Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



28 Φεβρουαρίου 2010

Μια νοικοκυρά εξομολογείται....


Και όσο πλησιάζω να βάλω την λέξη ΤΕΛΟΣ στο βιβλίο που γράφω, τόσο η διάθεση ανεβαίνει! Ελπίζω το παρακάτω κείμενο να φτιάξει και την δική σας!


«Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά» ….Λαϊκή σοφία….
Τώρα γιατί εγώ τις περισσότερες μέρες και ώρες της ημέρας, αισθάνομαι μόνο δούλα, δεν το καταλαβαίνω! Αν σας πω τον πόνο μου, μήπως μπορέσετε να με βοηθήσετε;
Εγώ που λέτε, μεγάλωσα ως κορίτσι από σπίτι… Όχι ότι κατάλαβα ποτέ αυτή τη συγκεκριμένη ρήση, διότι αν εξαιρέσουμε τον Κύριο υμών, που γεννήθηκε σε στάβλο όλες από κάποιο σπίτι βγήκαμε! Δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας!
Πολύ περιορισμένη, με γονείς αυστηρούς, σπίτι σχολή και σχολή σπίτι. Έμαθα να κεντώ, να ράβω, να μαγειρεύω και όλα όσα χαρακτηρίζουν την καλή νοικοκυρά.
Μαράζι το είχαν οι δικοί μου να παντρευτώ και εγώ η μικρή αφελής, για να μην τους φάει το μαράζι, παντρεύτηκα νωρίς. Είκοσι χρονών και ήμουν παντρεμένη! Για να καταλάβετε το πτυχίο μου το πήρα παντρεμένη. Καλά, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα μου πείτε και θα συμφωνήσω! Γιατί όμως συμφώνησα με τον μέλλοντα σύζυγό μου να μην εργαστώ, αυτό δεν το κατάλαβα και δεν θυμάμαι κιόλας μετά από τόσα χρόνια….πάντως ότι συμφώνησα, το θυμάμαι!
Νοικοκυρά λοιπόν! Όχι απαραίτητα από τις υστερικές, που δεν προλαβαίνει να κάνει ο άντρας ένα βήμα μες το σπίτι και αμέσως αρχίζουν να στριγκλίζουν: «ΜΗΗΗ! Τα πατάκια! Έχω κάνει παρκέ»! Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι δεν έκανα ποτέ παρκέ…..
Άρχισε λοιπόν ο έγγαμος βίος και μπορώ να πω χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Εκείνος στη δουλειά, εγώ στο σπίτι σε δημιουργικές ενασχολήσεις του τύπου: μαγείρεμα, ξεσκόνισμα, σκούπισμα και πότε-πότε και τα τζάμια, όταν είχε εξαντληθεί, κάθε διαπραγμάτευση με το πανί και το καθαριστικό που δεν είχαν το φιλότιμο να καθαρίσουν από μόνα τους τα βρώμικα τζάμια! Παρένθεση: Πολλές διαφημίσεις μ’ αρέσουν, αλλά θα θυμάμαι πάντα και θ’ αναστενάζω εκείνη με την κυρία που έφευγε από το σπίτι και πίσω της κάτι παντοδύναμο της το έκανε να λάμπει και γύριζε η κυρία και το έβρισκε έτοιμο! Κλείνει η παρένθεση….
Στην αρχή δεν ήταν άσχημα ομολογώ. Οι δουλειές λίγες, δύο άτομα ήμασταν, το σπίτι μικρό, μια χαρά! Βρήκα και την ησυχία μου για να λέμε του στραβού το δίκιο και δεν μου κακοφάνηκε. Όπως όλα τα ζευγάρια, έτσι και εμείς, αφού υποχρεώσεις δεν υπήρχαν, ζωή χαρισάμενη περνούσαμε. Με τις εκδρομές μας, με τις ταβερνούλες μας, με τα θέατρα και τους κινηματογράφους μας, με φίλους στην Αράχοβα και άλλα τέτοια…. Ποιότητα ζωής το λένε αυτό, αν έχετε υπόψη σας!
Μετά, όπως όλοι, σκεφτήκαμε ότι η ευτυχία μας για να ολοκληρωθεί, πρέπει να κάνουμε και ένα παιδάκι. Βοήθησαν βέβαια και οι γύρω που άρχισαν τα κλασσικά: «Άντε! Και του χρόνου διπλή!» Παρένθεση για σας τις ανύπαντρες. Όταν ακούτε τέτοια ευχή, μην αγριοκοιτάζετε! Η ευχή δεν έχει σχέση με τα κιλά σας! Και συνεχίζω: Ευχή στην ευχή, παραίνεση στην παραίνεση, τι να κάναμε και εμείς; Μικροί ήμασταν, αθώοι ήμασταν, ανίδεοι επίσης για το τι μας περίμενε, το κάναμε το παιδάκι! Εκεί λίγο αναστατωθήκαμε γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν είσαι πρωτάρα στη μητρότητα, δυσκολεύεσαι λίγο! Κλαίει το μωρό και εσύ αναρωτιέσαι γιατί χάλασε! Τσιρίζει αυτό γιατί θέλει άλλαγμα η πάνα και εσύ του χώνεις την πιπίλα στο στόμα και το λες και αχάριστο που τη φτύνει! Φτερνίζεται αυτό, την ώρα που του ταΐζεις την φρουτόκρεμα στην καλύτερη, την ψαρόσουπα στη χειρότερη και μετά εσύ θέλεις κλίβανο για να φύγει η αηδία από πάνω σου!
Εν τω μεταξύ, οι ώρες της ημέρας, αρχίζουν και λιγοστεύουν κατά μυστηριώδη τρόπο! Εσύ, ως μητέρα και νοικοκυρά, αρχίζεις να παίρνεις και από τις ώρες της νύχτας για να προλάβεις. Το σιδέρωμα ας πούμε, είναι εργασία νυκτός πλέον και έχεις και τον εκλεκτό σου να διαμαρτύρεται που δεν σε βλέπει καθόλου! Αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνουν αυτές που εκτός όλων των άλλων εργάζονται και αισθάνεσαι λίγο ως ηλίθια εκ γενετής και άχρηστη και καθυστερημένη και…και…Δηλαδή περνάς μια κρίση ταυτότητος που να μην τύχει σε άνθρωπο!
Η συνέχεια γνωστή. Τι; Μ’ ένα παιδί θα μείνουμε; Ένα ίσον κανένα, είναι και το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας στη μέση, κάνεις και δεύτερο! Ευτυχώς στο παρά πέντε, συνειδητοποιείς ότι δεν θα λύσεις μόνη σου το δημογραφικό και δεν κάνεις και τρίτο!
Τώρα έχεις πια μια ολοκληρωμένη οικογένεια και την καμαρώνεις…όταν δεν είσαι ένα όρθιο πτώμα από την κούραση! Διότι τώρα άτομα τέσσερα στο σπίτι, ποδάρια οκτώ, εκ των οποίων τα έξι, δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν μεταφέρουμε μέσα στο σπίτι όλο το υπέδαφος Αθηνών και περιχώρων, γι αυτό και υπάρχει μια θαυμάσια εφεύρεση: Οι παντόφλες! Επίσης οι δυνάστες σου, δεν θέλουν να εννοήσουν πως ότι παίρνουμε το βάζουμε στη θέση του και ο κατάλληλος χώρος για τα άπλυτα είναι ένας και όχι όπου μας έρθει βολικά!
Βασική βέβαια υποχρέωση της νοικοκυράς είναι το φαγητό και εκεί παίζω και χάνω συνεχώς! Διότι για να μαγειρέψεις, πρέπει πρώτα να πας να ψωνίσεις! Λιγότερα πέρασε ο Κύριος στο Γολγοθά του!
Σούπερ μάρκετ ώρα εννέα το πρωί: Μπαίνεις, παίρνεις το καροτσάκι σου και ξεκινάς με τον κατάλογο ανά χείρας. Τώρα….δεν κατεβήκατε από τα βουνά…ξέρετε! Δεν φτάνει που πρέπει να έχεις το νου σου στα αγαθά, δίνεις και μάχη με το καροτσάκι που εννιά φορές στις δέκα, πάει όπου θέλει αυτό, φέρνοντας σε απόγνωση εσένα, γιατί χωρίς να θέλεις τρομοκρατείς και τους άλλους πελάτες που το βλέπουν να έρχεται κατά πάνω τους! Στο παρά πέντε μια φορά μου γλίτωσε η στήλη με κάτι βάζα μαρμελάδας!
Η εξαδέλφη μου, δεν το ξεχνάω αυτό, δεν στάθηκε τόσο τυχερή, έπεσε το καρότσι φορτωμένο πάνω σε μια θεόρατη στοίβα γάλατα, γέμισε το σούπερ μάρκετ κουτιά εβαπορέ, σκόνταψαν κάποιοι αφηρημένοι και τσακίστηκαν στα καλά καθούμενα, την έπιασε υστερικό γέλιο την γυναίκα μπροστά στο χάος που είχε δημιουργήσει, τρεις ώρες έκαναν να την συνεφέρουν οι υπάλληλοι!
Παράλληλα πρέπει να έχεις και το νου σου στα καροτσάκια των άλλων ιδιαίτερα αν έχεις κάλλους! Μου έχει περάσει εμένα καροτσάκι πάνω από το μικρό μου δακτυλάκι και ήταν φορτωμένο με του Θεού τα καλά, αλλά καλό δεν είδε το πόδι μου μετά την ισοπέδωση!
Αφού λοιπόν καταφέρεις να κατευθύνεις με επιτυχία το καρότσι, πρέπει και να ψωνίσεις…. Εδώ είναι που φτάνεις στις ουρές με τα τυριά και τα σαλάμια όπου αν δεν υπάρχουν χαρτάκια προτεραιότητας, λίγο θερμόαιμος να είσαι ή να είναι ο απέναντι που διεκδικείτε ταυτοχρόνως το ίδιο κομμάτι γκούντα, λες και σταμάτησε η Ολλανδία να το παράγει και βρίσκεσαι εμπλεκόμενη με τον έτερο διεκδικητή ως μη όφειλες!
Έπειτα στο σούπερ μάρκετ, έχεις και ένα άλλο πρόβλημα να ξεπεράσεις, που δεν πρέπει να το δείτε απλά, αλλά να του αποδώσετε την βαρύτητα που του οφείλεται….
Μιλάω για την αναποφασιστικότητα που κυριεύει κάθε καταναλωτή μπροστά στα άπειρα είδη του ιδίου προϊόντος! Διότι κάτι η τεράστια ποικιλία της ίδιας σάλτσας, κάτι οι διαφημίσεις που μας βομβαρδίζουν σαν καταδρομικά κάθε μέρα, λίγο θέλει ο άνθρωπος να μείνει με το χέρι μετέωρο και να μην ξέρει τι να πάρει; Εμένα μια φίλη μου, παραλίγο να κλείσει το σούπερ μάρκετ και να την κλειδώσουν μέσα! Την βρήκαν εντελώς τυχαία μπροστά στα σαπούνια με το χέρι στον αέρα, να μην μπορεί ν’ αποφασίσει ποιο να προτιμήσει!
Και τέλος πάντων, τα καταφέρνεις, γεμίζεις το καρότσι, έχοντας εθελοντικά ξεχάσει ότι μπήκες για τα απολύτως απαραίτητα και έχεις τελειώσει μ’ ένα αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης ότι γι άλλη μια φορά κρατήθηκες στο ύψος του καλού καταναλωτή…..ή έστω υπέρ-καταναλωτή…. Πρέπει να περάσεις όμως από το ταμείο, όπου εκεί παρακαλάς γονατιστή ή να ήσουν βιονική ή να είχες παρέα τον κλώνο σου, διότι πρέπει με ταχύτητα αστραπής να βγάζεις τα πράγματα από το καροτσάκι και ταυτοχρόνως να τα βάζεις και στις σακούλες, ενώ η ταμίας αδιάφορη για την ταλαιπωρία σου, πετάει όπως της έρθει κρέατα, καφέδες και μακαρόνια. Δεν έχω φέρει ποτέ στο σπίτι μπισκότα και φρυγανιές…αρτιμελείς ! Σε τρίμμα πάντα! Με το κουταλάκι του γλυκού τα τρώμε!
Και μετά γυρίζεις σπίτι, φορτωμένη σαν δίποδο κανονικά, τα τακτοποιείς στα ντουλάπια και είσαι πανέτοιμη να χρησιμοποιήσεις όλα αυτά που αγόρασες! Εκεί αρχίζει το μεγάλο και δυσεπίλυτο πρόβλημα! Τι μαγειρεύουν;
Ο άντρας σου δεν τρώει το κοτόπουλο που όμως αρέσει στα παιδιά! Θέλει όσπρια!
Τα όσπρια φέρνουν τα παιδιά στα όρια νευρικής κρίσης, θέλουν κρέας!
Ναι, αλλά το…. στεφάνι σου, αν δει δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα κρέας, αναρωτιέται: «Γιατί πάλι κρέας; Λιοντάρια είμαστε;»
Μια λύση είναι φυσικά τα μακαρόνια! Ο Θεός να συγχωρήσει την ψυχούλα αυτού που τ’ ανακάλυψε!
Έρχεται η ώρα του φαγητού. Έχεις στρώσει τραπέζι, το φαγητό μοσχομυρίζει και εσύ, αν και πτώμα, πρόλαβες να συγυριστείς και λίγο μην σε δουν και τρομάξουν. Γυρίζει η οικογένεια σπίτι. Καθένας με τα προβλήματά του.
Ο μεγάλος δεν έγραψε καλά στο διαγώνισμα, τσακώθηκε με τον φίλο του, αναβλήθηκε το πάρτι που ήθελε να πάει.
Η μικρή, είναι κεφάτη γιατί η δασκάλα κρεβατώθηκε με τη μέση της και δεν έκαναν μάθημα, η χειρότερή της….φίλη έβγαλε σπυράκι στη μύτη.
Ο άντρας της ζωής μου, έχει νεύρα γιατί κλατάρισε το λάστιχο του αυτοκινήτου, δεν πήγε καλά η δουλειά και ο συνάδελφος του έφαγε τον πελάτη μέσα από τα χέρια και όλα αυτά τα μαθαίνεις ταυτοχρόνως γιατί ταυτοχρόνως μιλούν όλοι! Εσύ δε, πού να προλάβεις να πεις τα δικά σου νέα, που….αντικειμενικά γι’ αυτούς, δεν είναι και τόσο σοβαρά!
Πόσο σοβαρό είναι το γεγονός ότι πήγαν να σε ξεγελάσουν και να σου δώσουν σάπιες ντομάτες ή το ότι τσακώθηκες με τον διαχειριστή για το ρημάδι το ασανσέρ που μονίμως είναι εκτός λειτουργίας και μένετε στον πέμπτο; Έτσι απλά ακούς με κατανόηση και προσπαθείς να τους ηρεμίσεις γιατί θα τους καθίσει το μακαρόνι στο στομάχι και μετά θα σου πουν ότι πρέπει να μάθεις να μαγειρεύεις πιο ελαφρά!
Ν’ αποφύγω μήπως να μιλήσω για τον μεγαλύτερο καημό της παντρεμένης από καταβολής γάμου: Το σιδέρωμα; Πώς πολλαπλασιάζονται αυτά τα ρούχα; Τι ταχύτητα είναι αυτή; Και καλά το πλύσιμο! Και κάθε μέρα ν’ ανάβεις κερί για την ψυχή αυτού που ανακάλυψε το πλυντήριο, και πάλι δεν εξιλεώνεσαι! Πετάς τ’ άπλυτα μέσα, λίγο προσοχή στα χρώματα μόνο, μην βρεθεί ο άντρας σου, δυο μέτρα παλικάρι να φοράει ροζ φανέλα και κατά τα άλλα, πατάς το κουμπί και τελείωσες! Άντε ν’ αντέξεις και το άπλωμα. Το σιδέρωμα όμως;
Ώρες όρθια με τους ατμούς να σε μεταφέρουν σε…..σάουνα και εσύ ν’ αναρωτιέσαι ποιος σε καταδίκασε με τον ίδιο τρόπο που αναρωτιέσαι ποιος σε καταράστηκε, να γεράσεις πάνω από ένα νεροχύτη που δεν έχει φιλότιμο και είναι πάντα γεμάτος! Και έχεις και την κολώνα του σπιτιού σου να αναρωτιέται γιατί επιμένεις τόσο πολύ ν’ αγοράσετε πλυντήριο πιάτων!
Τώρα, αφού μια νοικοκυρά, έχει τελειώσει με όλα, έχει ανεβοκατέβει δέκα φορές μέσα στην ίδια μέρα τον προσωπικό της Γολγοθά, που εδώ ο Κύριος μια φορά την έκανε την διαδρομή και είδαμε πού κατέληξε ,στον Σταυρό να ζητάει συγχώρεση για τους σταυρωτές του, τι περιμένει; Να έρθει το βράδυ! Να καθίσει στον ωραιότατο καναπέ της και ν’ απολαύσει ότι έχουν φιλότιμο να προβάλλουν τα κανάλια…. Και τα κανάλια μπορεί να έχουν φιλότιμο, αλλά το πήραν όλο και δεν άφησαν καθόλου για την οικογένεια ….
Τρεις τηλεοράσεις μέσα στο σπίτι, πολλά τα κανάλια, ο καθένας θέλει να δει και κάτι άλλο, δεν βγαίνει η διαίρεση!
Ο μεγάλος θέλει να δει ποδόσφαιρο και επειδή το θέαμα είναι ακατάλληλο, καλύτερα να είναι μόνος του….Όταν λέω θέαμα, δεν εννοώ τον αγώνα, αλλά τον άντρα μου, όταν βλέπει αγώνα! Μια χαρά άνθρωπος και μορφωμένος, μετατρέπεται σε θηρίο ανήμερο…. Αγριευτικό το θέαμα, δεν το συζητώ….
Ο μικρός θέλει να δει την περιπέτεια στο άλλο κανάλι, αλλά κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλει να την δει, γιατί ήδη από τα διαφημιστικά έχει φανεί ότι είναι από αυτές που κάθε ενάμισι λεπτό κάποιος σκοτώνεται και είναι και βράδυ και τόσο αίμα σου πέφτει λιγάκι δύσπεπτο….  Άσε που αντίθετα με τον πρωταγωνιστή, εσύ δεν έχεις τίποτα εναντίον όλων αυτών που σωριάζονται αιμόφυρτοι στο έδαφος και την ώρα που τους βλέπεις να ταλαιπωρούνται σκέφτεσαι : «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει…»
Η μικρή τώρα, προτιμάει να δει την αγαπημένη της σειρά, εκείνη με τη σαχλή ιστορία που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι σε ποιο πλανήτη ζει ο σεναριογράφος και είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα….
Μέχρι εδώ όλοι είναι καλυμμένοι…. Τρία τα κανάλια, τρεις οι θεατές, τρεις και οι τηλεοράσεις….
Εγώ που θέλω να δω την εκπομπή στο κρατικό κανάλι με το ειδικό αφιέρωμα για τις χαμένες πατρίδες, πού να πάω; Μήπως στο απέναντι κατάστημα ηλεκτρικών ειδών που οι τηλεοράσεις του παίζουν όλη τη νύχτα; Θα παίζει κρατικό κανάλι καμιά τους; 
Έχοντας πάρει την απόφαση ν’ αγοράσω και τέταρτη τηλεόραση την άλλη μέρα, κι ας με κρίνει Ο Θεός, παρακολουθώ την σαχλή σειρά, παρέα με την κόρη μου και από μέσα μου επαναλαμβάνω μέχρι να το πιστέψω :

 
« Δεν μπορεί….Θα στρώσει….!»

21 Φεβρουαρίου 2010

Η Θεανώ στα Τούρκικα!


Από καιρό το ήξερα, αλλά αν δεν έβλεπα το βιβλίο στα χέρια μου δεν θα το πίστευα για να είμαι ειλικρινής. Η Θεανώ μου εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί στην γείτονα χώρα μεταφρασμένη. Μου έστειλαν και αντίτυπα. Το ένα το έχει πάρει η μητέρα μου και το μελετάει λέξη λέξη σε σχέση με το πρωτότυπο για να διαπιστώσουμε τις αλλαγές που έχουν γίνει. Βλέπετε έχω το προνόμιο να έχω μέσα στο σπίτι μου μια μεταφράστρια που μπορεί να δυσκολεύτηκε στην αρχή να θυμηθεί, αλλά μετά βρήκε την φόρμα της!
Μέχρι στιγμής ελάχιστες  και απόλυτα φυσιολογικές. Έχουν αφαιρεθεί παράγραφοι που μιλούν για την Κωνσταντινούπολη σε σχέση με την ελληνικότητά της.... Αναμενόμενο.... Για να είμαι ειλικινής δεν περίμενα το συγκεκριμένο βιβλίο να θελήσουν να το μεταφέρουν στα Τούρκικα, αλλά να που έγινε και τώρα περιμένω να δω τα αποτελέσματα.....

16 Φεβρουαρίου 2010

Για ένα διαζύγιο.....

Και για να ολοκληρώσουμε μετά από μια φιλία, έναν έρωτα, έναν γάμο, πάμε και σ' ένα διαζύγιο.....


Αυτή η απόλυτη σιωπή…..Αυτή η μοναξιά…..Στην αρχή σου φάνηκε πως ήταν το μόνο απολύτως ενδεδειγμένο για την σωτηρία της ψυχικής σου ηρεμίας. Έπρεπε να φύγεις, έπρεπε να πάρεις διαζύγιο, έπρεπε να μείνεις μόνη σου…..
Κανέναν δεν άκουσες, κανέναν δεν υπολόγισες, κανέναν δεν λυπήθηκες, όταν διαπίστωσες πως ότι σε έδενε μαζί του, σου τέλειωσε. Αρνήθηκες να μείνεις σε μια τακτοποιημένη ζωή μόνο και μόνο για να συνεχίσεις και να παραμείνεις «τακτοποιημένη». Όταν του το είπες, εκείνος κατέβασε το κεφάλι και παραδέχτηκε ότι αισθανόταν το ίδιο. Είχε βαρεθεί, είχε κουραστεί, ένιωθε και κείνος άδειος…. Καμάρωσες που εσύ είχες περισσότερο θάρρος από κάποιον που ο μύθος και η παράδοση τον θέλουν πάντα πιο δυνατό….Ε, λοιπόν δεν ήταν! Εσύ ήσουν αυτή…..
Ξαφνιάστηκες λίγο, όταν άρχισαν τα διαδικαστικά και τον είδες να μικραίνει ολοένα και περισσότερο μπροστά σου, να γίνεται ένα τόσο δα ανθρωπάκι μικρόψυχο, διεκδικώντας ασήμαντα αντικείμενα, την ώρα που μια κοινή ζωή τόσων χρόνων διαλυόταν και κείνος συζητούσε το πόσα λεφτά είχε δώσει για την αγορά του ψυγείου ή του home cinema και αν τελικά έπρεπε να τα κρατήσει εκείνος…..
Δεν ξαφνιάστηκες όταν δεν έκανε κουβέντα για τα παιδιά. Στο κάτω – κάτω, τα παιδιά ήταν ευθύνη και στα τόσα χρόνια που έζησες μαζί του, ήξερες πια πόσο δεν τα πάει καλά με τις ευθύνες…. Τα παιδιά μπορούσες να τα κρατήσεις, αλλά ο αγαπημένος του καναπές, δεν ήταν διαπραγματεύσιμος. Ήταν δικός του και μόνο δικός του…..
Κεραυνός εν αιθρία προσποιήθηκαν όλοι ότι ήταν αυτός ο χωρισμός, είτε λέγονταν φίλοι είτε ήταν συγγενείς. Λες και δεν έβλεπαν σε τι χάλια ήταν η ζωή σου τα τελευταία χρόνια. Λες και όλοι ξαφνικά είχαν ξεχάσει πώς ξεκινήσατε και πώς καταντήσατε. Ακόμη και η μητέρα σου, προσποιήθηκε ότι δεν θυμόταν τις φορές που σε είχε πετύχει με την ψυχή φουρτουνιασμένη και τα νεύρα κουβάρι να φωνάζεις ότι δεν ήταν ζωή αυτή. Τίποτα…Όλοι είχαν επιλεκτική μνήμη, αλλά όχι και εσύ. Εσύ θυμόσουν πώς ξεκίνησες, με πόσα όνειρα για αυτόν τον γάμο. Θυμόσουν πώς η απογοήτευση σε τύλιγε σιγά – σιγά, καθώς τα όνειρα αποδεικνύονταν ουτοπίες χρόνο με τον χρόνο, καθώς ο άντρας που νόμιζες ιδανικός αποδείχτηκε πολύ λίγος.
Τον γνώρισες μέσα σε παρέα και σε γοήτευσε η εμφάνιση πρώτα απ’ όλα. Μετά έδειχνε τόσο ζωντανός, με τόσο χιούμορ….Ήταν μορφωμένος, ένας πολιτικός μηχανικός πολλά υποσχόμενος….Εσύ μόλις είχες πάρει το πτυχίο της νομικής και ονειρευόσουν μεγάλες δίκες όπου θ’ αγόρευες μπροστά στην έδρα, δίκες που οπωσδήποτε θα κέρδιζες…..
Ήταν ύπουλος από την αρχή. Δεν σου αποκάλυψε ότι ποτέ δεν πίστεψε σε σένα και στα σχέδιά σου. Δεν σου είπε πόσο λίγο εκτιμούσε τις γυναίκες καριέρας, αλλά προσπάθησε και σε έφερε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα. Παντρευτήκατε πολύ γρήγορα και ήθελε αμέσως παιδί. Του έκανες το χατίρι…..Πριν γίνει δύο χρονών το πρώτο, ήθελε και δεύτερο γιατί το πρώτο ήταν κορίτσι και ήθελε να βγάλει το όνομα του πατέρα του. Του έκανες το χατίρι….. Μετά ήθελε και τρίτο, για να ακουστεί και το όνομα της μητέρας του. Δεν του έκανες όμως το χατίρι. Αρκετό καιρό είχες βάλει στην αναμονή την μηχανή της δικής σου καριέρας. Τσακωθήκατε άσχημα όταν έπιασες δουλειά σε δικηγορικό γραφείο, αλλά ευτυχώς εκεί, στάθηκες ανένδοτη και μπροστά στο μάταιο του πράγματος, υποχώρησε…..
Δεν θέλεις να σκέφτεσαι σε τι κατάσταση θα ήσουν τώρα, αν δεν είχες αξιοποιήσει το πτυχίο για το οποίο τόσο σκληρά είχες προσπαθήσει και σου το είχαν εξασφαλίσει οι γονείς σου με τις δικές τους θυσίες. Αν δεν είχες στα χέρια σου μια καλοπληρωμένη δουλειά, πώς θα είχες το θάρρος να τον στείλεις πίσω στους γονείς του σαν ελαττωματικό προϊόν που ήταν; Πώς θα ζούσες τα παιδιά σου; Το να γυρίσεις στο πατρικό σου, ήταν έξω από κάθε συζήτηση ή διαπραγμάτευση, παρ’ όλο που και οι δύο γονείς σου, επέμεναν.
Η πιο δύσκολη στιγμή, ήταν όταν έπρεπε να εξηγήσεις σε δύο ζευγάρια μάτια που ήδη κοίταζαν με φόβο το κατώφλι της εφηβείας, γιατί ξαφνικά όλα θ’ άλλαζαν στην καθημερινότητά τους και να τους προσθέσεις και ένα ακόμα πρόβλημα.
Οι ερωτήσεις βροχή και ξαφνικά συνειδητοποίησες ότι όλες είχαν την ίδια κεντρική ιδέα….Το μόνο που απασχολούσε τα βλαστάρια σου, ήταν πόσο θ’ άλλαζε η ζωή τους και με ποιον ακριβώς τρόπο….Η λογική σταμάτησε την αγανάκτηση πριν αυτή εκδηλωθεί. Στο κάτω – κάτω, δεν ήταν παράλογο….η εφηβεία ήταν παράλογη και εγωκεντρική….. Η εφηβεία έφταιγε και όχι η κακή κληρονομικότητα όπως αρχικά νόμισες.
Το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκες μόνη σου, σου φάνηκε περίεργο, μετά από τόσα χρόνια όπου η βαριά ανάσα του συντρόφευε τις όποιες αϋπνίες σου.
Το πρωί, σου φάνηκε περίεργο που είχες να ετοιμάσεις μόνο τον δικό σου καφέ και όχι ολόκληρο μενού για τον κύριο που επέμενε για ευρωπαϊκό πρωινό, λες και το είχε και στο σπίτι της μάνας του από την Ανδραβίδα.
Όλα σου φάνηκαν περίεργα αυτή την πρώτη βδομάδα, που είχες ολόκληρη την ντουλάπα στην διάθεσή σου, που δεν έβρισκες υπολείμματα από το ξύρισμά του στο μπάνιο, που δεν χρειαζόταν να σιδερώνεις πουκάμισα, που μαγείρεψες επιτέλους γεμιστά και τ’ απόλαυσες, γιατί εκείνος τα σιχαινόταν και είχες χρόνια να τα φτιάξεις……
Όλα καινούρια, όλα περίεργα, όλα….ξεκούραστα….
Μπορούσες πλέον να διαβάζεις ότι ώρα ήθελες, να βλέπεις στην τηλεόραση αυτό που πραγματικά σ’ ενδιέφερε και να μην τρέχεις να παρακολουθείς την αγαπημένη σου εκπομπή στην μικρή τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας γιατί εκείνος ήθελε πάλι να δει αγώνα…..
Σαν παιδί που χαίρεται το καινούριο του παιχνίδι η μοναξιά σου και δεν σε πείραζε που τα παιδιά σκόρπιζαν ολημερίς σε φροντιστήρια. Ούτε τα Σαββατοκύριακα που τους έπαιρνε ο πατέρας τους. Ξαφνικά έγινες σαράντα και τρόμαξες….. Σχήμα οξύμωρο όμως. Πρώτα απ’ όλα κανείς δεν γίνεται «ξαφνικά» σαράντα. Προηγούνται τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες! Άλλο αν εσύ ήσουν απασχολημένη και δεν τις κατάλαβες να περνούν….Έπειτα γιατί αυτός ο τρόμος;
Έβγαλες εύκολα το συμπέρασμα. Το διαζύγιο έφταιγε για όλα! Αυτό ήταν που ανέτρεψε τις ισορροπίες, αλλά εσύ το θέλησες και μην το ξεχνάς!
Εντελώς απροσδόκητα, άρχισες ν’ αναρωτιέσαι πώς θα περνούσες μόνη την υπόλοιπη ζωή σου και τι θα έκανες όταν έφευγαν και τα παιδιά. Την πιθανότητα να ξαναφτιάξεις την ζωή σου, ούτε που την σκέφτηκες. Αν όμως, είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, καμιά διάθεση δεν έχεις να «ξαναφτιάξεις» τη ζωή σου, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν θα άντεχες να εγκλωβιστείς πάλι σε ένα γάμο που θ’ απαιτήσει νέες προσπάθειες, νέες υποχωρήσεις. Όχι! Δεν είσαι διατεθειμένη να παραδώσεις ούτε σπιθαμή του προσωπικού σου χώρου. Το ότι το έκανες στην μαγική δεκαετία των είκοσι, δεν σημαίνει πως τα λάθη πρέπει να επαναλαμβάνονται…..
Την πρώτη φορά που σε κάλεσε κάποιος συνάδελφος για φαγητό, πήγες ενώ είχες την γελοία ψευδαίσθηση ότι κάνεις κάτι κακό, κάτι απαγορευμένο. Αισθάνθηκες διεφθαρμένη και βιάστηκες να γυρίσεις σπίτι σου, να κρυφτείς στην ασφάλεια του άδειου σπιτιού σου. Ναι, σου άρεσε ο συνάδελφος, αλλά φοβήθηκες. Χρόνια ατελείωτα ήσουν συνηθισμένη στην συζυγική σου μονογαμία που είχε βέβαια την συνήθεια, ένα : «ξέρω κάθε βήμα», αλλά και ανεπαίσθητη πλήξη. Τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Κάθε τι θα ήταν καινούργιο, άγνωστο, ίσως και τρομακτικό…..
Αναρωτήθηκες τι να έκανε άραγε ο πρώην σου πάνω σ’ αυτό το θέμα, επί του δεδομένου, ότι στα τόσα χρόνια του γάμου σας, δεν «έδρεψε οπώρας και μάλιστα ελαφρώς υποξίνους» , όπως έλεγε η μαμά σου αναφερόμενη στην απιστία. Ίσως για εκείνον να ήταν ακόμα πιο δύσκολο να περάσει στην…. «ενεργό δράση», μετά από τόσα χρόνια που το επιθυμητό ήταν εύκολο, ήταν «συζυγικό καθήκον»……
Τελικά οι μόνοι που φάνηκαν να προσαρμόστηκαν πιο εύκολα στην νέα κατάσταση, ήταν τα παιδιά. Λες και τίποτα δεν είχε αλλάξει στη ζωή τους κι αυτό ήταν άξιο απορίας. Είχες ακούσει από φίλες, τι περνούσαν με τα παιδιά μετά από ένα διαζύγιο και δεν καταλάβαινες, γιατί στα δικά σου καρφάκι δεν κάηκε. Όταν τα ρώτησες, η απάντηση σε άφησε άναυδη.
« Καλύτερα που χωρίσατε μαμά» σου είπε η κόρη σου, που πήρε το λόγο σαν μεγαλύτερη. « Χάλια ήσουν και συ και ο μπαμπάς. Όλο μούτρα γκρίνια και καυγάδες είχαμε γίνει εδώ μέσα! Τουλάχιστον τώρα έχουμε ησυχία!»
Ο μικρός είχε ακόμα πιο περίεργη άποψη.
« Εδώ που τα λέμε μαμά» της είπε με ύφος πολύξερο, «ήμασταν και η μειοψηφία! Στην τάξη μου, εγώ και άλλα τρία παιδιά δεν είχαν χωρισμένους γονείς! Αλλά απ’ ότι έμαθα πάντως, και του Μανόλη οι γονείς πάνε για διαζύγιο, άρα μένει η Μαρίνα και η Βίκυ! Έπειτα όσο κι αν δεν μ’ αρέσει να συμφωνώ με την αδελφή μου, έχει δίκιο! Από το να καυγαδίζετε συνέχεια, είναι πιο καλά τώρα που έχουμε ησυχία!»
Αυτή η ησυχία, ήταν που άρχισε να σ’ ενοχλεί και όχι μόνο…..
Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να καταλάβεις ότι σου έλειπε η αντρική παρουσία και για πολλά πρακτικά θέματα. Ξαφνικά έπρεπε να τρέχεις εσύ για όλα. Λογαριασμοί που απαιτούσαν να πληρωθούν και έπρεπε εσύ να τρέξεις γι αυτούς. Τα φροντιστήρια ων παιδιών που έπρεπε εσύ να πληρώσεις, να παρατάς στη μέση σημαντικά ραντεβού γιατί είχε ενημέρωση γονέων στο σχολείο και τόσα άλλα….ακόμα και στο σπίτι που έλαμπε δια της απουσίας του, διαπίστωσες ότι τελικά κάτι έκανε. Ακόμα και τα σκουπίδια που κατέβαζε κάθε βράδυ, ήταν μια δουλειά που τον πρώτο καιρό την ξεχνούσες και μετά αναρωτιόσουν το πρωί τι μύριζε άσχημα μέσα στο σπίτι…..
Έφυγες από μια ρουτίνα που σε είχε εξουθενώσει και έπεσες σε μια άλλη χειρότερη και δεν είχες καν και έναν άνθρωπο να τσακωθείς με την ησυχία σου! Λίγο ήταν αυτό; Είχες νεύρα και δεν ήξερες πού να τα ξεσπάσεις σε ένα άδειο σπίτι με τέσσερις τοίχους να σε κοιτάζουν, έτοιμοι να συμφωνήσουν με ότι κι αν πεις…..
Αυτό που σε βγάζει από τα ρούχα σου, είναι το γεμάτο οίκτο βλέμμα συγγενών, που σε συμπονούν. Σαραντάρα, χωρισμένη, με δύο παιδιά, ποιος να σε πάρει; Γιατί ξέρεις ότι αυτό σκέφτονται και οι πιο κοντινοί στο λένε κιόλας! Κανένας δεν σκέφτηκε ότι δεν είχες καμία διάθεση να….. «σε πάρει» οποιοσδήποτε, αλλά πολύ θα ήθελες να πάρει και να σηκώσει τους…πονόψυχους! Μερικοί τόλμησαν να κάνουν και διαβήματα συμφιλίωσης, κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του μεσάζοντα…..Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι όσα δύσκολα κι αν ήταν τα πράγματα τώρα στην αρχή, καμιά διάθεση δεν είχες για συμφιλίωση και πολύ θα ήθελες να κοιτάξουν όλοι το σπιτάκι τους και τις δικές τους έννοιες και να σε αφήσουν ήσυχη να βρεις το δρόμο σου!
Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε, αυτό που εσύ έλεγες σε κάθε δυσκολία:

« Δεν μπορεί!......Θα στρώσει!»

13 Φεβρουαρίου 2010

Γυναίκα της χρονιάς και όχι μόνο!

Φέτος για τρίτη χρονιά ήμουν υποψήφια για το βραβείο Γυναίκα της χρονιάς, στην κατηγορία "συγγραφείς", ένα βραβείο που έχει καθιερώσει το περιοδικό "Life & style"....
Χθες μου ανακοίνωσαν οτι κέρδισα αυτό το βραβείο.... 
Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ένα ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όσους και όσες μπήκαν στον κόπο να με ψηφίσουν. Χωρίς να υποτιμώ την διάκριση, πρέπει να πω ότι κάθε μέρα κερδίζω ένα βραβείο από τα χέρια σας, κάθε μέρα η αγάπη σας φτάνει σε μένα από τα μηνύματά σας.... Ας πούμε οτι μ' αυτό το βραβείο τα πράγματα γίνονται πιο.... επίσημα! Ευχαριστώ και πάλι λοιπόν....
Χθες όμως έγινε κάτι ακόμα, πολύ πιο σημαντικό.... Ο γιός μου έκανε πρόταση γάμου στην κοπέλα που αγαπάει και σύντομα θα αρραβωνιαστούν.... Γυναίκα της χρονιάς λοιπόν, αλλά ευελπιστώ να κερδίσω τον έπαινο για..... "πεθερά της χρονιάς" και όταν έρθει η ώρα και για το..... "γιαγιά της χρονιάς"!

9 Φεβρουαρίου 2010

Για έναν γάμο....

Συγχαρητήρια! Παντρεύτηκες!
Αυτό δεν ήθελες; Άσε την γκρίνια και δεν με γελάς εμένα! Ανάμεσα στα γράμματα, τις σπουδές, τα πτυχία και τις δηλώσεις περί ανεξαρτησίας, πάντα σε μια γωνιά του μυαλού σου καραδοκούσε η ελπίδα για ένα άσπρο μακρύ φόρεμα, με ουρά κατά προτίμηση, ανθοδέσμη με λευκά λουλούδια στα χέρια και μια εκκλησία γεμάτη κόσμο να σε περιμένει ν’ ανέβεις τα σκαλιά για να ενώσεις την ζωή σου μ’ αυτόν τον έναν, τον ιδανικό και τέλειο. Δεν έγιναν όλα όπως τα ήθελες; Όπως τα ονειρεύτηκες;
Η πρόταση γάμου, ήρθε στη σωστή ώρα. Ούτε σε ταλαιπώρησε, ούτε τον πίεσες, ούτε γέρασες στην αναμονή. Όλα νοικοκυρεμένα. Ένας χρόνος δεσμού, ένας χρόνος αρραβώνα και μετά γάμος…..
Βγήκε το νυφικό με την μακριά ουρά, όπως το ήθελες έγινε, η ανθοδέσμη πετάχτηκε στην εκκλησία και την έπιασε η εξαδέλφη σου, η δεξίωση απέσπασε τον θαυμασμό όλων , όπως και η πολυώροφη τούρτα η στολισμένη με τα ολόλευκα τριαντάφυλλα και εσύ τώρα είσαι τακτοποιημένη στο καινούριο σου διαμέρισμα με τα μεγάλα μπαλκόνια και τις πολλές γλάστρες, γιατί αρέσουν και στους δύο τα λουλούδια…..
Πήγατε και ταξίδι του μέλιτος στη Βενετία, γιατί σας είπαν ότι όλα εκεί είναι ρομαντικά, αλλά δεν σας είπε κανείς ότι ο χειμώνας δεν είναι καλή εποχή για την πόλη των Δόγηδων και έτσι μάλλον απογοητεύτηκες, γιατί έπεσες σε κακοκαιρία και δεν είδες σχεδόν τίποτα……
Τελικά πολλά δεν λένε όσοι ξέρουν. Σαν ένας όρκος σιωπής, ανάμεσα στους έμπειρους που αποκλείει από την έτοιμη γνώση τους άπειρους και τους υποδεικνύει ότι πρέπει να κουραστούν για ν’ αποκτήσουν την δική τους εμπειρία….Αυτό έκανε και η μητέρα σου…..Πολλά γνώριζε για τον γάμο και δεν σου είπε τίποτα, δεν σε προετοίμασε για όσα θα έβρισκες μπροστά σου. Δεν σου είπε καν πόσο δύσκολο είναι να συμβιώσουν δύο άνθρωποι, με διαφορετικές απόψεις, αλλά και διαφορετικές συνήθειες, όσο κι αν αγαπιούνται…. Τον αγαπάς τον άντρα σου και το ξέρει. Όπως σε αγαπάει και κείνος και το ξέρεις εσύ. Δεν υπάρχει θέμα γύρω από αυτό….. Υπάρχουν όμως πολλά άλλα θέματα ανοιχτά και δεν ξέρεις πώς να τα διευθετήσεις. Είσαι και φορτωμένη από άχρηστες συμβουλές και γενικότητες του τύπου : « Η γυναίκα μπορεί να κάνει τον άντρα της ότι θέλει», αλλά κανείς δεν σου είπε τον τρόπο! Κανείς, ούτε καν η μητέρα σου δεν σ’ έμαθε την μαγική συνταγή, έτσι που όταν εσύ και κείνος διαφωνείτε για κάτι, να τον πείθεις να γίνει το δικό σου…..
Υπάρχει επίσης και εκείνη η γενικότητα που λέει : «Οι άντρες είναι σαν τα μικρά παιδιά» αλλά δεν διευκρινίζει τι κάνεις μ’ ένα μικρό παιδί….τριάντα δύο χρονών! Εσύ θυμάσαι πως όταν ήσουν παιδί, η μητέρα σου τις έβρεχε για να σε συνετίσει, αλλά είσαι σίγουρη ότι το ξύλο δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να συνετίσεις τον άντρα σου!
Έπειτα ούτε καν η αδελφή σου, που είναι παντρεμένη εδώ και πέντε χρόνια, δεν σου είπε τι κάνεις εκείνες τις μουντές και δύσκολες μέρες που το κανάλι επικοινωνίας έχει μπλοκάρει για ανόητες αιτίες. Εκείνες τις μέρες που ότι και να πεις εσύ, εκείνος το παίρνει στραβά και όσες προσπάθειες κάνει εκείνος σ’ εκνευρίζουν και τις θεωρείς ανόητες….
Ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι αυτές τις μέρες, ξαπλώνεις δίπλα του και τον νοιώθεις ξένο και θέλεις να κλάψεις και θέλεις να γυρίσεις στην μαμά σου και να σε πάρει αγκαλιά και να ξαναγίνεις μικρό κοριτσάκι…..Ντρέπεσαι επίσης να στραφείς σ’ εκείνον και να του ζητήσεις να ξεχάσετε την ανόητη εκείνη παρεξήγηση για να τελειώσει αυτή η ιστορία….. Θέλεις επίσης να βρεις λύση, όταν γυρίζει από την δουλειά του με προβλήματα και έχεις και συ τα δικά σου και όμως πρέπει να τα παραμερίσεις για να τον παρηγορήσεις ή για να του δώσεις κουράγιο που κι εσύ δεν έχεις απόθεμα από δαύτο!
Είναι στιγμές που θυμώνεις με όλες τις παντρεμένες που κρατούν τόσα μυστικά για τον έγγαμο βίο και όσο είσαι ελεύθερη σου μιλούν μόνο για τα καλά του γάμου και δεν σου μαθαίνουν απλές τακτικές….μάχης!
Τι κάνεις ας πούμε όταν παινεύει τόσο πολύ την μαμά του που σου έρχεται να ξεφωνίσεις, αλλά δεν τολμάς να σταματήσεις το υμνολόγιο, από φόβο μην τσακωθείτε, όπως τότε που εκείνη σου έκανε δώρο μια ζακέτα σε αποτρόπαιο χρώμα και κείνος δεν καταλάβαινε γιατί δεν ήθελες να την φορέσεις αφού ήταν δώρο της μαμάς του!
Είναι και κείνη η τρομακτική ρήση που λέει : «Ο άντρας είναι η κολώνα του σπιτιού» που σε μπερδεύει….Αν ο άντρας είναι η κολώνα, η γυναίκα τι ακριβώς είναι; Το ντουβάρι; Ναι, αλλά αυτή η λέξη σε παραπέμπει σε κατάσταση ηλιθιότητας γιατί διαφορετικά δεν θα λέγαμε για έναν άνθρωπο «αυτός είναι ντουβάρι» υπονοώντας το χαμηλό επίπεδο αντίλήψης!
Είναι και κάτι άλλο που σ’ εκνευρίζει, αλλά κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για σένα και ειδικά εκείνος. Δεν καταλαβαίνει ότι ο γάμος είναι και για σένα ένα μπερδεμένο κουβάρι και σε έφερε μπροστά σε καταστάσεις που σου ήταν άγνωστες.
Πρώτα-πρώτα, όσο κι αν η μητέρα σου σε είχε διδάξει πολλά γύρω από το νοικοκυριό, στο πατρικό σου ήσουν πάντα βοηθός, ενώ τώρα έγινες στρατηγός σε μια μάχη που δεν γνωρίζεις τους κανόνες! Ξαφνικά, από κει που έβρισκες έτοιμο το φαγητό σου σερβιρισμένο, τώρα πρέπει και να το μαγειρέψεις και να το σερβίρεις και να πλύνεις τα πιάτα! Και ο μεγάλος πονοκέφαλος είναι ΤΙ να μαγειρέψεις!
Έπειτα το σπίτι….Έκανες βέβαια κανένα ξεσκόνισμα για να μην γκρινιάζει η μαμά, αλλά κι αν έκανες ότι το ξεχνούσες, υπήρχε πάντα η ίδια η μαμά για να καλύψει τα κενά…..Τα χαλιά για παράδειγμα εμφανιζόντουσαν και εξαφανιζόντουσαν μυστηριωδώς, κάτω από άγνωστες διεργασίες που εσύ αγνοούσες, ενώ τώρα…..Ακόμα και τα ρούχα σου τα έριχνες στο καλάθι για τ’ άπλυτα και όταν τα έβλεπες ξανά, ήταν πλυμένα, σιδερωμένα και κρεμασμένα στη ντουλάπα σου, ενώ τώρα έχεις όχι μόνο τα δικά σου να φροντίσεις, αλλά και κείνου……
Ίσως δεν το κατάλαβες, αλλά μπήκες στην τροχιά….. Πολύ σύντομα, έμαθες και προχώρησες και πέρα από αυτά που ήξερες και καμαρώνεις που ο άντρας σου σε παινεύει για την μαγειρική σου, ενώ η μητέρα σου, σου ζητάει την συνταγή για το κοκκινιστό….. Πολύ σύντομα, όσες δουλειές σου φαίνοντας βουνό, έγιναν ρουτίνα και της κάνεις με εκπληκτική ταχύτητα…. Ακόμα πιο σύντομα, έμαθες πότε ο άντρας σου είναι «ανοιχτός» για συζητήσεις κι έτσι καταφέρνεις να τον πείθεις πιο εύκολα, ενώ οι καυγάδες μειώθηκαν στο ελάχιστο και ο έγγαμος βίος, σταμάτησε να μοιάζει ναρκοπέδιο…..Πάρα πολύ γρήγορα επίσης, τον έπεισες και κατάλαβε ότι πρέπει και κείνος να συνεισφέρει στο σπίτι γιατί οι εποχές άλλαξαν και οι γυναίκες πια δουλεύουν όπως και οι άντρες και πρέπει οι δουλειές να μοιράζονται τίμια…..
Όταν όμως όλα μπήκαν στη θέση τους, δεν σκέφτηκες πως οι φουρτούνες τώρα άρχιζαν. Τώρα ήταν το δύσκολο, αλλά πάλι στο σκοτάδι σε άφησαν όσες γνώριζαν….
Καμιά δεν σου είπε ότι έπρεπε να έχεις το νου σου γιατί όταν ο πρώτος ταραξίας θα ερχόταν στη ζωή σου και στη ζωή του, το καράβι θα άρχιζε πάλι να τρίζει από την νέα φουρτούνα…. Το παιδί που τόσο λαχταρούσατε και οι δύο, δεν σας είπε κανείς ότι μπορεί να γίνει έως και καταλύτης μιας σχέσης που μόλις είχε αρχίσει να περπατάει… Ξενύχτια, αγωνίες, κλάματα και εσύ καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να τα καταφέρεις χωρίς απώλειες, πρέπει να γίνεις μια super woman, ακούραστη και έτοιμη ν’ αντιμετωπίσεις μέχρι και την ζήλια «της κολώνας του σπιτιού» που δεν είναι πια ο μόνος που απολαμβάνει της αμέριστης προσοχής σου! Γυρίζει από την δουλειά και σαν δεύτερο μωρό, εννοεί να σου πει με λεπτομέρειες όλο τον καυγά με τον συνάδελφο, τη στιγμή που το παιδί ουρλιάζει γιατί πεινάει και θέλει άλλαγμα και φυσικά παρεξηγείται που εσύ τρέχεις να καλύψεις τις ανάγκες του μοναδικού μέλους της οικογένειας που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί!
Παρ’ όλα αυτά, όταν όλοι επιτέλους κοιμούνται εσύ κοιτάζεις τα δύο πλάσματα που είναι πια όλος ο κόσμος σου και αναρωτιέσαι πως ζούσες τόσα χρόνια χωρίς τις γκρίνιες και τα γέλια τους. Η φροντίδα τους αντικατέστησε τη φροντίδα για τον εαυτό σου και ενώ πριν κάποια χρόνια γκρίνιαζες για όλα, τώρα χαμογελάς για όλα, ακόμα κι όταν νοιώθεις ότι θα εκραγείς από την ένταση…. Ο άντρας σου, το παιδί σου, το σπίτι σου και απέναντι απ’ όλα αυτά η δουλειά σου και οι φιλοδοξίες σου γιατί βέβαια επειδή είσαι σύζυγος και μητέρα, δεν σταμάτησες να είσαι εσύ και όλα όσα επιθυμείς….
Το χειρότερο, χαμογελάς με κατανόηση όταν ακούς ότι κάποια παντρεύεται, γιατί ξέρεις πια πόσα της είναι άγνωστα, αλλά δεν μιλάς ούτε συ και τώρα ξέρεις και τον λόγο που σ’ άφησαν στο σκοτάδι η μητέρα σου, η αδελφή σου και όλες όσες παντρεύτηκαν πριν από σένα…..Ο λόγος είναι απλός και δεν κρύβει καμιά υστεροβουλία. Δεν υπάρχουν συνταγές σ’ ένα γάμο. Δεν υπάρχουν συμβουλές που να ταιριάζουν σε όλους.
Ο γάμος είναι προσωπική υπόθεση με τόσες ιδιαιτερότητες, όσες ιδιαιτερότητες έχει ο κάθε χαρακτήρας. Κάθε πόρτα που κλείνει πίσω της ένα ζευγάρι, κλείνει και άλλα μυστικά, άλλα προβλήματα, διαφορετικά….ναρκοπέδια. Το παιχνίδι παίζεται με άλλους κανόνες και δεν μπορείς εσύ να διδάξεις τους δικούς σου κανόνες σε ξένο παιχνίδι….Θα είναι σαν να του διδάξεις να παίξει σκάκι με τους κανόνες από το τάβλι….. Το μόνο που θα μπορούσες να πεις είναι ότι θέλει ψυχραιμία….Θέλει την ικανότητα να μην μεγαλοποιείς τα ασήμαντα και να μην υποτιμάς τα σοβαρά…..
Ίσως να πρέπει να μάθεις πότε-πότε να λες:
« Δεν μπορεί…..Θα στρώσει!»

5 Φεβρουαρίου 2010

Για έναν έρωτα....


« Οι θνητοί, ονόμασαν τον έρωτα φτερωτό, γιατί είχε φτερά.
   Οι θεοί, γιατί είχε την δύναμη να δίνει φτερά….»
 
Ανάμεσα σε παλιά λευκώματα, γεμάτα από δραματικά και στομφώδη μικρά τετράστιχα, έψαχνες και συ να καταλάβεις τι ήταν πραγματικά αυτός ο έρωτας που για χάρη του ξοδεύτηκαν τόνοι χαρτιού, καταναλώθηκε απίστευτη ποσότητα μελάνης, τον ύμνησαν ποιητές, τον τραγούδησαν τροβαδούροι, τον υποκρίθηκαν στην μεγάλη οθόνη ιερά τέρατα και τον ανέβασαν στις θεατρικές σκηνές πολυτάλαντοι άνθρωποι….
Στο δημοτικό, έρωτας ήταν για σένα ο συμμαθητής στο τρίτο θρανίο, που τον κοίταζες την ώρα που η δασκάλα προσπαθούσε να στριμώξει στο κεφάλι σου τους κανόνες τονισμού ή την διαίρεση, χωρίς να καταλαβαίνει πως εσύ εκείνη τη στιγμή ήσουν ήδη γεμάτη από την παρουσία του ντροπαλού αγοριού που είχε σκλαβώσει την παιδική σου καρδιά. Τον κοιτούσες στην διάρκεια του μαθήματος και δεν τον χόρταινες και μετά, στο διάλειμμα, προσπαθούσες να είσαι κάπου κοντά στο οπτικό του πεδίο μήπως και σε προσέξει επιτέλους, αλλά εκείνος κρατούσε τα μάτια του προσκολλημένα στην μπάλα γιατί ήταν τερματοφύλακας και ο εγωισμός του δεν σήκωνε γκολ……. Ντράπηκες που χάρηκες, αλλά χάρηκες όταν σε μια τέτοια προσπάθεια απόκρουσης, εκείνος έσπασε το χέρι του, αναγκάστηκε να κάθεται σ’ ένα παγκάκι στα διαλείμματα και έτσι επιτέλους απαλλάχτηκες από την στρογγυλή αντίζηλο. Τώρα μπορούσες με μια φίλη σου να περνάς τυχαία από κοντά του και να πιάνετε την κουβέντα…..
Εκείνη την εποχή έμαθες ότι ένας μεγάλος έρωτας είναι ταυτόχρονα και μεγάλος εγωιστής……
Στο γυμνάσιο, έρωτας ήταν για σένα ο κούκλος από την δευτέρα τάξη, με τα πράσινα μάτια, που μπορούσες να τον βλέπεις μόνο στα διαλείμματα. Την ώρα του μαθήματος, γέμιζες τις σελίδες στο πρόχειρο με τ’ όνομά του, στεφανωμένο από δεκάδες καρδούλες. Την λέξη «αγάπη» την είχες μάθει να την λες και να την γράφεις σε όλες τις γλώσσες την ώρα που ο καθηγητής ανίδεος για το δράμα σου παρέδιδε ιστορία. Δεν μπορούσε να καταλάβει φυσικά, πως στην ηλικία σου, οι χτύποι μιας ερωτευμένης καρδιάς υπερκαλύπτουν όλους τους άλλους ήχους, και κυρίως την φωνή ενός ταπεινού καθηγητή που διδάσκει γεγονότα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, γεγονότα που έγιναν αιώνες πριν εσύ γεννηθείς και….ερωτευθείς. Ο έρωτάς σου έπαιζε μπάσκετ, έμαθες και εσύ για να είσαι κοντά του. Του άρεσαν οι κοπέλες που τις ενδιέφερε ο αθλητισμός και γι αυτό γράφτηκες μέχρι και σε ομάδα μπάσκετ για να γίνεις καλή. Σε κανέναν δεν είπες ότι σιχαινόσουν το μπάσκετ, ούτε στην καλύτερή σου φίλη που δεν καταλάβαινε πως άρχισες να ενδιαφέρεσαι ξαφνικά για ένα άθλημα που μέχρι την προηγούμενη μέρα δεν υπήρχε για σένα και εσύ ντράπηκες να της πεις την αλήθεια. Ο κούκλος όμως σε πρόσεξε και παίζατε μαζί σε όλα τα διαλείμματα, παραμελώντας ακόμα και την καλύτερή σου φίλη.
Εκείνη την εποχή έμαθες, ότι ένας μεγάλος έρωτας, μπορεί ταυτόχρονα να γίνει ο χειρότερος προδότης μιας φιλίας……
Στο λύκειο, έρωτας ήταν για σένα πάλι ένας συμμαθητής, από την τρίτη Λυκείου, που άρεσε σε όλες, αλλά διάλεξε εσένα, χωρίς να κάνεις καμιά προσπάθεια, χωρίς να μάθεις κάτι που δεν σου άρεσε, χωρίς να υποκριθείς κάτι που δεν ήσουν. Αυτή ήταν ίσως και η πιο δυνατή στιγμή του έρωτα για σένα. Δεν ήταν πια πλατωνικό, γιατί μετά το σχολείο, στο διπλανό πάρκο, ανταλλάσσατε δεκάδες φιλιά μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον. Θα ήσουν απόλυτα ευτυχισμένη, αν δεν υπήρχαν δύο βασικά εμπόδια: Το σχολείο και οι γονείς σου. Το μεν σχολείο, από το δημοτικό ακόμη, ήταν το εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και τον έρωτα, επέμενε να σε ζαλίζει με άχρηστες γνώσεις, την στιγμή που εσύ μόνο για τον έρωτά σου μπορούσες να σκεφτείς, να νοιώσεις και ν’ ακούσεις. Ήσουν όμως εκπαιδευμένη πια, ήξερες να προσποιείσαι ότι παρακολουθείς μ’ ενδιαφέρον τα πληκτικά μαθήματα και άφηνες ελεύθερο το μυαλό σου να πετάξει κοντά σ’ εκείνον…. Οι γονείς όμως ήταν τώρα ένα σημαντικό εμπόδιο. Δεν σε άφηναν να βγεις και αν σε άφηναν απαιτούσαν επιστροφή σε λογική ώρα…. Λογική για ποιον όμως; Όχι πάντως για σένα! Σε περιόριζαν, σε καταπίεζαν και εσύ αναγκαζόσουν να επινοείς δεκάδες ψέματα για να ξεκλέβεις πολύτιμο χρόνο που τον περνούσες φυσικά στην αγκαλιά του…. Επιστρατεύθηκαν φίλοι, αγγάρεψες συμμαθητές, ακόμα και ξαδέλφια, το μυαλό σου κατέβαζε το ένα μεγάλο ψέμα μετά το άλλο. 
Εκείνη την εποχή έμαθες, ότι ένας μεγάλος έρωτας, μπορεί να σε κάνει τον καλύτερο ψεύτη……
Στο πανεπιστήμιο, έρωτας ήταν για σένα ο συμφοιτητής σου από το δεύτερο έτος ψηλός, με μακριά μαλλιά και εκφραστικό πρόσωπο, οργανωμένος σε πολιτική νεολαία και εξαιρετικά παθιασμένος γι αυτό που έκανε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, γράφτηκες και εσύ στο κόμμα, παρακολούθησες αμέτρητες βαρετές συγκεντρώσεις, χειροκρότησες ανθρώπους που δεν καταλάβαινες λέξη απ’ όσα έλεγαν, ζητωκραύγασες συνθήματα που δεν σε αφορούσαν και έλιωσες παπούτσια σε πορείες που το μόνο που θυμάσαι απ’ αυτές είναι οι πόνοι στα πόδια.  Ήσουν όμως μαζί του, εκείνος σε θαύμαζε γιατί λίγα κορίτσια έδειχναν τόσο ενδιαφέρον για το κόμμα και τελικά κατέκτησες τον μακρυμάλλη νεαρό ιππότη σου….
Εκείνη την εποχή έμαθες, ότι ένας μεγάλος έρωτας, μπορεί να έχει άμεση σχέση και με την πολιτική……
Λίγο πριν πάρεις το πτυχίο σου, ένας σύντομος αλλά θυελλώδης έρωτας, σε συνάντησε τυχαία και σε παρέσυρε στην δίνη του για αρκετούς μήνες. Πήγαινε κόντρα σε όλα όσα ήθελες, σε όσα ήξερες, σε όσα άντεχες, αλλά παρ’ όλα αυτά, αφέθηκες να τον ζήσεις. Εκείνη την εποχή έμαθες, ότι ένας μεγάλος έρωτας, μπορεί να είναι παράλογος και να κάνει και σένα παράλογο……
Στην πρώτη σου δουλειά, έρωτας ήταν για σένα ένας συνάδελφος. Όμορφος, σοβαρός, μετρημένος, με εξαιρετικούς τρόπους και μεγάλες φιλοδοξίες. Είχες μαζί του τόσα κοινά, που νόμισες ότι βρήκες επιτέλους το λιμάνι που χρειαζόσουν. Πήγατε μαζί διακοπές, κάνατε κοινές παρέες, τον γνώρισαν οι γονείς σου, γνώρισες τους δικούς του και ξαφνικά, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Κάτι άρχισε να μην σου πηγαίνει, κάτι άρχισε να σ’ ενοχλεί στην συμπεριφορά του. Στον αέρα οσμιζόσουν απάτη, αλλά χωρίς αποδείξεις. Μικρά και μεγάλα ψέματα, έρχονταν να καλύψουν τα προηγούμενα και το μόνο που μπορούσες να παραδεχτείς ήταν ότι ήταν αριστοτεχνικά στημένα…..  Σχεδόν δεν ξαφνιάστηκες όταν τον έπιασες το καλοκαίρι να φιλάει παθιασμένα πίσω από μια βάρκα μιαν άλλη.
Εκείνη την εποχή έμαθες, ότι ένας μεγάλος έρωτας, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη απάτη…..
Κοντά στα τριάντα, έρωτας δεν υπήρξε για σένα….. Τον γνώρισες σαν έναν τυχαίο, συνηθισμένο άνθρωπο, που είχε φαρμακείο στην γειτονιά σου. Πήγαινες τακτικά για ν’ αγοράσεις τα χάπια της μαμάς που είχε πίεση και επειδή ήταν τόσο ομιλητικός και ευχάριστος, έπιανες την κουβέντα. Δεν το θεώρησες σπουδαίο όταν σου πρότεινε να βγείτε για καφέ, ούτε την επόμενη φορά που σου είπε να πάτε για φαγητό. Σχεδόν δεν κατάλαβες ότι άρχισες να βγαίνεις μαζί του στην αρχή κάθε βδομάδα και μετά μέρα παρά μέρα, για να γίνει κάθε μέρα.  Όταν σε φίλησε για πρώτη φορά, τότε ξαφνιάστηκες και τον κοίταξες, αλλά πάλι δεν είδες στα μάτια του τον μεγάλο έρωτα….Αφέθηκες όμως να σε πάει εκεί που εκείνος νόμιζε, του άφησες το τιμόνι βολεμένη στη θέση του συνοδηγού, ίσως γιατί είχες κουραστεί από τους μεγάλους έρωτες…..
Χρειάστηκε ένα τόσο δα μικρό ατύχημα για να ξυπνήσεις. Δεν περίμενες ότι θα έπεφτε πάνω του ένας απρόσεκτος οδηγός ένα βράδυ που γύριζε σπίτι του. Σε πήρε τηλέφωνο ο ίδιος από το νοσοκομείο, όπου είχε πάει για λίγα ράμματα στο κεφάλι. Έτρεξες κοντά του σαν τρελή και όταν τον είδες με τον επίδεσμο κατάλαβες επιτέλους…..
Εκείνη την εποχή έμαθες, ότι ένας μεγάλος έρωτας, έρχεται καμιά φορά ύπουλα για να σε πιάσει στον ύπνο…..
Είχες μάθει πια όλα όσα ήθελες να ξέρεις. Η διαδρομή της αναζήτησης, είχε τελειώσει και εσύ ήσουν ευτυχισμένη. Δεν είχες κανέναν λόγο να πεις τίποτα απ’ όσα έλεγες τις προηγούμενες φορές που τέλειωνε άδοξα ένας έρωτας. Ούτε καν ένα :
« Δεν μπορεί….Θα στρώσει!»

2 Φεβρουαρίου 2010

Για μία φιλία.....

Κατ' αρχήν καλό μήνα! Μπήκε ο Φλεβάρης, χιόνια δεν είδαμε στην Αττική (εκτός από κάτι πολύ πολύ ψιλά) αλλά δεν πειράζει, δεν το κάνω θέμα, εγώ γράφω και όπου να 'ναι τελειώνει και αυτό το βιβλίο, ας είναι καλά οι άφθονες βροχές φέτος!
Αυτός ο μήνας θα είναι γεμάτος αναρτήσεις όπως προβλέπεται και πάμε με μια ακόμα blog ιστορια ....

Για μια φιλία....

Στα μαθητικά σου λευκώματα, ανάμεσα σε δεκάδες απλοϊκών ερωτήσεων που ζητούσαν την γνώμη σου για τον έρωτα, την αγάπη, τον άντρα, την γυναίκα, υπήρχε και μια άλλη ερώτηση που απαντούσες χωρίς να την σκεφτείς ίσως γιατί θεωρούσες δεδομένο το αγαθό της : «Τι είναι φιλία;»…..
Ήταν τα άγουρα χρόνια που στο μυαλό και στην καρδιά δεν υπήρχαν ούτε όρια ούτε αναστολές, νόμιζες πως όλος ο κόσμος, εσένα περίμενε για να τον κατακτήσεις…….Δίπλα σου υπήρχε πλήθος, που με απίστευτη επιπολαιότητα ονόμαζες «οι φίλοι μου» και θα έπεφτες στην φωτιά για καθέναν χωριστά αλλά και για όλους μαζί χωρίς καν να στο ζητήσουν. Οι γονείς σου διαφωνούσαν και κάθε μέρα ήταν αιτία καυγά που αντί να διαβάζεις ξεχνιόσουν στο τηλέφωνο γιατί πάντα κάποιος από την παρέα είχε πρόβλημα και εσύ ήθελες να βοηθήσεις ή αν δεν μπορούσες να δώσεις βοήθεια, έδινες απλόχερα την παρηγοριά…..
Μαζί τους μοιράστηκες γέλια, κλάματα και αστεία. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που έμαθαν για τον κρυφό σου έρωτα για εκείνον ή εκείνη από το άλλο τμήμα που όμως δεν ήξερε καν ότι υπάρχεις…..
Η πρώτη σου κοπάνα με κείνο το τρελό χτυποκάρδι ήταν μαζί τους…..Φύγατε από το σπίτι κανονικά, δήθεν για να πάτε στο σχολείο, συναντηθήκατε όμως στο παρκάκι και με γέλια που ήταν για να κρύψουν την αγωνία, βρεθήκατε στο πρώτο λεωφορείο που θα σας έπαιρνε μακριά από την ρουτίνα των μαθηματικών και των αρχαίων. Σε κάποια καφετέρια, μακριά από γνωστούς, σ’ εκείνη την πρώτη κοπάνα, ήταν και το πρώτο τσιγάρο, από ένα πακέτο αγορασμένο «ρεφενέ» από το χαρτζιλίκι…..Γέλια, φωνές και ενοχλημένα βλέμματα από τους γύρω θαμώνες, που βολεμένοι πια στην ζωή τους, είχαν ξεχάσει πώς είναι να είσαι έφηβος και να κάνεις το πρώτο σου σκασιαρχείο με φίλους που αγαπάς και που είναι όλος σου ο κόσμος…..
Η επιστροφή είχε άλλη ατμόσφαιρα. Πάνω από τα χαμογελαστά στόματα, τα μάτια έκρυβαν και μια ανησυχία….. «Κι αν μας κατάλαβαν;»…..Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα ή κι αν κάτι κατάλαβαν οι γονείς δεν είπαν τίποτα, ίσως γιατί όρμησαν και σε κείνους οι μνήμες της πρώτης δικής τους παράνομης βόλτας…..
Το απόγευμα, κρυφά τηλέφωνα για να πάρεις τα μαθήματα που έχασες γιατί κοντά ήταν το δεύτερο τρίμηνο και φοβόσουν πολύ εκείνη την καταραμένη καθηγήτρια των αρχαίων που έμοιαζε και κείνη τόσο αρχαία, όσο το μάθημά της…..
Και τα χρόνια περνούσαν γλυκά γιατί ήταν γλυκιά η συντροφιά και τίποτα δεν είναι τόσο βαρύ όταν το μοιράζεσαι. Ακόμα και οι καυγάδες και οι παρεξηγήσεις είχαν μια γεύση διαφορετική και τα μούτρα που κράταγε ο ένας στον άλλον, είχαν σύντομο τέλος και η επανασύνδεση ήταν γεμάτη ένταση αγάπης…..Κανείς φυσικά δεν σε καταλάβαινε, εκτός από τους φίλους και τις φίλες. Οι γονείς σου μιλούσαν άλλη γλώσσα από την δική σου και καμιά από τις δύο πλευρές δεν είχε το λεξικό για την γλώσσα της άλλης και ούτε ενδιαφερόταν να το αποκτήσει. Αυτά που για να πεις στους γονείς σου καυγάδιζες, με την παρέα ήταν δεδομένα, ήταν το περιεχόμενο μιας και μόνης ματιάς…..Ακόμα και τα όνειρα, τα σχέδια για το μέλλον, ήταν κατανοητά από εκείνους, ενώ στους γονείς σου προκαλούσαν πονοκέφαλο….
Όταν έλεγες «δεν μπορώ να διαβάσω», οι γονείς ξεσπούσαν σε ένα μονόλογο που έμοιαζε να μην έχει τέλος για την μόρφωση, για την καριέρα, για τα βάσανα της ζωής γενικά και της δικής τους ειδικότερα, για το πόσα λεφτά πηγαίνουν στα φροντιστήρια, κατέληγαν στα παράπονα για την αχαριστία σου και την αναισθησία σου, ενώ ο φίλος ήταν απλώς στην ίδια κατάσταση. Είχε ίσως και κείνος μόλις ακούσει την ίδια κατσάδα και καταλήγατε ο ένας στην παρηγοριά του άλλου…. Και αφού μιλούσες με τις ώρες μαζί του στο τηλέφωνο, αφού εκτοξεύατε απειλές που ποτέ δεν θα κάνατε πράξη, αφού βγάζατε όλη την ένταση, τελικά αποφασίζατε πως έπρεπε και να διαβάσετε, κατεβάζατε το ακουστικό και στωικά βουτούσατε στην πλατιά θάλασσα των λατινικών που σας απωθούσε….Τόσο απλά…..
Εκεί, στην τελευταία τάξη, άρχιζαν όλα ν’ αλλάζουν ξαφνικά. Ούτε και συ δεν κατάλαβες πώς ήρθε και φώλιασε ο φόβος, καλά κρυμμένος μέσα στην λαχτάρα να φύγεις από το σχολείο και να μην ξαναγυρίσεις ποτέ στην ρουτίνα του και στην ανία του….
Ναι, δεν ήθελες να ξαναδείς τα απαίσια κάγκελά του….
Ναι ο πίνακας ήταν το πιο αποτρόπαιο θέαμα που θα είχες να θυμάσαι….
Ναι, αυτό το μαγγανοπήγαδο σ’ έπνιγε…..
Γιατί όμως ένοιωθες τώρα φόβο; Τον έδιωχνες, σαν την πιο ηλίθια ιδέα που σου είχε περάσει ποτέ, αλλά αυτός ύπουλα ξαναμαζευόταν στις κρυφές γωνιές του μυαλού σου…..Κοίταζες τους φίλους σου, τον κόσμο σου και ήξερες ότι αυτό ακριβώς φοβόσουν….Το σχολείο, όταν τελείωνε, θα έσπαγαν και οι αόρατες αλυσίδες που καθημερινά σ’ έδεναν μ’ αυτά τ’ αγαπημένα πρόσωπα….
Ήξερες ότι μετά τις εξετάσεις, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο….Ο ένας ίσως ήταν στην Κρήτη, η άλλη στα Γιάννενα, ο τρίτος ίσως στην Θεσσαλονίκη και συ ποιος ξέρει που….
Και η φιλία; Τι θα γινόταν η φιλία με σκορπισμένους τους υπηκόους της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα; Πόσο θ’ άντεχε να κρατάει τις δυνάμεις της; Όσους όρκους κι αν έκανες, κι αν κάνατε όλοι, ότι δεν θα χαθείτε για τίποτα στον κόσμο, τι θα γινόταν όταν στο βασίλειο θα έμπαιναν και ξένοι; Συμφοιτητές ας πούμε….Το έδαφος το ένοιωθες να γλιστράει κάτω από τα πόδια σου και ήταν αυτό που σε κρατούσε όρθιο στα χρόνια της εφηβείας σου, στα χρόνια της φυλακής σου….Ήταν ίσως και άδικο τώρα που τους χρειαζόσουν πιο πολύ, τώρα θα χάνονταν από κοντά σου…….
Τα φτερά άνοιξαν όμως, γιατί η φύση δεν σηκώνει εμπόδια στην πορεία της. Και σκορπίσατε στους τέσσερις ανέμους. ….Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ένοιωθες μόνος σ’ εκείνο το πανεπιστήμιο….Τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά, αναζητούσες λίγη από την παρηγοριά των σχολικών σου χρόνων….Μετά αραίωσαν κι αυτά….
Νέο έδαφος τοποθετήθηκε κάτω από τα νεανικά σου πόδια και η παρηγοριά ήρθε από καινούριους φίλους που είχες αποκτήσει με την καθημερινή επαφή . Η ανάμνηση των σχολικών σου φίλων δεν πονούσε πια, μόνο σ’ έκανε να χαμογελάς και να διηγείσαι στην νέα παρέα τα κατορθώματα εκείνων των χρόνων…..Βρισκόσασταν στην αρχή με τους «παλιούς» στις διακοπές και ανταλλάσσατε τις εμπειρίες της ζωής που αποκτήσατε, αλλά μέσα σου βιαζόσουν να γυρίσεις στις νέες προκλήσεις….
Αποφάσισες πως η φιλία και σαν έννοια και σαν πράξη έχει πολλές εκφάνσεις και διαφορετικές διαστάσεις…..Ξεχώρισαν και κάποιοι και δέθηκες μαζί τους. Εύκολα πίστεψες, πως εκείνη η φιλία, η παλιά, ήταν «παιδικές ανοησίες», ενώ τώρα, αυτή η καινούρια φιλία, είχε την σταθερότητα της ωριμότητας και θ’ άντεχε στον χρόνο…. Στο χρόνο ίσως, αλλά στη ζωή; Όσο τα χρόνια προχωρούσαν και οι νέα φιλία δυνάμωνε, τόσο πιο σίγουρος αισθανόσουν για την διάρκειά της και την αντοχή της.
Προχώρησες βέβαια. Το Πανεπιστήμιο τελείωσε, κάποιοι έφυγαν φαντάροι, κάποιες παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά και ξαφνικά άνοιξες μια μέρα τα μάτια και πάλι είχατε σκορπίσει…. Οι σύντροφοι των φίλων καθόριζαν πια την διάρκεια της φιλίας ή την ημερομηνία λήξης της…..Αν ο δικός σου σύντροφος, δεν ταίριαζε με του φίλου, αν ο άντρας της φίλης δεν ταίριαζε με σένα, τότε δεν υπήρχε μέλλον….
Και η φιλία; Πού είχε πάει; Δεν υπήρχε μοναξιά, υπήρχαν παρέες και με κάποιες από αυτές η επικοινωνία ήταν συχνή. Όπου όμως κι αν αναζήτησες, όσο βαθιά κι αν έψαξες, πουθενά δεν βρήκες την γλύκα εκείνης της φιλίας, της πρώτης.
Πριν μελαγχολήσεις πρόλαβες να πεις « ευτυχώς»….Ευτυχώς που αξιώθηκα και έζησα τη φιλία….. Ευτυχώς κατάφερα να αισθανθώ όλα όσα αισθάνθηκα στα ευλογημένα χρόνια….. Κι αν όλο αυτό τέλειωσε, δεν πειράζει. Οι ρίζες αυτής της νέας μεταλλαγμένης φιλίας, ίσως δεν είναι τόσο βαθιές, ούτε ίσως τόσο γερές, κι αν το καλοσκεφτείς, μοιάζει με υποκατάστατο εκείνης της βαθιάς, ανιδιοτελούς σχέσης των νεανικών σου χρόνων.
Όταν δεν είσαι μαζί με τους φίλους, δεν τους σκέφτεσαι συνεχώς όπως τότε, γιατί τώρα πρέπει να σκεφτείς το γάμο σου, την δουλειά σου, τα παιδιά σου και είναι πολλά όλα αυτά για να σε απασχολεί συνεχώς το πρόβλημα του φίλου….Έπειτα είναι και το άλλο….
Μαζί με την ωριμότητα ήρθε και η επιφύλαξη….σταμάτησες ν’ ανοίγεις την καρδιά σου στον φίλο. Σταμάτησες να του λες όλα όσα σε βασανίζουν, κρατάς κλειστά τα περισσότερα χαρτιά και έχεις την βεβαιότητα ότι το ίδιο κάνει και αυτός….Δεν τον αδικείς φυσικά…. Ξέρεις…..Καταλαβαίνεις και δικαιολογείς τις επιφυλάξεις του…. Τότε το μεγαλύτερο μυστικό ήταν ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένας κακός βαθμός στο διαγώνισμα, ένας καυγάς με τους γονείς για το χαρτζιλίκι….
Τώρα υπάρχουν προβλήματα πια. Οικονομικά, αισθηματικά, προβλήματα με τα παιδιά, με το δάνειο…. Για όλα αυτά σπάνια θα μιλήσεις με τον φίλο….Έχεις τον σύντροφο για να καλύπτει τα κενά, για να σε παρηγορήσει ή για να σε βγάλει έξω από τα ρούχα σου…Μ’ αυτόν είναι η καθημερινή επαφή. Μαζί του κάθεσαι κουρασμένος στο ίδιο θρανίο, μαζί του κοιτάς απηυδισμένος τον ίδιο μαυροπίνακα, γεμάτο λογιστικές πράξεις που δεν έχουν τέλος, μαζί του πλήττεις και μαζί του γελάς ή κλαις….. 
Ευτυχώς που δεν υπάρχουν στην ηλικία σου λευκώματα, γιατί αν τώρα σε ρωτούσαν τι θα πει φιλία, δεν θα ήξερες τι ν’ απαντήσεις…..Ούτε και ξέρεις τώρα, στην ωριμότητά σου, πού να την αναζητήσεις…. Κι όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, δεν τρέχεις σε κανέναν φίλο πια…. Κοιτάς προς τον ουρανό και λες….
« Δεν μπορεί!.....Θα στρώσει!.....»