Η δροσοσταλίδα της συγνώμης.... του Όμηρου Αβραμίδη (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Παλιός και αγαπημένος γνώριμος ο κ. Αβραμίδης. Αναγνώστριά του από παλιά και θαυμάστριά  του επίσης. Επιπλέον όταν τον γνώρισα και από κοντά, έγινα θαυμάστρια και της γλυκύτατης και ευγενικής του παρουσίας.  Είναι πολύ όμορφο να μην απομυθοποιείται ένας συγγραφέας όταν η τύχη τα φέρει και γνωριστείτε γιατί μου έχει τύχει και το αντίθετο και ήταν οδυνηρό….

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Κεντρικός του ήρωας ο Μαρίνος, ένα παιδί που σε μια νύχτα είδε την ζωή του ν’ ανατρέπεται. Γεννημένος μέσα στην ευμάρεια της οικογενειακής περιουσίας, οι παρέες του πλουσιόπαιδα που το αύριο δεν είναι προς συζήτηση και σίγουρο όχι προς εναγώνια αναζήτηση εργασίας.  Ο πατέρας του όμως θα χαθεί μαζί με το εργοστάσιό του και η μητέρα του βρίσκεται εν μέσω τρικυμίας να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι το σπίτι τους. Ο Μαρίνος αμέσως μετά το στρατιωτικό του και ενώ συνειδητοποιεί ότι πρέπει να βρει δουλειά, γνωρίζεται με την Μίνα, ένα κορίτσι από μεσαία τάξη, που είναι ερωτευμένη μαζί του εδώ και χρόνια. Οι δυο τους ξεκινούν μια σχέση που θ’ αποδειχθεί πολυκύμαντη και περιπετειώδης, όσο και η ζωή του Μαρίνου. Όταν στο σπίτι καταφθάνει το χαρτί της κατάσχεσης, εκείνος θ’ αποφασίσει να πουλήσει το πανάκριβο στερεοφωνικό του για να δοθεί ένα μέρος του χρέους στην τράπεζα που απαιτεί την εξόφλησή της. Παράλληλα νομίζει ότι είναι πολύ τυχερός, καθώς του προσφέρει δουλειά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που μέχρι πρότινος αγόραζε τα πανάκριβα εξαρτήματα του στερεοφωνικού. Τίποτα όμως δεν είναι απλό και εκείνο το στερεοφωνικό μέλει να γίνει η αρχή κάθε κακού. Ο Μαρίνος θα βρεθεί στην φυλακή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Δίπλα του η Μίνα, φύλακας άγγελος της ζωής του, ενώ οι υπόλοιποι φίλοι του θα τον εγκαταλείψουν, όλοι εκτός από έναν. Ο Μανόλης δείχνει να μην επηρεάζεται απ’ όσα συμβαίνουν στον φίλο του, αλλά η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα μεγάλο ψέμα, κακόβουλα στημένο….

Δεν ξέρω πόσο κουρασμένο αισθάνεστε το μυαλό σας τελευταία, δεν ξέρω πόσο ανάγκη έχετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να σας θυμίζει παλιά αγαπημένη ταινία, που να ρέει γλυκά μέσα σας και με αυτή την γεύση να σας αφήνει μόλις το τελειώσετε. Αν όλα αυτά σας συμβαίνουν, τότε  η Δροσοσταλίδα της συγνώμης, είναι το βιβλίο σας!  Βάλσαμο θα το χαρακτήριζα, αν και δεν ξέρω αν συνηθίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός για ένα βιβλίο! Γλυκιά γραφή, σαν ν’ άκουγα να μου διηγούνται ένα όμορφο παραμύθι που με ξεκούραζε, που με χάιδευε. Που μου μιλούσε για έννοιες σπάνιες, όπως η φιλία, η αγάπη, χωρίς να με αποπροσανατολίζει από το σήμερα, χωρίς να με αφήνει να ξεχνάω πόσο κακό μπορεί να κάνει η ζήλεια, πόσο πονάει η προδοσία, με τι μετριέται η μοναξιά της απόρριψης, πόσο βουλιάζει και ταυτόχρονα μαίνεται η ψυχή για την αδικία….

Λίγο διαφωνώ με το εξώφυλλο, το βρήκα πρόχειρο και βιαστικό, βγαλμένο από ερασιτέχνη και όχι από επαγγελματία και ειδικά όταν προορίζεται για ένα κεφάλαιο της λογοτεχνίας όπως ο κ. Αβραμίδης.  Θα ήθελα κάτι καλύτερο για εκείνον και για το βιβλίο του. Προσωπική μου άποψη κι ας με συγχωρήσουν οι αρμόδιοι, ίσως φταίει που θαυμάζω τον κ. Αβραμίδη τόσο πολύ….

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Kύπρο, σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόννη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Αυτό εδώ είναι το δέκατο βιβλίο του. Πρωτοεμφανίστηκε το 1997 με το μυθιστόρημα H κίτρινη σημαία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Ακολούθησαν: O δρόμος του φεγγαριού («Εμπειρία Εκδοτική» 1999 - «Ωκεανίδα» 2010), Με τα μάτια της ψυχής (2000), Ακριβή κληρονομιά (2001), Άκου το τραγούδι της βροχής (2002) και Γιατί, Αλλάχ; (2004), Σαν ανοιξιάτικη μπόρα (2005), η συλλογή διηγημάτων Η αγάπη είναι το μυστικό (2004), Με τα φτερά της ελπίδας («Εμπειρία Εκδοτική» 2006), Οι δρόμοι της καρδιάς (2007) και Το τρίτο πρόσωπο ((2008). Από το 2002 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.