Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



12 Νοεμβρίου 2012

Σαν όνειρο (μέρος 2ον)



 

Πού είχα μείνει; στο Μπλε τζαμί που ακολούθησε την επίσκεψή μας στην Αγία Σοφία. Βεβαίως μεσολάβησε κι ένα διάλειμμα για φαγητό, αλλά για...ευνόητους λόγους δεν υπάρχουν φωτογραφίες! Πάντως το ντονέρ που φάγαμε, ήταν νοστιμότατο και τα ντολαμαδάκια νόμιζα ότι είχαν βγει από την κατσαρόλα μου!

Λίγα μέτρα πιο πέρα από την Αγία Σοφία λοιπόν, η είσοδος στο Μπλε Τζαμί, όπου φυσικά μας έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι στην κυριολεξία! Περάσαμε ανυπόδητοι λοιπόν, γιατί ο χώρος για τους Μουσουλμάνους ιερός. (Να σημειώσω οτι σ' έναν ιερό, για μας τους Χριστιανούς χώρο, όπως η Αγία Σοφία, δεν επιτρέπεται να κάνεις τον Σταυρό σου γιατί θα βρεις τον μπελά σου....)
Δεν εμίναμε και πολύ. Είδαμε τα 21.000 πλακάκια μπλε χρώματος  στους τοίχους που έδωσαν και το όνομα στο Τζαμί (δεν θα σχολιάσω οτι μας ήρθε λιποθυμία από τις... οσμές των ξυπόλυτων ποδιών και χιλιάδων παπουτσιών) και φύγαμε με την εντύπωση οτι το αντίγραφο υπολειπόταν κατά πολύ του πρωτότυπου.  Δεν είχε ούτε την μεγαλοπρέπεια, ούτε την ομορφιά ή την αρμονία της πείλαμπρης εκκλησίας της Χριστιανοχύνης, που αν δεν ήταν η Ουνέσκο και η Διεθνής επιτροπή αρχαιοτήτων, θα ρήμαζε και θα συνέχιζε την πορεία του ως τζαμί και αυτή, το σύμβολο της Ορθοδοξίας.... (κι αν μεροληπτώ, να με συγχωρήσετε....)
 
Μπήκαμε στο πούλμαν και ο χρόνος έτρεχε και μας πίεζε, το καράβι δεν θα περίμενε εμάς για να συνεχίσει το ταξίδι του προς την Σμύρνη, τον επόμενο προορισμό μας.. Ότι προλάβαινα φωτογράφιζα από το πούλμαν.
Ένα κτήριο και στο βάθος φαίνεται η είσοδος της Μεγάλης Πύλης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποτε.
 
Με την ψυχή στα δόντια, η τελευταία στάση, ήταν στην Σκεπαστή αγορά, το περιβόητο Καπαλί Τσαρσί, αυτό για το οποίο άκουγα τόσα από την μητέρα μου και δεν υπερέβαλλε καθόλου! Αν κοιτάξετε προσεκτικά την φωτογραφία, θα δείτε στο βάθος τα καταστήματα να λάμπουν από το χρυσάφι που υπάρχει στις βιτρίνες τους! Ατελείωτες στοίβες με χρυσά βραχιόλια, σκουλαρίκια, αλυσίδες και ότι μπορείτε να φανταστείτε! Μερικά σαν αυτά, κοσμούσαν και την κοσμηματοθήκη μου παλιότερα (μέχρι που μου τα έκλεψαν και ησύχασα!)
4.500 καταστήματα υπάρχουν στο Καπαλί Τσαρσί με οτι μπορείτε να φανταστείτε! Τσάντες, χρυσαφικά, μαντήλια όλων των ειδών, διακοσμητικά και ο κατάλογος ατελείωτος, αλλά η ώρα περιορισμένη. Σχεδόν άρπαξα ένα τάβλι από φίλντισι για τον γιο μου και δύο φουλάρια για την κόρη και την νύφη μου, πριν φύγουμε τρέχοντας για να μην χάσουμε το πούλμαν και στην συνε΄χεια το ίδιο το καράβι!
Μια μικρή γεύση ήταν αυτή. Σαν να είχα μπροστά μου ένα βάζο με γλυκό και πρόλαβα να βουτήξω μόνο το μικρό μου δακτυλάκι! Έμειναν πίσω, το Τοπ Καπί, τα ανάκτορα του Ντολμά Μπαχτσέ, το υδραγωγείο του Ιουστινιανού, το Μισίρ Τσαρσί με τα μυρωδικά του και τόσα άλλα. Η υπόσχεση από μένα και από τον Γιώργο κοινή: Θα επιστρέψουμε και αυτή την φορά με τα παιδιά μας!
 
Στην Σμύρνη που φτάσαμε την άλλη μέρα. ακόμα πιο σκούρα τα πράγματα από άποψη χρόνου, μας είχαν καθυστερήσει πολύ οι Αρχές τους για να μπούμε στο λιμάνι, που φυσικά είναι καινούριο και δεν έχει να κάνει με την ιστορία μας. Μας έβαλαν σ' ένα πούλμαν και άρχισε η περιήγηση, αυτή τη φορά με Τούρκο ξεναγό που ομολογουμένως έμοιαζε πολύ ευγενικός και προσυνής. Μας πήγε μέχρι το Κορδελλιό, και μας είπε οτι η Σμύρνη είναι πιο προχωρημένη πόλη, πιο απελευθερωμένη γενικότερα αλλά και αντίθετη με την Κυβέρνηση! Ψηφίζει, σε ποσοστό 67% την αντιπολίτευση και δεν υπήρχε μπαλκόνι που να μην έχει την Τούρκικη σημαία να κρέμεται με την εικόνα του Αττατούρκ επάνω της.... (δύσκολο θέαμα για μένα ομολογουμένως).
 


 

Κατά τα άλλα, πόλη των αντιθέσεων θα έλεγα, εκεί που συναντούσες παράγκες, δίπλα ήταν πολυόροφα κτήρια.
 
Παράλληλα υπήρχε μια συνοικία που λέγεται μέχρι και σήμερα "Ασανσέρ" γιατί υπάρχουν εκεί ανελκυστήρες, που σε ανεβάζουν στο πάνω επίπεδο της πόλης, αν δεν ήθελες να πας οδικώς! Παλιότερα βεβαίως η κίνησή τους ήταν με κάρβουνο, σήμερα με ηλεκτρισμό. Το μόνο που πρόλαβα να φωτογραφίσω βεβαίως, ήταν ο δρομος που οδηγεί προς τα εκεί!
Λίγο πιο κάτω, ήταν και το σπίτι του Ωνάση, μας είπε ο ξεναγός, αλλά δεν έχει αξιοποιηθεί, αφού ο ίδιος δεν το ήθελε, δεν ξαναγύρισε ποτέ στην Σμύρνη.




 

Κάνοντας κύκλο και επιστρέφοντας από το Κορδελιό, από το πούλμαν πάντα, είδαμε πλατείες, αγάλματα (του Αττατούρκ) και οτι προλάβαινα φωτογράφιζα. Όπως την κεντρική πλατεία με το ρολόι.



 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι πλανόδιοι πωλητές με τους σωρούς από μύδια!





Πρόλαβα να φωτογραφίσω και μερικά παλιά αρχοντικά, ρημαγμένα πια, από τις παλιές καλές εποχές της Σμύρνης...




Η επόμενη στάση, δεν έχει φωτογραφίες... Μας σταμάτησαν για να μας ξεναγήσουν σ' ένα μουσείο... Γεμάτο αγάλματα της Ελληνιστικής περιόδου όπου είχαν αποκαλυφθεί από ανασκαφές.... Ο ΤΟύρκος ξεναγός άρχισε να μας... μαθαίνει την Ελληνική μυθολογία,την γέννηση της Αθηνάς, την αρπαγή της Περσεφόνης και εγώ κοίταζα τον κόσμο που παρακολουθούσε και αναρωτιόμουν αν μόνο εγώ ένιωθα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Ακολούθησε ένα γελοίο περιστατικό. Μια μικρή παρεξήγηση  μ'  έναν Έλληνα από άλλο γκρουπ και εκεί είδα δια μιας την ευγένεια, το χαμόγελο και την καλή διάθεση του ξεναγού μας να εξαφανίζεται ως δια μαγείας.... Η μάσκα είχε πέσει για να επιστρέψει μόλις ο Έλληνας παπομακρύνθηκε μη θέλοντας να δώσει συνέχεια στο περιστατικό. Μαζί του εγώ και ο Γιώργος.... Προτιμήσαμε την ησυχία του κήπου μέχρι να τελειώσει η ξενάγηση.

Πείτε με όσο προκατειλημμένη θέλετε, δεν θα παρεξηγηθώ! Αλλά στην Ελλάδα μας, οτι δέιχνουμε στα μουσεία μας, είναι δικά μας, αν δεν κάνω λάθος. Δεν κατακλέψαμε κανέναν λαό, δεν σφετεριστήκαμε την καλλιτεχνική ιδιοφυία κανενός, όταν στα μουσεία όλου του κόσμου υπάρχουν Ελλληνικά εκθέματα που εκμεταλλεύονται άλλοι για μας, που εισπράττουν χρήματα στα μουσεία τους για να τα δει όλος ο κόσμος και χωρίς ντροπή, αναφέρουν και από πού προήλθαν αλλά όχι το ΠΩΣ!
Έπειτα εκείνο το αστείο και χωρίς σημασία περιστατικό που έριξε την μάσκα του ξεναγού, άθελα μου θύμισε την γιαγιάκα μου: "Αυτά τα σκυλιά, φίλοι δεν πιάνονται" μου έλεγε πάντα..... Απλώς είναι πολύ έξυπνοι. Ο τουρισμός είναι βασικό τους έσοδο, ξέρουν να...εκτιμούν το Ευρώ και να το μαζεύουν! 
Εμείς πάλι, είμαστε υπεράνω! Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Αττατούρκ. Αντί να το αξιοποιήσουμε και να κάνουμε ξεναγήσεις ή να πληρώνουν εισητήριο οι Τούρκοι για να μπουν να το προσκυνήσουν, το έχουμε κλειστό! Κάτι ήθελε να κάνει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο κύριος Μπουτάρης, νομίζω, αλλά αν δεν κάνω λάθος, έπεσαν να τον φάνε....

Στο πούλμαν και πάλι και μια ακόμα φωτογραφία από τον δρόμο.... Τσάι  για εκείνους αλλά και για μας στην επόμενη στάση, όπου θα περνούσαμε σε μια αγορά την υπόλοιπη λίγη ώρα που μας απέμενε.
Σερβιρισμένο στα μικρά διάφανα ποτηράκια, αυτά που έχω κι εγώ, προίκα παό την γιαγιά μου και συνοδευμένο με μπακλαβά (φυστικλί, όπως το λένε γιατί η γέμιση είναι με φυστίκι και όχι με καρύδι και είναι ότι πιο νόστιμο έχετε φάει)!



Η τελευταία φωτογραφία, είναι από το λιμάνι της Σμύρνης. Μπαίναμε πια στο καράβι για την επιστροφή. Με ανάμικτα συναισθήματα. Μου έλειπε ήδη η Κωνσταντινούπολη, δεν την χόρτασ, πώς θα μπορούσα άλλωστε στις λίγες ώρες  που μείναμε. Αν διοργάνωνα εγώ την κρουαζιέρα, σίγουρα θα επέλεγα και δεύτερη μέρα εκεί, αλλά, υπήρχε εκείνη η υπόσχεση της επιστροφής που με παρηγορούσε.
Ίσως μάλιστα στην επόμενη επίσκεψη, καταφέρω να βρεθώ,  και στο Τζιχανγκίρ που ξεκίνησε η ζωή μου. Στον δρόμο που έκανα τις πρώτες μου βόλτες, που ακούστηκαν τα πρώτα γέλια και τα πρώτα μου κλάμματα...... Ίσως περάσω και από κει που κάποτε ήταν το χασάπικο του παππού Ευθύμη ή το αυγουλάδικο του παππού Ιωακείμ.... Κι αν βρω τρόπο θέλω να πάω στην Αντιγόνη που βαφτίστηκα....
Μεγαλώνω φαίνεται και οι ρίζες μου αποκτούν άλλη σημασία πια.....
Σας ευχαριστώ που ήρθατε μαζί μου έστω και μέσα από το ιστολόγιο σ' αυτό το ταξίδι.

7 Νοεμβρίου 2012

Σαν όνειρο... (μέρος 1ο)

Ούτε και εγώ δεν το πίστευα όταν μου έγινε η πρόταση... Ένα όνειρο χρόνων που για διάφορους λόγους δεν είχε πάρει σάρκα και οστά, θα γινόταν τώρα πραγματικότητα....
Παρουσίαση σε κρουαζιερόπλοιο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη!!!!!
Το βιβλίο φυσικά η Θεανώ, η δική μου Λύκαινα που θα παρουσιαζόταν πηγαίνοντας στον τόπο γέννησής της... Μαγεία.....

Louis Cristal και επιβίβαση το πρωί της Παρασκευής....
Πρώτη φορά θα έκανα παρουσίαση σε πλοίο και το άγχος μου ήταν τεράστιο, αλλά όλα πήγαν καλά και περάσαμε ένα όμορφο απόγευμα συζητώντας για την Πόλη.




Ανάμεσα στον κόσμο και ένας κύριος που το σπίτι του ήταν στο Τζιχανγκίρ, εκεί που ήταν και το δικό μου κάποτε, ενώ το εξοχικό του ήταν στην Αντιγόνη, όπου βαφτίστηκα....

Εκείνο το πρώτο μας βράδυ στο πλοίο που ταξίδευε προς τον Βόσπορο, δεν περνούσαν οι ώρες, μου φαινόταν όλα σε αργή κίνηση.

Κι αν δεν είχα τις φωτογραφίες, ίσως να νόμιζα οτι το ονειρεύτηκα τελικά αυτό το ταξίδι....


Πρώτη στάση το Πατριαρχείο μας, όπου μετά από αιώνες περιπλάνησης στεγάστηκε στον χώρο του Ιερού ναού του Αγ. Γεωργίου, στο Φανάρι.


Υπάρχουν στιγμές που δεν περιγράφονται, που είναι τόσο έντονα φορτισμένες κι όμως η ψυχή αισθάνεται μια παράξενη γαλήνη. Περάσαμε το κατώφλι της εκκλησίας και μας τύλιξε μια μυρωδιά από το παρελθόν. Και τα μάτια σταμάτησαν στην ομορφιά....

Το πανέμορφο τέμπλο του ναού, οι εικόνες απίστευτης ομορφιάς, η μυρωδιά από το λιβάνι...

Δεν ήθελα και δεν προλάβαινα να φωτογραφίσω. Όχι τουλάχιστον με την μηχανή μου. Είχα τα μάτια μου γι αυτή την δουλειά και οι εικόνες στην ψυχή μου. Εδώ η Παναγιά η Φανερωμένη με το πληγωμένο πρόσωπο και τα τάματα γύρω της μυριάδες, με σκαλωμένα πάνω τους τις ικεσίες των πιστών.


Κάποιο ζευγάρι από το γκρουπ μας φωτογράφισε, την ώρα που φεύγαμε από το Πατριαρχείο. Είπαμε... Για να μην νομίσω οτι ήταν όνειρο....

Σειρά είχε η Αγ. Σοφία....
Ελάχιστα μπορώ να σας πω. Γιατί δεν είναι τα ιστορικά στοιχεία που, λίγο πολύ,  είναι γνωστά σε όλους. Ούτε οι εικόνες τελικά. Έχουμε δει δεκάδες ντοκυμαντέρ γι αυτόν τον ναο που ο Ιουστινιανός αναφώνησε όταν ολοκληρώθηκε  "Νενίκηκά σε Σολομών".... Δεν είναι λοιπόν τι βλέπεις, αλλά κυρίως τι νιώθεις οταν περνάς το κατώφλι του.

Εγώ ένιωσα οτι μ' ένα βήμα πέρασα στην αγκαλιά του ίδιου του Θεού...  Στην φωτο δίπλα ο θόλος της Αγ. Σοφίας...
Ήταν από τις στιγμές που ήθελες να έχεις κι άλλα μάτια για να κοιτάς και την ψυχή να ταράζεται και μετά να γαληνεύει. Στην φωτό δίπλα ένα από τα ελάχιστα ψηφιδωτά που δεν πείραξαν, που δεν κατέστρεψαν οι Τούρκοι με σοβά, γιατί δεν υπήρχε τίποτα χριστιανικό στο θέμα...

Χιλιάδες κόσμου στο εσωτερικό και εσύ άκους μόνο την ησυχία μιας δικής σου προσευχής που φυσικά την λες από μέσα σου αν δεν θέλεις να βρεις τον μπελά σου.... το έδαφος τούρκικο και ο ναός μνημείο και όχι τόπος λατρείας, να μην ξεχνιόμαστε.... Στην φωτό δίπλα η Ωραία Πύλη....

Και ακριβώς για να μην ξεχνόμαστε, περνάς από το σημείο που σύμφωνα με τον μύθο υπάρχει το αποτύπωμα της παλάμης του Πορθητή και της οπλής του αλόγου του.

Και τα δύο σε αφύσικο ύψος και πάλι λέγεται οτι βρίσκονται εκεί γιατί το άλογο πατούσε πάνω στα χιλιάδες πτώματα των πιστών που είχαν βρει καταφύγιο στην εκκλησία την ώρα της Άλωσης....

Εμφανείς βεβαίως οι παρεμβάσεις των Τούρκων για την μετατροπή της εκκλησίας σε τζαμί.... Εδώ το "Μπαλκόνι", όπου καθόταν ο Σουλτάνος.

Και εδώ η σκάλα που ανέβαινε ο ιμάμης για να διαβάσει το Κοράνι.

Στο μαρμάρινο δάπεδο όμως, ακόμα υπάρχει η θέση του αυτοκράτορα και οι διαφορετικού χρώματος κύκλοι του, υποδείκνυαν την θέση των αξιωματούχων ανάλογα με τον βαθμό τους.

Τα ψηφιδωτά τώρα. Τα περισσότερα κατεστραμμένα, αλλά και κάποια κατάφεραν να σώσουν ένα μέρος από το μεγαλείο τους, την σπάνια ομορφιά τους.


Αυτό κυρίως  που μ' εντυπωσίασε ήταν η γλυκήτητα των μορφών τους....

Σειρά είχε ο γυναικωνίτης όπου εκεί δεν υπήρχαν παρεμβάσεις και τούρκικες προσθήκες. Ανεβήκαμε το στενό δρομάκι, το ίδιο που περνούσε η Θεοδώρα όταν ανέβαινε να παρακολουθήσει την λειτουργία και βρεθήκαμε να έχουμε μια πανοραμική άποψη του ναού.



Σταθήκαμε μάλιστα στο ίδιο σημείο που στεκόταν η Αυτοκράτειρα....


Από τον γυναικωνίτη, καταφέραμε να φωτογραφίσουμε την εικόνα της Παναγίας, το μοναδικό ψηφιδωτό που δεν κατάφεραν να κλείσουν με σοβά γιατί λέγεται πως όποιος το προσπάθησε σκοτώθηκε...




Φύγαμε όλοι σιωπηλοί από τον ναό, οι σκέψεις και τα συναισθήματα κουβάρι. Όλοι θέλαμε λίγη ώρα ακόμα  εκεί μέσα, όλοι δεν είχαμε χορτάσει αυτό που είδαμε και αυτό που νιώσαμε, αλλά ο χρόνος που ήταν περιορισμένος μας κυνηγούσε .Σειρά είχε το Μπλε Τζαμί....

(Σύντομα στην επόμενη ανάρτηση)