Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



22 Δεκεμβρίου 2010

Καλές γιορτές!

Κάτι το νέο βιβλίο, κάτι το ταξίδι σε Λάρισα, Βόλο, Φάρσαλα, Δεν έμεινε χρόνος για τις καθιερωμένες μου ευχές από το ιστολόγιο! Στο παραπέντε λοιπόν να 'μαι και πάλι! Μόλις τέλειωσα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, γέμισαν πάλι οι πιατέλες, το δέντρο έτοιμο να ξεχειλίσει από τα δώρα και εν αναμονή των ημερών.... 
Η κούραση παρούσα και πάλι, η μέση έτοιμη να διαλυθεί και τα πόδια να διαμαρτύρονται, αλλά ποιος τα ακούει;   Πείσμα εκείνα, πείσμα κι εγώ!
Το σπίτι μου το αγαπάω έτσι κι αλλιώς και δεν μου αρέσει να βγαίνω, γνωστό πια αυτό στους οικείους μου. Τέτοιες μέρες το λατρεύω όμως! Και φέτος έχουμε και το νέο μέλος της οικογένειας! Τρία τα παιδιά να τιτιβίζουν χαρούμενα και να με ζαλίζουν γλυκά. Η νύφη μου έφτιαξε και μελομακάρονα και είναι δύο φορές πιο νόστιμα γιατί είναι από τα χέρια της.... 
Γνωστό το πρόγραμμα πια.... Την παραμονή των Χριστουγέννων το οικογενιακό μας τσιμπούσι και χαρτάκι μέχρι αργά. Την ημέρα των Χριστουγέννων φίλοι θα μας κάνουν συντροφιά και την άλλη μέρα στην οικογένεια του αδελφού μου που απέκτησε κι αυτή νέο μέλος. Η ανιψιά μου, μια γλυκιά σουσουραδίτσα μόλις 3 μηνών!
Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, εκτός από τους φίλους θα προστεθεί και η καινούρια οικογένεια που ήρθε κοντά μας χάρη στο γλυκό μου το κορίτσι....
Έχουμε και τα γενέθλια του μπαμπά μας να γιορτάσουμε που γεννήθηκε με την έλευση του νέου χρόνου πριν.... 54 χρόνια!
Πόσες φορές θα το πω; Τίποτα δεν θέλω ν' αλλάξω. Ούτε μια στιγμή, ούτε ένα χαμόγελο.... Τίποτα πιο όμορφο απ' αυτή την ρουτίνα που αγαπώ και που κάθε χρόνο αποζητούμε όλοι μας. Βήμα βήμα ξέρουμε τι θα κάνουμε, αλλά δεν θέλουμε να το αλλάξουμε και χαίρομαι γιατί είναι τα παιδιά μας υπέρμαχοι αυτής της τακτικής. Δεν φεύγουν, δεν βγαίνουν εκείνες τι ςμέρες, είανι μαζί μας για να κάνουν το χαμόγελό μας πιο πλατύ, την ευτυχία να μην χωράει μέσα μας... Ας είναι ευλογημένα...
Και κάθε ευχή μου είναι να είστε όλοι εσείς ευτυχισμένοι, γαλήνιοι και γεμάτοι ελπίδα για την νέα χρονιά....
Καλές γιορτές σε όλους!

10 Δεκεμβρίου 2010

Σκαλώσαμε στο ΕΣΡ!

Στις 15 Νοέμβρη κυκλοφόρησε το "Δεν μπορεί, θα στρώσει!", σας το είπα. Και σας είπα και για ποιο σκοπό βγήκε αυτό το βιβλίο. Ο κ. Ψυχογιός και το επιτελείο του σκέφτηκαν την δημιουργία ενός σποτ για την τηλεόραση, που θα μιλούσε για το ΚΕΘΕΑ και παράλληλα για το βιβλίο, γιατί όπως είναι κατανοητό, όσο πιο γρήγορα πουληθεί, τόσο πιο γρήγορα οι άνθρωποι της ΔΙΑΒΑΣΗΣ θα έπαιρναν τα πολύτιμα για το έργο τους χρήματα. Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου που του έγινε η πρόταση, δέχτηκε άμεσα να συμμετέχει και χωρίς αμοιβή. Ο κύριος Ψυχογιός πλήρωσε το τεχνικό μέρος και το σποτ υποβλήθηκε στο ΕΣΡ για να πάρουμε έγκριση ώστε το σποτ να "παίξει" στα κανάλια....
Δυστυχώς.... το σποτ κόπηκε και σήμερα στην Esrpesso, ο Γρηγόρης δηλώνει πόσο άδικη θεωρεί την απόφαση. Σας το παραθέτω....
Τα συμπεράσματα δικά σας.....

21 Νοεμβρίου 2010

Ένα βότσαλο στην λίμνη!

Στην Αθήνα του 2010, στην Αθήνα της κρίσης και της Τρόικας (που τους πήγαν στα μπουζούκια τους ανθρώπους για να τους τρελάνουν τελείως), εγώ μαζί με πάρα πολύ κόσμο, επιλέγω το θέατρο για μια ακόμα φορά! 300 παραστάσεις ανεβαίνουν και φέτος στην Αθήνα, και αποδεικνύουν περίτρανα, οτι ο πολιτισμός μας (γιατί αυτό είναι το θέατρο, πολιτισμός) δεν τρομοκρατείται από το ΔΝΤ!
Την προηγούμενη εβδομάδα είδαμε με τον άντρα μου την "Μαύρη Κωμωδία" στο θέατρο Μουσούρη και δυστυχώς δεν ήταν έτοιμο το πρόγραμμα και έτσι δεν μπόρεσα να σας το παρουσιάσω καθόλου, αλλά σας προτρέπω να πάτε να δείτε μια ξεκαρδιστική παράσταση με τους Π. Δαδακαρίδη, Τ.Χαλκιά, Ζ. Δούκα, Χ. Τσάφου, Χ. Σιμαρδάνη και Θ. Τσαλταμπάση. Θα περάσετε μιάμιση ώρα γέλιου και θ' απολαύσετε την εκπληκτική ερμηνεία ενός εξαιρετικά ταλαντούχου ηθοποιού, του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη!
Πάμε τώρα στο χθες!

"Ένα βότσαλο στην λίμνη". Το καταπληκτικό έργο των Σακελλάριου Γιαννακόπουλου, που τόσες θαυμάσιες δουλειές τους έχουμε απολαύσει στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ανέβηκε στο θέατρο Γκλόρια.
Στον κινηματογράφο το γνωρίσαμε με τον Λογοθετίδη και την Λιβυκού και χρόνια αργότερα έγινε ριμέικ με τους Κωνσταντάρα, Μπάρκουλη και Γιουλάκη, με τίτλο ο Σπαγγοραμένος.
Φέτος ανεβαίνει με Χαϊκάλη, Σώζο, Καρά, Παπαδημητρίου κ.α.
Ο τσιγγούνης Μανώλης Σκουντρής, ζει με την γυναίκα του Βέτα μια ζωή στερημένη καθώς αγαπάει πολύ περισσότερο τα χρήματά του.
ένα βράδυ, θα παρασυρθεί από τον φίλο και συνεταίρο του Γιώργο, σε μια τρελή βραδιά με δύο ελληνοαμερικανιδούλες, την Μάργκαρετ και την Έβελυν και θα ξοδέψει σε μια νύχτα όλα όσα δεν ξόδεψε μια ζωή. Μόνο που δεν ξέρει οτι η Έβελυν είναι ξαδέλφη της γυναίκας του και φυσικά όλα θ' αποκαλυφθούν μέσα από κωμικές καταστάσεις.
Η ιστορία για τους περισσότερους γνωστή, αλλά η εγγύηση των Σακελλάριου Γιαννακόπουλου μαγνήτης και το όνομα του Χαϊκάλη ακόμα μεγαλύτερη , σ' ένα έργο που του "πάει" πάρα πολύ.
Έχω δει πάρα πολλές παραστάσεις που αναβιώνουν στο σύγχρονο θέατρο και όλοι οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν αγαπημένους χαρακτήρες, προσπάθησαν να δώσουν κάτι από τους ίδιους. Ο Χαϊκάλης, στο πρώτο μέρος (και αυτό είναι η μόνη μου ένσταση) μιμήθηκε απίστευτα τον Λογοθετίδη και φυσικά το αποτέλεσμα δεν ήταν κακό, κάθε άλλο, αλλά στο δεύτερο μέρος που ήταν ο Χαϊκάλης, μου άρεσε περισσότερο. Ο Σώζος κατάφερε να φτιάξει έναν δικό του "Γιώργο" που να μην θυμίζει κανέναν από τους δύο ηθοποιούς που τον υποδύθηκαν στο παρελθόν και η Νικολέτα Καρρά στον ρόλο της Έβελυν, ήταν πάρα πολύ καλή, χωρίς να "φέρνει" στην τηλεοπτική "Μαρία" του "50-50".
Γενικά ήταν μια καλή παράσταση, ευχάριστη και προσεγμένη. Το θέατρο γεμάτο και αυτή είναι η τελευταία μου διαπίστωση. Τόσο στην "Μαύρη κωμωδία" όσο και στο "Ένα βότσαλο στη λίμνη" υπήρχε πληρότητα. Την ώρα που πηγαίναμε, είδαμε πολύ κόσμο και στα άλλα θέατρα της Ιπποκράτους όπου βρίσκεται το Γκλόρια και αυτό με κάνει να συμφωνώ με τα λόγια της Ε. Κωνσταντινίδου, που είπε σε συνένετυξη οτι η ευτέλεια της τηλεόρασης, έκανε καλό στα θέατρα!
Φέτος είμαι αποφασισμένη να δω όσο πιο πολλές παραστάσεις μπορώ και θα.... σας κρατώ ενήμερους!
Αυτό που παρατηρώ, είναι ότι τα τελευταία χρόνια ανεβαίνουν όλο και πιο συχνά παλιές θεατρικές επιτυχίες Ελλήνων συγγραφέων που έκαναν τεράστια καριέρα μέσα από την Φίνος Φιλμ. Έτσι, παράλληλα με το βότσαλο, υπάρχει το "Φωνάζει ο κλεφτης" και φυσικά το "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι!
Ο Σακελλάριος έγραψε κάποτε την αυτοβιογραφία του (Λες και ήταν χθες) και στον πρόλογο ο μεγάλος Φρέντυ Γερμανός, έγραψε και από κει αντιγράφω και όποιος καταλάβει.... κατάλαβε:
" ....Ο Αλέκος Σακελλάριος μοιάζει με την Αμερική! Πρώτα ανακαλύφθηκε από τους Ινδιάνους και μετά από τους Ευρωπαίους.
Στην περίπτωση του Αλέκου, οι Ινδιάνοι ήταν το πλατύ και μεγάλο κοινό, που τον έκανε πολύ γρήγορα με το αλάθητο ένστικτό του, εθνικό συγγραφέα της Ελληνικής κωμωδίας....
.... Και οι Ευρωπαίοι; Οι Ευρωπαίοι ήταν η βλοσυρή μας διανόηση, που δεν ήθελε ν' ανακαλύψει τον Σακελλάριο. Δεν της άρεσε που έβγαζε γέλιο, δεν συγχωρούσε αυτόν τον ευθύβολο τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσε με το κοινό....
....Ο Σακελλάριος, δεν διαφήμιζε το νυστέρι του. Σε εγχείριζε χωρίς να το καταλάβεις σε αντίθεση με μερικούς βαρύγδουπους χειρούργους των Ελληνικών γραμμάτων, που έμεναν με το νυστέρι στο χέρι, χωρίς να προλάβουν ν' αφαιρέσουν ούτε μια σκωληκοειδή απόφυση!....""
Και μερικές φωτογραφίες από την παράσταση!
















11 Νοεμβρίου 2010

Βραβεία Αναγνωστών 2010!

Για άλλη μια χρονιά ήρθε η στιγμή για τα βραβεία αναγνωστών! Πέρα από τις όποιες γκρίνιες έχουν κατά καιρούς ακουστεί, θεωρώ οτι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες ευκαιρίες, ώστε τα φώτα να πέφτουν πάνω στο βιβλίο!΄Φέτος ανάμεσα στις υποψηφιότητες υπάρχει και ένα βιβλίο των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ (Όπως κάθε χρόνο άλλωστε), ένα βιβλίο που με συγκλόνισε όταν το διάβασα και το παρουσίασα και εδώ! Ο πολύ αγαπητός και αξιόλογος Θοδωρής Παπαθεοδώρου με τις "Κόρες της Λησμονιάς" βρίσκεται ανάμεσα στους υποψήφιους!

Και ιδού η βραχεία λίστα!
1. Ποιος θυμάται τον Αλφόνς του Κώστα Ακρίβου, Εκδόσεις Μεταίχμιο
    (στείλτε ΒΑ 1 στο 54160)
2. Η Εβραία νύφη του Νίκου Δαββέτα,  Εκδόσεις Κέδρος
     (στείλτε ΒΑ 2 στο 54160)
3. Ένα πεινασμένο στόμα  της Λένας Διβάνη,  Εκδόσεις Καστανιώτη
     (στείλτε ΒΑ 3 στο 54160)
4.  Το μοναστήρι του Πάνου Καρνέζη, Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη
     (στείλτε ΒΑ 4 στο 54160)
5.  Ανίσχυρος άγγελος  του Μάνου Κοντολέων, Εκδόσεις Πατάκη
      (στείλτε ΒΑ 5 στο 54160)
6.   Η ξυπόλυτη των Αθηνών της Φιλομήλας Λαπατά, Εκδόσεις Καστανιώτη
      (στείλτε ΒΑ 6 στο 54160)
7.   Αχμές, ο γιος του Φεγγαριού του Τεύκρου Μιχαηλίδη, Εκδόσεις Πόλις
      (στείλτε ΒΑ 7 στο 54160)
8.   Απόψε δεν έχουμε φίλους της Σοφίας Νικολαΐδου, Εκδόσεις Μεταίχμιο
     (στείλτε ΒΑ 8 στο 54160)
9.   Η εκδίκηση της Σιλάνας του Γιάννη Ξανθούλη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
       (στείλτε ΒΑ 9 στο 54160)
10. Οι κόρες της λησμονιάς  του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, Εκδόσεις Ψυχογιός
       (στείλτε ΒΑ 10 στο 54160)
11.  Όπως ήθελα να ζήσω της Ελένης Πριοβόλου, Εκδόσεις Καστανιώτη
      (στείλτε ΒΑ 11 στο 54160)
12.  Το μαύρο μάμπα  του Νίκου Σακελλαρόπουλου, Εκδόσεις Βεργίνα 
      (στείλτε ΒΑ 12 στο 54160)
13.  Το χάρισμα της Βέρθας  της Φωτεινής Τσαλίκογλου, Εκδόσεις Καστανιώτη
       (στείλτε ΒΑ 13 στο 54160)
14.  Η θλίψη της Λέαινας  του Βασίλη Τσιρώνη, Εκδόσεις ΑλΔΕ 
       (στείλτε ΒΑ 14 στο 54160)
15.  Πατρίδα από βαμβάκι της Ελενας Χουζούρη, Εκδόσεις Κέδρος 
       (στείλτε ΒΑ 15 στο 54160)


Πότε ψηφίζετε:  10 Νοεμβρίου – 6 Δεκεμβρίου 2010
Πώς ψηφίζετε:   Στείλτε με sms (χρέωση απλού μηνύματος)  τον κωδικό που αντιστοιχεί στο βιβλίο της επιλογής σας, στο 54160

Κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα για μία μόνο ψήφο.  Η ψήφος σας καταχωρείται αυτόματα.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους τους υποψήφιους, αλλά.... Δεν μπορώ να είμαι εντελώς αντικειμενική! Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να καμαρώσω με το βραβείο τον Θοδωρή και τις υπέροχες κόρες του! Μόλις κυκλοφόρησαν και "Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς" που όσο πιο σύντομα μπορώ, θα διαβάσω!



















1 Νοεμβρίου 2010

Τώρα μπορώ να το πω!!!!

Είναι μήνες τώρα που σας κρύβω κάτι.... Όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί έπρεπε..... Καθόλου καλά δεν αισθανόμουν απέναντί σας, αλλά πρώτα έπρεπε να δρομολογηθούν όλα και μετά να το ανακοινώσω.... Τώρα μπορώ επιτέλους να το πω!
Ένα καινούριο βιβλίο μου κυκλοφορεί στις 11 Νοέμβρη!
Ουφ! έφυγε ένα βάρος από μέσα μου! Τώρα ας δούμε τις λεπτομέρειες! Δεν είναι σαν τα βιβλία που έχετε συνηθίσει....  από πολλές πλευρές... Πρώτα απ' όλα δεν είναι μυθιστόρημα, είναι διηγήματα αυτοτελή και κάποια από αυτά τα ξέρετε, τα έχω κάνει ανάρτηση στο ιστολόγιο με το τίτλο "Δεν μπορεί.... Θα στρώσει!"  Άλλα θα σας φέρουν χαμόγελο και άλλα θα σας συγκινήσουν ή μπορεί και να σας θυμίσουν κάτι.... Και αυτό είναι το εξώφυλλο!
Δεν είναι τυχαίο το εξώφυλλο και η επιλογή του και ευχαριστώ πολύ τον Γιώργο Παζάλο που το δημιούργησε, όπως του το ζήτησα. Ένα γλύκο του κουταλιού και ένας καφές που όσο γλυκό κι αν τον φτιάξει κανείς πάντα αφήνει μια μικρή πίκρα. Ακριβώς σαν τα κείμενα....
Το πιο σημαντικό όμως, το φύλαξα για το τέλος..... Τόσο εγώ, όσο και ο εκδότης μου κύριος Θάνος Ψυχογιός, παραχωρούμε όλα μας τα έσοδα από αυτό το βιβλίο στην ΔΙΑΒΑΣΗ....
Δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω που ανταποκρίθηκε αμέσως στην πρότασή μου, που δέχτηκε να μην πάρουμε ούτε εκείνος ούτε εγώ τα ποσοστά των κερδών και να τα διάθεσουμε όλα στην ΔΙΑΒΑΣΗ, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο της στην μάχη κατά των ουσιών που κλέβουν την ζωή από τα παιδιά όλων μας..... Γιατί αυτά τα παιδιά, το έχω ξαναπεί, είναι όλων και το πρόβλημα των ναρκωτικών επίσης δικό μας....
Ένα μεγάλο ευχαριστώ  στον άντρα μου, που είχε αυτή την καταπληκτική ιδέα....
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε σας, που είμαι σίγουρη ότι θα το αγκαλιάσετε και αυτό με την ίδια αγάπη και ίσως περισσότερη. Ειδικά αφού τώρα ξέρετε οτι κάθε αντίτυπο από τα 20.000 που θα κυκλοφορήσουν γι αυτό τον σκοπό, θα έχει συγκεκριμένο στόχο,  σε μια πολύ ειδική μάχη.....

29 Οκτωβρίου 2010

Είμαστε Έλληνες! Γιατί;

Πάει πέρασε και αυτό.... Για την 28η Οκτωβρίου μιλάω... Ακούσαμε τα ίδια ρεπορτάζ που δείχνουν πόσο ανίδεη είναι η νεολαία μας, τα ρίξαμε όλα στους καθηγητές και στους δασκάλους αφήνοντας τεχνιέντως έξω από τις ευθύνες την ίδια την οικογένεια, λες και οι γονείς πρέπει να αποτελούν σιωπηλούς παρατηρητές στην γνώση των παιδιών τους και δεν μιλάω για άλγεβρα που όσο να πεις είναι και δύσκολη, για απλή ιστορία μιλάω! Κάποτε οι γονείς, ήταν οι ίδιοι αγράμματοι και έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο για να μάθουν... Το χάσαμε το "επιχείρημα" όμως πια και θυμάμαι πως όταν είχα τα παιδιά μικρά, με κάθε αφορμή, φρόντιζα να τους μαθαίνω και κάποια απλά πράγματα, πολύ πριν πάνε σχολείο.... Ανάμεσα σ' αυτά ήταν και λίγη ιστορία....
Στο  σημερα μπλέξαμε το ΟΧΙ του Μεταξά με το ΝΑΙ του Παπανδρέου στο μνημόνιο. Και εδώ θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Στα σχολικά μου χρόνια, έμαθα οτι το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς. Αργότερα, με διόρθωσαν και μου είπαν οτι το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός λαός... Το ΝΑΙ στο μνημόνιο ποιος το είπε; Ο Παπανδρέου ή ο Ελληνικός λαός;
Άσχετο, πάμε παρακάτω! Όσοι ξέρουν εμένα και την οικογένειά μου, γνωρίζουν οτι έχω μια μητέρα που την ημέρα που βγήκε στην σύνταξη, αγόρασε υπολογιστή, εργάστηκε σκληρά και ώρες ολόκληρες μέχρι να μάθει να τον χειρίζεται, μας ζήτησε ίντερνετ και την χάσαμε στο διαδίκτυο! Από εκεί μου "ψάρεψε" και ένα κείμενο, με 103 λόγους για τους οποίους είμαστε Έλληνες... από αυτό το κείμενο λοιπόν, διάλεξα μερικά....

1.   Γιατι όταν πονάμε, ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε ζεϊμπεκιά με περηφάνεια
2.   Γιατί ο Έρωτας, ήταν έλληνας θεός. Γι αυτό ξέρουμε ν' αγαπάμε.
3.   Γιατί μπορεί να είμαστε οξύθυμοι, αλλά ποτέ δεν κρατάμε κακία.
4.   Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
5.   Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια
6.   Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
7.   Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη "με άδεια χέρια"
8.   Γιατί η λέξη "κερνάω" υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
9.   Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει "καψούρα"
10. Γιατί βράζει το αίμα μας
11.  Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία
12.  Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
13.  Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας
14.  Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα
15. Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο
16.  Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες
17.  Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες
18. Γιατί όταν οι άλλοι φορούσαν προβιές λύκων εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες
19. Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (Winston Churchill- 1941)
20. Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία
21. Γιατί η ζωή μας είναι στο "δυνατό" ενώ των ξένων στο "αθόρυβο"
22. Γιατί αν η χώρα μας δεν ήταν η ομορφότερη του κόσμου, θα τη διάλεγαν για σπίτι τους οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου;
23.  Γιατί όταν φωνάζουμε "αδελφέ" στο δρόμο, όλοι γυρνάνε
24.  Γιατί κάνουμε τις περισσότερες καταχρήσεις κι όμως ζούμε περισσότερο
25. Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε
26.  Γιατί κάποτε "φωτίσαμε" ολόκληρο τον κόσμο
27.  Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας
28.  Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
29. Γιατί με μια φλόγα καταφέραμε να ενώσουμε ολόκληρο τον κόσμο
30.  Γιατί ξέρουμε να εκφράζουμε το σ' αγαπώ με κάθε πιθανό τρόπο
31. Γιατί δεν πάμε για ύπνο με τις κότες αλλά το ξημερώνουμε διασκεδάζοντας
32. Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα δεκαοκτώ
33.  Γιατί είμαστε των άκρων
34.  Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ
35. Γιατί το αντιπροσωπευτικότερο ελληνικό σύνθημα είναι: "Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!"
36.  Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν εδώ
37. Γιατί εδώ που ζούμε όλο το χρόνο, ο ξένος το έχει σκοπό ζωής να έρθει μία εβδομάδα
38. Γιατί εμείς γράφουμε την Ιλιάδα, και οι ξένοι την κάνουν έργο χιλιάδες χρόνια μετά.
39. Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
40.  Γιατί ενώ έχουμε μικρή χώρα, έχουμε μεγάλη καρδιά.
41.  Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλέεεεεεες καμπύλες.
42.  Γιατί όταν φοράμε πέδιλα, δεν τα φοράμε με κάλτσες.
43.  Γιατί το σύνθημα "Ελευθερία ή Θάνατος" ήταν ελληνικό.

Και κάπως έτσι συνεχίζει μέχρι τους 103 λόγους που λέγαμε... Κανονίστε τώρα, ν' αρχίσετε την μάχη, να ενοχληθείτε, να με κατηγορήσετε για εθνικισμό και άλλα τρομερά....

19 Οκτωβρίου 2010

Τσιγάρο τέλος! (Ή μήπως όχι;)

Από 1η Σεπτέμβρη τα μέτρα έγιναν πιο σκληρά, απαγορεύτηκε παντού το κάπνισμα, σηκώθηκαν τα τασάκια και.... άδειασαν τα καταστήματα! Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες; Όχι... ήρθε μια κρίση, πάνω στην κρίση! Οι καταστηματάρχες δήλωσαν πως δεν αντέχουν άλλο να βλέπουν άδεια τα μαγαζιά τους. Ο κόσμος προτιμούσε το σπίτι του γιατί δεν δεχόταν και να καταπιέζεται και να πληρώνει από την στιγμή που δύσκολα τα φέρνει  βόλτα. Να στερηθώ για να πιώ έναν καφέ ή να φάω ένα σουβλάκι και να γεμίσω νεύρα; Γιατί;
Πριν βιαστείτε εσείς του αντικαπνιστικού να με βάλετε στη θέση μου, ακούστε και την δική μου πλευρά, τεκμηριωμένη:
Ανήκω σε μια γενιά όπου οι καπνέμποροι έκαναν τα πάντα για να μας προσελκύσουν με την ανοχή του κράτους και το ίδιο το κράτος μια χαρά βολευόταν με τους φόρους που εισέπραττε και εισπράττει από το …πάθος μας! Και ούτε νομίζω τώρα ξαφνικά ν’ ανακάλυψαν ότι το …κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία! Το ήξεραν και το ξέραμε από την πρώτη στιγμή, γιατί τώρα αποφάσισαν να μας προστατέψουν; Γιατί να μην υποθέσω ότι κάτι άλλο κρύβεται από αυτή την … ζέση με την οποία κυνηγούν τους καπνιστές σαν να κάνουν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι παράλογη και δεν θέλω να ενοχλώ κανέναν, αλλά γιατί πρέπει να ενοχλούν οι άλλοι εμένα και να με καταπιέζουν σε σημείο που και να ήθελα να το κόψω, δεν το κάνω από… πείσμα!
Αγαπητοί υπέρμαχοι της αντικαπνιστικής εκστρατείας, θέλω απλώς τους χώρους μου για να καπνίζω, δεν θέλω να σας φορτώνω με τον καπνό μου, αλλά δεν θέλω και να …ιδρώνω από τα νεύρα μου γιατί μου λείπει το τσιγάρο! Θέλω τους δικούς μου χώρους, όπου θ’ αερίζονται απλόχερα, θα έχουν την ίδια ψύξη και θέρμανση με σας γιατί σε μένα που …βασανίζουν δεν κάνουν έκπτωση! Όσο πληρώνετε όλοι εσείς για να φάτε και να πιείτε με την ησυχία σας, πληρώνω και εγώ, αλλά εγώ υποφέρω, ενώ εσείς όχι! Στο αεροπλάνο, στο καράβι και παντού αλλού, τα ίδια πληρώνουμε! Εσείς ταξιδεύετε με την ησυχία σας κι εγώ…. Πού είναι τα δικά μου δικαιώματα; ….
Όσοι γίνατε τώρα… αντικαπνιστές: Θυμάστε πώς ήταν όταν θέλατε τσιγάρο και δεν το είχατε; Γιατί με υποβάλλετε στο ίδιο μαρτύριο με μια διεστραμμένη ευχαρίστηση ; Εσείς πάλι, που δεν καπνίσατε ποτέ, θέλετε να μάθετε πώς είναι όταν σου λείπει; Κατ’ αρχήν αρχίζεις και αισθάνεσαι έναν εκνευρισμό. Όλα σου φταίνε. Εγώ νιώθω ότι ιδρώνω ας πούμε. Μετά δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου ή όταν σου μιλάνε. Τέλος είσαι έτοιμος για φόνο, ενώ στην πραγματικότητα είσαι ένας φιλήσυχος πολίτης! Είτε θέλετε να το καταλάβετε είτε όχι, είναι βαριά η εξάρτηση!
Δέχομαι πως ότι γίνεται, καλό είναι για την νέες γενιές για να μην το συνηθίσουν. Αλλά χρειάζεται πρόληψη για μας που μας θεωρείτε καμένα χαρτιά και ίσως και να είμαστε! Αλλά δεν θα μας εξαφανίσετε ως δια μαγείας! Υπάρχουμε!
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε μια καφετέρια , να καπνίζω και δίπλα μου να κάθεται μια μαμά με το μωρό της. Όχι! Είναι λάθος! Θέλω να κάθομαι σε μια καφετέρια, στον χώρο μου, με καθαρή ατμόσφαιρα και να καπνίζω χωρίς να ενοχλώ κανέναν! Δεν έχω απαίτηση να καπνίζω στο λεωφορείο ή στο τρένο που μπαίνω για λίγο. Δεν είμαι παράλογη, αλλά θέλω να ταξιδεύω με το πλοίο ή το αεροπλάνο και να καπνίζω για να καταπολεμώ τα νεύρα και τον εκνευρισμό της απραξίας χωρίς να υποφέρει ο διπλανός μου που δεν καπνίζει!
 Θέλω να κατανοήσετε πως υποφέρω! Και το νέο μέτρο δεν θα με κάνει να το κόψω! Θα βγαίνω λιγότερο και θα πηγαίνω μόνο εκεί που επιτρέπεται, αρνούμαι να πίνω ένα ποτό και κάθε τρις και λίγο να πρέπει να βγαίνω στο κρύο για να κάνω ένα τσιγάρο στα κλεφτά. Αρνούμαι να ταξιδεύω με κόστος, εκτός από του εισιτηρίου, της ψυχικής μου υγείας.
Επιπλέον, τώρα, πάνω στην πιο δύσκολη φάση της ζωής όλων μας, τώρα που το τσιγάρο είναι μια διέξοδος και ίσως από τις λίγες απολαύσεις που μας έμειναν, τώρα το κόβετε κι αυτό και πού; Όχι σε νοσοκομεία μόνο, που είναι απολύτως αποδεκτό (αν και θα έπρεπε και εκεί ακόμα να υπάρχουν καπνιστήρια), αλλά στους χώρους που θα πάμε να πιούμε ένα κρασάκι, ένα ποτάκι, έναν καφέ.... Στους χώρους δηλαδή που ανέκαθεν ο Έλληνας έκανε την.... ψυχοθεραπεία του! Μιλούσε με φίλους, γελούσε και έβγαζε όλη του την ένταση.....
Και όσο πιο ανάλγητοι είστε όλοι εσείς του υπουργείου, η αντίσταση θα μεγαλώνει γιατί το μέτρο σας αρέσει δεν σας αρέσει είναι φασιστικό και ως γνωστόν εμείς οι Έλληνες δεν τα πάμε καλά με τα φασιστικά καθεστώτα. Το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", ήταν για την εποχή του και είδαμε πόσο κράτησε.....
Για να μην θυμηθώ οτι θελήσατε να κάνετε όλους τους Έλληνες χαφιέδες όσων δεν... συμμορφώνονταν, με ανοιχτή γραμμή για καταγγελίες! Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά κάτι τέτοιο συνέβαινε και στην Κατοχή  και οι προδότες φορούσαν μαύρες κουκούλες.... Αυτό θέλετε; Να βάλετε τους πολίτες να βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου;
Με άλλα λόγια θέλω συνύπαρξη των δύο πλευρών και όχι εμφύλιο!

12 Οκτωβρίου 2010

Και πάλι Γερμανία.....

Όταν γύρισα από Γερμανία με νωπές τις εντυπώσεις, κάθισα και έγραψα κάποια πράγματα. Στην προηγούμενη ανάρτηση κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να με χαρακτηρίσουν ως ρατσίστρια, είπαν οτι απαξίωσα έναν λαό, οτι τον κατηγόρησα άδικα και γενικά μου απέδωσαν (για άλλη μια φορά) προθέσεις που δεν έχω. Η αλήθεια είναι οτι κουράστηκα να είμαι στο στόχαστρο κάθε φορά που μια ανάρτησή μου δεν είναι ευνοϊκή, είτε για βιβλίο είτε τώρα για μια άλλη χώρα. Επειδή όμως έχω μάθει να στηρίζω την γνώμη μου με όποιο κόστος δεν θα σταματήσω να λέω αυτά που πιστεύω ή να γράφω τις σκέψεις μου.
Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα στην Γερμανία, την ώρα του  καφέ και πριν ξεκινήσω για τις υποχρεώσεις μου....

"Τεράστια τα πάρκα στην Γερμανία (μικροί παράδεισοι), πάρκα για να περπατήσεις, να τρέξεις, να βγάλεις βόλτα τον σκύλο σου (πολύ ωραίους σκύλους είδα εδώ!), να παίξει το παιδί σου. Φυσικό το βρίσκω, τεράστια η χώρα, πολλά τα νερά… Ωραίοι  δρόμοι αλλά το μποτιλιάρισμα καμία σχέση με Ελλάδα! Εδώ μένεις και γερνάς εγκλωβισμένος στο οδόστρωμα σε ώρες αιχμής! Ειδική λωρίδα για ποδήλατα σε όλες τις πόλεις, αλλά μια χώρα επίπεδη που προσφέρεται για άνετες διαδρομές. Το δίπλωμα οδήγησης το χάνεις για έναν χρόνο αν οδηγείς μεθυσμένος (αυτό είναι καλό) αλλά και ποδήλατο να οδηγείς, έτσι και έχεις πιεί, πάλι το δίπλωμα οδήγησης το χάνεις! Νερό με τον καφέ δεν έχει, ξεροσφύρι θα τον πιείς γιατί διαφορετικά θα το πληρώσεις πολύ ακριβά! Στα περίπτερα το μικρό μπουκάλι 2,5 Ευρώ και στο ξενοδοχείο πληρώσαμε χθες το μεγάλο μπουκάλι 7,5(!) Ευρώ. Ο καφές (φίλτρου) 2,5 Ευρώ και όχι με μπισκοτάκι ή κέικ όπως σερβίρεται στην Ελλάδα  και οι κούπες μικρές (ο καφές όμως γευστικότατος!)…. Η παιδεία δεν είναι και τόσο σπουδαία και λάβετε υπόψη σας ότι η βασική εκπαίδευση εδώ, πρόσφατα έγινε 12 χρόνια ενώ ήταν 13!  Υπάρχουν παντού Ελληνικά σχολεία και το επίπεδο μόρφωσης υψηλό. Σ’ αυτό που σίγουρα υπερτερούν, είναι ότι παντού υπάρχει σοβαρή και σωστή μέριμνα για άτομα με ειδικές ανάγκες! Φανάρια με ηχητικό σήμα για τυφλούς, θέσεις παρκαρίσματος για ανάπηρους, ράμπες παντού για καλή πρόσβαση στα αναπηρικά καροτσάκια και ακόμα και στο σούπερ μάρκετ πωλούνται ειδικά μπαστούνια (τα γνωστά σε μας «πι») για ηλικιωμένους, με ενσωματωμένη τσάντα για τις μεταφορές μικροαντικειμένων. Στο Krefeld που πήγα χθες, μια μικρή πόλη, πολλά κτήρια ακολουθούν  μια αυστηρή αρχιτεκτονική, σκούρα πέτρα και μυτερές στέγες για το χιόνι. Δένουν όμως με το πράσινο που υπάρχει παντού. Όπως παντού υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι οτι υπάρχουν ξεχωριστοί κάδοι για κάθε τύπο γυαλιού. Αλλού μπαίνουν τα πράσινα μπουκάλια, αλλού τα καφέ και αλλού τα διάφανα.
Τα γλυκά τους τώρα.... (γνήσια γλυκατζού) δεν μου άρεσαν γιατί δεν είναι τόσο.... γλυκά όσο τα δικά μας. 
Το πρωί πήγαμε στο Ντύσελντορφ, κόσμος πολύς έξω, υπαίθριες αγορές με λαχταριστά σάντουιτς, αλλά στο χοτ ντογκ μικρό το ψωμάκι, τεράστιο το λουκάνικο και απόρησα, γιατί έχουν καταπληκτικό ψωμί. Η μπύρα παντού ρέει άφθονη και οι ποικιλίες της πολλές, αλλά δεν δοκίμασα, την σιχαίνομαι την μπύρα!
Η τηλεόρασή τους μια από τα ίδια πάνω κάτω, αλλά όλα μεταγλωτισμένα.... Ακόμα και στους κινηματογράφους μου είπαν οτι μεταφράζονται οι ταινίες.... Με κουράζει η γερμανική γλώσσα, θεωρώ οτι δεν έχει καμιά μουσικότητα.... Μου λείπει κιόλας η πατρίδα μου...."

Ήταν η ώρα να φύγω για το Hagen, για την δεύτερη παρουσίαση και εκεί σταμάτησα να γράφω....

8 Οκτωβρίου 2010

Γερμανία....

Ανάμικτα τα συναισθήματα μετά την Γερμανία.... Κατ' αρχήν να ξεκινήσω από το κοινό που είναι και το σημαντικότερο και για χατήρι του έκανα αυτό το ταξίδι.... (οι καλά γνωρίζοντες ξέρουν και πόσο απεχθάνομαι να ταξιδεύω!)
Ζεστό, χαμογελαστό, έτοιμο για επικοινωνία το αναγνωστικό κοινό όπου κι αν πήγα, όπου κι αν μίλησα. Εκεί υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, μια πατρίδα που πήραν μαζί τους αυτοί οι άνθρωποι όταν έφυγαν και την αγαπούν πολύ περισσότερο από εμάς που την έχουμε....δεδομένη. Δεν μιλάω μόνο γαι τους μετανάστες του '50 και του '60, αλλά για τους τωρινούς του 1990 και του 2000. Νέοι άνθρωποι που έψαξαν να βρουν μια καλύτερη τύχη. Και πέτυχαν. Δύσκολα, με πολύ μόχθο, αλλά πέτυχαν σε μια χώρα που δεν θα την έλεγα και φιλόξενη. Άλλη νοοτροπία, εκ δια μέτρου αντίθετη με την δική μας,  σφιχτές οι καρδιές,  κλειστές οι ψυχές... Εκείνοι όμως, οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν στα κύτταρά τους, στο DNA όλη την ελληνική δύναμη και εξυπνάδα. Μαζί κρατούν και το όνειρο της επιστροφής.
Οικοδεσπότης μας ο Ηλίας Τάκης, που έχει το Ελληνικό βιβλιοπωλείο και μαζί του το ζεύγος Σουλτανίδη, ο Γιάννη και η Όλγα από την Κέρκυρα (και μόνο αυτό φτάνει για μένα όπως καταλάβατε) και η Δέσποινα. Η γλυκιά μου Δέσποινα που έκανε οτι περνούσε από το χέρι της για να ομορφύνει τις τελευταίες μας ώρες στην Γερμανία.  Δεν έχω λόγια να τους πω "ευχαριστώ" για όσα έκαναν για μας.
Και για να κλείσω για το ταξίδι μου στην Γερμανία και τις εντυπώσεις μου από αυτή την χώρα, να μερικές σκέψεις μου....
ο ταξίδι μου εκεί, μου έδωσε να καταλάβω για ποιο λόγο όλα αυτά εναντίον μας… Για ποιο λόγο τόσο μένος εναντίον της Ελλάδας. Δύο κόσμοι που δεν συναντούνται πουθενά, αυτό είμαστε με τους Γερμανούς. Με τη διαφορά ότι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα μαζί τους ενώ εκείνοι δεν μπορούν να καταλάβουν εμάς και αυτό μάλλον τους θυμώνει. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως όσο κι αν μας στριμώχνουν, εμείς πάντα θα βρίσκουμε τρόπους για να περνάμε καλά ακόμα κι αν το γλέντι μας περιλαμβάνει ένα τσίπουρο και μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα. Δεν μπορούν να καταλάβουν πού βρίσκουμε το γέλιο και το δάκρυ τόσο εύκολα, ενώ εκείνοι και τα δύο με το ζόρι τα κάνουν. Όλα κανονισμένα στη ζωή τους, χωρίς εκπλήξεις. Ξέρουν τι θα πάρουν από την ημέρα που θα γεννηθούν, μέχρι την μέρα που θα πεθάνουν. Σε ελληνικό εστιατόριο βρεθήκαμε με Γερμανούς και κάποιος χόρευε ζεϊμπέκικο. Τους κοίταξα. Τον κοιτούσαν μαγεμένοι, αλλά…. Εμείς οι Έλληνες σιγοτραγουδούσαμε, χτυπάγαμε παλαμάκια, εκείνη έβγαζαν κάποια μικρά επιφωνήματα χωρίς ψυχή. Η ψυχή του Έλληνα βγαίνει στο χορό του, σ’ ένα τσούγκρισμα ποτηριού. Κεράσαμε δύο μπύρες και μας κοίταξαν σαν εξωγήινους… άγνωστη λέξη το κέρασμα εκεί…. Στην εθνική, μεγάλα πάνελ κρύβουν την θέα για να μην αποσπάται η προσοχή του οδηγού και αυτές τις παρωπίδες έχουν και στην ψυχή τους. Πώς να μας καταλάβουν; Ένας Γερμανός εκπαιδεύεται να κάνει μια δουλειά, μια συγκεκριμένη δουλειά από το πρωί μέχρι τις 4 που σχολάει. Αν στρίβει μια βίδα σ’ ένα εργοστάσιο, δεν θα καρφώσει ένα καρφί πιο δίπλα. Ότι του λέει το κράτος είναι νόμος χωρίς… παραθυράκια. Δεν θα σκεφτεί παραπέρα, σκέφτονται άλλοι γι αυτόν, αποφασίζουν άλλοι γι αυτόν….  Εκείνος κάνει το πιο απλό: Υπακούει. Ίσως γι αυτό βρήκε πρόσφορο έδαφος ο Χίτλερ στα μυαλά τους. Ίσως γι αυτό καμιά δικτατορία δεν είχε μακρύ μέλλον στην Ελλάδα…. Δεν λέω ότι εμείς είμαστε οι πιο σωστοί, αλλά είμαστε εμείς! Απλά και μόνο Έλληνες… Για μένα; Μεγαλείο…."

Φωτογραφίες....
Πρώτη παρουσίαση στο Krefeld

Δεύτερη παρουσίαση στο Hagen

Τρίτη και τελευταία
στο Wiesbaten















Φυσικά κάναμε και τις βόλτες μας.....


Για μπύρες με τον Ηλία Τάκη, ενώ ο άντρας μου
 παρακολουθεί την ανάγνωση του καταλόγου!

Στο Wiesbaden βόλτα στις βιτρίνες!

Με το Δεσποινάκι για φαγητό λίγες ώρες
 πριν την επιστροφή.
Γειά σου γλυκό μου κορίτσι!

Γιώργος- Σπύρος μπροστά από το μουσείο σοκολάτας!


Όλη η... ελληνική αποστολή στο Λιμάνι,
πριν την παρουσίαση.

















Μουσείο σοκολάτας....
Συντριβάνι σοκολάτας....




















Επικάλυψη....


Παλιές συσκευασίες...

Αυτόματοι πωλητές σοκολάτας....
















Όμορφο ταξίδι και περισσότερες φωτογραφίες στο f/b, αλλά από αύριο!
Χαίρομαι που πήγα, χαίρομαι που έκανα αυτό το ταξίδι και τα φιλιά μου σε όλους του Έλληνες όπου κι αν βρίσκονται....

30 Σεπτεμβρίου 2010

Φεγγάρι από πέτρα.... Μένιος Σακελλαρόπουλος (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Ετοιμάζοντας βαλίτσες αφού φεύγω αύριο για Γερμανία, βρήκα λίγο χρόνο γι αυτή την ανάρτηση, για ένα ακόμα βιβλίο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η Σμαράγδα Γιατράκου, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Μάνη, δουλεύει σαν ξεναγός στην Αθήνα και σε μια ξενάγηση, γνωρίζει και παντρεύεται τον Αλέξανδρο Χολέβα. Κάνει μαζί του και δύο παιδιά. Η ζωή τους κυλάει στην αρχή όμορφα και μέσα στον πλούτο που ο Αλέξανδρος παρέχει στην οικογένειά του. Αλλά τα σύννεφα έρχονται και είναι κατάμαυρα στην ζωή της Σμαράγδας. Πολύ γρήγορα όλα αλλάζουν και κυρίως ο άντρας της που μετατρέπεται σ’ έναν άγνωστο και επικίνδυνο άνθρωπο. Πολύ γρήγορα η Σμαράγδα θα καταλάβει ότι για πολλά χρόνια βρισκόταν σε βαθύ λήθαργο. Θ’ ανακαλύψει πολλά για το σκοτεινό επάγγελμα του άντρα της και ο ίδιος θα γίνεται μέρα με την μέρα τόσο βίαιος που θ’ αναγκαστεί να τον εγκαταλείψει. Αλλά ο Αλέξανδρος Χολέβας ότι έχει το κρατάει και δεν είναι διατεθειμένος ν’ αφήσει την γυναίκα του που νομίζει ασήμαντη να ξεφύγει τόσο εύκολα. Με τις γνωριμίες και τα λεφτά του θα βγάλει την Σμαράγδα ανίκανη σαν μητέρα και θα της πάρει τα παιδιά. Τότε όμως η Μάνη επιτέλους ξυπνάει και δείχνει για ποιο ακριβώς είναι ικανή αυτή η παράξενη ράτσα. Τα αδέλφια της Σμαράγδας αναλαμβάνουν δράση και ο Αλέξανδρος Χολέβας παίρνει μια δόση από το δικό του φάρμακο…..
Το βιβλίο κατ’ αρχήν είναι πολύ καλό! Κι επειδή έχει γίνει πολύς λόγος για ανδρική και γυναικεία λογοτεχνία, διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας σε ποιο από τα δύο είδη ανήκει, αλλά εμένα με ξάφνιασε που βγήκε από την πένα ενός άντρα, δημοσιογράφου μάχιμου και γνωστού. Αν το είχε γράψει γυναίκα θα την «έτρωγαν» χωρίς τύψεις, κατηγορώντας την για….ροζ! Ο κ. Σακελλαρόπουλος πάντως, τον οποίο δεν γνωρίζω, έχει γράψει ένα ανάγνωσμα γεμάτο ανατροπές, βαθιά γνώση της γυναικείας ψυχολογίας με γλαφυρό και ωραίο λόγο, ενδιαφέρον και τόση αγωνία που δεν το αφήνεις. Όσο το διάβαζα, μόνο ένα άγχος είχα, μην μου χαλάσει το τέλος που τελικά με ικανοποίησε απόλυτα, μαζί και την αίσθηση δικαίου που επέβαλλε την τιμωρία σε όσους αδίκησαν…. Βέβαια υπάρχουν στιγμές που η…ανδρική πένα «είδε» πιο επίπεδα κάποιες καταστάσεις που ήθελαν ίσως πιο βαθιά «κατάδυση», αλλά το ενδιαφέρον που είχε η ίδια η ιστορία σ’ έκανε να θέλεις να πάς παρακάτω να δεις τι θα γίνει….
Η Σμαράγδα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, μ’ έκανε να νιώσω όσα κι εκείνη κι αυτό οφείλεται φυσικά στον συγγραφέα που απέδωσε με εξαιρετική ευκρίνεια τα συναισθήματά της, την οδύνη της, αλλά και τον αγώνα της. Θα περάσετε πολύ πολύ καλά με την συντροφιά αυτού του βιβλίου, για το μόνο που διαφωνώ είναι το εξώφυλλο που έχει την συγκεκριμένη λογική του συγκεκριμένου εκδοτικού, που όμως κάνει το βιβλίο να δείχνει φθηνό, ενώ δεν είναι. Και επιπλέον θα το έλεγα και …άσχετο εντελώς με το θέμα. Μένουμε όμως στο ίδιο το βιβλίο και σε όσα μου έδωσε το ταξίδι του.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο Φως, μαθητής λυκείου ακόμα.Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους.
Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Αθλητική, Sportime και Derby, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου.

24 Σεπτεμβρίου 2010

Μια ακόμα συνέντευξη και μια απίθανη φωτογράφηση!

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, Ζάππειο, στην έκθεση βιβλίου.... Η πιο δύσκολη (ήταν πολύς κόσμος) αλλά και η πιο όμορφη φωτογράφηση που έχω κάνει για το περιοδικό ΕΓΩ. Χίλια ευχαριστώ στην Νέτη Φίλια για την συνέντευξη που μου πήρε μια μέρα νωρίτερα και ένα ακόμα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Αραμπατζάκη τον φωτογράφο που είχε την υπομονή να με ανεχτεί.... Μάλλον τον δυσκόλεψα τον άνθρωπο γιατί όταν έχω αμηχανία μιλάω συνεχώς και εκείνη την ημέρα είχα πολλή αμηχανία...

















































































































































21 Σεπτεμβρίου 2010

Ο κουρσάρος της καρδιά ςμου.... της Φανής Πανταζή (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Περίεργες συμπτώσεις καμιά φορά με κάνουν να χαμογελώ. Το καλοκαίρι βρισκόμουν με την Καίτη Οικονόμου για παρουσιάσεις στην Κρήτη και μου είπε για ένα βιβλίο που είχε γράψει η αδελφή της με τίτλο Ο κουρσάρος της Καρδιάς μου και διηγιόταν την πραγματική ιστορία της προ-προ-προγιαγιάς της… Ψέματα δεν θα πω, το είχα ξεχάσει. Πριν αρκετό καιρό, μια φίλη μιλούσε για βιβλία που διάβασε και της άρεσαν και μέσα σ’ αυτά και ο κουρσάρος. Καμπανάκι υπενθύμισης και έτρεξα να προμηθευτώ το βιβλίο….

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Ασημίνα Βικέλα, μεγαλώνει στην Σύρα μαζί με τους γονείς της , την δέσποινα και τον Πετρή και τα αδέλφια της Φώτω και Αρτέμη. Πλούσια οικογένεια με αυστηρές αρχές και κανόνες που τους ακολουθούν όλοι, εκτός από την ατίθαση Ασημίνα. Παράλληλα στο νησί και ο Τζώρτζης Σαλβάγος, που οι γονείς του πνίγηκαν σε ναυάγιο και τον μεγαλώνει ο παππούς του. Εχθρός της οικογένειας ο Λουκάς, ένας συγγενείς που επιβουλεύεται την περιουσία των Σαλβάγων και φθάνει ν’ απαγάγει τον ανιψιό του και να τον δώσει σε πειρατές πριν εκείνος κλείσει τα 14. Ο Τζώρτζης όμως μετά από οκτώ, αν δεν κάνω λάθος, χρόνια, θα γυρίσει στον τόπο του για να διεκδικήσει όσα του έκλεψαν. Ο παππούς έχει πεθάνει από τον καημό του, αλλά η πιστή Ροδούλα που τον μεγάλωσε είναι εκεί και πρόθυμη να βοηθήσει. Ο Λουκάς όχι μόνο θα φύγει από το εργοστάσιο που ανήκει στον Τζώρτζη, αλλά θα φυλακισθεί για την εγκληματική του ενέργεια. Οι δύο νέοι θα γνωριστούν και θ’ αγαπηθούν. Μόνο που η οικογένεια της Ασημίνας, δεν θέλει να δώσει την κόρη της σ’ έναν ….πειρατή, γιατί αυτό πιστεύουν ότι είναι ο Τζώρτζης. Ούτε η Ασημίνα όμως είναι από τις κοπέλες που υποτάσσονται, πολύ δε περισσότερο, όταν η καρδιά της, λέει και προστάζει άλλα…. Κλέβονται και παντρεύονται μακριά από τους γονείς της και όταν επιστρέφουν εκείνοι πια δέχονται το μοιραίο και κατά βάθος ευγνωμονούν την τύχη τους που ο Τζώρτζης είναι τόσο έντιμος ώστε να παντρευτεί την κόρη τους. Το μέλλον τους διαψεύδει, γιατί το ζευγάρι ζει αρμονικά και αγαπημένα και κάνει και δύο απιδιά. Ο Τζώρτζης όμως, τα χρόνια που έζησε στην θάλασσα δεν μπόρεσε να τα ξεχάσει και επιστρέφει στην αγαπημένη του, σαν καπετάνιος πια με την συγκατάθεση της Ασημίνας που ξέρει ότι μόνο αν συγκατατεθεί, δεν θα χάσει τον άντρα της… Είναι η στιγμή που ο Λουκάς αποφυλακίζεται και αποφασίζει να εκδικηθεί. Χτυπάει τον Τζώρτζη εκεί που πονάει πιο πολύ. Απαγάγει την Ασημίνα και την στέλνει σκλάβα στο χαρέμι του Σουλτάνου στην Πόλη. Ένα παράτολμο και επικίνδυνο σχέδιο θα επιστρατευθεί για να σωθεί η Ασημίνα και αμέσως μετά μαζί με την μητέρα, την αδελφή της και τα παιδιά τους το ζευγάρι εγκαθίστανται για πάντα στην Αλεξάνδρεια για να γλιτώσουν την οργή του σουλτάνου. Μια νέα ζωή ξεκινάει εκεί και εμείς πια παρακολουθούμε την συνέχειά της με τα παιδιά του Τζώρτζη και της Ασημίνας να κάνουν τα δικά τους επώδυνα λάθη….

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον αφού ο αναγνώστης γνωρίζει εκ προοιμίου ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία. Συναρπαστικό και αγωνιώδες και οι ενστάσεις που έχω είναι, ότι όταν πρόκειται για βιογραφίες, πολλές φορές ο συγγραφέας εγκλωβίζεται σε μια καταγραφή και δεν φτάνει σε μια απογείωση καταστάσεων και συναισθημάτων. Για μένα έπρεπε να γίνουν δύο βιβλία, με τον ίδιο τρόπο που χωρίζονται τα κεφάλαια σε πρώτο και δεύτερο βιβλίο. Στο πρώτο είναι η Ασημίνα και ο Τζώρτζης, στο δεύτερο τα παιδιά τους. Επειδή ήδη είναι πολύ μεγάλο(588 πυκνογραμμένες σελίδες) δεν θα μπορούσε να απλωθεί κι άλλο, ενώ αν γινόταν δύο βιβλία θα είχε το χώρο και τον χρόνο που του άξιζε, γιατί πραγματικά είναι πολύ καλό το ανάγνωσμα αυτό! Τώρα βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση, επειδή μου άρεσε πολύ να ήθελα να κρατούσε …. λίγο ακόμα! Έχω ξεκαθαρίσει ότι σε αυτό το ιστολόγιο μιλάει μια φανατική αναγνώστρια και δεν μπαίνω στα χωράφια της βιβλιοκριτικής που δεν μ’ αρέσουν κιόλας….

Το απόλαυσα πάντως και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα νιώσετε και εσείς. Οι ανατροπές είναι τακτικές και κρατούν πολύ καλά στην μαγεία τους τον αναγνώστη, ενώ παράλληλα τον ταξιδεύουν στην Σύρα, στην Πόλη και στο περίφημο Ντολμά Μπαχτσέ, στην Αλεξάνδρεια και μετά στην Ελλάδα. Καλή ανάγνωση!

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Φανή Πανταζή γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε σε γνωστές πολυεθνικές εταιρείες και ασχολήθηκε ένα διάστημα με τη διαφήμιση. Κύρια απασχόλησή της είναι η λογοτεχνική μετάφραση. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.Αυτό είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της. Το πρώτο, το Κυνήγι της αλεπούς κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα».

17 Σεπτεμβρίου 2010

Μια συνέντευξη....

Στο περιοδικό People η συνέντευξη μαζί με αυτή της Χρυσιήδας Δημουλίδου και της Κατερίνας Παπανικολάου.




































12 Σεπτεμβρίου 2010

Το δάκρυ του κρίνου.... της Γιώτας Φώτου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Μια που η έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο συνεχίζεται και χθες ήταν τόσο όμορφα εκεί με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται και ν' αγοράζει  βιβλία, λέω να προχωρήσω λίγο πιο γρήγορα και να σας "συστήσω" ακόμα ένα....

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Γεσθημανή Μακρή, η Μένη όπως την φωνάζουν, διακόπτει τις σπουδές της και έρχεται στην Ελλάδα για την κηδεία της Νονάς της Μερόπης Ζήγρα, παρ’ όλο που είναι πολύ θυμωμένη μαζί της. Η Μερόπη κλείστηκε στο σπίτι της και δεν ξαναμίλησε σε κανέναν μετά τον θάνατο του άντρα της Μέμου Ζήγρα. Η Μένη αισθάνθηκε προδομένη, παρ’ όλα αυτά, ένας δικηγόρος την ενημερώνει για τον θάνατο και τις τελευταίες επιθυμίες της Μερόπης. Λίγο πριν την κηδεία, η Μένη συναντά και τον Αντώνη Πάσχο, προστατευόμενο της νονάς της. Πολύ γρήγορα οι δύο νέοι θα διαπιστώσουν ότι ένα μυστήριο καλύπτει την υπόθεση. Μυστήριο που θα γίνει πιο πυκνό αλλά και μακάβριο, όταν την ώρα της κηδείας, διαπιστώνουν ότι θα είναι οι μόνοι που θα την παρακολουθήσουν. Επιπλέον, δίπλα στον τάφο της Μερόπης, υπάρχουν δύο άλλοι που γράφουν τα ονόματά τους: «Γεσθημανή Μακρή» και «Αντώνης Πάσχος» τα ονόματα στις δύο παλιές ταφόπλακες. Από κει και μετά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν την συναρπαστική ιστορία μιας γυναίκας που γρήγορα καταλαβαίνουν πόσο λίγο γνώριζαν τελικά.

Εξαιτίας της φύσης και της δομής του βιβλίου αυτού, δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά μόνον αυτό: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Η Γιώτα Φώτου, μετά τα «Βιολιά της χαράδρας» που με είχε συνεπάρει, προχώρησε σ’ ένα βιβλίο που συγκλονίζει πραγματικά. Απίστευτη πλοκή, συναρπαστική ιστορία, η Μερόπη συναγωνίζεται επάξια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Δωρικής ομορφιάς η μορφή αυτής της γυναίκας που η μοίρα στάθηκε πολύ σκληρή στο παιχνίδι που της έπαιξε και κείνη δεν είχε την δύναμη να παλέψει να κόψει τα νήματα που οι Ερινύες έπλεξαν γύρω της και την κράτησαν δεμένη μια ζωή. Το δάκρυ του κρίνου στην δεξιά της παλάμη, αυτό το δάκρυ που μόνο εκείνη έβλεπε και ήταν αρκετό για να μην την αφήνει να ξεχάσει… Αυτός ο κρίνος που κλεισμένος σ’ ένα κουτί έγινε στην αρχή ο δρόμος για την καταστροφή της πριν φτάσει να γίνει η λεωφόρος για την επιτυχία που θα έκανε πραγματικότητα τα όνειρά της για εξιλέωση. Ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον και δεν θα το αφήσετε πίσω σας εύκολα. Εγώ πάντως δεν το άφησα…

Λίγα λόγια για την συγγραφέα: 

Η ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ γεννήθηκε στο Δροσάτο Καρδίτσας και μεγάλωσε στη Λάρισα, όπου σπούδασε αρχικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Στη συνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές της στο ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός, ενώ διατέλεσε για πέντε χρόνια Σχολική Σύμβουλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της για ενηλίκους ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΔΡΑΣ και ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ, καθώς και τα μυθιστορήματά της για παιδία: Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛ, ΜΙΑ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ (και τα δύο τιμήθηκαν με το Βραβείο Μυθιστορήματος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά και βρέθηκαν στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Παιδικής Λογοτεχνίας), Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΙ Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΥΓΟ ΤΗΣ ΓΑΒΡΙΕΛΑΣ, ΜΑΣΑΣ ΦΥΣΑΣ ΚΑΙ ΝΙΚΑΣ και ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΓΑΒΡΙΕΛΑΣ.

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: