Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



28 Ιουνίου 2009

Εγκλωβισμένος……(3ο και τελευταίο!)

Έχοντας επιστρέψει από Κύπρο με τις βαλίτσες της ψυχής μου γεμάτες, σας δίνω το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας Εγκλωβισμένος που είναι και τοα γαπημένο μου. Παράλληλα ετοιμάζω την ανάρτηση για μια επίσκεψη που ήταν ξεχωριστή εμπειρία. Χρειάζομαι όμως λίγο χρόνο ακόμα μέχρι τα συναισθήματα να κατασταλλάξουν και να γίνουν εικόνες και λέξεις για τα όσα έζησα εκεί και για την μεγάλη αγάπη που πήρα....


Σηκώθηκε με προσοχή από το κρεβάτι για να μην ξυπνήσει την γυναίκα του, που κοιμόταν δίπλα και βγήκε από το δωμάτιο.
Το ρολόι έδειχνε τρεις τα ξημερώματα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθεί. Το να στριφογυρίζει άυπνος για να καταφέρει τελικά να εκνευριστεί, δεν είχε νόημα. Άναψε το φως της κουζίνας, του φάνηκε πολύ σκληρό και κατέφυγε στις μικρότερες λάμπες του απορροφητήρα. Πού να είχε άραγε η Χαρά τα ποτά; Ένα ουίσκι, ίσως τον βοηθούσε να κοιμηθεί τελικά…. Σίγουρα θα ήταν στο σαλόνι και βαριόταν να ψάχνει….άλλωστε μπορεί και να την ξυπνούσε και δεν ήθελε. Προτίμησε το κρασί που βρήκε στο ψυγείο και έβαλε ένα ποτήρι. Τι είχε πάθει απόψε, στα καλά καθούμενα και «χτυπούσε» γερμανικό νούμερο, όπως τότε στο στρατό;….
Αλήθεια….μια αιωνιότητα του φαινόταν ότι είχε περάσει από τότε….. Δεν είχε άδικο…..την άλλη βδομάδα θα έκλεινε τα πενήντα τέσσερα χρόνια του. Μπορεί να μην ήταν αιωνιότητα, αλλά από τότε που υπηρετούσε την θητεία του είχαν περάσει τρεις δεκαετίες και κάτι….
Πολλά….πάρα πολλά τα χρόνια….και τα αισθανόταν όλα στην πλάτη του να τον βαραίνουν…….Πότε ήταν που σαν νέος ξεκινούσε να κατακτήσει το σύμπαν, γεμάτος όνειρα και σχέδια;
Ήταν τότε…. Τότε που σε μια οικογενειακή γιορτή, γνώρισε την Χαρά και την ερωτεύτηκε, κι ας ήταν μόνο είκοσι χρονών εκείνος και κείνη δέκα οκτώ και ας έφευγε τον άλλο μήνα για να υπηρετήσει την θητεία του…. Αυτόν τον μήνα, δεν υπήρξε μέρα που να μην βρεθεί μπροστά της, που να μην της μιλήσει, μέχρι να της κλέψει το πρώτο φιλί και την υπόσχεση ότι θα τον περίμενε να γυρίσει από το στρατό….
Η Χαρά τήρησε την υπόσχεσή της….. Κάθε βδομάδα, έφτανε στο στρατόπεδο ένας κρεμ φάκελος και ήταν για εκείνον. Ο φάκελος ήταν βαρύς, γεμάτος από τα συναισθήματα και τις σκέψεις της, που άφηνε να φανούν μέσα από τις πυκνογραμμένες σελίδες που γέμιζαν εκείνο τον φάκελο που τον περίμενε σαν διψασμένος.
Έγραφε ωραία γράμματα η Χαρά. Γεμάτα ποίηση , ρομαντισμό αλλά και χιούμορ…. Βάλσαμο ήταν….. Την φωτογραφία της, την κρατούσε πάντα πάνω του, δίπλα στην καρδιά του που φούσκωνε από λαχτάρα για το κορίτσι με τα μελιά μάτια που αγαπούσε. Τις νύχτες, όπως κι απόψε, δεν τον έπιανε ύπνος και το μυαλό του ταξίδευε στην αγαπημένη του και έκανε όνειρα για το μέλλον τους….
Κι απόψε γιατί δεν κοιμόταν; Το κορίτσι με τα μελιά μάτια, κοιμόταν στο κρεβάτι του απόψε και κάθε βράδυ εδώ και τρεις δεκαετίες….. Τα όνειρα για το μέλλον, είχαν γίνει στην αρχή πραγματικότητα και τώρα ήταν πια μέρος του παρελθόντος του…. Τι άλλο ήθελε; Όλα είχαν πάει όπως τα ήθελε τότε….
Αρραβωνιάστηκε την Χαρά αμέσως μόλις απολύθηκε και την παντρεύτηκε αμέσως μόλις έκλεισε τα είκοσι τρία του χρόνια…. Μικροί και οι δυο, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα ενός γάμου και αμέτρητων ευθυνών….. Η Χαρά έμεινε σχεδόν αμέσως έγκυος και έγιναν γονείς εκείνος στα είκοσι τέσσερα και κείνη στα είκοσι δύο, για να το επαναλάβουν δύο χρόνια μετά….. Είχαν δύο κόρες σήμερα ….. Την Μάγδα και την Σοφία……
Καμάρωνε πολύ γι αυτές…..Παντρεμένες και οι δύο, η μία με γιατρό και η άλλη με δικηγόρο από τους πιο γνωστούς, ζούσαν ζωή χαρισάμενη, με τρία παιδιά η μεγάλη και δύο η μικρή…..
Τελικά είχε σταθεί πολύ ανόητος στη ζωή του…. Κι αν όχι ανόητος, σίγουρα αφηρημένος…..
Πώς είναι δυνατόν να δεχτείς ότι έχεις ζήσει μια αφηρημάδα που κράτησε τριάντα χρόνια;
Κι όμως….Διαφορετικά πως έγινε και δεν κατάλαβε πώς πέρασαν τα χρόνια;
Την μέρα που η Χαρά του ανακοίνωσε ότι η Μάγδα είχε γίνει πλέον γυναίκα και είχε φτιάξει και γλυκό για τον ερχομό του πρώτου της κύκλου, του ήρθε το ταβάνι στο κεφάλι κομμάτι-κομμάτι….Του φαινόταν αδιανόητο η κόρη του που την φανταζόταν ακόμα μωρό να….
Έπειτα στο σχοινί της μπουγάδας έβλεπε και νέα εσώρουχα που ήξερε ότι δεν ανήκαν στην γυναίκα του κι ας ήταν γυναικεία…..
Στην Σοφία, είχε πλέον κάπως συνηθίσει, ήταν πιο ήρεμος γιατί ήταν προετοιμασμένος από την μεγάλη….. Η μικρή όμως του είχε κάνει την ζημιά τελικά…..
Μια Κυριακή μεσημέρι τους ανακοίνωσε, ότι αγαπούσε κάποιον που τον έλεγαν Μάρκο, ήταν δικηγόρος και ήθελε να την παντρευτεί….. Έξαλλος είχε γίνει….Θηρίο! Ήθελε να καταγγείλει αυτόν τον κύριο για παιδεραστία και ίσως και να το έκανε, αν δεν του θύμιζε η γυναίκα του ότι η … «μικρή» είχε κλείσει τα είκοσι ένα και θα ήταν μάλλον γελοίο κάτι τέτοιο……
Η Μάγδα, αρραβωνιάστηκε έξι μήνες μετά, αλλά είχε πάρει πια την κρυάδα…..
Τα παλιοκόριτσα……Άδειασε το σπίτι ξαφνικά…..Πώς μπόρεσαν να του το κάνουν αυτό; Γιατί τόση βιασύνη; Θαύμασε την γυναίκα του για άλλη μια φορά…..
Η Χαρά δεν έχασε τον χρόνο της με μελαγχολίες και γκρίνιες….παλικάρι και πάλι…. Τον έβαλε και πούλησαν το σπίτι, αγόρασαν ένα άλλο λίγο πιο μικρό και πιο εξοχικό, μοίρασε δίκαια τον χρόνο της στις κόρες της, στον άντρα της, στο σπίτι της και στις φίλες της και δεν φαινόταν να έχει κανένα πρόβλημα….. Πρόβλημα παρουσιάστηκε ξανά, όταν τα κορίτσια άρχισαν να κάνουν παιδιά…..
Είχε γίνει παππούς! Δεν το χωρούσε το μυαλό του!....Δεν το σήκωνε ο εγωισμός του! Πώς είναι δυνατόν να γίνεις παππούς, όταν δεν είσαι καν πενήντα χρονών; Εκείνος ήξερε ότι οι παππούδες, είχαν άσπρα μαλλιά, κοιλίτσα, φορούσαν γυαλιά και πήγαιναν τα εγγόνια τους βόλτα….. Τίποτα κοινό δεν είχε με όλα αυτά….
Δεν είχε άσπρα μαλλιά….εντάξει είχαν γκριζάρει τα δικά του, είχαν αραιώσει και λίγο, αλλά σίγουρα δεν είχε κοιλίτσα! Όσο για τα γυαλιά….εντάξει, κι αυτό θα το παραδεχόταν, τα είχε πάντα επάνω του, αλλά τα χρειαζόταν μόνο όταν διάβαζε! Αισθάνθηκε εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που ήταν σε πλήρη αντίθεση με όσα ο ίδιος ήθελε να πιστεύει!
Η συμπεριφορά της Χαράς του έδωσε στα νεύρα….Αναίσθητη! Μέσα στην τρελή χαρά, ταχτάριζε τα εγγόνια τους και τους τραγουδούσε σαχλοτράγουδα, όπως έκανε με τα παιδιά της κάποτε και δεν ήθελε να ενοχληθεί από το γεγονός, ότι αυτά τα μωρά, έμοιαζαν δικά της!
Θα μπορούσε να είναι η μητέρα τους και σίγουρα όχι η γιαγιά τους, γιατί έπρεπε να το παραδεχτεί….Η Χαρά δεν είχε αλλάξει πολύ από τότε που την είχε γνωρίσει κι ας κόντευε κι αυτή τα πενήντα….. Λεπτή, πάντα όμορφη, πάντα κοκέτα….. Εκείνος έπεσε σε μελαγχολία πάντως…..
Ξαφνικά του φάνηκε γέρος και επαναστατούσε γιατί δεν αισθανόταν έτσι….. εκείνος είχε κέφι για ζωή, ήθελε να τρέξει πάλι στην αμμουδιά κρατώντας από το χέρι την γυναίκα του και να φιλιούνται το ηλιοβασίλεμα….. Τελικά ήταν ανόητος….Πίνοντας την τελευταία γουλιά από το κρασί του, συνειδητοποίησε, ότι αυτά ακριβώς έκαναν με την Χαρά ……Πάλι αφηρημένος ήταν; Έβαλε κι άλλο κρασί και κοίταξε το χρυσαφένιο ποτό…..
Αυτή η παμπόνηρη σύντροφός του, σίγουρα είχε καταλάβει τι περνούσε……τώρα καταλάβαινε γιατί ξαφνικά άρχισαν να πηγαίνουν πιο τακτικά ταξίδια και εκδρομές! Τώρα καταλάβαινε γιατί ξαφνικά τα ρούχα του ανανεώθηκαν από την Χαρά και έγιναν πιο άνετα, πιο μοντέρνα, πιο….νεανικά! Ίσως αυτός ήταν ο λόγος, που όταν ανακοίνωσε ότι θα κάνει εμφύτευση μαλλιών, η Χαρά τον είχε επαινέσει και γεμάτη κατανόηση είχε σταθεί δίπλα του….. Όταν γράφτηκε στο γυμναστήριο και άρχισε να παθαίνει εμμονή με το σώμα του, η Χαρά πάλι με χιούμορ και γλύκα τον αντιμετώπισε και τον ενθάρρυνε να συνεχίσει…..
Μια αστραπή έλαμψε στο μυαλό του…. Αν η Χαρά είχε μαντικές ικανότητες, αν τον ήξερε τόσο καλά, τότε σίγουρα θα είχε καταλάβει και τα….σαλιαρίσματα με την νέα υπάλληλο του μαγαζιού, εκείνη την ζουμερή ξανθιά στο τμήμα πωλήσεων…… Στήριξε το κεφάλι στα χέρια του….αυτό θα ήταν τρομερό!
Δεν είχε κάνει τίποτα με την ξανθιά…..Μια φορά μόνο την πήγε στα μπουζούκια και δικαιολογήθηκε στην γυναίκα του, ότι θα έβγαινε μ’ ένα φίλο από το στρατό….Καλά πέρασαν, αλλά τον έφαγαν οι τύψεις μετά….. Δεν την άγγιξε την μικρή….ήταν μόλις είκοσι οκτώ χρονών…..Θα μπορούσε να είναι η κόρη του…. Του άρεσε όμως το συναίσθημα ότι ακόμα μπορούσε να συγκινήσει μια νέα γυναίκα. Του άρεσε που η νεαρή χόρεψε για εκείνον πάνω στο τραπέζι, που του αφιέρωνε τραγούδια, που του πετούσε λουλούδια και που έγερνε πάνω του δήθεν ζαλισμένη…… Φυσικά και το μετάνιωσε….. Διακριτικά η ξανθιά μετατέθηκε…..
Μπορεί να αισθάνθηκε μια παροδική ανάγκη να επιβεβαιώσει την γοητεία του, αλλά είχε αρκετό μυαλό ακόμα στο κεφάλι του για να καταλάβει, ότι δεν ήταν δίκαιος….
Αν η Χαρά ένοιωθε την ίδια ανάγκη για επιβεβαίωση, τι θα γινόταν;….Όχι, ούτε να το σκεφτεί δεν άντεχε….. Έπειτα….την αγαπούσε…..Πιο πολύ ίσως από τότε που την γνώρισε….
Καλή η ξανθιά, εκείνο το βράδυ ένιωσε πάλι είκοσι χρονών, αλλά αφηρημένος ή όχι, καταλάβαινε ότι δεν ήταν τόσο…. Ήταν πενήντα και κάτι, είχε ίσως την καλύτερη οικογένεια που θα μπορούσε να ζητήσει άνθρωπος και την πιο όμορφη, την πιο έξυπνη, την πιο δυναμική σύντροφο που μπορούσε να ονειρευτεί ένας άντρας…..
Παλικάρι η Χαρά….Όσες φορές και αν το έλεγε, πάλι λίγες ήταν…. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ και δεν έπρεπε άλλωστε να το ξεχάσει, αν δεν ήταν αχάριστος, ότι τότε που ξεκινούσαν, τότε που τα λεφτά ποτέ δεν έφταναν, ήταν εκείνη που τον βοήθησε. Κανείς δεν ήξερε, ούτε καν εκείνος, ότι η Χαρά κρυφά, έχοντας επιστρατεύσει τις γνώσεις της στην ραπτική, έραβε την γειτονιά και έβαζε τα χρήματα στην άκρη…. Όταν κάποια μέρα τον απέλυσαν, αισθάνθηκε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του και ο πανικός τον κύκλωσε. Δύο παιδιά και μια γυναίκα, ήταν στην αποκλειστική του ευθύνη…. Πριν προλάβει ν’ αρρωστήσει από την στεναχώρια του, ο φύλακας άγγελός του, πούλησε ένα οικοπεδάκι και μαζί του έδωσε και τις οικονομίες της για ν’ ανοίξει ένα μαγαζί με ηλεκτρολογικό υλικό. Δούλεψε σαν σκυλί μαζί του, νύχτα μέρα και στάθηκαν γρήγορα γερά στα πόδια τους και τώρα είχαν ολόκληρο τετράγωνο δικό τους και τρία υποκαταστήματα σε όλα την Ελλάδα….. Τελικά ήταν ανόητος, ηλίθιος και …..εγωιστής! Απασχολημένος με τις ανασφάλειές του, με την δική του κρίση, δεν αναρωτήθηκε ποτέ, πώς αισθανόταν εκείνη… Ήξερε πως είχε αρχίσει η κλιμακτήριος και δεν την ρώτησε ποτέ τι ένιωθε, αν υπέφερε, αν φοβόταν ότι γερνούσε…..
Δεν μεγάλωνε μόνο εκείνος….Ίσως και η Χαρά να αισθανόταν ότι έχανε το τρένο της ζωής, ότι σ’ ένα δρόμο με αυτοκίνητα, την ξεπερνούσαν άλλα, πιο δυνατά, πιο καινούρια….
Ντράπηκε…..ως όφειλε…. Δεν είχε τίποτα να της προσάψει και όμως δεν της είχε φερθεί εντάξει…..Ακόμα και το ότι σκέφτηκε να την απατήσει, κι ας μην το είχε κάνει τελικά, ήταν έγκλημα….. Σαν κι αυτούς που διαγράφουν μια ζωή και παίρνουν αγκαλιά την πρώτη Ουκρανή και φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους την σύντροφο της ζωής τους, αυτήν που πέρασε όλα τα δύσκολα και ζουν τα εύκολα με κάποια που μπορεί και αδιαφορεί για την παρακμή τους με το αζημίωτο……
Το φως της κουζίνας, σκόρπισε κάθε σκέψη….. Στην πόρτα στεκόταν η Χαρά και τον κοιτούσε με κατανόηση.
- Δεν κοιμάσαι; βρήκε μόνο να την ρωτήσει.
- Όχι…..Από την ώρα που σηκώθηκες δεν κοιμάμαι, αλλά και….γενικότερα! Τι κάνεις παρέα μ’ ένα μπουκάλι στις τέσσερις τα χαράματα;
- Δεν είχα ύπνο…..
- Και γιατί δεν μου μίλησες, να πιούμε μαζί;
Δεν ήξερε τι να της απαντήσει και κείνη τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα του. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του.
- Δεν έχει νόημα καλέ μου….του είπε και κείνος τραβήχτηκε και την κοίταξε.
- Ποιο πράγμα δεν έχει νόημα;
- Όλη αυτή η αναδρομή που έκανες απόψε…..
- Και συ πού ξέρεις….σταμάτησε απότομα την κουβέντα του.
Τι κουταμάρες ρωτούσε τώρα; Αν κάποιος ήξερε ότι σκεφτόταν και ότι αισθανόταν, ήταν η Χαρά….Η Χαρά του….
- Γιατί ποτέ δεν μου μίλησες για να με συνεφέρεις; την ρώτησε.
Η Χαρά χαμογέλασε. Του έπιασε με τα δυο χέρια το πρόσωπο και τον φίλησε τρυφερά.
Τον κοίταξε στα μάτια και μια παιχνιδιάρα λάμψη, σιγόκαιγε στα βάθη τους.
- Γιατί πολυαγαπημένε μου, κουτέ μου άντρα, ότι κι αν έκανες, ήξερα πως μ’ αγαπάς, αλλά ήσουν απλά λίγο φοβισμένος με τα χρόνια που περνούσαν και δεν καταλάβαινες ότι αυτά ακριβώς ήταν η….προίκα μας! Και μ’ αυτή την προίκα, μπορούμε να διεκδικήσουμε τα υπόλοιπα χρόνια που είναι και τα καλύτερα, γιατί τώρα είμαστε έμπειροι, πιο δυνατοί και κυρίως πιο….σοφοί!
- Ναι αλλά εσύ; θέλω να πω….εσύ πώς μπορούσες να κάνεις ότι δεν βλέπεις τις ανοησίες μου;
- Εγώ γλυκέ μου, ήξερα πάντα να κάνω υπομονή και να λέω…..
« Δεν μπορεί…..Θα στρώσει….!»

21 Ιουνίου 2009

Εγκλωβισμένος (2ον)

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας Εγκλωβισμένος και εγώ ετοιμάζω βαλίτσες για την ΚΥΠΡΟ! Καλοί φίλοι και φίλες με περιμένουν εκεί για να τα πούμε και από κοντά! Επιστρέφω την Πέμπτη οπότε και θα τα ξαναπούμε!

Στην Κηφισίας το αδιαπέραστο….τι πρωτότυπο…. Κανονικά θα έπρεπε να είχε πια συνηθίσει, αλλά αυτό το «σταμάτα-ξεκίνα» δεν συνηθίζεται ούτε με ηρεμιστικά και ειδικά όταν, όπως σήμερα, το «ξεκίνα» είχε απαλειφθεί και είχε μείνει μόνο το «σταμάτα»….
Εκείνος έφταιγε, έπρεπε να το παραδεχτεί……Τι το ήθελε το μεγάλο αυτοκίνητο με τα πολλά κυβικά όταν με μια μηχανή θα έκανε την δουλειά του, δεν θ’ αργούσε ποτέ και δεν θα του έσπαγαν και τα νεύρα κάθε απόγευμα, που ήθελε να γυρίσει σπιτάκι του, να κάνει το μπανάκι του και να ηρεμίσει; Καλά να πάθει….ήθελε να καμαρώνει, ήθελε 4Χ4 για τα Σαββατοκύριακα και τελικά είχε χρεωθεί μέχρι τον λαιμό για να το πάρει, να πηγαίνει μία φορά τον μήνα στο Πήλιο και μετά να βρίζει εγκλωβισμένος στην Εθνική Κυριακή απόγευμα!
Εγκλωβισμένος….. Όλη του τη ζωή την είχε περάσει έτσι και ακόμα να συνηθίσει…..
Εγκλωβισμένος στο σχολείο, μέσα στην εικόνα του καλού μαθητή που απαιτούσαν οι γονείς του και αν ήθελε να είναι ειλικρινής και ο ίδιος του ο εγωισμός….
Εγκλωβισμένος στο Πανεπιστήμιο για να γίνει ένας καλός οικονομολόγος και να παρακαλάει μετά γνωστούς και αγνώστους για μια θέση…..
Εγκλωβισμένος στο στρατό, να κάνει πάντα αυτό που πρέπει για να μην φάει φυλακή και στεναχωρηθεί η μάνα του…..
Εγκλωβισμένος τώρα στην εταιρεία που δούλευε, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, να πάρει προαγωγή, να έχει έναν καλύτερο μισθό και νοερά να μετράει τα συντάξιμα…..
Εγκλωβισμένος σε μια κοινωνία καταναλωτική, όπου έπρεπε να διατηρεί ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αν ήθελε να έχει ζωή…..Ασφαλώς και είχε λαπ τοπ, ασφαλώς και είχε βιντεοκάμερα και μάλιστα τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ασφαλώς και είχε ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και ασφαλέστερα το κινητό του, ήταν ότι πιο τέλειο είχε να επιδείξει η….μόδα…..Διαφορετικά πώς να τολμήσει να το βγάλει από την τσέπη να το ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι την ώρα που θα έπινε τον εσπρέσσο;
Αδιέξοδο πουθενά….Έπειτα ήταν και η Ρίτα…..Εκεί κι αν ήταν δύσκολα τα πράγματα…..
Δύο χρόνια μαζί και είχαν αρχίσει οι σπόντες για επισημοποίηση….
Δύο χρόνια μαζί και τον σταματούσε σε κάθε βιτρίνα με νυφικά που θα βρισκόταν στον δρόμο τους….
Δύο χρόνια μαζί και κάθε φορά του έδειχνε μωρά στα περιοδικά…..
Πώς είχε μπλέξει έτσι; Πάλι δικό του το λάθος…..Η Ρίτα ήταν συνάδελφος στο γραφείο , πολύ ωραία γυναίκα και έδειχνε απελευθερωμένη…. Δεν βαριέσαι….Όλες έτσι δείχνουν, αλλά στην πιο καλά κρυμμένη γωνία του μυαλού τους, το ίδιο σκέφτονταν πάντα…..έναν γάμο και παιδιά……
Καλά ξεκίνησαν με την Ρίτα….Βόλτες, εκδρομές, σινεμά, καμιά ταβέρνα πού και πού και φυσικά μπαράκια….. Τους άρεσαν τα ίδια πράγματα, γελούσαν με τα ίδια αστεία…. Πώς έφτασαν να μιλάνε για γάμο όμως και γιατί να παντρευτούν; Καλά δεν ήταν κι έτσι;
Γιατί να μπλέξουν εαυτούς και αλλήλους σε μια πλήξη που δεν θα είχε τελειωμό;
Γιατί να φορτωθούν ευθύνες, οικονομικά βάρη, μωρά κι άλλες ευθύνες κι άλλα οικονομικά βάρη που θα έφταναν να γίνουν αδιέξοδα;
Κι αν…άνθρωποι ήταν, βαριόταν ο ένας τον άλλον και βρισκόταν ο τρίτος άνθρωπος; Διαζύγιο και νέα αναζήτηση και ξανά από την αρχή η ίδια ιστορία…..
Κοίταξε στο διπλανό αυτοκίνητο την γυναίκα που περίμενε υπομονετικά ν’ ανοίξει ο δρόμος να φτάσει σπίτι της. Φαινόταν κουρασμένη. Στο δάκτυλό της έλαμπε μια βέρα. Σίγουρα ήταν παντρεμένη και μόλις γύριζε σπίτι, μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, θα έπρεπε να ξεκινήσει την δεύτερη δουλειά της. Νοικοκυριό, μαγειρική, παιδιά….Κόλαση…. Γιατί λοιπόν ήθελε μια γυναίκα να ζήσει αυτή την Κόλαση και μάλιστα την επιδίωκε σαν τρελή; Ανεξήγητο….. Πολλά θα έδινε να καταλάβει τι είχε στο κεφάλι της μια γυναίκα, αλλά όσα και να έδινε, πάλι δεν θα τα κατάφερνε…..
Όλες ήθελαν την ανεξαρτησία τους, αυτό το είχε μάθει πια….Ήθελαν να δουλεύουν, να έχουν δικά τους λεφτά, αλλά μετά γκρίνιαζαν ότι «δεν ήταν ζωή αυτή»…..
Η μάνα του ποτέ δεν δούλεψε….Νοικοκυρά την ήξερε πάντα….Και λοιπόν; Ανεξάρτητη ήταν, ότι έλεγε εκείνη γινόταν και ο πατέρας του σεβόταν πάντα την γνώμη της….εξαίρεση ίσως…. Και τύχη οικονομικής υφής…..
Πάντως έφταιγαν και κείνοι ….οι άντρες….Τις καταπίεσαν πολύ. Έκαναν τις γυναίκες να επαναστατήσουν και τώρα που έγιναν….αντράκια, σε κανέναν δεν αρέσει αυτό. Ίσως γι αυτό η μάνα του ήταν αλλιώτικη. Γιατί ο πατέρας του ποτέ δεν την καταπίεσε, την άφησε να λειτουργήσει ανεξάρτητα στον γάμο τους και ήταν όλοι ευτυχισμένοι…..
Το κυριότερο όμως ήταν άλλο….Ποτέ δεν υποτίμησε την δουλειά της στο σπίτι, ούτε ποτέ θεώρησε δεδομένη την προσφορά της. Φρόντιζε με κάθε τρόπο να την ευχαριστεί πάντα για όλα όσα έκανε…. «Αφανή ήρωα» την έλεγε και η μάνα του χαμογελούσε ικανοποιημένη.
Τους καμάρωνε τους γονείς του κι ας του έσπαγαν τα νεύρα ορισμένες φορές….Σαράντα χρόνια μαζί, τρία παιδιά και πάντα με το χαμόγελο στο στόμα…. Για κάποιους, αυτό θα λειτουργούσε σαν πρότυπο. Για τον ίδιο, ήταν μια φοβία…. Θα τα κατάφερνε άραγε να φτιάξει μια τέτοια οικογένεια ή θα έμπαινε στις στατιστικές για το πόσο εύκολα χωρίζουν τα νέα ζευγάρια; Δεν μπορούσε να φανταστεί την Ρίτα σαν μια άλλη κυρά-Χαρίκλεια….Σαν την μάνα του δηλαδή…. Η Ρίτα θα ήθελε οπωσδήποτε να συνεχίσει την καριέρα της και δεν την αδικούσε….Τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο και να τους δώσεις πέντε φάσκελα για να ετοιμάζεις μουσακά; Άγριο πράγμα, όπως και να το δεις….
Έπειτα μ’ ένα μισθό, ποιος μπορούσε πια να ζήσει και να έχει και κάποια ποιότητα ζωής….. Αυτή τους είχε φάει….Η ποιότητα ζωής… Ο πατέρας του του έλεγε, ότι όταν είχαν παντρευτεί με την μάνα του, στην αρχή δεν είχε λεφτά ούτε για τσιγάρα. Για να τα φέρουν βόλτα έκανε δυο δουλειές και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, πήγαιναν βόλτα στην Ερμού να χαζέψουν τις βιτρίνες παρέα μ’ ένα σακουλάκι ηλιόσπορους…. Δεν μπορούσε να φανταστεί καμιά γυναίκα που μόνη της φιλοδοξία ήταν να ζήσει τέτοια ζωή….
- Άλλα χρόνια εκείνα, του είπε η μάνα του μια φορά που της εκμυστηρεύτηκε τους φόβους του. Μην κρίνεις το σήμερα με τις γνώσεις του χθες. Η ζωή προχώρησε παιδί μου και αν με ρωτήσεις, καλά έκανε και προχώρησε! Και επειδή η γυναίκα δουλεύει σήμερα, σημαίνει πως δεν είναι καλή για σπίτι; Το αντίθετο! Μπορεί να κουράζεται λίγο περισσότερο, αλλά και ο άντρας; Αν ο άντρας δεν θρονιαστεί με την εφημερίδα στον καναπέ και την βοηθήσει, οι δουλειές θα τελειώσουν πιο γρήγορα και η γυναίκα του θα είναι περισσότερο ξεκούραστη!
- Και τι θα γίνει όταν θα έρθουν και τα παιδιά; την είχε ρωτήσει.
- Καλώς να ορίσουν! Καιρός να ξαναγυρίσει η γιαγιά και ο παππούς στη ζωή και στη δράση και όχι να γερνάνε μόνοι τους! Γι αυτό σου λέω παιδί μου να παντρευτείς, τώρα που κρατάνε ακόμα τα κότσια μου για να σας βοηθήσω με τα παιδιά!
Πάντα εκεί κατέληγαν…..Η μόνιμη επωδός της μαμάς…. «Πρέπει να παντρευτείς παιδί μου….Ως πότε θα είμαι γερή να σε φροντίζω;….» Και από υγεία, ταύρος η κυρα-Χαρίκλεια, μόνο να γκρινιάζει ήξερε…..
Τώρα τελευταία και η Ρίτα γκρίνιαζε όμως….Είχε γίνει ευαίσθητη και στο θέμα της ηλικίας…. Τον Ιούνιο θα έμπαινε στα τριάντα και την είχε πιάσει ο πανικός ότι δεν θα μπορούσε να κάνει παιδιά…. Ολόκληρη έρευνα του κουβάλησε για το θέμα και του την διάβασε λέξη-λέξη, ενώ σε τακτά διαστήματα τον κοίταζε με νόημα και αναστέναζε…. Ήταν σίγουρη ότι τελικά δεν θα την απέφευγε την τεχνητή γονιμοποίηση……
Εκείνος τι έφταιγε που ήταν ακόμα στα τριάντα τρία και δεν τον ανησυχούσε καθόλου η ….γονιμότητά του; Τριάντα τρία…..Όσα τα χρόνια του Χριστού….Εκείνον Τον σταύρωσαν μια φορά και ο ίδιος σταυρωνόταν κάθε μέρα από την Ρίτα με σκοπό όχι την σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά της γονιμότητάς της! Θα μπορούσε να της πει να χωρίσουν φυσικά….Από το να βρεθεί παντρεμένος και εγκλωβισμένος σ’ ένα γάμο, καλύτερη η ελευθερία….. Δεν ήταν και τόσο σίγουρος γι αυτό….. Κάτι τον κρατούσε δίπλα της και ήταν σίγουρος ότι την αγαπούσε, αλλά απέφευγε να το παραδεχτεί και στον εαυτό του γιατί τότε ήταν που θα αισθανόταν χειρότερα εγκλωβισμένος……
Κοίταξε το ρολόι του…. Ήταν ήδη έξι, με την Ρίτα είχαν ραντεβού στις οκτώ και δεν έβλεπε να φτάνει στο σπίτι του πριν τις επτά. Μέχρι να κάνει ένα μπάνιο να τσιμπήσει κάτι….. Πάλι δεν θα ήταν στην ώρα του και αν υπήρχε κάτι που δεν άντεχε, ήταν η γκρίνια….. Δεν θα την απέφευγε τελικά….
Η Ρίτα τελευταία, χωρίς αιτία, είχε φορτωθεί ανασφάλειες που οδηγούσαν στην ζήλια….. Ήταν σίγουρη πως την απατούσε, πως κάτι καινούριο και πιο ενδιαφέρον είχε μπει στη ζωή του και ακριβώς αυτή την ζωή , φρόντιζε να του την κάνει μαύρη σε κάθε ευκαιρία….Ακόμα και το ότι πήγαινε στο γυμναστήριο την είχε ενοχλήσει. Δεν εννοούσε να καταλάβει ότι η γυμναστική τον χαλάρωνε και του άρεσε να διατηρεί το σώμα του σε καλή κατάσταση. Θεωρούσε ότι ήθελε το ωραίο σώμα για να…..έχει έντονη ερωτική δράση!
Πέταξε από την χαρά της όταν της έκανε δώρο μια κάρτα μέλους στο ίδιο γυμναστήριο για να γυμνάζονται μαζί…. Περίεργες γυναίκες…..Αλλόκοτες…μυστήριες…. Ποιος τις άντεχε, αλλά και ποιος άντεχε να ζήσει χωρίς αυτές;
Αν της ζητούσε να παντρευτούν, θα ηρεμούσε άραγε; Θα καταλάβαινε ότι δεν υπήρχε άλλη γυναίκα στη μέση και ότι ποτέ δεν του άρεσε το παιχνίδι σε διπλό ταμπλό; Άραγε η μητέρα του, θα συμφωνούσε με την εκλογή του ή θα βρισκόταν μπλεγμένος σε μια κλασσική περίπτωση αμοιβαίας αντιπάθειας νύφης και πεθεράς και κείνος να πρέπει να κάνει τον πυροσβέστη στα καλά καθούμενα;
Πώς είχε μπλέξει έτσι τη ζωή του; Και μετά τον ενοχλούσε ο καθημερινός εγκλωβισμός του στην Κηφισίας…. Εδώ είχε εγκλωβιστεί πολύ χειρότερα στην ίδια την ζωή, η Κηφισίας ήταν το πρόβλημα;
Ο κύριος στο αυτοκίνητο πίσω του, κορνάρισε εκνευρισμένος….Θα ήθελε να του πει, ότι άδικα η….ηχορύπανση….. Αν ήταν μ’ ένα κορνάρισμα να γλίτωναν τον εγκλωβισμό, πρώτος εκείνος θα χαλούσε τον κόσμο…. Μάταιο το κορνάρισμα….Κάποτε όμως, θ’ ανοίξει ο δρόμος και θα φύγουν…. Για πού όμως; Πάλι στην ίδια κατεύθυνση δεν θα πήγαιναν; Πάλι στην ίδια ζωή δεν θα έβγαιναν; Πάλι τα ίδια προβλήματα δεν θα ορθώνονταν εμπρός τους;
Τι έμενε να κάνουν λοιπόν; Υπομονή….. Και υπήρχε πάντα και η μαγική κουβέντα:
« Δεν μπορεί…..Θα στρώσει……»

18 Ιουνίου 2009

Εγκλωβισμένος (1ον)

Ξεκινάει σήμερα μια νέα ενότητα στο blog μου , μια ενότητα που υπήρχε και στο παλιό με τίτλο "Blog ιστορίες". Είναι ένα βιβλίο με μικρά κείμενα και τίτλο "Δεν μπορεί.... Θα στρώσει!" που γράφτηκε κάποτε αλλά δεν θα κυκλοφορήσει παρά μόνο εδώ. Κάποια από αυτά οι "παλιοί" θα τα έχετε διαβάσει, αλλά εγώ θέλω να τα συγκεντρώσω κι εδώ στο καινούριο blog. Ξεκινώ με μια....τριλογία και θα συνεχίσω μέχρι να τα συγκεντρώσω όλα.




Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω από την μάνα του, γύρισε στο τέρμα την ένταση στο στερεοφωνικό….. Επιτέλους! Και λίγο μόνος….. Άναψε τσιγάρο…..Αυτή είναι ζωή….
Το κακό ήταν ότι η μητέρα του δεν δούλευε….Δεν σηκωνόταν σαν τρελή το πρωί να ντυθεί και να φύγει βρίζοντας που πάλι είχε αργήσει….. Δεν γύριζε το απόγευμα πεθαμένη από την κούραση, συνοφρυωμένη από τα προβλήματα της δουλειάς και να τρέχει κι από πάνω να τους μαγειρέψει, να τους πλύνει και να τους σιδερώσει….
Τώρα που το σκεφτόταν όμως…..δεν ήταν και τόσο κακό αυτό…..Σπάνιο ίσως, αλλά όχι απαραίτητα κακό….Σπάνιο που η μητέρα του τους ξυπνούσε το πρωί, τους έφτιαχνε πρωινό και τους ξεπροβόδιζε στην πόρτα, άσχετα αν αμέσως μόλις έκλεινε αυτή η πόρτα, εκείνος ήξερε ότι τους σταύρωνε πίσω τους και νευρίαζε…..Σπάνιο που όταν γύριζαν το μεσημέρι από το σχολείο, τους περίμενε και το σπίτι μοσχοβολούσε φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και κείνη με υπομονή άκουγε όλα τα νέα τους, άσχετα αν εκείνος και η αδελφή του πολλές φορές μιλούσαν ταυτόχρονα. Εκείνη κατάφερνε με κάποιο μαγικό τρόπο να τους ακούει και τους δύο και να τους απαντάει…..
Πού ήταν τελικά το κακό; Ίσως στο ότι ποτέ δεν έμενε μόνος….Ίσως σ’ αυτή το φοβερό ταλέντο της μάνας του να καταλαβαίνει ότι ένοιωθε και να ξέρει ότι έκανε και κείνος και η μικρή…. Όταν είσαι δέκα επτά χρονών, δεν θέλεις να ξέρει τα πάντα για σένα η μάνα σου….
Το τηλέφωνό του κτύπησε μια φορά και σταμάτησε. Το κοίταξε. Αναπάντητη από την Κατερίνα…..ανταπέδωσε… Μεγάλη ανακάλυψη το κινητό τελικά και ακόμα μεγαλύτερη οι αναπάντητες. Μπορούσες να πεις στην κολλητή ή στον κολλητό σου τόσα πολλά με μια αναπάντητη. «Σε σκέφτομαι» ή «Εγώ τραβάω λούκι αυτή τη στιγμή, εσύ είσαι καλά;» και τόσα άλλα….Μπορούσες βέβαια να στείλεις και μήνυμα, αλλά τα μηνύματα κοστίζουν και μετά έρχεται ο λογαριασμός και ποιος τους ακούει πάλι….
Είχαν δίκιο βέβαια, αλλά χαζός δεν ήταν για να τους το πει….Κατέφευγε σε δικαιολογίες που όταν τις εκστόμιζε, ακούγονταν κουτές μέχρι και στα δικά του αυτιά, αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να κάνει…. Ειδικά όταν είχε έρθει εκείνη την φορά ο λογαριασμός με τις είκοσι πέντε σελίδες! Είχε φοβηθεί ότι θ’ άρπαζε και μερικές ψιλές από τον πατέρα του, αλλά μάλλον η μητέρα του είχε βοηθήσει να τις αποφύγει…..Είχε και αυτό το καλό….
Καλό; …….Ε, όσο να πεις, από το να τις αρπάξεις, καλύτερο το ωριαίο κήρυγμα της μαμάς που ακολούθησε….. Το μόνο που του την έσπαγε, ήταν που κάθε φορά, έβαζε και τα κλάματα….
Έκανε ότι νευρίαζε μαζί της που έκλαιγε, αλλά η αλήθεια ήταν ότι λύγιζε όταν την έβλεπε να κλαίει και ήθελε να μπορούσε να δείρει τον εαυτό του που την είχε στεναχωρήσει…..
Την αγαπούσε πολύ την μαμά του….και τον μπαμπά του…. Τους θαύμαζε κιόλας, αλλά κρυφά….Δεν λέγονται αυτά…..Οι φίλοι του θα τον δούλευαν μέχρι δευτέρας παρουσίας, αν ήξεραν πώς αισθάνεται στην πραγματικότητα. Σ’ εκείνους έλεγε ότι βαριόταν τους γονείς τους, ότι δεν τον καταλάβαιναν, ότι τον καταπίεζαν, ότι …ότι…. Δεν ήταν αλήθεια….Του άρεσε να κάνει παρέα μαζί τους….ορισμένες φορές είχαν πολύ πλάκα….Τον καταλάβαιναν πολύ καλά, καλύτερα απ’ όσο ήταν βολικό ορισμένες φορές….Δεν τον καταπίεζαν και ιδιαίτερα…Στο κάτω-κάτω, τι γονείς θα ήταν αν δεν έλεγαν πότε-πότε και κανένα «όχι»;
Είχε ακούσει πολλές φορές άλλους γονείς να λένε: « Εγώ θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου…..». Οι γονείς του έλεγαν: « Εμείς είμαστε γονείς σου! Φίλους έχεις αρκετούς! Σου φερόμαστε φιλικά, αλλά μην τα μπερδεύεις! Άλλο φιλική συμπεριφορά και σεβασμός της προσωπικότητάς σου και άλλο φίλοι! Δεν θα παίξουμε μαζί και σφαλιάρες!»
Δίκιο είχαν…..Όταν ο γονιός έχει το δικαίωμα της άρνησης, της τιμωρίας και του βέτο, τι είδους φίλος μπορεί να είναι; Κι αν δεν τα κάνει όλα αυτά, τότε τι είδους γονιός είναι;
Αν τα έλεγε όλα αυτά στους φίλους του, μέχρι που θα τον τρέλαιναν στην σφαλιάρα….Τα κρατούσε για τον εαυτό του…..Όχι μόνο αυτά, αλλά και τόσα άλλα…..
Καμιά φορά του φαινόταν ότι είχε τρελαθεί….Την μια στιγμή ήταν καλά και την άλλη ένοιωθε να θέλει να τους εξαφανίσει όλους. Όλοι τον ενοχλούσαν, η αδελφή του, του έσπαγε τα νεύρα και δεν την άντεχε, το σπίτι τον έπνιγε, ήθελε να βάλει τα κλάματα χωρίς λόγο, ήθελε ν’ ανοίξει την πόρτα και να φύγει…τι ήταν αυτό;Η μητέρα του έλεγε πάντα ότι έφταιγε η εφηβεία…..
- Αυτή η ηλικία και όσα κουβαλάει μαζί της, είναι σαν μια αρρώστια με ημερομηνία λήξης, που όμως, αν δεν περιορίσεις τα συμπτώματα, θα μείνουν ελαττώματα στην ενηλικίωση, έλεγε.
Μπορεί να είχε δίκιο, αλλά εκείνος αισθανόταν τόσο μπερδεμένος…..
Πάντα αναρωτιόταν αν και οι άλλοι, η παρέα του, αισθανόταν έτσι αλλά και να ρωτούσε, δεν ήταν σίγουρος ότι θα έπαιρνε ειλικρινή απάντηση. Μπορεί και οι φίλοι του, να έκρυβαν βαθιά μέσα τους τις πραγματικές τους σκέψεις, όπως ο ίδιος….
Έπειτα η ζωή του, δεν είχε κοινά με των άλλων….Οι περισσότεροι ζούσαν μέσα σε οικογένειες….. διαφορετικές. Του ενός οι γονείς είχαν χωρίσει και είχαν ξαναπαντρευτεί και δεν τα πήγαινε καλά ούτε με τον πατριό ούτε με την μητριά….Κόλαση….
Της Κατερίνας οι γονείς, δούλευαν πολύ, τους έβλεπε σπάνια και δεν μιλούσαν σχεδόν ποτέ μαζί της, πέρα από τα απολύτως αναγκαία…
Του Κώστα ο πατέρας πρέπει να είχε….μπερδεμένη κατάσταση γιατί εξαφανιζόταν τα βράδια και οι καυγάδες που ξεσπούσαν ανάμεσα στο ζευγάρι δεν ήταν καθόλου διακριτικοί….. άλλη κόλαση εκεί….
Του Γιάννη οι γονείς είχαν χωρίσει, έμενε με την μητέρα του και έβλεπε σπάνια τον πατέρα του. Κατηγορούσε συνέχεια ο ένας τον άλλον στον Γιάννη και κείνος τρελαινόταν….
Τρελαινόταν που ο πατέρας του κυκλοφορούσε με κοριτσάκια και η μάνα του κάθε μέρα άλλαζε όλο και περισσότερο, προσπαθώντας να γίνει πιο νέα και να ξαναφτιάξει τη ζωή της….Ο Γιάννης ήθελε να της πει ότι έψαχνε σε λάθος κατεύθυνση αλλά δεν τολμούσε….Μια φορά που το έκανε, εκείνη τον κατηγόρησε ότι εξαιτίας του είχε καταστρέψει τη ζωή της, γιατί αν δεν τον είχε, δεν θα έκανε τόση υπομονή, θα είχε χωρίσει νωρίτερα, και τώρα κανένας δεν θέλει να μπλέξει με μια γυναίκα που έχει γιο ολόκληρο άντρα…..Ο Γιάννης, πήγε και κούρεψε το κεφάλι του γουλί και γέμισε σκουλαρίκια το πρόσωπό του….. Φρικιό είχε γίνει, αλλά η παρέα τον καταλάβαινε και σε κάθε καινούριο τρύπημα, απλά χαμογελούσε με κατανόηση…..
Κατανόηση όμως σ’ αυτή την περίπτωση, δεν έδειχναν οι γονείς του. Μόλις είδαν τον Γιάννη «σαλτάρισαν»….Προσπάθησε να τους εξηγήσει, αλλά η μητέρα του ήταν σίγουρη ότι ο φίλος του, έπαιρνε ναρκωτικά! Του απαγόρευσαν να κάνει παρέα μαζί του, αλλά δεν τους άκουσε. Εκείνος ήξερε ότι ο φίλος του ήταν καθαρός….Πληγωμένος πολύ, αλλά πάντως καθαρός…. Γιατί μπέρδευαν την εμφάνιση με την ψυχή και το μυαλό, δεν μπόρεσε ποτέ να το καταλάβει. Δηλαδή όποιος δεν είχε ….συμβατική εμφάνιση πρέπει απαραίτητα να ήταν ναρκομανής; Δεν καταλάβαιναν πόσο πονούσε ο Γιάννης και ότι όλα αυτά ήταν μια απελπισμένη αντίδραση;
Πού να καταλάβουν όμως; Είκοσι χρόνια ήταν μαζί, δεν είχαν ποτέ προβλήματα με τον γάμο τους και όλη τους η προσοχή ήταν στραμμένη στα παιδιά τους, πώς να κάνουν το καλύτερο γι αυτά, πώς να μην τα πληγώσουν, πώς να τους προσφέρουν περισσότερη αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον! Εντάξει….Δεν ήταν κακό αυτό….Αλλά έπρεπε να μπορούν και συμπονούν και τους λιγότερο ευνοούμενους….Όχι βρήκαμε την ταμπέλα του ναρκομανή και την κολλάμε παντού!
Ούτε η Γιάννα τους άρεσε ιδιαίτερα, όταν την γνώρισαν. Την βρήκαν πολύ προκλητική, πολύ…..ξεβγαλμένη, αλλά μόνο ο ίδιος ήξερε την αλήθεια….Η Γιάννα, ήταν ένα πολύ ντροπαλό κορίτσι στην πρώτη γυμνασίου, παχουλή, με σιδεράκια στα δόντια και γυαλιά. Κανένας δεν την έκανε παρέα και επειδή ήταν πολύ καλή μαθήτρια, «φυτό» την ανέβαζαν, «φυτό» την κατέβαζαν….Μια φορά της είχε πει:
- Εσένα με γλάστρα σε μεταφέρουν ή έχεις και πόδια;
Η Γιάννα είχε γίνει κατακόκκινη και την ώρα των θρησκευτικών δεν μπήκε για μάθημα. Την άλλη ώρα στη χημεία, τα μάτια της ήταν κατακόκκινα γιατί φαίνεται ότι έκλαιγε. Τώρα ένιωθε τύψεις κι αυτός, όπως όλοι τους για την συμπεριφορά τους τότε….
Η Γιάννα όμως άλλαξε….Στην Τρίτη γυμνασίου, την είδαν στον Αγιασμό και δεν την γνώρισαν…..Είχε αδυνατίσει, είχε βγάλει τα σιδεράκια και τα γυαλιά, είχε κόψει το μαλλί και φορούσε κολλητό παντελόνι και κοντό μπλουζάκι…. Τώρα πια στην Τρίτη Λυκείου, η Γιάννα ήταν το ωραιότερο κορίτσι του σχολείου και η πρώτη γκόμενα…..
Αν τον άκουγε η μάνα του να μιλάει έτσι, θα έσφιγγε πάλι τα χείλια….Δεν της άρεσε να μιλάει ο γιος της έτσι και δεν εννοούσε να καταλάβει ότι όλοι έτσι μιλούσαν και ότι αν εκείνος ξεχώριζε θα τον απομόνωναν όπως την Γιάννα κάποτε….
Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό της, ότι ο κόσμος του, δεν άντεχε το διαφορετικό. Το εξοστράκιζε…..Ωραία λέξη αυτή….Θα της άρεσε της μαμάς….
Κάθε φορά που έλεγε κάτι που δεν της άρεσε, έσφιγγε τα χείλια η μητέρα του. Κάποτε που τους είπε αυτό που ονειρευόταν να κάνει σαν επάγγελμα, όχι μόνο η μητέρα του, αλλά και ο πατέρας του έσφιξε τα χείλια….Εκείνος βέβαια έσφιξε και τις γροθιές του και αυτό ήταν επικίνδυνο, αλλά το είχε πει πια το όνειρο και ήταν σίγουρος, από τις αντιδράσεις, ότι όνειρο θα έμενε…..
Δεν ήθελε να σπουδάσει….Δεν άντεχε το διάβασμα, δεν του άρεσε το «μάντρωμα», ήθελε να είναι ελεύθερος…..Επιχειρηματίας ήθελε να γίνει…. Ν’ ανοίξει ένα μπαράκι, έστω μια καφετέρια. Να οδηγεί ωραίο αυτοκίνητο και να έχει γύρω του ωραίες γυναίκες…..
- Δηλαδή όλο κι όλο το όνειρό σου είναι να γίνεις στην καλύτερη περίπτωση νονός της νύχτας, στην χειρότερη προαγωγός! Είχε βρυχηθεί ο πατέρας του.
- Αγόρι μου, τι έχεις πάθει; Είναι επάγγελμα αυτό για ένα παλικάρι από καλή οικογένεια, όπως εσύ; είχε αναρωτηθεί η μητέρα του και τα δάκρυα ήταν έτοιμα να τρέξουν.
- Γι αυτό σε μεγαλώνουμε δηλαδή με όλα τα καλά; συνέχισε ο πατέρας του. Αντί να μας πεις ότι θέλεις να γίνεις ένας πολιτικός μηχανικός, ένας αρχιτέκτονας, ένας καθηγητής, εσύ μας λες…..
Τι να τους πει, μετά από αυτή την επίθεση; Ότι και να τους έλεγε, δεν ήθελαν να καταλάβουν και δεν θα καταλάβαιναν…..Για να τελειώνει όλο αυτό, τους υποσχέθηκε ότι θα ξανασκεφτόταν το επάγγελμά του με μεγαλύτερη σοβαρότητα…..Ακόμα δεν είχε καταλήξει…..Ήταν και όλα τ’ άλλα που είχε στο κεφάλι του, με τις σπουδές θα ζαλιζόταν;
Εντάξει, είχε διαλέξει κατεύθυνση γιατί έτσι έπρεπε και προτιμούσε τα μαθηματικά από τ’ αρχαία και τα λατινικά, αλλά μέχρι να έρθει η ώρα για Πανελλαδικές, κάτι θα σκεφτόταν για το μέλλον του….. Το παρόν του τον απασχολούσε πολύ περισσότερο…..
Εκείνη η Κάτια πολύ του άρεσε και ήξερε ότι ο αριθμός του κινητού του, ήταν στα χέρια της από το Σάββατο….γιατί όμως δεν είχε ακόμα τηλεφωνήσει; Μήπως να την έπαιρνε εκείνος; Και τι να της έλεγε; …..Αν της πρότεινε να πάνε για καφέ μετά το φροντιστήριο; ….Μπα….Αν του έλεγε «όχι»; Δεν μετρούσε σαν να είχε φάει «πόρτα»;
«Χυλόπιτα» το έλεγε ο μπαμπάς του. Και τι άλλο έλεγε; «Το καθημερινό φαγητό του άντρα λεβέντη μου, είναι η χυλόπιτα! Εσύ το τουφέκι στον ώμο να το έχεις πάντα και δεν θα βγεις χαμένος»!
Ωραίος τύπος ο μπαμπάς…..Από κάτι μισόλογα, είχε καταλάβει ότι πριν παντρευτεί την μαμά και…. «νοικοκυρευτεί», ήταν μάλλον ζωηρούλης….Δεν μπορούσε να φανταστεί τον πατέρα του νέο, δεν μπορούσε να τον φανταστεί να κάνει «καμάκι»….Εκείνος σαν μπαμπά τον είχε γνωρίσει, αλλά η λογική έλεγε ότι δεν ήταν καλόγερος πριν παντρευτεί…..Έπειτα ….για να καταλαβαίνει όλα του τα ψέματα, μάλλον και ο ίδιος πρέπει να τα είχε χρησιμοποιήσει κάποτε. Αν όχι ακριβώς τα ίδια, πάντως….κάποιες πονηριές είχε και ο ίδιος κάνει όταν ήταν νέος….. Τότε γιατί δεν τον καταλάβαινε; Δεν μπορεί να είχε ξεχάσει τα πάντα; Δεν μπορεί να είχε διαγράψει το παρελθόν, ούτε τον είχε για αμνήμονα….
Ωραία λέξη αυτή….Πολύ θα της άρεσε της μαμάς……
Άραγε η μαμά, πώς να ήταν στην εφηβεία της; Έμοιαζε κι αυτή με τα κορίτσια που τον τριγύριζαν; Μπέρδευε και κείνη τ’ αγόρια, όπως τον μπερδεύουν σήμερα όλες αυτές που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θέλουν; Αλήθεια τι μπορεί να ζητάει από εκείνον η Κάτια; Να είναι ρομαντικός ή θα τον κοροϊδέψει; Μήπως πρέπει να δείχνει σκληρός, γιατί υπάρχει και εκείνο το κλισέ: «Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς»….. Μεγαλώνοντας, θα καταλάβει τι ζητάει μια γυναίκα ή είναι κι αυτό ένα από τα άλυτα μυστήρια του σύμπαντος;
Τελικά, χάλια η εφηβεία….Μεγάλος δεν ήταν, αλλά ούτε και μικρός.
Μυαλό είχε, αλλά κανένας δεν το εκτιμούσε και ιδιαίτερα. Άποψη για την ζωή είχε, αλλά κανείς δεν φαινόταν να την σέβεται. Όνειρα έκανε, αλλά δεν εξαρτιόταν από εκείνον η πραγματοποίησή τους. Ανησυχίες είχε, αλλά οι μεγάλοι τις χαρακτήριζαν αφελείς.
Απορίες είχε, αλλά ούτε να τις εκφράσει τολμούσε, ούτε και ήταν σίγουρος ότι είχαν απάντηση.
Χάλια η εφηβεία….. Χρόνια ήταν όμως….Θα περνούσαν….
Και η κατάσταση που τώρα ήταν τόσο χάλια; Τι να πει κανείς;
Ίσως αυτό που έλεγε και ο πατέρας του για τον ίδιον… Πώς το έλεγε ο μπαμπάς; Α, ναι….
«Δεν μπορεί…..Θα στρώσει…»

16 Ιουνίου 2009

Ένας Έρωτας στον δρόμο.....

Όταν ξεκίνησα να μάθω για το blog και τι ήταν αυτό τέλος πάντων, μου είπαν ότι πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο και μου άρεσε σαν ιδέα, γιατί από μικρή κρατούσα ημερολόγιο και έτσι σκέφτηκα ότι απλά θα ήταν σε ηλεκτρονική μορφή. Δεν ήταν βέβαια τόσο απλό, γιατί εδώ τα πράγματα ήταν... Εν οίκω...εν Δήμω, άρα έχανε και μέρος της αθωότητας, αν θέλετε ή του αυθορμητισμού. Πολύ γρήγορα το ξέχασα και άρχισα να γράφω όπως σκεφτόμουν. Έγραψα για θεατρικές παραστάσεις, για βιβλία, σπάνια για παρουσιάσεις δικές μου, έκανα ανάρτηση αποσπασμάτων από ένα "βιβλίο" που δεν θα κυκλοφορήσει παρά μόνο στο διαδίκτυο με τίτλο "Δεν μπορεί...θα στρώσει" (και τώρα που το λέω πρέπει να συνεχίσω αυτές τις αναρτήσεις, υπάρχουν ακόμα αρκετά κείμενα) και γενικά έγραφα σαν να σας μιλούσα. Τώρα τελευταία, έχω λάβει πάρα πολλά mails από αναγνώστες που με "μαλώνουν" γιατί δεν κάνω αναρτήσεις από περισσότερες παρουσιάσεις μου, δεδομένου ότι γίνονται τόσες πολλές. Υποθέτω ότι ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν ήμουν της λογικής του να... "ευλογούμε τα γένια μας". Υπάρχει όμως κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, κάτι που δεν έχει να κάνει με τις παρουσιάσεις, αλλά που άγγιξε εμένα σαν άνθρωπο.....

Πριν λίγες μέρες όλοι ξέρετε ότι βρισκόμουν στην Πάτρα και αμέσως μετά στην Κυπαρισσία, αλλά δεν ήμουν μόνη μου. Εκτός από τον άντρα μου, μόνιμο συνοδό μου και...συμπάσχοντα της περιπλάνησης, είχα την χαρά να έχω μαζί και έναν.... Βιολονίστα. Κατά κόσμον τον κύριο Κώστα Καρακάση. Για εκείνον θέλω να μιλήσω γιατί αν εσείς τον γνωρίσατε και τον αγαπήσατε μέσα από τα βιβλία του, εγώ είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω διαφορετικά και σε πιο ανθρώπινο επίπεδο. Είναι μια δοκιμασία να συνταξιδεύεις με κάποιον άλλον, ακόμα και αν είναι φίλος σου, υπάρχουν φιλίες που δεν άντεξαν την πίεση και διαλύθηκαν μετά από κοινές διακοπές, πόσο μάλλον όταν το ταξίδι είναι επαγγελματικό, άρα υπάρχει άγχος, ένταση και κούραση, σωματική και ψυχική και αυτό το καταλαβαίνουν όσοι το έχουν ζήσει.

Χωρίς ίχνος υπερβολής λοιπόν, σας λέω ότι το συγκεκριμένο ταξίδι το απόλαυσα και εγώ και ο άντρας μου, γιατί είχαμε την χαρά να έχουμε μαζί μας έναν κύριο, έναν άνθρωπο που μας γλύκανε με την ευγένειά του, με τις υπέροχες ιστορίες του (ανεξάντλητη πηγή ο καλός μου), που ήταν ιπποτικός μαζί μου, γεμάτος χιούμορ και αδιαμαρτύρητα υπέφερε την υπερβολική ζέστη, που η πρώτη του κουβέντα σε οτι και αν του λέγαμε ήταν "όπως θέλετε παιδιά μου".

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου πρόσφερε και αυτό....

(Στην κάρτα γράφει: "Στην Λένα μου με αγάπη...")

Δεν είναι το πρώτο κόσμημα που παίρνω από εκείνον, αλλά ήταν η πρωτη φορά που περάσαμε τρεις ολόκληρες μέρες μαζί και θα τις θυμάμαι πάντα με αγάπη. Την επόμενη μέρα μας έλειπε η παρουσία του, η επιβλητική του φωνή, οι ιστορίες του, η παρουσία του. Εμένα μου έλειπε που με αποκαλούσε: "Έγκλημα" για να με πειράξει. Είναι ανεξάνλτητη πηγή αυτός ο άνθρωπος και εύχομαι ολόψυχα Ο Θεός να του δίνει δύναμη να συνεχίσει να γράφει, έχει πολλά να μας πει ακόμα, πολλά να μας δώσει...

Αγαπημένε μου κύριε Καρακάση, ευχαριστώ για όλα....

ΥΓ1: Εκτός από το κόσμημα, μας έφερε και ελιές, φτιαγμένες από τον ίδιο που λάτρεψε ο άντρας μου και μας έδωσε και μαρμελάδα φράουλα φτιαγμένη επίσης από εκείνον (είναι πολύ μερακλής στο φαγητό και...γλυκατζής) που η κόρη μου έχει καταφέρει ήδη να κατεβάσει το βάζο!

ΥΓ2: Έγιναν πολά αυτές τις μέρες και ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα, αλλά θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για μένα, σαν κάτι πολύτιμο....

10 Ιουνίου 2009

Η απάντησή μου στον κύριο Κούρτοβικ.

Νομίζω ότι πλέον ηρέμησα αρκετά ώστε να μπορώ ν’ απαντήσω στον κύριο Κούρτοβικ με τρόπο που να δηλώνει ότι είμαι γυναίκα και όχι γυναικούλα, ότι είμαι κυρία και όχι υβρεολόγος, γιατί όλα έχουν και ένα όριο και ο κύριος αυτός το ξεπέρασε προ πολλού. Δεν θ’ αναφερθώ στην Πασχαλία ούτε στην Χρυσηίδα, είναι μεγάλα κορίτσια και οι δύο για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, Η Πασχαλία το έκανε ήδη με τον καλύτερο τρόπο στο blog της. Ούτε θα απολογηθώ για ότι γράφω, πολύ δε περισσότερο για την ανταπόκριση του κοινού στα βιβλία μου. Θα σταθώ στο άρθρο του κυρίου Κούρτοβικ το οποίο δεν σας κρύβω διάβασα και ξαναδιάβασα για να βεβαιωθώ ότι δεν είχα παρανοήσει κάτι….
Πολύς κόσμος θέλησε από μένα να μιλήσω και κάποιοι ίσως απογοητεύτηκαν που δεν το έκανα, αλλά ας μου επιτραπεί η έκφραση: «Είμαι παλιά καραβάνα» στις προσβολές και ξέρω τι κρύβεται πίσω από αυτές, αλλά και πόσο λίγο ρόλο θα παίξει οποιαδήποτε απάντηση. Για να μην πω ότι απαντώντας σε κάτι που δεν αξίζει ν’ απαντηθεί, ανοίγεις έναν φαύλο κύκλο με όλους αυτούς που κρίνουν, αλλά δεν δέχονται την κριτική, που θεωρούν εαυτούς υπεράνω όλων….
Ο κύριος Κούρτοβικ, μίλησε για μικροαστική τάξη για «πρόσωπα ρημαγμένα», για «ξασμένα μαλλιά» ή «οξυζεναρισμένα» για «αλαφιασμένο βλέμμα» και για μας. Που είχαμε βγει από το κομμωτήριο για να φωτογραφηθούμε. Που κοιτούσαμε με πώς το είπε; Α, ναι: «με συγκρατημένα περήφανο και καθησυχαστικό βλέμμα» το αναγνωστικό κοινό που αποτελείται κατά την γνώμη του μόνο από γυναίκες και τόσα άλλα.
Σε ποιο απ’ όλα θέλετε ν’ απαντήσω και πώς να το κάνω χωρίς να πέσω στο επίπεδό του που καλώς ή κακώς πίστευα ότι ήταν κάπως καλύτερο, αφού φιγουράρει ως δημοσιογράφος, λογοτέχνης, βιβλιοκριτικός και ούτε και εγώ ξέρω πόσα επίθετα προσθέτει από μόνος του στο όνομά του για να πάρει λίγη από την αξία που εμπεριέχουν. Ή μήπως του τα αποδίδουν ομότεχνοι φοβούμενοι την πένα του αλλά και το βήμα που κατέχει.
Είπα κάποτε σε μια συνέντευξη ότι δεν θίγω κανέναν και δεν θίγομαι. Ο κύριος Κούρτοβικ θα με κάνει να παραβώ την αρχή μου, γιατί μέσα στο μένος του με ακύρωσε σαν άνθρωπο. Εκτός από… «ροζ μπεστελλερίστα» είμαι και επαγγελματίας και σύζυγος αλλά κυρίως μητέρα και δεν ανέχομαι τέτοιο διασυρμό. Ας έγραφε ότι ήθελε για το «ροζ» βιβλίο μου. Ας το κομμάτιαζε με την προϋπόθεση ότι είχε καθίσει και πιεστεί να το διαβάσει. Αυτό αφορούσε την δουλειά μου και εφόσον εκτίθεμαι, είμαι έτοιμη για την κριτική του καθενός Κούρτοβικ.
Ποιος του είπε από ποια κοινωνική τάξη κατάγομαι; Πότε με γνώρισε; Ξέρει τους γονείς μου, την καταγωγή μου, τον άντρα μου, την θέση μου; Δεν με ξέρει, δεν τον ξέρω και ούτε θέλω να τον μάθω. Αλλά δεν τον ενόχλησα ποτέ. Κανένα κριτικό βιβλίου δεν έχω ενοχλήσει ποτέ και αν υπάρχει έστω και ένας που έχει δεχτεί δική μου ενόχληση, τον προκαλώ να βγει και να το πει. Εγώ μόνο σχέση με το αναγνωστικό κοινό έχω. Σε αυτό εμπιστεύομαι όσα γράφω και από αυτό περιμένω την ετυμηγορία. Όταν έγραψα το ποτάμι, με ήξεραν λίγοι, οι εφημερίδες δεν ήξεραν ούτε το όνομά μου και τίποτα και κανείς δεν το εμπόδισε να πουλήσει στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του 110.000 αντίτυπα!
Αν έχει έστω και λίγη εντιμότητα μέσα του, θα βγει και θα επανορθώσει, θα ζητήσει συγνώμη και από εμένα και από τις άλλες δύο κυρίες, αλλά κυρίως από το αναγνωστικό κοινό που έθιξε κατάφωρα και άδικα. Δεν θα του στείλω τα χιλιάδες mail που λαμβάνω από νέες, νέους, κορίτσια και αγόρια που μακράν απέχουν από κυρίες με …μαραμένο πρόσωπο! Δεν είναι δικαστής, δεν είμαι κατηγορούμενη, παρά μονάχα για ένα! Σέβομαι το αναγνωστικό κοινό, το αγαπάω και με αγαπάει. Του δίνω ταξίδια ψυχής και ποτέ δεν προσποιούμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι!
Όσο για το αν ανήκω στην λογοτεχνία, στην παραλογοτεχνία και σε όποιο άλλο είδος επινοήσουν στενόμυαλοι άνθρωποι, αυτό ας το αφήσουμε να το κρίνει ο χρόνος και κυρίως το αναγνωστικό κοινό. Ας μην το υποτιμούμε πια και τόσο πολύ! Εκτός αν ο κύριος Κούρτοβικ είναι της λογικής : «Όλοι τους τρελοί, εκτός από μένα»!
Δεν θα ξανασχοληθώ με το θέμα και αυτό ούτε με καμιά άλλη «κριτική», αλλά δεν είμαι και σίγουρη ότι αυτή η ιστορία θα σταματήσει εδώ. Αν ο κύριος αυτός επιμένει, θα κινηθώ νομικά και για πρώτη φορά στη ζωή μου θα κάνω μήνυση σε άνθρωπο.
Απ’ ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο εκδότης μου ετοιμάζει την δική του απάντηση. Εγώ θα κλείσω με μια απαίτηση:
Ζητώ να με αφήσουν ήσυχη και να μην ασχολούνται μαζί μου. Δεν θέλω ούτε την εύνοια τους, ούτε ύμνους, ούτε διασυρμούς. Θέλω μόνο και χρειάζομαι το αναγνωστικό κοινό. Τον τελευταίο και απόλυτο κριτή της δουλειάς μου….

9 Ιουνίου 2009

Ένοχα μυστικά.... της Ντόρας Γιαννακοπούλου (ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)


Το καλοκαίρι ξεκίνησε, ας ξεκινήσουμε και μεις σιγά σιγά να γνωρίζουμε κάποια βιβλία που μπορεί να μας συντροφεύσουν ευχάριστα στις διακοπές μας!

Την Ντόρα Γιαννακοπούλου της ξέρουν οι περισσότεροι, την γνώρισαν από το Πρόβα νυφικού, το οποίο έγινε σήριαλ πριν από αρκετά χρόνια. (Καμιά φορά η τηλεόραση όταν δουλεύει με ευσυνειδησία, κάνει και καλό, μας γνωρίζει λογοτεχνικά έργα! Λίγο είναι;)
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η Στέλλα, μεγαλώνει με τον πατέρα της μετά τον θάνατο της μητέρας. Στον ελεύθερο χρόνο της, βοηθάει στο μπακάλικο της οικογένειας. Ανάμεσα στους πελάτες και η κυρία Μανέα που έχει και αυτή μια κόρη την Μαριάννα Τα δύο κορίτσια δένονται με τρυφερή φιλία, παίζουν μαζί όσο είναι παιδιά και όταν ο κύριος Μανέας, αναλαμβάνει να κάνει μαθήματα στην Στέλλα, κανείς δεν μπορεί να περιμένει την εξέλιξη. Ένα βράδυ η Στέλλα, πηγαίνοντας κάτι ψώνια στο σπίτι του Μανέα, θα πέσει θύμα της κτηνώδους συμπεριφοράς του. Θα βιαστεί και κατόπιν θ' απειληθεί για να μην πει τίποτα. Η κυρία Μανέα λείπει από το σπίτι, αλλά κανείς δεν ξέρει ότι η μικρή Μαριάννα, που νομίζουν ότι κοιμάται, θα παρακολουθήσει όλη την αποτρόπαια πράξη του πατέρα της και αυτό θα προδιαγράψει τόσο τη σχέση της μαζί του, όσο και τη σχέση της με το άλλο φύλλο. Το μυστικό θα κρατηθεί καλά από τα δύο κορίτσια που θα δεθούν ακόμα περισσότερο. Η Μαριάννα μεγαλώνοντας θ' ανακαλύψει έντρομη, ότι τα αισθήματα για την Στέλλα δεν είναι φιλικά αλλά ερωτικά, ενώ παράλληλα μισεί θανάσιμα τον πατέρα της. Η Στέλλα γίνεται ηθοποιός και αρχίζει να έχει ερωτική ζωή που η Μαριάννα ζηλεύει. Κάποια στιγμή θα της αποκαλύψει τα συναισθήματά της, ένας πανικός καταλαμβάνει την ίδια την Στέλλα, αλλά΄οι ρίζες της φιλίας τους τελικά νικούν. Η Μαριάννα πείθεται ότι ο έρωτάς της θα μείνει χωρίς ανταπόκριση και η Στέλλα αποφασίζει να ξεχάσει ότι άκουσε. Όταν στα συρτάρια της κυρίας Μανέα η Μαριάννα θ' ανακαλύψει την φωτογραφία ενός μικρού αγοριού, η Στέλλα αποφασίζει να ψάξει το παρελθόν για δικούς της λόγους. Ο ντετέκτιβ που προσλαμβάνει, φέρνει στο φως μυστικά...Ένοχα μυστικά....

Το βιβλίο βρίσκεται ήδη στα ευπώλητα και απ' ότι γράφει στο εξώφυλλο, η πρώτη έκδοση είναι 30.000 αντίτυπα. Δεν λέω ότι δεν μου άρεσε, αλλά δεν με κάλυψε κιόλας. Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά η συγγραφέας μου έδωσε την εντύπωση ότι βιαζόταν να το γράψει, να το τελειώσει, άφησε συναισθήματα στη μέση χωρίς να τα αναλύσει, δεν πήγε βαθιά σε θέματα που έπρεπε να μας κάνει κοινωνούς. 207 σελίδες με μεγάλη γραμματοσειρά και έτσι το βιβλίο τελείωσε σ' ένα απόγευμα.... Και δεν άφησε καμιά γεύση, αυτό ήταν το βασικό. Αγάπησα τόσο την Πρόβα νυφικού, θαύμασα την έντονη σκιαγράφιση χαρακτήρων της Ντόρας Γιαννακοπούλου, που είναι φυσικό να μην με καλύψει αυτό το βιβλίο που δεν εμβάθυνε. Το κακό είναι οτι και το Έρως μετ' εμποδίων που διάβασα το 2004 δεν με κάλυψε..... Σύντομο και εκείνο, βιαστικό, τέλειωσε πριν αρχίσει.

Αν το διαβάσατε θα ήθελα να γράψετε την γνώμη σας, ίσως εγώ να μην το διάβασα σε κατάλληλη στιγμή, συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά και δεν μας αρέσει ένα βιλίο που κανονικά θα έπρεπε....
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
H Nτόρα Γιαννακοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Mυτιλήνη. Mε το τέλος των θεατρικών της σπουδών στην Aθήνα θα παίξει και θα τραγουδήσει στο έργο Ένας Όμηρος του Mπρένταμ Mπίαμ, που ανέβασε ο Λεωνίδας Tριβιζάς στο «Kυκλικό Θέατρο» με τραγούδια που είχε γράψει ο Mίκης Θεοδωράκης για το έργο. Tότε αρχίζει μια παράλληλη καριέρα στο θέατρο και στο τραγούδι, με σύγχρονες εμφανίσεις στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στις πρώτες μπουάτ στην Πλάκα. Bγάζει δίσκους με τα τραγούδια του Όμηρου και συνεχίζει με την Όμορφη Πόλη των Θεοδωράκη - Mποστ - Kακογιάννη και λίγο αργότερα με τις Mικρές Kυκλάδες του Oδυσσέα Eλύτη.
Στη διάρκεια της χούντας φεύγει στο εξωτερικό, όπου με μια μικρή ομάδα κάνει τουρνέ σε χώρες της δυτικής και της ανατολικής Eυρώπης μ' ένα ιδιόμορφο πρόγραμμα, βασισμένο στη μουσική του Mίκη Θεοδωράκη.
Mετά τη μεταπολίτευση σταματά σχεδόν αμέσως το θέατρο και το τραγούδι.
H πρόβα του νυφικού, που κυκλοφόρησε το 1993, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Στην πραγματικότητα είναι το πρώτο της γραπτό κείμενο, με δεύτερο ένα διήγημα στη Λέξη με τίτλο «O Πάπαρδος», δημοσιευμένο το 1995. Tο δεύτερο μυθιστόρημά της, O μεγάλος θυμός, κυκλοφόρησε το 1996. Και τα δύο μυθιστορήματα έγιναν σειρές για την τηλεόραση, το πρώτο στον ΑΝΤ-1 και το δεύτερο στο MEGA, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη. Aκολούθησαν τα μυθιστορήματα Με τα μάτια του έρωτα (1999), Oι τρεις χήρες (2001), που έγινε σειρά στον ALPHA, Αμαρτωλέ μου άγγελε (2002), Έρως μετ' εμποδίων (2004) και Tο μενταγιόν (2007).

4 Ιουνίου 2009

Έρωτας στον ΙΑΝΟ με...βροχή και άλλα!

Χθες στις 7 το απόγευμα, έγινε η παρουσίαση του Έρωτα στον ΙΑΝΟ μαζί με το Καφέ Κλεμέντε της Πέρσας Κουμούτση. Από πλευράς ημερομηνίας και συνθηκών, δεν θα έλεγα ότι ήταν μια μέρα....που βοήθησε! Γι αυτό και πριν πω οτιδήποτε άλλο, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους ταλαιπωρήθηκαν για να είναι κοντά μας! Δυνατή βροχή, (είπαμε Έρωτας σαν βροχή, αλλά μας έπιασε καταιγίδα!) και προεκλογικές συγκεντρώσεις μαζί με πορείες, έκαναν στους δρόμους να επικρατεί το αδιαχώρητο! Καπανδρίτι -Αθήνα 2 ώρες και αυτές με τον Γιώργο στο τιμόνι που ξέρεις όλα τα στενά της Αθήνας! Πάντως φτάσαμε και είδα το καφέ του βιβλιοπωλείου γεμάτο κόσμο! (αλλά όταν λέμε γεμάτο....εννοούμε ΓΕΜΑΤΟ!) Φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες ήταν εκεί για μένα και την Πέρσα και η χαρά μας μεγάλη!

Το πάνελ του Ιανού (όπως βλέπετε στην φωτογραφία) καταπληκτικό. Πρώτη από αριστερά η Πέρσα, δίπλα της η εξαιρετική Μαρία Μπράιλα και ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Αυτά τα ταλαντούχα παιδιά ζωντάνεψαν μοβαδικά τους ήρωες του Καφέ Κλεμέντε και του Έρωτα. Τέτοια ανάγνωση, δεν έχετε ξανακούσει! Ακολουθεί η γλυκιά και αγαπημένη συγγραφέας και δημοσιογράφος Ελένη Γκίκα που μας έκανε την τιμή να παρουσιάσει τα βιβλία μας, μ' έναν πρωτότυπο τρόπο που κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού. Δίπλα της εγώ...

Στην εκδήλωση είχα την χαρά να δω φίλους αγαπημένους και συγγραφείς που μας τίμησαν με την παρουσία τους και θεωρώ σκόπιμο να τους αναφέρω και σ' αυτή την ανάρτηση. Θεωρώ πολύ σημαντικό να πλαισιώνουν ομότεχνοι τέτοιες εκδηλώσεις. Είναι σαν μια γιορτή που όλοι συμμετέχουν δείχνοντας την αγάπη τους.

Τους αναφέρω με τυχαία σειρά φυσικά! Ελένη Τσαμαδού, Θοδωρής Παπαθεοδώρου, Τηλέμαχος Κώτσιας (μόλις εντάχθηκε στην οικογένεια των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ), ΜΑρία Χανιώτου, Πέυ Παπαδάκη, Αναστασία Καλλιοντζή, Κατερίνα Λέκκα, Άρης Αποστολάκης (ο μικρός και ταλαντούχος συγγραφέας) Ηρακλή Παπαδάκης (πρέπει να διαβάσω τις Σούλες του φέτος) και άφησα για το τέλος δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους που μας τίμησαν. Τον κύριο Στράτο Δουκάκης και την κυρία Γιώτα Στρατή. Είναι δυο εκ των πολλών συγγραφέων που συμμετείχαν για την έκδοση της 4ης Ανθολογίας των Αποδήμων. Ανήκουν στην ΕΕΛΣΠΗ (Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων). Τους γνώρισα χάρη στην Ιουστίνη Φραγκούλη στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου παρουσίασαν την 4η Ανθολογία τους που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΖΗΤΗ και είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά που δημιουργούν άνθρωποι που αν και η πατρίδα τους πληγώνει εκείνοι την αγαπούν, ίσως και περισσότερο από εμάς που την θεωρούμε δεδομένη.....

Καιρός για μια ακόμα φωτογραφία όμως..... Ίσως και δύο.....




Παρούσες φυσικά η κυρία Κλειώ Ζαχαριάδη, το Κλειάκι όπως τη λέω εγώ, υπεύθυνη marketing των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ και η Πόπη Γαλάτουλα, η Πόπη ΜΟΥ, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων τωνε κδόσεων. Ακόμα είχα τη χαρά να ευχαριστήσω δημόσια την επιμμελήτριά μου Άννα Μαράντη που κάνει τόσο άριστη δουλειά, παραμένοντας στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό μου. Αγγίζει το κείμενο με σεβασμό και αγάπη, σαν να ήμουν εγώ.... Εκεί και ο Γιώργος Παζάλος στον οποίο χρωστάω την υπέροχη, αέρινη γραμματοσειρά του Έρωτα....
Μαρία Μπράιλα επι το έργον!

Υπογράφω στην Κατερίνα Λέκκα με τον κύριο Δουκάκη να παρακολουθεί.


Όσα κι αν σας πω, όσες φωτογραφίες κι αν βάλω, νομίζω οτι δεν θα μπορεσω να σας μεταδώσω το κλίμα της βραδιάς. Κύματα η αγάπη μας άγγιζε, μας τύλιγε ζεστά και μας γλύκαινε....

Ειλικρινά, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, ευχαριστώ.... Ο Έρωτας ήδη αγαπήθηκε, και βρήκε την ανταπόκριση που έλπιζα από το αναγνωστικό κοινό. Το Καφέ Κλεέντε θα το αγαπήσετε, είμαι σίγουρη, τι άλλο μένει να προσθέσω; Μια μεγάλη αγκαλιά για όλους σας....

Ραντεβού τώρα σε Πάτρα και Κυπαρισσία, στις 10 και 11 του μήνα, συντροφιά με τον Βιολονίστα.....

1 Ιουνίου 2009

Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης....

Μόλις τελείωσε..... Μια ακόμη έκθεση βιβλίου έφτασε στο τέλος της και τα συναισθήματα ανάμικτα, το μυαλό ακόμα προσπαθεί να δέσει, να ανασυνθέσει εικόνες και ακούσματα, ν' ανασύρει όσα έγιναν. Η ψυχή γεμάτη από τις αγκαλιές με αγαπημένα πρόσωπα που πέρασαν από το περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός και ήταν πρόσωπα που είχα καιρό να δω! Πρόσωπα που μπορεί να μην βλεπόμαστε κάθε μέρα, αλλά αγαπώ, σέβομαι και εκτιμώ. Στην παρακάτω φωτογραφία οι μεγάλες μου αγάπες!

Καθιστή και από αριστερά η πιο γλυκιά φυσιογνωμία Ελένη Γκίκα, κυκλοφορεί στη blogoσφαιρα και ως Alef το πονηρό! Δίπλα της επίσης καθιστή, η καλή μου η Πασχαλία Τραυλού, αγαπημένο παλιοκόριτσο (αν δείτε τι τρώει για πρωινό θα την μισήσετε, όπως και εγώ!).
Όρθιοι τώρα, πάλι από αριστερά: Πέρσα Κουμούτση με το ολοκαίνουριο Καφέ Κλεμέντε (προσεχώς ανάρτηση και ανάλυση!). Δίπλα της η Ιουστίνη Φραγκούλη, η αγαπημένη μου συγγραφέας αλλά κυρίως φίλη λατρεμένη! Το Ψηλά τακούνια για πάντα, με πόνεσε γλυκά.....Δίπλα εγώ και αμέσως μετά Ελένη Τσαμαδού, γνωστή και ως... Ελλέν στους φίλους. Κυρία πολλών αστέρων μ' ένα βιβλίο (Της ζωής και της αγάπης) που λάτρεψα! Γιώτα Φώτου η απίθανη, δίπλα της. Γυναίκα με προσωπικότητα, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, την θαύμασα για μια ακόμα φορά. (Και αν δεν έχετε διαβάσει Τα Βιολιά της χαράδρας έχετε χάσει!). Τελευταίος, ο κύριος της παρέας μας. Γιώργος Πολυράκης ο τζέντλεμαν! (έμαθα ότι κάτι έχει στα σκαριά και πάλι μετά τους υπέροχους αετούς του!)

Ήταν οι μέρες πολύ όμορφες, το περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός απίστευτο, πανέμορφο, επιβλητικό και αν δεν με πιστεύετε....


Δύο από τις πλευρές του. Στην πρώτη φαίνεται εκτός από τον άντρα μου η Πόπη Γαλάτουλα Υπεύθυνη Δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων και η γλυκιά αγαπημένη .....παραλίγο κόρη μου Θάλεια, που όσες μέρες έμεινα στην Θεσσαλονίκη, ήταν πώς λέμε κερί αναμμένο; Ε, αυτό! Δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω για την παρουσία της και την αγάπη της. Διέθεσε τον εαυτό της και το αυτοκίνητό της στην υπηρεσία μου κάθε ώρα και στιγμή, ήταν δίπλα μου να νιώθω πόσο με αγαπά και με φροντίζει. Μαζί με τον άντρα μου, είχα δύο να με νοιάζονται ... Ευχαριστώ ψυχή μου. (Και συγνώμη Ειρήνη και Στέλιο που κάνατε τέσσερις μέρες να δείτε το παιδί σας!)
Στην δεύτερη μια άλλη πλευρά του περιπτέρου, εκεί όπου η Κλειώ Ζαχαριάδη, υπεύθυνη marketing, παρουσίαζε το e-reader, το ηλεκτρονικό βιβλίο δηλαδή και τις δυνατότητές του και μιλούσε με τους αναγνώστες που θέλουν να λάβουν μέρος στις κληρώσεις των εκδόσεων, αλλά και να εγγραφούν στην λίστα αναγνωστών. (Τη συγκεκριμένη στιγμή η Κλειώ απουσίαζε και βλέπετε μόνο πάλι την πλάτη της αεικίνητης Πόπης μας!)
Η έκθεση έκλεισε χθες το βράδυ, παρακολούθησα κάποιες παρουσιάσεις, αλλά είδα ότι έλειπαν πολλοί συγγραφείς. Θεωρώ ότι η φετινή έκθεση ήταν φτωχότερη χωρίς την παρουσία τους. Μέτρησα απουσίες και μου έλειψαν. Ελπίζω ν' ανταμώσουμε του χρόνου!
Με πολύ χαρά συνάντησα και πάλι τον μεγάλο Βασίλη Βασιλικό και παρακολούθησα το αφιέρωμα σε εκείνον και στο έργο του έτσι όπως το Ίδρυμα Βοβολίνη συγκεντρώνει τώρα το αρχείο του. Η προσωπική του αλληλογραφία με Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Γαβρά και τόσους άλλους, απ' όπου μας διάβασε ο ίδιος κάποια γράμματα, ανάμεσα και ένα της μητέρας του. Ήταν μια συγκινητική αφιερωματική ώρα, που δεν ήθελα όμως να τελειώσει. Στο αρχείο του, όπως ειπώθηκε υπάρχει και το πρωτότυπο σενάριο από το "Ζ" με τα αληθινά ονόματα.... Γοητευτική προσωπικότητα ο ίδιος, κερδίζει τις εντυπώσεις και το χαμόγελο με την αμεσότητα που τον χαρακτηρίζει. Αν σκεφτείτε ότι το έργο του αγγίζει τα 100 βιβλία και ότι μαζί με τον Καζαντζάκη πρόκειται για τον πιο πολυμεταφρασμένο στο εξωτερικό Έλληνα συγγραφέα, καταλαβαίνετε για ποιο ύψος μιλάμε..... Είναι τιμή μου, που με κάλεσε στην εκπομπή του προ καιρού και ακόμα θυμάται το όνομά μου....
Φυσικά από το περίπτερο πέρασαν και πολλοί βιβλιοπώλες με τους οποίους είχα τη χαρά να συνεργαστώ όταν με κάλεσαν για παρουσίαση και κάποιοι που θα βρεθώ κοντά τους στο άμεσο μέλλον! Κύπρος τέλος του μήνα και γνώρισα την γλυκιά Αίγλη και τον Δημήτρη, όπου στο νέο τους τεράστιο χώρο στην Λευκωσία, θα είμαι στις 24 του μήνα. (Σύντομα θα έχω και άλλες πληροφορίες για τις πόλεις της Κύπρου μας που θα βρεθώ από τις 22 μέχρι τις 24!)
Πάντως δεν έκλεισα με την Θεσσαλονίκη τους λογαριασμούς μου γι αυτό το καλοκαίρι! Στις 13 του μήνα θα είμαι στο περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός στην υπαίθρια έκθεση για να υπογράψω και πάλι αντίτυπα του Έρωτας σαν βροχή, αλλά κυρίως για να δω τους φίλους και τις φίλες από την όμορφη πόλη!
Και για να μην ξεχνιόμαστε! Αύριο, 7μμ, γίνεται παρουσίαση του Έρωτας σαν βροχή στον Ιανό Αθηνών! Μαζί και το Καφέ Κλεμέντε της Πέρσας Κουμούτση θα κάνει την πρώτη του επίσημη εμφάνιση! Η τιμή μας είναι μεγάλη, αφού την παρουσίαση έχει αναλάβει η Ελένη Γκίκα και την ανάγνωση αποσπασμάτων ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος και η Μαρία Μπράιλα. Πιο άρτια ανάγνωση, πιο ζωντανή δεν έχετε ακούσει!