Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



21 Ιουνίου 2011

Το ταξίδι της φωτιάς... Σοφία Βόικου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Ανάμεσα σε παρουσιάσεις και ένα απίστευτα βαρύ πρόγραμμα,  (δεν θέλω να ξαναδώ βαλίτσα για όσο ζω) και άλλο ένα βιβλίο που πρόλαβα να διαβάσω!
 Η Σοφία Βόικου, το 2009 εμφανίστηκε στα εκδοτικά δρώμενα και η παρουσία της έκανε αίσθηση και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: έδωσε ένα βιβλίο που αγαπήθηκε αμέσως από το αναγνωστικό κοινό. Το «Κόκκινο σημάδι» απέσπασε θετικότατα σχόλια και γοήτευσε. Άξια συνέχειά του το επόμενο της βιβλίο…
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Νηρηίς και Νεφέλη. Δύο γυναίκες, η μία στο χθες και η άλλη στο σήμερα. Και οι δύο με το χάρισμα να μιλούν με τα φυτά και τα βότανα, γνωρίζουν τις ιδιότητές τους για θεραπεία και τα χρησιμοποιούν πάντα για καλό. Δύο μάγισσες της βοτανολογίας. Παρακολουθούμε παράλληλα τις ιστορίες τους. Η Νηρηίς ζει το 1506 στην Γαλλία, γνωρίζει τον φόβο των ανθρώπων για το διαφορετικό και τις συνέπειές του. Η μητέρα της θύμα της εποχής, ρίχνεται στην πυρά σαν μάγισσα και η Νηρηίς ζει ουσιαστικά κυνηγημένη μαζί με τον Μιχαήλ, τον σύντροφο που έφερε η μοίρα στον δρόμο της. Στο λαιμό της πάντα μια πέτρα. Ένας λάπις λάζουλι,  που κλείνει μέσα του, τη φωνή των γυναικών που προηγήθηκαν, των προγόνων της. Από την άλλη ο Μιχαήλ έχει πάνω του ένα μικρό μπουκαλάκι με ένα λαμπερό πορτοκαλί υγρό, που κουβαλάει την φωτιά της κόλασης., την οργή του ίδιου του Θεού. Δύο στοιχεία που συναντήθηκαν όταν οι κάτοχοί τους ενώθηκαν. Δύο στοιχεία που κυνηγάει με πάθος ο άρχοντας Λέων.
Στο σήμερα, στην Ελλάδα,  η Νεφέλη, διακεκριμένη βοτανολόγος, δράττεται της ευκαιρίας να ξεφύγει από μια σχέση που τελείωσε άσχημα  αποδέχεται την πρόταση του αρχαιολόγου Νικολά και φεύγει για την Γαλλία όπου γίνονται ανασκαφές σ’ ένα μεσαιωνικό χωριό. Η Νεφέλη έχει πάντα κρεμασμένη στο λαιμό της μια πέτρα που της κληροδότησε η μητέρα της. Ένας λάπις λάζουλι, που κάποιες φορές είναι σαν να της μιλάει, σαν να την προειδοποιεί. Ο Νικολά από την πλευρά του κουβαλάει πάνω του ένα μικρό μπουκαλάκι με μια λαμπερή σκόνη, απομεινάρι ενός πορτοκαλί φλογερού υγρού, που βρήκε στην ανασκαφή. Δεν το ξέρει ακόμα, αλλά ο χρηματοδότης του, ο Λέο Ντε Βίκτορις, κυνηγάει αυτό το μπουκαλάκι και η ανασκαφή είναι μόνο μια πρόφαση. Λάπις Λάζουλι και φωτιά συναντιούνται ξανά, σε απόσταση αναπνοής και ο διώκτης τους.
Θα μπορούσα να πω πολλά για ένα βιβλίο που με συνεπήρε και με κατέκτησε απόλυτα, αλλά θα σας χαλάσω την μαγεία και την αγωνία που θα δοκιμάσετε διαβάζοντάς το. Είναι πραγματικά ένα συναρπαστικό βιβλίο, που η δομή του είναι τόσο αριστοτεχνική, ο τρόπος απόδοσης του θέματος τόσο ζωντανός που γεύσεις και αρώματα κατακλύζουν τον αναγνώστη συνεχώς. Μ’ ένα μαγικό τρόπο, η Σοφία Βόικου, καταφέρνει να μας ενσωματώσει στην ιστορία, να μας κάνει να νιώσουμε κομμάτι της, να βλέπουμε, ν’ ακούμε και να νιώθουμε ότι και οι ηρωίδες της.  Όπως λέει και η ίδια είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, με νεράιδες μάγισσες και ξωτικά. Εγώ θα έλεγα ότι είναι πολύ παραπάνω από αυτό. Είναι αυτό ίσως που δηλώνει ο τίτλος του. Ένα ταξίδι φωτιάς, που το τέλος του, πανέμορφο, λυτρωτικό, φτάνει να μας διδάξει πως το ταξίδι της φωτιάς, είναι τελικά το ταξίδι προς την αυτογνωσία. Είναι ο δρόμος για ν’ ανακαλύψετε όσα κρύβετε μέσα στην καρδιά σας και να τα κυνηγήσετε. Είναι ο τρόπος να πετάξετε από τις αποσκευές σας τα βάρη του παρελθόντος και να χαράξετε τη δική σας πορεία.
Κι αν το «Κόκκινο σημάδι» ήταν μια σπουδή σ’ ένα κομμάτι της ιστορίας που άγγιξε πολλούς, αν χρειάστηκε μελέτη από την συγγραφέα για τα γεγονότα που αποδόθηκαν με ακρίβεια, σ’ αυτό βιβλίο η Σοφία Βόικου μας δίνει το καλύτερο κομμάτι της φαντασίας και της ψυχής της και της αξίζουν συγχαρητήρια.
Άλλα λόγια για την συγγραφέα!
Δεν υπάρχει λόγος να πω όσα γράφει το βιογραφικό της, αφού είναι πιο σημαντικό να μιλήσω για την ίδια την Σοφία Ένας εξαιρετικά ευγενικός άνθρωπος, με ποιότητα. Με έμφυτη ευγένια, εξαιρετικά χαμηλών τόνων, θα την χαρακτήριζα "ήρεμη δύναμη". Και είναι αυτή η δύναμη που βγαίνει στα βιβλία της. Με την Σοφία μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα και να ακούσει τα πάντα. Έχει δίπλα της και εκείνη, έναν άντρα που την στηρίζει, την αγαπάει και... την φωτογραφίζει, αφού ο Σάκης είναι έμφυτο ταλέντο σ' αυτή την τέχνη.
Και για του λόγου το αληθές, επισκεφθείτε τον παρακάτω σύνδεσμο! Θα βρείτε φωτογραφίες από το δικό της ταξίδι της φωτιάς!

http://www.psichogios.gr/datafiles/videos/To_taxidi_gia_TO_TAXIDI_THS_FOTIAS_artwork.pdf!

11 Ιουνίου 2011

Θα πεθάνεις ρε!... του Μένιου Σακελλαρόπουλου (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Ακόμα οι βαλίτσες δεν λένε να...κρυφτούν. Ήρθα από Θεσσαλονίκη και φεύγω για Κύπρο. Στο μεταξύ όμως.... βιβλίο! Πέρσι είχα διαβάσει το Φεγγάρι από πέτρα και μου άρεσε. Φέτος δοκίμασα ένα ακόμη βιβλίου του Μένιου Σακελλαρόπουλου  και σας το παρουσιάζω.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ο Άρης Νικολάου, ένα παιδί που ξεκίνησε μέσα από την φτώχεια βιώνοντας την οικογενειακή βία, εξελίσσεται σε πετυχημένο και διάσημο ποδοσφαιριστή  «πρώτο βιολί» στην Γερμανική ομάδα Χέρτα. Παντρεμένος με Γερμανίδα και με δύο παιδιά, μετά από οικογενειακές διακοπές στην Σαντορίνη, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να παίξει για την ΑΕΚ. Η γυναίκα του όμως, αρνείται να τον ακολουθήσει, η Ελλάδα δεν της αρέσει και επιστρέφει με τα παιδιά στην Γερμανία. Ο Άρης ξεκινάει την λαμπρή του πορεία με την κιτρινόμαυρη φανέλα, αλλά σ’ ένα φιλικό αγώνα, τραυματίζεται πολύ σοβαρά και χάνει το νεφρό του, ενώ και το άλλο τον προδίδει και πρέπει να γίνει μεταμόσχευση. Ο δότης είναι απρόσμενος. Ο άντρας της αδελφής  του, αυτής που έχει χρόνια να δει, που έχει ουσιαστικά διαγράψει, είναι εκείνος που θα του δώσει την συνέχεια της ζωής του. Παράλληλα η σχέση του με την εκρηκτική Νάσια θα έχει απρόβλεπτες ανατροπές. Παρ’ όλο που έφτασε τόσο κοντά στον θάνατο, παρ’ όλο που ήρθε αντιμέτωπος με τον αλτρουισμό και την καλοσύνη των ανθρώπων που έχει αναίτια διαγράψει για να μην θυμάται από πού ξεκίνησε,   παρ’ όλα αυτά η κοσμοθεωρία του Νικολάου παραμένει αλαζονική και εριστική. Μέχρι που θ’ αναγκαστεί για άλλη μια φορά από τις περιστάσεις να επαναπροσδιορίσει οριστικά την ζωή του και τους στόχους του, θα καταλάβει επιτέλους πού βρίσκεται η πραγματική ευτυχία. Το σύνθημα «Θα πεθάνεις ρε!» που γράφτηκε στο αυτοκίνητο, στους τοίχους του σπιτιού του,  στην ψυχή του, μοιάζει τελεσίγραφο. Η φυγή είναι η μόνη λύση και ψάχνει να βρει τον δρόμο για ν’ απομακρυνθεί από τα λάθη του.  Κι όταν νομίζει ότι όλα του συγχωρέθηκαν, η τιμωρία θα έρθει από ένα χέρι που δεν ήξερε καν την ύπαρξή του….
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλό και ενδιαφέρον γραμμένο από έναν αθλητικό συντάκτη, άρα και γνώστη πολλών καταστάσεων  από τα …ενδότερα του ποδοσφαίρου, χωρίς όμως να γίνεται…. αθλητικογραφία! Οι αναφορές στο άθλημα είναι τόσες όσες  χρειάζονται για να στηθεί το σκηνικό, αφού ο ήρωας είναι παίχτης και μάλιστα διάσημος και ταλαντούχος. Ακόμα κι εγώ που είμαι άσχετη με τα ποδοσφαιρικά και γενικά αντιπαθώ αυτό το σπορ με 22 ενήλικες να κυνηγούν ένα πετσί (και να με συγχωρήσουν οι ποδοσφαιρόφιλοι!) αυτό το βιβλίο το διάβασα μονορούφι γιατί ο συγγραφέας δεν μένει στην επιφάνεια, προχωράει και περιγράφει την αλαζονεία, την έπαρση, τον έρωτα και γενικά δίνει όλη την διάσταση στους χαρακτήρες του. Το έχω πει και στο παρελθόν, ότι δεν μπορώ να παρακολουθήσω και ν’ αγαπήσω ένα βιβλίο, όταν δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανέναν ήρωα, όταν η λογική μου απορρίπτει τις πράξεις των ηρώων, όταν ξέρω ότι κανένας άνθρωπος νοήμων ή μη, δεν θ’ αντιδρούσε έτσι, όσο βαθιά κι αν είναι τα βάθη ψυχής και μυαλού. Στο συγκεκριμένο, μπορεί να μην βρήκα ήρωα να ταυτιστώ, αλλά οι αντιδράσεις όλων ήταν από αυτές που δικαιολογούνταν από την πορεία, τον χαρακτήρα και τα πεπραγμένα τους. Χαρίστε το άφοβα σε άντρα, αλλά και σε γυναίκα,, ο καθένας θα το βρει ενδιαφέρον για τους δικούς του λόγους! Καλή ανάγνωση!
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο Φως, μαθητής λυκείου ακόμα.Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους.
Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Αθλητική, Sportime και Derby, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης (φτάνοντας και Αφρική…) με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, από τον οποίο έχει βραβευτεί δύο φορές για τηλεοπτικά ρεπορτάζ.
Τα Δυο Μαύρα Πουκάμισα είναι το όγδοο βιβλίο του. Προηγήθηκαν τα Είκοσι Χρόνια Ταξίδια, τα μυθιστορήματα The Game Boy –Το Μοιραίο 10, Θα Πεθάνεις, Ρε!, Η Νύχτα της Λώρας, το Μαύρο Φιλί και το Φεγγάρι από Πέτρα, που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις μας, και μια ειδική ημερολογιακή έκδοση με τίτλο Ολυμπιάδα, Ιστορία και Θρύλοι.
Συνεχίζει να ταξιδεύει, να χαμογελά, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται…

6 Ιουνίου 2011

Πες μου αν με θυμάσαι... Σόφη Θεοδωρίδου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Βδομάδες τώρα παιδεύομαι με τον υπολογιστή μου και όχι οτι τέλειωσαν τα προβλήματα, αλλά ας πούμε οτι είναι υπό έλεγχο, μην βρεθεί να κάνει παρέα στα πλακάκια της εισόδου!
Πάμε λοιπόν στον λόγο ύπαρξης αυτού του ιστολογίου! Βιβλία, τι άλλο! Τα διάβασα και σας τα παρουσιάζω! Καλοκαίρι έρχεται, ο χρόνος σαν να μοιάζει λίγο περισσότερος, μια θάλασσα όλο και μας αναμένει, , η διαθεση... ας μην την συζητήσουμε δεδομένων των συνθηκών που μας κάνουν άνω κάτω.... Τέλος πάντων στο θέμα μας! Βιβλία!

Πέρσι, ήταν, που η Σόφη Θεοδωρίδου έκανε την εμφάνισή της στην ελληνική λογοτεχνία, δίνοντάς μας ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο, ένα βιβλίο που δήλωνε ξεκάθαρα ότι μια νέα δυναμική και ταλαντούχα παρουσία είχε έρθει να προστεθεί στις τάξεις των συγγραφέων. «Η νύφη φορούσε μαύρα» εντυπωσίασε τους αναγνώστες και τα σχόλια ήταν διθυραμβικά για το βιβλίο εκείνο και όχι άδικα.  Το χαρακτήρισαν έπος και συμφώνησα απόλυτα.
Φέτος η Σόφη Θεοδωρίδου, αφήνει στην άκρη το ιστορικό στοιχείο, και επανέρχεται με κάτι τόσο σημερινό και ταυτόχρονα τόσο αληθινό και ανθρώπινο, που δεν θ’ αφήσει ασυγκίνητο, κανέναν αναγνώστη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ο Παύλος και η Χαρά μεγάλωσαν τα τρία κορίτσια τους με αγάπη και τρυφερότητα. Η  Ελισάβετ, η Αγγέλα και η Ιφιγένεια, παίρνουν τον δρόμο τους και φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες, αλλά οι γονείς είναι πάντα δίπλα τους, να βοηθούν και να στηρίζουν.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή που οι ίδιοι οι γονείς θα χρειαστούν την βοήθεια των κοριτσιών τους, όσο κι αν δεν το θέλουν. Ο Παύλος χτυπημένος από καρκίνο, κάνει την ζωή της οικογένειας να τρανταχθεί συθέμελα και ειδικά για την Ιφιγένεια που του έχει μεγάλη αδυναμία. Πολύ σύντομα όμως, θα διαπιστώσουν ότι η θανατηφόρα αρρώστια, είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους, καθώς σχεδόν ταυτόχρονα, διαπιστώνουν ότι η Χαρά, νοσεί από Αλτσχάιμερ. Ελάχιστα γνωρίζουν γι αυτή την πάθηση που όμως οι γιατροί θα τους πουν ότι είναι πολύ χειρότερη από τον καρκίνο.
Ο Παύλος θα φύγει ύστερα από τρία χρόνια σχεδόν, άνισης μάχης και η Χαρά θα μείνει μόνη σ’ έναν κόσμο που αρχίζει να μην τον καταλαβαίνει. Το ερώτημα που τίθεται επίκαιρο πάντα είναι το εξής απλό: « Ένας γονιός μπορεί να φροντίσει δέκα παιδιά. Δέκα παιδιά, μπορούν να φροντίσουν έναν γονιό;»
Η μεγάλη, η Ελισάβετ, μετά από ένα ατύχημα, μένει παράλυτη και φεύγει στο εξωτερικό για να βρει την θεραπεία της. Η Αγγέλα παντρεμένη μ’ έναν βίαιο άντρα, μένει πολύ μακριά και σχεδόν αποκομμένη από την υπόλοιπη οικογένεια. Όλο το βάρος πέφτει στους ώμους της Ιφιγένειας, που το επωμίζεται με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της, όχι μόνο από καθήκον, αλλά και από αγάπη για την μητέρα που όσο ήταν καλά, έκανε κάθε τι που περνούσε από το χέρι της για να βοηθήσει εκείνες, όταν την είχαν ανάγκη. Μόνο που δεν συμφωνούν όλοι με την επιλογή της και η Ιφιγένεια βρίσκεται να δίνει πολλαπλές μάχες γι αυτό που η ίδια θεωρεί αυτονόητο: Την φροντίδα του γονιού και όχι την διαγραφή του από την ζωή της σαν περιττό βάρος.
Αυτά με πολύ λίγα λόγια, σας δίνουν την κορυφή του παγόβουνου. Το υπόλοιπο είναι κρυμμένο ανάμεσα στις σελίδες του νέου βιβλίου της Σόφης Θεοδωρίδου και δεν διάλεξα τυχαία τη λέξη παγόβουνο. Αυτοί οι τεράστιοι παγωμένοι όγκοι στον ωκεανό, φανερώνουν μόνο ένα μικρό κομμάτι τους σε κοινή θέα. Το υπόλοιπο βρίσκεται βυθισμένο, γι αυτό και είναι πιο επικίνδυνο. Το βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου, σκίζει ψυχές στην κυριολεξία. Συνταράζει  συνειδήσεις. Θίγει πολλά θέματα της καθημερινότητας κυρίως αυτά που αφορούν στις σχέσεις γονέων και παιδιών. Σκιαγραφεί παραστατικότατα τις επιπτώσεις στην οικογένεια όταν ένα μέλος της πλήττεται από μια σοβαρή ασθένεια, τους κραδασμούς που επιφέρει στις σχέσεις. Κυρίως επιβεβαιώνει τον άγραφο νόμο, που θέλει σε κάθε οικογένεια να υπάρχει ένας που οι συνθήκες τον θέλουν να επωμίζεται τις ευθύνες και κυρίως ο χαρακτήρας του που του επιβάλλει να μην κάνει πίσω με όποιο κόστος.  Παράλληλα η κ. Θεοδωρίδου, διακριτικά, αλλά περιγραφικότατα μας δίνει πληροφορίες για μια αρρώστια που ελάχιστα γνωρίζουμε γι αυτήν, αλλά που ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους και δοκιμάζει σκληρά τις οικογένειές τους.
Τέλος, πρέπει να πω, ότι η γραφή της διατηρεί όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έκαναν να την αγαπήσουμε στο πρώτο της βιβλίο. Ήθος, αξιοπρέπεια, ζωντάνια και παραστατικότητα.  Θεωρώ ότι η Σόφη Θεοδωρίδου μας έδωσε μια άξια συνέχεια του έργου της και φυσικά περιμένουμε την αξιοπρόσεκτη συνέχεια!
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η Σόφη Θεοδωρίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της Αλμωπίας, μιας μικρής επαρχίας του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε δημόσιο σχολείο της περιοχής απ' όπου κατάγεται και όπου ζει με την οικογένειά της. Αγαπημένες της ασχολίες είναι το διάβασμα, η ζωγραφική και, εδώ και λίγο καιρό, το γράψιμο. Είναι παντρεμένη και έχει δυο γιους. Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.