηκε άξεστος, ήταν απεριποίητος και όταν επιτέλους τελείωσε η συνάντηση σημείωσα στο μυαλό μου, να βρίσω την ξαδέλφη του την επόμενη μέρα που τον κουβάλησε! 
Την επόμενη μέρα όμως, ο Γιώργος ήταν πάλι εκεί (πίναμε μόνιμα καφέ πριν πάμε για μάθημα) κι αυτή την φορά ήταν περιποιημένος, δεν είπε ούτε ένα ανέκδοτο και με την συζήτηση που ανοίξαμε....έχασα τις δύο πρώτες ώρες! 

17 Φεβρουαρίου 1985....

Χρόνος: 18:30....
Τόπος: Ιερός Ναός Αναστάσεως , Χολαργός

Ο....αντιπαθητικός κύριος της καφετέριας, με δόξα και τιμή, γίνεται η.... κολόνα του σπιτιού μου! Παντρευόμαστε δύο χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία και στήνουμε το σπιτικό μας στο Καπανδρίτι, όταν όλες μου οι φίλες μου έλεγαν ότι σ' ένα μήνα θα είχα χωρίσει(!), ότι δεν θ' άντεχα να μένω σ' ένα χωριό, ότι θα με κούραζε το περιβάλλον ακόμα και ο άνθρωπος που δεν ήταν με πτυχίο όπως εγώ.... (Για την ιστορία, όλες μου οι φίλες είναι χωρισμένες αυτή την στιγμή που μιλάμε!)

17 Φεβρουαρίου 2014....

Χρόνος: Κάθε μέρα, κάθε ώρα....
Τόπος: Καπανδρίτι και παντού!

Τριάντα ένα χρόνια μετά, ο Γιώργος είναι η δύναμη, το κουράγιο μου, η ανάσα μου.... (Για να μην λέτε ότι δεν γίνονται θαύματα!) Τρεις δεκαετίες κοινής ζωής κλείνουν σήμερα κι όποια στιγμή τους και να ανακαλέσω στην μνήμη μου, μόνο χαμόγελο θα μου φέρει η ανάμνησή της. (Ακόμα και τα δύσκολα, τώρα που πέρασαν, με τον τρόπο που τα ξεπεράσαμε, πάλι με κάνουν να χαμογελώ). Επιλέξαμε να το γιορτάσουμε με καλούς και πολυαγαπημένους φίλους και συγγενείς που έγιναν φίλοι, μέχρι πρωίας στο Κέντρο Αθηνών για ν' ακούσω από κοντά την Νατάσα Θεοδωρίδου και την "Κόκκινη γραμμή" (το αγαπημένο μου) το Σάββατο το βράδυ.... Χρόνια είχα να πάω μπουζούκια και ήταν απολαυστικά! Ευχαριστώ τον Γιώργο Μαντά (ξάδελφος) και την γυναίκα του Ματίνα, τον Γιάννη και ειδικά την Ειρήνη που δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εκείνη τόσα χρόνια (μένουμε δίπλα), και τον Γιώργο και την Ματθίλδη (αδέλφια της καρδιάς) που μοιράστηκαν μαζί μας όχι την προχθεσινή βραδιά, αλλά όλα τα δάκρυα, αλλά και τα γέλια, τόσων χρόνων....  
Είναι ευλογία από τον Θεό, να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που κλαίνε και γελάνε μαζί σου.....

Και τέλος ευχαριστώ τον άντρα μου γι αυτά τα 31 χρόνια που δεν κατάλαβα πότε και πώς πέρασαν..... Σαν νιόπαντροι αισθανόμαστε και νομίζω ότι δεν θ' αλλάξει αυτό και στα επόμενα 40,50,60,70 χρόνια...... (Και λίγα είναι!)