Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



24 Μαρτίου 2015

Μια συγνώμη για το τέλος...

Μια συγνώμη για το τέλος....
Επιτέλους έτοιμο και αυτή την φορά, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα! 
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο, έσπασε όλα τα ρεκόρ! 
Ούτε θυμάμαι πια πόσα εξώφυλλα απορρίψαμε, αλλά η Αγγέλα Σωτηρίου, η υπεύθυνη του εκδοτικού, έφτασε πολύ κοντά στο εγκεφαλικό! (και είναι και νέα κοπέλα!)
Τίποτα δεν μας άρεσε, όλα μας φαίνονταν συνηθισμένα, δεν είχε και το βιβλίο κάτι "ν' αρπαχτείς" και να το κάνεις εξώφυλλο, όπως τα πέντε κλειδιά....
Σταυρώσαμε μαζί και κάθε μια χωριστά και την Χρυσούλα Μπουκουβάλα, την υπεύθυνη του δημιουργικού! 
Πέσαμε σε κατάθλιψη, αντιφάσεις και διαφωνίες! Όλα τα κάναμε, όλα τα είπαμε, εξώφυλλο δεν βρήκαμε....
Στο τέλος καταλήξαμε σ' ένα που δεν ήταν το τέλειο, αλλά έμοιαζε πιθανό... Πίεζαν και οι ημερομηνίες για να είναι έτοιμο στις 7 Μαΐου που κυκλοφορεί, είπαμε.... Εντάξει! 
Μόνο που όπως φάνηκε, ήταν με μισή καρδιά αυτό το "εντάξει" και κανείς μας δεν επαναπαύτηκε... Δεν θυμάμαι τόσα χρόνια να έχουμε μιλήσει με την Αγγέλα, αργά το βράδυ... Έχει και οικογένεια το κορίτσι...Το κάναμε κι αυτό...
Ένα τέτοιο βράδυ λοιπόν, αποφασίστηκε ότι αφού τίποτα δεν μας ικανοποιούσε..... Τίποτα δεν θα έμπαινε και στο εξώφυλλο! Μόνο το όνομά μου (εντάξει είπαμε, αλλά το παράκανε η Μπουκουβάλα στο μέγεθος) και ο τίτλος....
Ευτυχώς δεν είχα εγώ την ευθύνη να το ανακοινώσω στην Χρυσούλα, που η γυναίκα ολοκλήρωνε αυτό που ήξερε ότι είχαμε εγκρίνει και τελευταία στιγμή της το αλλάξαμε και έπρεπε να δουλέψει από την αρχή, χωρίς τον ίδιο χρόνο όμως! Και έφτιαξε και γραμματοσειρά για τον τίτλο στο χέρι! 
Αυτό ήταν λοιπόν! Έτσι θα φτάσει στα χέρια σας, και λίγο πιο όμορφο, αφού η φωτογραφία δεν μπορεί ν' αποδώσει τις χρυσοτυπίες και όλα τα άλλα που δεν ξέρω να σας τα πω, αλλά θα τα δείτε....
Ένα δεν άλλαξε και ούτε θ' αλλάξει ποτέ, ανάμεσα σε σας και σε μένα.... Η αγάπη και η ειλικρίνεια. Είναι η ψυχή μου πάλι σε αυτό το βιβλίο και θα έχω πολλά να σας πω, όταν βρεθούμε από κοντά στις παρουσιάσεις που αρχίζουν την αμέσως επόμενη μέρα από την κυκλοφορία του στις 7 Μαΐου.  
Πάλι θα βρεθώ κοντά σας και πάλι θα έχω την χαρά να δεχτώ την αγάπη σας που όση κι αν είναι δεν την χορταίνω.... 
Ραντεβού τον Μάιο λοιπόν!!!! Με το καλό ν' ανταμώσουμε! 

17 Μαρτίου 2015

Δεν θα ήξερα τι τίτλο να βάλω.....

Γράφτηκαν τόσα, ένα μήνα τώρα… Μίλησαν πολλοί, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έπρεπε καν ν’ ανοίξουν το στόμα τους… Είπαν και τώρα λένε ακόμα περισσότερα…. Τώρα που ένα παλικάρι είκοσι χρονών, ταξίδεψε στον παράδεισο, μακριά απ’ ότι τον πόνεσε τόσο πολύ, που είδε σαν μόνη διέξοδο την μεγάλη έξοδο….
Το ξέρω και το ξέρετε ότι θα σωπάσουν… Αυτή είναι η μοίρα κάθε είδησης στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο… Ζει για λίγο και μετά πεθαίνει, όπως ο Βαγγέλης. Έζησε για λίγο, ίσα να προλάβει να δώσει χαρά στους δικούς του και μετά να σβήσει γεννώντας τόσο πόνο και τύψεις σε….. καλής ποιότητας συνειδήσεις….
Δεν ξέρω και κανείς νομίζω δεν είναι σε θέση να γνωρίζει παραπάνω για τον θάνατό του. Την αλήθεια την πήρε μαζί του ο μόνος απόλυτος γνώστης: Ο Βαγγέλης… Ακούσαμε περιστατικά, φρίξαμε (λες και δεν είχαμε ξανακούσει) για μαρτύρια που πέρασε στα χέρια κάποιων…. Αναζητούνται ευθύνες, στην πολιτεία, στους καθηγητές, στους μαθητές που άσκησαν βία πάνω του… Όχι βέβαια σε αυτούς που έβλεπαν και δεν μιλούσαν. Όχι στα υπόλοιπα ογδόντα παιδιά που δεν έγιναν τοίχος να τον προστατέψουν. Ήταν ένας και ήταν πολλοί. Άλλοι ασκούσαν βία, άλλοι αδιαφορούσαν, άλλοι γελούσαν με την «πλάκα»…. Οι ευθύνες υπάρχουν παντού και τελειωμό δεν έχουν….
Και; Τι απ’ όλα αυτά έχει άραγε σημασία; Τι απ’ όλα αυτά θα γίνει εμπόδιο  σε μια επανάληψη, ή (για μένα το πιο σπουδαίο) τι θα φέρει πίσω τον Βαγγέλη, τον Άλεξ και την ψυχή τόσων παιδιών που μπορεί να μην έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, αλλά ζουν αιώνια τραυματισμένα; Που οι γονείς τους θα ζουν για πάντα με τα ερωτήματα: «Γιατί στο παιδί μου» ή «Τι λάθος έκανα»….
Δεν έχει σημασία αν το χέρι του οπλίστηκε από την πίεση που ασκούσαν κάποιοι πάνω του. Αυτοί που θεώρησαν ότι ήταν δικαίωμά τους να καταδυναστεύουν ένα παλικάρι που δεν είχε το θράσος τους, που δεν ανήκε σε καμιά «κλίκα» ή που οι γονείς του προσπάθησαν να του δώσουν αρχές που οι δήμιοί του δεν είχαν. Σαφώς και δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι αυτή την κατάληξη…. Δεν ήξεραν μέχρι που φτάνει η αντοχή μιας ψυχής που επέλεξε (αν πρόκειται γι αυτοκτονία) ν’ απομονωθεί τόσο, που το μυαλό να βρει την μόνη λάθος διέξοδο…. Είτε τον σκότωσαν είτε τον οδήγησαν στο μονοπάτι του θανάτου, ο μόνος που δεν φταίει είναι ο ίδιος ο Βαγγέλης και σίγουρα όχι οι γονείς του. Εκείνοι κι αν δεν περίμεναν τέτοιο άδοξο τέλος για τον γιο τους που πήγε να σπουδάσει…. Να σπουδάσει όχι να πολεμήσει! Κι αν εκείνος εξέφραζε  κάποια παράπονα, σκεφτείτε τι θα λέγατε εσείς στην θέση τους….  «Κάνε υπομονή παιδί μου, άντρας είσαι. Μην τους αφήνεις να σε τρομοκρατούν»…. Σημασία έχει, ότι ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει, έφυγε, διαγράφοντας από το μυαλό του το γεγονός ότι ο θάνατος δεν είναι λύση, γιατί για εκείνον τελικά ήταν η μόνη....
Και τώρα που όλα τέλειωσαν με αυτό το μαύρο επίλογο; Η μάνα και ο πατέρας, που η ζωή τους πήρε πίσω το γέλιο που κάθε παιδί χαρίζει στους γεννήτορές του με τον ερχομό του; Όταν τα κανάλια τους αφήσουν ήσυχους, όταν όλοι επιστρέψουν στα σπίτια και στα προβλήματά τους; Εκείνη η εκκωφαντική σιωπή της άδικης απώλειας, που πηγαίνει; Ποιος την αντέχει;
Ακούστηκαν πολλές ευχές για την ψυχή του Βαγγέλη. «Καλό παράδεισο», «Καλό ταξίδι»…. Προσυπογράφω, αλλά στρέφω το βλέμμα μου αλλού και στέλνω νοερά ένα φιλί στους γονείς του…. Ανάβω ένα κερί στην ψυχή του, αλλά θα παρακαλάω τον Θεό να τους δίνει δύναμη και κουράγιο να σηκώσουν τον δικό τους σταυρό γιατί είναι κάτι τέτοιες στιγμές που λόγια δεν χωράνε χωρίς ν’ ακουστούν γελοίες μεγαλοστομίες…
Κυρία και κύριε Γιακουμάκη, δεν σας ξέρω, ούτε με γνωρίζετε…. Και όσα έγραψα δεν θα σας φτάσουν ποτέ, ούτε και χρειάζεται. Δεν μπορούσα όμως να μην βγάλω από μέσα μου ελάχιστες από τις σκέψεις που τόσες μέρες γεννάει το μυαλό μου….

Τα θερμά μου συλλυπητήρια….