Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



12 Δεκεμβρίου 2011

Ζητείται Αι Βασίλης, επειγόντως!

Σε απόσταση αναπνοής και αυτές οι γιορτές. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου μοιάζουν αλλόκοτες... Για πρώτη φορά στην ζωή μου χάνω τις μέρες, αποσυντονίστηκα...
Μα τι περιμένεις, θα μου πείτε; Όλα γύρω μας αλλόκοτα, οι γιορτές θα έμεναν ίδιες; Η ατμόσφαιρα στα περισσότερα σπίτια λίγο έως πολύ.... βαριά.
Τηλεόραση δεν είναι ν' ανοίξεις πια και ειδικά δελτία ειδήσεων, εκτός κι αν έχεις αδειάσει πρωτίστως το κουτί με τα ηρεμιστικά....
Μέχρι και τα παιδιά μιλούν για την κρίση και μοιάζει τόσο αταίριαστη μια τέτοια λέξη στα χείλη τους.....

Στόλισα και φέτος φυσικά.Για πρώτη φορά, το έκανα για να πιστέψω κι εγώ, οτι ήρθαν οι γιορτές..... Δεν τολμάω πια να ρωτήσω άνθρωπο "τι κάνεις", ένα καλό δεν ακούω. Γκρίνια και κατήφεια παντού... Προβλήματα δυσεπίλυτα, άγχος καθημερινό και απογοητεύση.

Ως πότε; Και τι κάνουμε δηλαδή; Τα κεφάλια κάτω;  Ομολογώ οτι με πήρε λίγο από κάτω όπως λέμε, αλλά ως συνήθως ο....προσωπικός μηχανισμός άμυνας, μπήκε σε λειτουργία εγκαίρως! Ποτέ κάτω το κεφάλι! είναι ο καλύτερος τρόπος για να τραβήξεις πάνω σου και άλλο κακό! Εντάξει όλα γύρω μας δύσκολα. Εντάξει, κανένα φως στο τούνελ, σκοτάδι γύρω μας. Ε, καμιά φορά και στο σκοτάδι βρίσκεις τον δρόμο σου!
Χριστός γεννάται σε λίγες μέρες και η θρησκεία μας πιστεύει στα θαύματα! Κι αν έμαθα κάτι στα δύσκολα, είναι ψηλά το κεφάλι και.... πάνω στο κακό! Αντίσταση!
Ας βρούμε τρόπους με λίγα έως και ελάχιστα να περάσουμε καλά, να δώσουμε μια ανάσα στο μυαλό και στην ψυχή μας. Ας εστιάσουμε στα όσα καλά μας συμβαίνουν, ας βρούμε την δύναμη να πάρουμε χαρά από όσα μέχρι σήμερα απλώς θεωρούσαμε δεδομένα!

Όσους Αι Βασίληδες είχα, τους έβαλα σε περίοπτη θέση και δεν με νοιάζει αν όλα αυτά κάποιοι τα λένε κιτς, ξενόφερτα και οτι άλλο! Εμένα μου φτιάχνουν το κέφι, με κάνουν να χαμογελώ, να θυμάμαι οτι οι γιορτές δεν είναι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Ειδικά φέτος, ίσως είναι πιο απαραίτητο για μας να νιώσουμε λίγη χαρά και να την μεταφέρουμε γύρω μας.
Είναι ίσως η στιγμή, να θυμηθούμε όλοι πώς ήταν παλιά, πολύ παλιά. Να μαζέψουμε την οικογένεια, να καλέσουμε κάποιον που ξέρουμε οτι δυσκολεύεται, να βοηθήσουμε κάποιον που δεν έχει. Είναι οι καιροί ν΄αποδείξουμε οτι μπορεί να παρασυρθήκαμε λίγο, αλλά δεν ξεχάσαμε οτι είμαστε άνθρωποι και ξέρουμε να το δείχνουμε.

Ζητείται λοιπόν Αι Βασίλης επειγόντως! Κι αν το σακούλι του φέτος δεν έχει όσα καταναλωτικα αγαθά  είχαμε τόσα χρόνια συνηθίσει, δεν πειράζει. Έχει η καρδιά μας απόθεμα, φτάνει να το....ξεσκονίσουμε!

Ζητείται Αι Βασίλης επειγόντως να μας θυμίσει το αληθινό πνεύμα των εορτών, την αγάπη, την σκέψη για τον συνάνθρωπο, την ελπίδα που για κανένα λόγο δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Αν ξέρετε κάποια οικογένεια που  όλα τα μέλη της έχασαν  την δουλειά τους, μην διστάσετε να γεμίσετε δύο τσάντες του σούπερ μάρκετ  με τα απαραίτητα και να την αφήσετε στο κατώφλι τους κι ας μην μάθουν ποτέ ποιος το έκανε για να μην αισθανθούν άσχημα. 
Είναι ο καιρός που καλούμεστε όλοι ν' αποδείξουμε οτι κάθε δυσκολία μας λυγίζει, δεν μας τσακίζει....

Ζητείται Αι Βασίλης, για να μας βοηθήσει ν' ανακαλύψουμε τις τεράστιες δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας και να τις αξιοποιήσουμε. Και είναι μονόδρομος αν το καλοσκεφτείτε.... Εκεί που φτάσαμε, εκεί που μας έφτασαν μάλλον, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να παλέψουμε με νύχια και με δόντια σαν καλοί καπετάνιοι σε μια τεράστια φουρτούνα.....


Ήρθαν οι γιορτές... Μαζί και οι ευχές...

Ας είναι λοιπόν αυτή η νέα χρονιά, λιγότερο δύσκολη και περισσότερο αισιόδοξη.
Το αστέρι της Βηθλεέμ, ας φωτίσει κεφάλια, ας ζεστάνει καρδιές, ας κάνει το θαύμα...
Ο μικρός Χριστός που γεννιέται, ας φέρει μαζί και την Ανάσταση....

Οι βοηθοί του Αι Βασίλη ας φροντίσουν να γεμίσουν το έλκυθρό του με όσα πραγματικά έχουμε ανάγκη: Αιτίες για χαμόγελο, ελπίδα, χαρά, δύναμη ψυχής, ανθρωπιά, φροντίδα για τον λιγότερο τυχερό συνάνθρωπο....
Είναι τόσα, που τι να πρωτοπώ....


Μένω στα πιο τυπικά ίσως.......

Καλές γιορτές! 
Όμορφα να περάσετε με τους αγαπημένους σας!
Ευτυχισμένη η νέα χρονιά!

24 Οκτωβρίου 2011

Πάλι από την αρχή....

Βροχές ήρθαν και πέρασαν, συννεφιές σκοτείνιασαν το τοπίο, βόρειοι άνεμοι, έκαναν τα φύλλα να βγάζουν τους γνώριμους ήχους και εγώ παρέμενα σταθερή στην αποχή μου. Έλεγα δεν ήμουν έτοιμη... Έλεγα πως θέλω κι άλλο χρόνο, πως το θέμα δεν ήταν ακόμα ώριμο μέσα μου.... 
Αποφάσισα να ασχοληθώ με το ήδη έτοιμο βιβλίο μου, αυτό που θα φτάσει στα χέρια σας τον Μάιο και να το ξαναδιαβάσω, είχα κάτι διαφωνίες με την Αγγέλα Σωτηρίου του εκδοτικού, προσπαθούσα να το δω από την δική της πλευρά, ένα αλαλούμ μές το κεφάλι μου....
Είναι περίεργες τελικά οι διεργασίες του μυαλού γενικά, του δικού μου ειδικότερα! Από το πουθενά, βρέθηκε το σωστό τέλος για το βιβλίο του Μαίου και σηματοδότησε την αρχή για το επόμενο! Πήγε στην άκρη αυτό που Θα έγραφα (αλλά θα το γράψω του χρόνου!) και το κεφάλι μου πλημμύρισε από άλλες εικόνες φερμένες από εποχές μακρινές.... Η Αλεξάνδρα μου γεννήθηκε και απαίτησε τον χώρο της, τρύπωσε μέσα μου και άκουγα την φωνή της, έβλεπα την μορφή της, διάβαζα την μαύρη ψυχή της....
Και τώρα τα γνωστά, που οι μόνιμοι επισκέπτες τα ξέρουν και από το παρελθόν:
  •  Υπομονή με τις απαντήσεις στα mail! Θ΄απαντώ, αλλά θ' αργώ!
  • Οι επισκέψεις στους φίλους της blogoσφαιρας περιορισμένες !
  • Περιορισμένες και οι δικές μου αναρτήσεις επίσης....
  • Στο fb, τα απολύτως απαραίτητα και αυτά όχι κάθε μέρα! (αν μπορείτε μην με προσθέτετε σε ομάδες, συζητήσεις κ.λπ. που δεν έχω χρόνο να δω!)
  • Μην μου στέλνετε κείμενα, ποιήματα και άλλα για να τα διαβάζω, δεν έχω χρόνο και χώρο (στο μυαλό μου!)
Και ενώ εσείς θα...υποστείτε μόνο αυτά, κάποιοι άλλοι (αυτοί που ζουν μέσα στο σπίτι μου) ζούν ήδη τα... χειρότερα! Άρχισε πάλι η αφηρημάδα, οι μεγάλες σιωπές, τα εύκολα φαγητά, τα νεύρα και τα κλάμματα χωρίς λόγο ή το κέφι που πηγαίνει πάντα πίσω από μια παραγωγική μέρα.
Αυτό που μόλις ξεκίνησε, θα είναι ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι, ίσως το δυσκολότερο που έχω κάνει μέχρι τώρα, καθώς κάθε μου βήμα, πρέπει να επιβεβαιώνεται από την ίδια την Ιστορία. (Δεν είναι ιστορικό το μυθιστόρημα!) Γέμισε το γραφείο, τα συρτάρια μου, το μυαλό μου πληροφορίες, σημειώσεις, αποσπάσματα και έχω ακόμα δρόμο... Είναι μια συνέχεια των όσων πέρασα για να γράψω το βιβλίο του Μαίου (που ακόμα δεν έχει τίτλο) γιατί κι εκεί έπρεπε κάθε μου βήμα να το επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. (Δεν είναι αληθινή ιστορία!)
Θα μου λείψετε και ελπίζω να σας λείψω...
Καλή αντάμωση εκεί γύρω στα Χριστούγεννα που θα κάνω το πρώτο μου διάλειμμα!

ΥΓ: Σας μεταφέρω αληθινή συζήτηση με τον περιπτερά μου, χθες το βράδυ:
- Γιώργο μήπως μου έφερες τσιγάρα;
- Μα προχθές ακόμα πήρες κούτα!
Με κοιτάζει καχύποπτα.
- Άρχισες να γράφεις!
- Ναι!
- Εμ πες το βρε παιδάκι μου!Άύριο κιόλας θα έχεις κούτα!
Είναι αυτός  που ξέρει πάντα πότε γράφω! Κι αν δεν του εξηγούσα οτι τα τασάκια γεμίζουν ακάπνιστα τσιγάρα, θα γκρίνιαζε κάθε φορά που μου τα πουλούσε!

12 Οκτωβρίου 2011

Τι έχεις να πεις για τον γάμο Δάσκαλε;

Το mail μιας αναγνώστριας μου έδωσε την ιδέα να σας μεταφέρω ένα ακόμα κείμενο από τον Προφήτη, που το έχω χιλιοδιαβάσει!
Γράφει λοιπόν ο Χαλίλ Γκιμπράν για τον γάμο:

" Γεννηθήκατε μαζί και θα είστε παντοτινά μαζί. Θα είστε μαζί κι όταν τα άσπρα φτερά του θανάτου σκορπίσουν τις μέρες σας. Ναι, θα είστε μαζί ακόμα και μέσα στην σιωπηλή ανάμνηση του Θεού.
Αφήστε όμως να υπάρχουν αποστάσεις στην ένωσή σας. Κι αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αλλά μην κάνετε δεσμά από την αγάπη.
Αφήστε την αγάπη να είναι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας.
Γεμίστε τις κούπες ο ένας του άλλου, αλλά μην πίνετε από την ίδια κούπα.
Δίνετε ο ένας στον άλλον από το το ψωμί σας, αλλά μην τρώτε από το ίδιο κομμάτι.
Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και χαρείτε, αλλά ας μένει ο καθένας μόνος του.
Καθώς οι χορδές του λαγούτου είναι μόνες παρ' όλο που δονούνται με την ίδια μουσική.
Δώσετε τις καρδιές σας, όχι όμως στην φύλαξη ο ένας του άλλου.
Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής, μπορεί να κρατήσει τις καρδιές σας.
Να στέκεστε μαζί κι ωστόσο όχι πολύ κοντά μαζί.
Γιατί οι κολόνες του ναού στέκονται χώρια,
Και η βαλανιδιά και το κυπαρίσσι, δεν φυτρώνουν το ένα στην σκιά του άλλου"

                                                             Ο Προφήτης
                                                          Χαλίλ Γκιμπράν

7 Οκτωβρίου 2011

Γιατί στο δόσιμο βρίσκεται η ανταμοιβή....

Χθες....
6 Οκτωβρίου....
Πού βρέθηκε τόσος κόσμος; Πώς συγκεντρώθηκαν τόσα βιβλία; Απίστευτο και ταυτόχρονα πανέμορφο, μαγικό.
Όλες οι ηλικίες ήταν εκεί στην βραδιά που διοργάνωσαν τα βιβλιοπωλεία Public για να συγκεντρωθούν βιβλία για: τις Φυλακές Γυναικών Ελαιώνα, το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας, οι Παιδικές Καταστηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά – Χαρούμενα Νιάτα, το Σισμανόγλειο νοσοκομείο, το Νοσοκομείο Παίδων «Π & Α Κυριακού» και το Γηροκομείο Αθηνών.
Το...εισιτήριο ήταν ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη μας και ο κόσμος ανταποκρίθηκε πέρα από κάθε προσδοκία! Η ώρα έναρξης ήταν στις 8μμ. και όμως άρχισαν να συρρέουν από τις 7 δημιουργώντας το αδιαχώρητο! Δεν ξέρω πόσα ακριβώς βιβλία μαζεύτηκαν αλλά δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο!
Μοιράστηκαν τα μπουκαλάκια του εμφιαλωμένου που βλέπετε στην φωτογραφία με το εμπνευσμένο για μένα λογότυπο  "Δίψα για βιβλία" και δεν είναι η πρώτη φορά που τα Public, κινούνται δυναμικά, σας θυμίζω αυτό που κυκλοφόρησε ευρέως πλέον "Κάποιο βιβλίο μιλάει για σένα, το έχεις διαβάσει;"  για να προωθήσει την φιλαναγνωσία στην Ελλάδα.
Πρόλαβα να δω αρκετούς συγγραφείς που ήταν εκεί (ακόμα απορώ που κατάφερα να τους εντοπίσω μέσα σε τόσο κόσμο) όπως ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου, ο Δημήτρης Μαμαλούκας, η Πασχαλία Τραυλού, η Πένυ Παπαδάκη, ο Αλέξης Σταμάτης, ο Θάνος Κονδύλης, ο Άρης Σφακιανάκης, ο Δημήτρης Στεφανάκης, η Πέρσα Κουμούτση, ο Γιώργος Μανιώτης, η Ρένα Ρώσση Ζαΐρη, ο Τηλέμαχος Κώτσιας και τόσοι άλλοι που σίγουρα δεν είδα!
Θεωρώ οτι η εκδήλωση αυτή έγινε μέσα στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, για την οποία θα μιλήσω σε επόμενη ανάρτηση, γιατί είναι κάτι πολύ σημαντικό και πρέπει όλοι να μάθουμε και να εκτιμούμε τις εταιρείες που σε χαλεπούς καιρούς, δεν επαναπαύονται στα κεκτημένα τους, αλλά προσπαθούν να βοηθήσουν τον κοινωνικό ιστό και τις ασθενέστερες ομάδες του. Είναι κάτι αξιομνημόνευτο και ένα μεγάλο μπράβο στα βιβλιοπωλεία Public για την πρωτοβουλία τους αυτή.
Το μεγαλύτερο μπράβο όμως, στον κόσμο που ανταποκριθηκε για ν' αποδείξει για μια ακόμα φορά, πως ο Έλληνας, όσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, τόσο πιο πολύ στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Το λέω συχνά, αν έχουμε σε κάτι πλεόνασμα, είναι η καρδιά και η ψυχή μας. Και το πιο σημαντικό είναι όταν δίνεις από το έλλειμμα και όχι από το περίσσευμα... γιατί πραγματικά...
....στο δόσιμο βρίσκεται η ανταμοιβή....

30 Σεπτεμβρίου 2011

Τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας....

Σε απόλυτη αρμονία με την προηγουμενη ανάρτηση και αυτό το κείμενο του Χαλίλ Γκιμπράν....

"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για την ζωή. Έρχονται στη ζωή με την βοήθειά σας, αλλά όχι από σας, και μ' όλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίιτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μην γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα, απ' όπου τα παιδιά σας σαν ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου και σας λυγίζει με την δύναμή του, ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά. Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη, ας είναι για σας χαρά, γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά..."

28 Σεπτεμβρίου 2011

Κραυγή ζωής!


Όποιος δεν μπορεί ν' ακούσει αυτή την κραυγή και να κλάψει, είναι άξιος της μοίρας του....
Κραυγή ζωής, κραυγή που προσπαθεί να πει "Είμαι εδώ! Ζω! Υπάρχω! Παλεύω να ξεφύγω από το σκοτάδι! Κερδίζω την ζωή μου μέρα την μέρα! Ξυπνήστε! Βοηθείστε! Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι ξανά!"
Όλοι μας από την κρίση κόψαμε όσα μπορούσαμε και όσα δεν μπορούσαμε ακόμα! Στα παιδιά μας όμως, δεν κόψαμε την μόρφωση, ούτε το φαγητό. Γιατί λοιπόν το κράτος θέλει να κόψει από αυτά τα παιδιά την ίδια την ζωή; Την καθαρή ζωή, χωρίς υποκατάστατα, χωρίς ουσίες; Παιδιά του και παιδιά μας είναι....

27 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα μεγάλο λάθος!

Δεν ξέρω πόσοι από σας είδατε τα παιδιά από το ΚΕΘΕΑ που μαζεύτηκαν να διαδηλώσουν χθες έξω από το Υπουργείο υγείας. Δεν ξέρω πόσοι από σας γνωρίζετε ή μπορείτε να καταλάβετε το λάθος που πάει να γίνει....
Στα πλάισια των περικοπών που πρέπει να γίνουν λόγω της κρίσης, συντελείται ένα τρομακτικό ολίσθημα που μας πάει πίσω στον αγώνα κατά των ουσιών. Η κυβέρνηση προχωράει στην συνένωση του ΟΚΑΝΑ με το ΚΕΘΕΑ, παραβλέποντας την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο φορείς.
Στο ΚΕΘΕΑ ο αγώνας είναι χωρίς κανένα βοήθημα, χωρίς την χρήση κάποιου χημικού που μπορεί να μην είναι ναρκωτικό, αλλά υποκατάστατο! Στον ΟΚΑΝΑ μιλάμε για χρήση μεθαδώνης...
Δεν υπάρχει αντιβίωση στα ναρκωτικά, δεν είναι πανάκεια ένα μέτρο από μόνο του χωρίς να υπάρχει η ψυχολογική υποστήριξη , χωρίς να μάθουν τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς τους και το στενό τους περιβάλλον, τον τρόπο να νικήσουν.
Και υπάρχει πάντα το δικαίωμα σε μια ζωή χωρίς δεκανίκια, που την δύναμη την παίρνεις από μέσα σου και όχι με υποκατάστατα.
Το έχω πει και θα το πω ξανά, οτι αυτά τα παιδιά είναι ολονών μας! Και μην ακούσω εξυπνάδες γύρω από διαπαιδαγώγηση, έλεγχο, καλύτερες σχέσεις και χωρισμένους γονείς γιατί μια βόλτα από την ΔΙΑΒΑΣΗ και θα σας μάθει οτι όλοι εμείς που τα παιδιά μας δεν έμπλεξαν ήμασταν απλώς...τυχεροί! Ούτε αυτές οι οικογένειες ήταν χειρότερες από όλους εμάς, ούτε αδιαφορούσαν, ούτε αγαπούσαν λιγότερο, ούτε τίποτα από τα μεγάλα λόγια που κατά καιρούς έχω ακούσει....
Τα παιδιά όλου του κόσμου είναι το μέλλον, κοινότυπο αλλά μεγάλη αλήθεια. Και οτι κι αν δίνουμε σ' αυτά είναι λίγο. Σε ΟΛΑ τα παιδιά, κυρίως δε σε όσα ζητούν και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή και στο φως της....
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΘΕΑ!!!

24 Σεπτεμβρίου 2011

Για την φιλία....

Χθες ένας αναγνώστης μου έστειλε ένα mail και μου έλεγε οτι θεωρεί το "Βαλς" ύμνο στην φιλία. Όπως κι εγώ....
Αυτό μου έδωσε την ιδέα για να σας μεταφέρω ένα κείμενο από ένα λατρεμένο μου βιβλίο, στου οποίου τις σελίδες ανατρέχω πολύ συχνά....

" Για την φιλία...
Ο φίλος σας, είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.
Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ' ευγνωμοσύνη.
Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας, γιατί πηγαίνετε στον φίλο με την πείνα σας και τον αναζητάτε στην γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δεν φοβάστε το "όχι" στην δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το "ναι".
Κι όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν' ακούσει την καρδιά του, γιατί στην φιλία όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από τον φίλο σου δεν λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ' αυτόν, μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.
Και μην βάζετε κανένα σκοπό στην φιλία, εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου, δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στην θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.
Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στον φίλο σας. Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.
Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;
Καλύτερα να γυρεύετε τον φίλο σας, πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί έργο του φίλου, είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.
Και μέσα στην γλύκα της φιλίας, κάνετε να υπάρχει γέλιο, μοίρασμα χαράς.
Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων, η καρδιά βρίσκει την αυγή της και ξανανιώνει. "
                                                                                      Χαλίλ Γκιμπράν
                                                                                             Ο Προφήτης

15 Σεπτεμβρίου 2011

Η δροσοσταλίδα της συγνώμης.... του Όμηρου Αβραμίδη (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)


Παλιός και αγαπημένος γνώριμος ο κ. Αβραμίδης. Αναγνώστριά του από παλιά και θαυμάστριά  του επίσης. Επιπλέον όταν τον γνώρισα και από κοντά, έγινα θαυμάστρια και της γλυκύτατης και ευγενικής του παρουσίας.  Είναι πολύ όμορφο να μην απομυθοποιείται ένας συγγραφέας όταν η τύχη τα φέρει και γνωριστείτε γιατί μου έχει τύχει και το αντίθετο και ήταν οδυνηρό….
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Κεντρικός του ήρωας ο Μαρίνος, ένα παιδί που σε μια νύχτα είδε την ζωή του ν’ ανατρέπεται. Γεννημένος μέσα στην ευμάρεια της οικογενειακής περιουσίας, οι παρέες του πλουσιόπαιδα που το αύριο δεν είναι προς συζήτηση και σίγουρο όχι προς εναγώνια αναζήτηση εργασίας.  Ο πατέρας του όμως θα χαθεί μαζί με το εργοστάσιό του και η μητέρα του βρίσκεται εν μέσω τρικυμίας να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι το σπίτι τους. Ο Μαρίνος αμέσως μετά το στρατιωτικό του και ενώ συνειδητοποιεί ότι πρέπει να βρει δουλειά, γνωρίζεται με την Μίνα, ένα κορίτσι από μεσαία τάξη, που είναι ερωτευμένη μαζί του εδώ και χρόνια. Οι δυο τους ξεκινούν μια σχέση που θ’ αποδειχθεί πολυκύμαντη και περιπετειώδης, όσο και η ζωή του Μαρίνου. Όταν στο σπίτι καταφθάνει το χαρτί της κατάσχεσης, εκείνος θ’ αποφασίσει να πουλήσει το πανάκριβο στερεοφωνικό του για να δοθεί ένα μέρος του χρέους στην τράπεζα που απαιτεί την εξόφλησή της. Παράλληλα νομίζει ότι είναι πολύ τυχερός, καθώς του προσφέρει δουλειά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που μέχρι πρότινος αγόραζε τα πανάκριβα εξαρτήματα του στερεοφωνικού. Τίποτα όμως δεν είναι απλό και εκείνο το στερεοφωνικό μέλει να γίνει η αρχή κάθε κακού. Ο Μαρίνος θα βρεθεί στην φυλακή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Δίπλα του η Μίνα, φύλακας άγγελος της ζωής του, ενώ οι υπόλοιποι φίλοι του θα τον εγκαταλείψουν, όλοι εκτός από έναν. Ο Μανόλης δείχνει να μην επηρεάζεται απ’ όσα συμβαίνουν στον φίλο του, αλλά η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα μεγάλο ψέμα, κακόβουλα στημένο….
Δεν ξέρω πόσο κουρασμένο αισθάνεστε το μυαλό σας τελευταία, δεν ξέρω πόσο ανάγκη έχετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να σας θυμίζει παλιά αγαπημένη ταινία, που να ρέει γλυκά μέσα σας και με αυτή την γεύση να σας αφήνει μόλις το τελειώσετε. Αν όλα αυτά σας συμβαίνουν, τότε  η Δροσοσταλίδα της συγνώμης, είναι το βιβλίο σας!  Βάλσαμο θα το χαρακτήριζα, αν και δεν ξέρω αν συνηθίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός για ένα βιβλίο! Γλυκιά γραφή, σαν ν’ άκουγα να μου διηγούνται ένα όμορφο παραμύθι που με ξεκούραζε, που με χάιδευε. Που μου μιλούσε για έννοιες σπάνιες, όπως η φιλία, η αγάπη, χωρίς να με αποπροσανατολίζει από το σήμερα, χωρίς να με αφήνει να ξεχνάω πόσο κακό μπορεί να κάνει η ζήλεια, πόσο πονάει η προδοσία, με τι μετριέται η μοναξιά της απόρριψης, πόσο βουλιάζει και ταυτόχρονα μαίνεται η ψυχή για την αδικία….
Λίγο διαφωνώ με το εξώφυλλο, το βρήκα πρόχειρο και βιαστικό, βγαλμένο από ερασιτέχνη και όχι από επαγγελματία και ειδικά όταν προορίζεται για ένα κεφάλαιο της λογοτεχνίας όπως ο κ. Αβραμίδης.  Θα ήθελα κάτι καλύτερο για εκείνον και για το βιβλίο του. Προσωπική μου άποψη κι ας με συγχωρήσουν οι αρμόδιοι, ίσως φταίει που θαυμάζω τον κ. Αβραμίδη τόσο πολύ….
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Kύπρο, σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόννη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Αυτό εδώ είναι το δέκατο βιβλίο του. Πρωτοεμφανίστηκε το 1997 με το μυθιστόρημα H κίτρινη σημαία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Ακολούθησαν: O δρόμος του φεγγαριού («Εμπειρία Εκδοτική» 1999 - «Ωκεανίδα» 2010), Με τα μάτια της ψυχής (2000), Ακριβή κληρονομιά (2001), Άκου το τραγούδι της βροχής (2002) και Γιατί, Αλλάχ; (2004), Σαν ανοιξιάτικη μπόρα (2005), η συλλογή διηγημάτων Η αγάπη είναι το μυστικό (2004), Με τα φτερά της ελπίδας («Εμπειρία Εκδοτική» 2006), Οι δρόμοι της καρδιάς (2007) και Το τρίτο πρόσωπο ((2008). Από το 2002 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.

9 Σεπτεμβρίου 2011

Μετά την καταιγίδα.... Ευαγγελία Ευσταθίου (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Είναι το πρώτο της βιβλίο που διάβασα και μάλλον το ξεκίνησα…. «εξ ανάγκης». Μου τέλειωσαν τα βιβλία στην Τήνο, μπήκα σ’ ένα βιβλιοπωλείο, το είδα, θυμήθηκα ότι είχα γνωρίσει την συγγραφέα όταν είχε έρθει σε μια παρουσίασή μου και το πήρα. Ευτυχώς!
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η Ρέα Γαλάνη είναι μια ηθοποιός που κοντά στα τριάντα της, δεν κατάφερε να κάνει μια λαμπρή καριέρα όπως την είχε ονειρευτεί. Ένα βράδυ, μετά την παράσταση στην οποία συμμετέχει, δέχεται την επίσκεψη μιας ηλικιωμένης γυναίκας που της προτείνει να παίξει έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό και ελάχιστα… καλλιτεχνικό. Της ζητά να υποδυθεί την κόρη της. Οι δύο γυναίκες μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό και  η Σταματία Βερόνη Κέλερ, της ζητάει να πάρει την θέση της κόρης της . Η Μάγδα Κέλερ, η κόρη της, παντρεύτηκε τον πάμπλουτο Άρη Στασινό πριν δέκα χρόνια και έκανε μαζί του μια κόρη.  Η παράξενη γυναίκα αποκρύπτοντας την πραγματική αιτία που το ζευγάρι χώρισε, ζητά από την Ρέα να παίξει αυτό τον ρόλο για να ξανακερδίσει τον άντρα και το παιδί για λογαριασμό της κόρης της. Σύμφωνα με το σχέδιό της, η Ρέα, μόλις καταφέρει να κερδίσει τον Άρη και την μικρή,  θ’ αποσυρθεί χωρίς να το καταλάβει κανείς και την θέση της θα πάρει η Μάγδα. Η Ρέα έχει ένα σοβαρό λόγο να δεχτεί αυτό το παράξενο και επικίνδυνο παιχνίδι. Η μητέρα της πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα στο εξωτερικό και το ποσό που της δίνει η Βερόνη Κέλερ, υπερκαλύπτει τα έξοδα. Όταν η «μεταμόρφωση» ολοκληρώνεται και η Ρέα πηγαίνει στην Ύδρα, στο σπίτι του Άρη, από την πρώτο καιρό αρχίζει να καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως η Κέλερ της τα έχει περιγράψει. Η κόρη της, έχει κάνει μεγάλο κακό σ’ εκείνο το σπίτι και στους ανθρώπους που την αγάπησαν, ενώ εκείνη ανταπέδωσε με μίσος και κακία όλη την καλοσύνη που της έδειξαν, όλη την αγάπη που της έδωσαν. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, όταν γνωρίζει τον Μαρίνο Λιβέρη, νόθο γιο του γέρο Στασινού και ετεροθαλή αδελφό του Άρη. Πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι ένας μεγάλος έρωτας πυρπόλησε την Μάγδα κι εκείνον στο παρελθόν, ένας έρωτας που έγινε αιτία να μπει δυναμίτης στις ζωές των πρωταγωνιστών. Παράλληλα με τρόμο ανακαλύπτει ότι η σχέση της Μάγδας με την κόρη της, υπήρξε πολύ άσχημη από την ημέρα που η μικρή γεννήθηκε. Συνειδητοποιεί ότι η ηλικιωμένη γυναίκα την έριξε σ’ ένα τεράστιο λάκκο με φίδια, ο κλοιός γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός, ενώ ο χρόνος πιέζει. Ο έρωτάς της για τον Μαρίνο αυτό τον σκοτεινό άντρα που δεν χάνει ευκαιρία να της θυμίζει τα λάθη «της» ενώ παράλληλα δείχνει να την διεκδικεί, κοντεύει να τρελάνει την ήρεμη συνήθως Ρέα. Κι ενώ όλα αυτά κατατρέχουν τους ήρωες, η υπόσχεση του Μαρίνου στον γέρο Στασινό πριν πεθάνει ,ορθώνεται. Το μεγάλο όνειρο του πατέρα του, ήταν ο θησαυρός  που βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας, έξω από τις Οινούσσες, ένας αμύθητος θησαυρός που περιμένει αιώνες να τον ανακαλύψουν και είναι δεμένος με μια βαριά κατάρα…..
Ότι και να πω, δεν θα μπορέσω να σας περιγράψω αυτό το βιβλίο, μια μικρή ιδέα έδωσα, ελάχιστη, από τα μύρια όσα συμβαίνουν στις 651 σελίδες του!  Το διάβαζα και απορούσα για την φαντασία αυτή της κοπέλας που το έγραψε, λυπάμαι που όταν την γνώρισα δεν ήξερα την δουλειά της για να της τα πω από κοντά, ελπίζω στο μέλλον να έχω αυτή την ευκαιρία. Όπως καταλάβατε το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ! Μια λέξη μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό και είναι αυτή που το χαρακτήρισε μέσα μου τελικά: Συναρπαστικό! Μια εξαιρετική πλοκή, μυστήριο που σε κρατά σε εγρήγορση, ανατροπές συνεχείς και έξυπνες, σωστά δομημένη η πλοκή του.
Σ’ ένα μόνο έχω ένσταση. Θα ήθελα να έλειπαν τουλάχιστον 150 σελίδες! Και τι εννοώ, για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι. Το ήθελα λίγο πιο «σφιχτό», κάποιες στιγμές πλατειάζει και αποδυναμώνει έτσι την εξαιρετική πλοκή του. Ενώ οι διάλογοι είναι απολύτως ζωντανοί, με την απαιτούμενη ένταση, οι περιγραφές του ναυαγίου και της ανεύρεσης μαγικές και έντονα κινηματογραφική η απόδοσή τους, υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσαν οι εσωτερικοί μονόλογοι της ηρωίδας να είναι πιο σύντομοι, ν’ αφήνει και πράγματα στον αναγνώστη να τα σκεφτεί ή να τα υπονοήσει. Για να προσθέσω ότι πολλά από αυτά που γράφονται εννοούνται, δεν είναι ανάγκη να δίνει «μασημένη τροφή» στον αναγνώστη. Μικρό έως αμελητέο το «πταίσμα» θα έλεγα, όταν έχει κανείς στα χέρια του ένα βιβλίο που δεν θέλει να το αφήσει! Ένα βιβλίο που κανονικά σε ταξιδεύει, που σε κάνει να το αγαπήσεις πραγματικά, που γεμίζει το μυαλό και την ψυχή με θάλασσα, ήλιο, αλλά και σκοτάδι, κίνδυνο, αγωνία. Διαφωνώ επίσης με το εξώφυλλο, θα ήθελα κάτι πιο…. εμπνευσμένο γιατί το ίδιο το βιβλίο το αξίζει. Κοινότυπο και βαρετό, τόσο που καταντά αδιάφορο.
Αυτή τη στιγμή συνεχίζω με ένα ακόμα βιβλίο της Ευσταθίου, το «Με άλλα λόγια σ’ αγαπώ» και μου αρέσει κι αυτό πάρα πολύ, αλλά αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση! Προς το παρόν σας προτείνω να κάνετε μια βόλτα από το Ζάππειο και να προμηθευτείτε ένα υπέροχο ταξίδι!Αν μάλιστα βρεθείτε το Σάββατο στις 17 Σεπτεμβρίου στην έκθεση, θα είναι εκεί στο περίπτερο των εκδόσεων Λιβάνη, απότ ις 7 μέχρι τις 10.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
 Η Ευαγγελία Ευσταθίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση τα τελευταία εφτά χρόνια.
Ξεκίνησε να γράφει από μικρή ηλικία, αρχικά παραμύθια και κατόπιν διηγήματα. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική και τις κατασκευές από φυσικά υλικά. Μιλά αγγλικά και ιταλικά. Είναι παντρεμένη και έχει μία κόρη και ένα γιο.
Αυτό που προσθέτω εγώ από την πρώτη μας ολιγόλεπτη συνάντηση, είναι οτι πρόκειται για μια πολύ γλυκιά και ευγενική νεαρή γυναίκα με χαμογελο!

5 Σεπτεμβρίου 2011

Μέρες Αλεξάνδρειας.... του Δημήτρη Στεφανάκη (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά από την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη, έχει ξεκινήσει έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν, ας μπούμε λίγο πιο δυναμικά στην παρουσίαση βιβλίων!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ο Αντώνης Χάραμης κεντρικός ήρωας του βιβλίου, αλλά όχι μόνος του φυσικά. Καπνοβιομήχανος, που ξεκίνησε πάμπτωχος. Μάζευε τις γόπες, τις άδειαζε και έκανε δικά του καινούρια τσιγάρα.  Αλλά ήταν αποφασισμένος να πετύχει και ν’ ανέβει ψηλά και το κατάφερε. Εγκατεστημένος στην Αίγυπτο με την οικογένειά του. Παντρεύτηκε την Δάφνη και έκανε μαζί της δύο αγόρια. Στην άνοδό του βρίσκεται δίπλα του ο Λιβανέζος Ελιάς Χούρι , ένας άντρας που μοιάζει να ξέρει τους πάντες και γνωρίζει πώς να κινήσει τα νήματα της κοινωνικής, οικονομικής, αλλά και πολιτικής ζωής στην Αλεξάνδρεια  των αρχών του εικοστού αιώνα. Ανάμεσα στους δύο άντρες η Υβέτ Σαντόν. Γαλλοελβετίδα, ερωμένη του Χούρι που την «παραχωρεί» στον Χάραμη  για δικούς του λόγους. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη μιας ιστορίας ζωής, όπου μέσα υπάρχουν  ο έρωτας, η κατασκοπεία, το χρήμα, η προδοσία και όλα όσα χωρούν στις ζωές ανθρώπων που ανέβηκαν πολύ ψηλά και έζησαν σε εποχές περίεργες ιστορικά. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι περνούν από τις σελίδες του βιβλίου, αλλά και η Ευρώπη του μεσοπολέμου. Εκτός από την Αλεξάνδρεια όπου οι ήρωες δρουν και… αλληλεπιδρούν, ταξιδεύουν στην Μασσαλία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι, στην Βιέννη αλλά και στην Γερμανία. Ο ένας από τους γιους του Χάραμη, θα βρεθεί στην ανατολή του Γ΄ Ράιχ, στην άνοδο και στον φανατισμό του. Η Υβέτ χωρίς να το γνωρίζει ο Χάραμης είναι μπλεγμένη σε κατασκοπεία. Γύρω του ένας ιστός να υφαίνεται, να κινδυνεύει να τον παρασύρει, νεανικά του λάθη και μια σύζυγος  που ποτέ δεν τον αγάπησε και που αρκετές φορές τον  υπονόμευσε, δύο γιοι που ο ίδιος απομάκρυνε αλλά φαίνεται πως κάποιος εκεί ψηλά θέλει την επιβίωσή του…. Μέχρι που ο Κωστής, ο γιος του θα κληθεί να επιστρέψει, να συνεχίσει, να κάνει τα ίδια λάθη….
Δεν θα πάω παρακάτω την υπόθεση φυσικά. Αρκετά δύσκολο ήταν να σας το περιγράψω έτσι κι αλλιώς. Είναι ένα βιβλίο ποταμός που θα «χορτάσει» και τους πιο απαιτητικούς. Ένα βιβλίο που όταν το κλείσεις, κατά ένα περίεργο τρόπο, χαίρεσαι απίστευτα που το διάβασες. Σε δίδαξε, σ’ έκανε καλύτερο άνθρωπο και παράλληλα σε πήγε πολύ μακριά, άφησε την φαντασία σου να πλάσει εικόνες και την ψυχή σου να ταξιδέψει, ενώ παράλληλα χωρίς να σε κουράσει έσταξε σταγόνες ιστορίας στο μυαλό.  Κυρίως σου γνώρισε την Αλεξάνδρεια του Καβάφη. Την Αλεξάνδρεια της ακμής για να σε φτάσει και στην παρακμή της. Ο Δημήτρης Στεφανάκης έδωσε με απόλυτη συνέπεια την εποχή, τον τόπο, τα πρόσωπα και με τρόπο γοητευτικό και ζωντανό. Γι αυτό του το έργο πήρε το Prix Mediterranee Etranger 2011.
Το εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, όπως και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε. Μια ένσταση έχω και αυτό είναι το βάρος του βιβλίου που το κάνει ακατάλληλο για κάθε…. τόπο. Αλλά είναι τέτοιο το περιεχόμενο, που ξεχνάς τα πάντα εκτός από την θάλασσα συναισθημάτων που σε βυθίζει.
Το Σάββατο 10 Σπετεμβρίου, ο Δημήτρης Στεφανάκης θα βρίσκεται στο περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός, από τις 8 μέχρι τις 10 το βράδυ. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας προς τα εκεί, θα έχετε και το βιβλίο υπογεγραμμένο από τον ίδιο! Καλή ανάγνωση! (Που είναι σίγουρη!)
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σολ Μπέλοου, Ε. Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι και Προσπέρ Μεριμέ. Το ΜΕΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2007 και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους κριτικούς λογοτεχνίας και το αναγνωστικό κοινό. Πρόσφατα εκδόθηκε στα γαλλικά σημειώνοντας τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε τιμήθηκε με το Prix Méditerranée Étranger, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ισπανικά

1 Σεπτεμβρίου 2011

Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;

Μου το έστειλε μια φίλη από το fb και το λάτρεψα..... Σας το μεταφέρω λοιπόν... Έτσι για ν' αρχίσει ο μήνας!



Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;
Αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου ενάντια σ' όλα τ' άλλα,
μην το κάνεις.
Αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
Αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου ή να καμπουριάζεις πάνω από τη γραφομηχανή σου ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή τη δόξα,
μην το κάνεις.
Αν το κάνεις γιατί θέλεις γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
Αν χρειάζεται να κάθεσαι και να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
Αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
Αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.
Αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από μέσα σου, τότε περίμενε υπομονετικά, κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.
Μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς, μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς, μην είσαι πληκτικός και βαρετός και ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτολατρεία σου.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου χασμουριούνται από τη νύστα μπροστά στο είδος σου μην προσθέτεις σε αυτό.
Αν δεν βγαίνει από την ψυχή σου σαν ρουκέτα, αν το να μείνεις ήσυχος δεν σε φέρνει στην τρέλα ή την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
Αν ο μέσα σου ήλιος δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.
Όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα, και αν είσαι ο εκλεκτός, θα συμβεί από μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου αυτό.
Δεν υπάρχει άλλο τρόπος. Και ποτέ δεν υπήρξε…..

Henry Charles Bukowsk

29 Αυγούστου 2011

Μαύρο φιλί...του Μένιου Σακελλαρόπουλου (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Δεν είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω, δεν είναι και το τελευταίο. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος με έχει κερδίσει απόλυτα με την γραφή και τις ιστορίες του. έτσι λοιπόν επέλεξα και άλλο ένα βιβλίο του για το καλοκαίρι και σας το παρουσιάζω.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η ιστορία ξεκινάει παράδοξα ίσως, σ' ένα νεκροταφείο. Ο Γεράσιμος Καπάτος και ο Πέτρος Καρράς, αποχαιρετούν τον φίλο τους Απόστολο Δρακόπουλο. Ο Γεράσιμος εκείνη την ημέρα, συνειδητοποιεί με πανικό οτι τα χρόνια έφυγαν και χάθηκαν στην προσπάθεια να γίνει σπουδαίος. Και το έχει καταφέρει.  Ξεκίνησε πάμπτωχος και ορφανός από την Κεφαλλονιά και στα 57 του είναι πλέον διάσημος μεγαλοδικηγόρος, έχοντας παντρευτεί την Άννα Παυλίδη με την μεγάλη προίκα...
Ο Ρήγας και η Νεφέλη, αρχιτέκτονας και οδοντίατρος αντίστοιχα, τα παιδιά του, έχουν πολλά να πουν για το γεγονός οτι ο πατέρας τους ήταν πάντα ο μεγάλος απών από την ζωή τους. Ειδικά η Νεφέλη που είναι πιο κοντά με την μητέρα της, αντιμετωπίζει περισσότερο εχθρικά τον Γεράσιμο καθώς είναι μάρτυρας του μαρασμού της μητέρας της εξαιτίας της αδιαφορίας του πατέρα της.
Λίγες μέρες μετά την κηδεία του φίλου του και ενώ ο Γεράσιμος νιώθει όλο και πιο πνιγμένος από όσα συναισθήματα τον κατακλύζουν, αισθάνεται όλο και πιο παγερά απέναντι στην γυναίκα του, γνωρίζει την Μπέτυ, μια πολύ όμορφη νέα κοπέλα που δουλεύει σε κατάστημα καλλυντικών και το κακό μέσα του ολοκληρώνεται. Η κατάκτηση της Μπέτυς γίνεται έμμονη ιδέα, καταθέτει στα πόδια της, την ζωή του, την οικογένειά του, τα χρήματά του, τον ίδιο του τον εαυτό. Έρχεται σε ανοιχτή σύγκρουση με την γυναίκα και την κόρη του και φεύγει από το σπίτι για να συζήσει  με την γυναίκα των ονείρων του, την "υγρή οπτασία" όπως την αποκαλεί. Για χάρη της θ' αλλάξει την εμφανισή του, προσπαθώντας να φαίνεται πιο νέος, θα βάψει ακόμα και τα μαλλιά του, θα στραφεί σε ...μπλε σκευάσματα για να μπορεί ν' ανταπεξέλθει χωρίς άγχος στις "αυξημένες" υποχρεώσεις του.
Είναι τραγικό πόσο σύντομα το όνειρο θα γίνει εφιάλτης. Είναι γενικά ένα βιβλίο απρόβλεπτο. Όσο προχωράει τόσο όλα μπερδεύονται, όλα είναι μη προβλέψιμα, διαβάζεις και αναρωτιέσαι πώς θα καταφέρει ο συγγραφέας να ξεμπερδέψει το κουβάρι που ο ίδιος έμπλεξε με τέτοιο τρόπο. Κι ενώ η ιστορια μοιάζει συνηθισμένη καθώς ένας ώριμος άντρας ξεμυαλίζεται με μια νέα και όμορφη κοπέλα που τον απομυζάει συστηματικά, η έκβασή της αγγίζει την τραγωδία και ο συγγραφέας δεν ψάχνει δικαιολογίες για τον ήρωά του, μόνο αναζητεί την σκληρότερη τιμωρία και την βρίσκει. Το αξιομνημόνευτο είναι οτι ο κ. Σακελλαρόπουλος τον τιμωρεί και ταυτόχρονα του χαρίζει την γαλήνη, όχι όμως και την άφεση αμαρτιών.
Παράλληλα σαν απλός παρατηρητής, εκθέτει την ψυχολογία του Γεράσιμου, χωρίς να παίρνει θέση και μας κάνει κοινωνούς μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας ώριμων αντρών που η επίγνωση της ηλικίας τους, τους σπρώχνει να γίνουν περισσότερο εγωκεντρικοί, να βάλουν σε προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες, να βλέπουν την μια πλευρά του νομίσματος και γενικά μέσα στον πανικό τους ν' αντιδράσουν σπασμωδικά και κάποτε κάποτε καταστροφικά.
Γενικά δεν τα έχω καλά με τα αθλητικά και δεν γνωρίζω τίποτα για αθλητικογράφους, παρ' όλο που ο συγκεκριμένος είναι το ίνδαλμα του βαφτισιμιού μου και θέλει διακαώς να τον γνωρίσει κάποτε, αφού βαδίζει ήδη στ' αχνάρια του στην αθλητική δημοσιογραφία. Πάντως το τελευταίο που περιμένεις από έναν άντρα είναι να γράφει έτσι όπως γράφει ο κ. Σακελλαρόπουλος. Είναι το τρίτο του βιβλίο που διαβάζω και μου αρέσει (τρία στα τρία λοιπόν) και φυσικά έχω αγοράσει και όλα τα υπόλοιπά του! 
Αν το επιλέξετε, καλή ανάγνωση!
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο Φως, μαθητής λυκείου ακόμα.Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους.
Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Αθλητική, Sportime και Derby, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης (φτάνοντας και Αφρική…) με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, από τον οποίο έχει βραβευτεί δύο φορές για τηλεοπτικά ρεπορτάζ.
Βιβλία του: τα Είκοσι Χρόνια Ταξίδια, τα μυθιστορήματα The Game Boy –Το Μοιραίο 10, Θα Πεθάνεις, Ρε!, Η Νύχτα της Λώρας και το Φεγγάρι από Πέτρα, που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις μας, και μια ειδική ημερολογιακή έκδοση με τίτλο Ολυμπιάδα, Ιστορία και Θρύλοι.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το νέο του βιβλίο "Δύο μαύρα πουκάμισα"
Συνεχίζει να ταξιδεύει, να χαμογελά, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται…

22 Αυγούστου 2011

Σιγά μην πω: "Καλό χειμώνα"!!!!!

Το οτι τελειώνει ο Αύγουστος, το παραβλέπω! Το οτι γύρισα από τις διακοπές μου, επίσης! Το καλοκαίρι ΔΕΝ τελείωσε, έχει δρόμο ακόμα, απλώς θα βρω τον τρόπο να κάνω διακοπές και σπίτι μου! Λιγότερες δουλειές, καφές παγωμένος και διάβασμα μέχρι να βραδιάσει, έξω το βράδυ για ούζο, (έστω και στην βεράντα!) και οτι άλλο που θα μου δίνει την ψευδαίσθηση οτι είμαι ακόμα σε διακοπές!
Φέτος ήταν η Τήνος που επιλέξαμε για τις διακοπές μας  και δεν μου έκανε το χατήρι να μην....μας πάρει και μας σηκώσει από τον αέρα! Το τι γέλιο κάναμε όταν χρειάζονταν τρεις να κρατούν την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγει ο τελευταίος γιατί ο αέρας την ήθελε...κλειστή, δεν λέγεται. Ο πρώτος που έβγαινε βέβαια ...έτρωγε το ζόρι και αυτός ήταν ο άντρας μου που έχει και τα...φυσικά προσόντα!
Δεν βαριέστε... Πρώτον θέλαμε να πάμε οπωσδήποτε για το τάμα μας, τόσο εγώ όσο και η παρέα μας. Δεύτερον, όταν έχεις μαζί σου ανθρώπους που αγαπάς, πάντού καλά περνάς!
Γενικότερα η Τήνος, είναι ένα όμορφο νησί, κυκλαδίτικο, που προσφέρεται για οικογενειακές διακοπές, έχει πολύ όμορφες παραλίες και φιλόξενους ανθρώπους. Εξαιτίας του αέρα, βρήκαμε καταφύγιο στην Κολυμπήθρα, στην μικρή κλειστή της παραλία, που εκτός του ότι ήταν οργανωμένη, είχε κι ένα πολύ όμορφο ταβερνάκι (Δρακονήσι) με καταπληκτικούς μεζέδες και ουζάκι. (Αν δεν έχετε πιει Μπαμπατζιμ ούζο, χάνετε!)
Να και η Κολυμπήθρα, φωτογραφημένη από το ταβερνάκι που λέγαμε...


Μια μέρα πάντως, ήταν αδύνατον ούτε και εκεί ακόμα να κάνουμε μπάνιο και πήραμε τους δρόμους για να γνωρίσουμε την ενδοχώρα. Ψάχναμε να βρούμε λίγο πράσινο και μας είπαν για το χωριό Πύργος με το πλατάνι στην πλατεία του. Ήταν από τις πολύ όμορφες μέρες μας (κι ας είχαμε τον κολλητό μου να μας λέει συνέχεια οτι εκείνος επέμενε να πάμε και μας έσπασε τα νεύρα!)
Γραφικότατος ο Πύργος, κρατάει στα στενά του δρομάκια όλο το παρελθόν, τα σπίτια πανέμορφα, οι μπουκαμβίλιες να σου κλέβουν το βλέμμα με την ομορφιά τους και η πλατεια με τον πλάτανο, γεμάτη κόσμο και...μαγαζιά παραδοσιακά. (Αυτή η λούζα και το τυράκι της Τήνου, μεγάλη ζημιά έκαναν στην ζυγαριά μου, μαζί με τα ούζα εννοείται!)
Και για του λόγου το αληθές....
Πανέμορφα ήταν σας λέω...
Αλλά και τα ούζα...
Όπως βλέπετε, ακόμα το τραπέζι είναι άδειο, κοιτάμε κατάλογο. Μετά έγινε όμως....

Οι φίλοι μας.... Πες καλύτερα αδέλφια....
Και το ζεύγος φυσικά!
Σιγά που δεν θα βγαίναμε να δούμε και λίγο κάποια κοσμήματα στις βιτρίνες!
Οι...κουμπάρες! 
Και οι.... κουμπάροι φυσικά!

Παράλληλα στο χωριό αυτό, βρίσκεται και το σπίτι του γλύπτη Χαλεπά, το οποιο και επισκεφθήκαμε.
Γενική άποψη της κουζίνας του.....

Επιστροφή στο παρελθόν....

Λεπτομέρεια από την κρεβατοκάμαρα....

Το πλυσταριό του... Φαίνεται  (δεξιά) και η πέτρινη σκάφη που έπλεναν....

Φύλαξα για το τέλος, αλλά χωρίς φωτιογραφίες, την επίσκεψή μου στην Παναγιά της Τήνου, την Μεγαλόχαρη. Και δεν ανεβάζω φωτογραφίες γιατί δεν είναι αξιοθέατο ένα προσκύνημα που κάνει η ψυχή και γι αυτό θα πω μόνο αυτό. Με εντυπωσίασε η λιτότητα, η αυστηρότητα και η κατάνυξη....  Βαρυφορτωμένη η εικόνα αλλά και ολόκληρη η εκκλησία με τα τάματα, τα καντήλια που στην βάση τους κρέμοντας αντικείμενα που πρόδιδαν την αιτία... Αλλού κρεμόταν ένα καράβι, αλλού ένα σπίτι, αλλού η Κύπρος.... Τα ένιωθα από πάνω μου και ταυτόχρονα στον αέρα αιωρούνταν οι προσευχές και οι αγωνίες χιλιάδων ανθρώπων.... Παρ' όλο που η μέρα της μεγάλης γιορτής ήταν μακριά, είδα αρκετές γυναίκες κάθε ηλικίας να κάνουν γονατιστές την διαδρομή μέχρι την εικόνα, κάποιες ερχόμενες και από το λιμάνι ακόμα και άθελα αναρωτήθηκα τι πόνο κουβαλούσαν άραγε , ποια εσωτερική τους ανάγκη και παράκληση ή και ευχαριστία ακόμα, τις έκανε ν΄ακολουθήσουν την επίπονη αυτή διαδρομή. Κανένας δεν μένει ανεπηρέαστος όταν πάει για προσκύνημα στην Τήνο....

Όπως είπα δεν λέω ακόμα καλό χειμώνα... Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού θα πω, κι ας μοιάζει με.... ρετάλι αυτή η ευχή!
Και του χρόνου όμως..... θα πω!!!!!

ΥΓ: Εννοείται οτι από δω και πέρα, έρχονται αναρτήσεις για...βιβλία! Τόσα που διάβασα φέτος....