Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



15 Σεπτεμβρίου 2011

Η δροσοσταλίδα της συγνώμης.... του Όμηρου Αβραμίδη (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)


Παλιός και αγαπημένος γνώριμος ο κ. Αβραμίδης. Αναγνώστριά του από παλιά και θαυμάστριά  του επίσης. Επιπλέον όταν τον γνώρισα και από κοντά, έγινα θαυμάστρια και της γλυκύτατης και ευγενικής του παρουσίας.  Είναι πολύ όμορφο να μην απομυθοποιείται ένας συγγραφέας όταν η τύχη τα φέρει και γνωριστείτε γιατί μου έχει τύχει και το αντίθετο και ήταν οδυνηρό….
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Κεντρικός του ήρωας ο Μαρίνος, ένα παιδί που σε μια νύχτα είδε την ζωή του ν’ ανατρέπεται. Γεννημένος μέσα στην ευμάρεια της οικογενειακής περιουσίας, οι παρέες του πλουσιόπαιδα που το αύριο δεν είναι προς συζήτηση και σίγουρο όχι προς εναγώνια αναζήτηση εργασίας.  Ο πατέρας του όμως θα χαθεί μαζί με το εργοστάσιό του και η μητέρα του βρίσκεται εν μέσω τρικυμίας να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι το σπίτι τους. Ο Μαρίνος αμέσως μετά το στρατιωτικό του και ενώ συνειδητοποιεί ότι πρέπει να βρει δουλειά, γνωρίζεται με την Μίνα, ένα κορίτσι από μεσαία τάξη, που είναι ερωτευμένη μαζί του εδώ και χρόνια. Οι δυο τους ξεκινούν μια σχέση που θ’ αποδειχθεί πολυκύμαντη και περιπετειώδης, όσο και η ζωή του Μαρίνου. Όταν στο σπίτι καταφθάνει το χαρτί της κατάσχεσης, εκείνος θ’ αποφασίσει να πουλήσει το πανάκριβο στερεοφωνικό του για να δοθεί ένα μέρος του χρέους στην τράπεζα που απαιτεί την εξόφλησή της. Παράλληλα νομίζει ότι είναι πολύ τυχερός, καθώς του προσφέρει δουλειά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που μέχρι πρότινος αγόραζε τα πανάκριβα εξαρτήματα του στερεοφωνικού. Τίποτα όμως δεν είναι απλό και εκείνο το στερεοφωνικό μέλει να γίνει η αρχή κάθε κακού. Ο Μαρίνος θα βρεθεί στην φυλακή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Δίπλα του η Μίνα, φύλακας άγγελος της ζωής του, ενώ οι υπόλοιποι φίλοι του θα τον εγκαταλείψουν, όλοι εκτός από έναν. Ο Μανόλης δείχνει να μην επηρεάζεται απ’ όσα συμβαίνουν στον φίλο του, αλλά η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα μεγάλο ψέμα, κακόβουλα στημένο….
Δεν ξέρω πόσο κουρασμένο αισθάνεστε το μυαλό σας τελευταία, δεν ξέρω πόσο ανάγκη έχετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να σας θυμίζει παλιά αγαπημένη ταινία, που να ρέει γλυκά μέσα σας και με αυτή την γεύση να σας αφήνει μόλις το τελειώσετε. Αν όλα αυτά σας συμβαίνουν, τότε  η Δροσοσταλίδα της συγνώμης, είναι το βιβλίο σας!  Βάλσαμο θα το χαρακτήριζα, αν και δεν ξέρω αν συνηθίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός για ένα βιβλίο! Γλυκιά γραφή, σαν ν’ άκουγα να μου διηγούνται ένα όμορφο παραμύθι που με ξεκούραζε, που με χάιδευε. Που μου μιλούσε για έννοιες σπάνιες, όπως η φιλία, η αγάπη, χωρίς να με αποπροσανατολίζει από το σήμερα, χωρίς να με αφήνει να ξεχνάω πόσο κακό μπορεί να κάνει η ζήλεια, πόσο πονάει η προδοσία, με τι μετριέται η μοναξιά της απόρριψης, πόσο βουλιάζει και ταυτόχρονα μαίνεται η ψυχή για την αδικία….
Λίγο διαφωνώ με το εξώφυλλο, το βρήκα πρόχειρο και βιαστικό, βγαλμένο από ερασιτέχνη και όχι από επαγγελματία και ειδικά όταν προορίζεται για ένα κεφάλαιο της λογοτεχνίας όπως ο κ. Αβραμίδης.  Θα ήθελα κάτι καλύτερο για εκείνον και για το βιβλίο του. Προσωπική μου άποψη κι ας με συγχωρήσουν οι αρμόδιοι, ίσως φταίει που θαυμάζω τον κ. Αβραμίδη τόσο πολύ….
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Kύπρο, σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόννη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Αυτό εδώ είναι το δέκατο βιβλίο του. Πρωτοεμφανίστηκε το 1997 με το μυθιστόρημα H κίτρινη σημαία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Ακολούθησαν: O δρόμος του φεγγαριού («Εμπειρία Εκδοτική» 1999 - «Ωκεανίδα» 2010), Με τα μάτια της ψυχής (2000), Ακριβή κληρονομιά (2001), Άκου το τραγούδι της βροχής (2002) και Γιατί, Αλλάχ; (2004), Σαν ανοιξιάτικη μπόρα (2005), η συλλογή διηγημάτων Η αγάπη είναι το μυστικό (2004), Με τα φτερά της ελπίδας («Εμπειρία Εκδοτική» 2006), Οι δρόμοι της καρδιάς (2007) και Το τρίτο πρόσωπο ((2008). Από το 2002 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.

12 σχόλια:

  1. Ομηρος Αβραμίδης... θαυμάστρια του και φαν τρελή!!! έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του εκτός από αυτό που βρίσκεται ήδη στην τελευταία μου λίστα!!!!

    χαίρομαι διπλά... που και ο άνθρωπος Ομηρος είναι όσα αντιπροσωπεύει ο συγγραφέας!!!!!!!!!!

    καλημέρα..........!!!φιλάκια!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω διαβάσει μερικά βιβλία του κύριου Αβραμίδη, νομίζω όμως πως Ο Δρόμος του Φεγγαριού ήταν το πιο συγκινητικό....

    Γιάννης Αντωνίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ζαχαρένια μου, είναι ένας πραγματικός κύριος, επιπροσθέτως δε και πολύ πολύ γλυκός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιάννης Αντωνίου: Ο δρόμος του φεγγαριού, ήταν το πρώτο του που διάβασα και απο κει και μετά συνέχισα με τα υπόλοιπα. Αυτό το τελευταίο του, έχει άλλα να δώσει. ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. O δρόμος του φεγγαριού είναι από τα ωραιότερα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου! και μάλιστα είναι από τα βιβλία που λες θέλω κι άλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όμηρος Αβραμίδης17 Σεπ 2011, 11:49:00 π.μ.

    Αγαπητή Λένα, τα όσα γράφεις για το βιβλίο μου αλλά και για το πρόσωπό μου με συγκίνησαν γιατί φαίνονται λόγια βγαλμένα από την καρδιά - αλλά και με κολάκεψαν καθώς προέρχονται από μια ομότεχνο τόσο αξιόλογη.
    Σ' ευχαριστώ λοιπόν κι εγώ από καρδιάς και σου εύχομαι πάντα επιτυχίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο δρόμος του φεγγαριού ήταν από τα αγαπημένα μου το καλοκαίρι του 2000, αν θυμάμαι καλά. Δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. καλοτάξιδο να είναι και αυτό το βιβλίο σας, κύριε Αβραμίδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλό βραδάκι Λένα μου. Είμαι και εγώ φανατική οπαδός της γραφής του κου Αβραμίδη. Έχω όλα του τα βιβλία, τα διαβασα και εγώ ΟΛΑ, απλή λυτή γραφή. Διάβασα και την δροσοσταλίδα και συμφωνώ με όσα λες. Απ όλα του τα βιβλία -δεν θυμάμαι τώρα τίτλους- κράτησα μόνο το όνομα Κλέαρχος και την φράση Ακου το τραγούδι της βροχής, νομίζω πάνε μαζί αυτά. Σίγουρα σε κάποιο βιβλίο θα αντιστοιχεί.....θα το ψάξω. Συγχαρητήρια στον κο Αβραμίδη και φιλιά σε σένα!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κύριε Αβραμίδη όπως το καταλάβατε: Ήταν λόγια καρδιάς και θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που σας γνώρισα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νικόδημε, εκτός από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο αυτού του ανθρώπου, θα σε γοήτευε και ο ίδιος με την ευγένειά του και την γλυκήτητά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Yianna: Πολλά φιλιά καλό μου, χαίρομαι που αγαπάς κι εσύ τον κ. Αβραμίδη και την γραφή του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ευχομαι μια καλη χαμογελαστη εβδομαδα με τα λιγοτερα προβληματα.Να εισαι καλα και καλο φθινοπωρο.
    Πολυ καλη η προταση σου για το βιβλιο.Συγχαρητηρια για την αναρτηση σου ωστε να τον γνωρισουμε και αλλοι τον εξαιρετικο συγγραφεα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή