Εγκλωβισμένος (2ον)

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας Εγκλωβισμένος και εγώ ετοιμάζω βαλίτσες για την ΚΥΠΡΟ! Καλοί φίλοι και φίλες με περιμένουν εκεί για να τα πούμε και από κοντά! Επιστρέφω την Πέμπτη οπότε και θα τα ξαναπούμε!

Στην Κηφισίας το αδιαπέραστο….τι πρωτότυπο…. Κανονικά θα έπρεπε να είχε πια συνηθίσει, αλλά αυτό το «σταμάτα-ξεκίνα» δεν συνηθίζεται ούτε με ηρεμιστικά και ειδικά όταν, όπως σήμερα, το «ξεκίνα» είχε απαλειφθεί και είχε μείνει μόνο το «σταμάτα»….
Εκείνος έφταιγε, έπρεπε να το παραδεχτεί……Τι το ήθελε το μεγάλο αυτοκίνητο με τα πολλά κυβικά όταν με μια μηχανή θα έκανε την δουλειά του, δεν θ’ αργούσε ποτέ και δεν θα του έσπαγαν και τα νεύρα κάθε απόγευμα, που ήθελε να γυρίσει σπιτάκι του, να κάνει το μπανάκι του και να ηρεμίσει; Καλά να πάθει….ήθελε να καμαρώνει, ήθελε 4Χ4 για τα Σαββατοκύριακα και τελικά είχε χρεωθεί μέχρι τον λαιμό για να το πάρει, να πηγαίνει μία φορά τον μήνα στο Πήλιο και μετά να βρίζει εγκλωβισμένος στην Εθνική Κυριακή απόγευμα!
Εγκλωβισμένος….. Όλη του τη ζωή την είχε περάσει έτσι και ακόμα να συνηθίσει…..
Εγκλωβισμένος στο σχολείο, μέσα στην εικόνα του καλού μαθητή που απαιτούσαν οι γονείς του και αν ήθελε να είναι ειλικρινής και ο ίδιος του ο εγωισμός….
Εγκλωβισμένος στο Πανεπιστήμιο για να γίνει ένας καλός οικονομολόγος και να παρακαλάει μετά γνωστούς και αγνώστους για μια θέση…..
Εγκλωβισμένος στο στρατό, να κάνει πάντα αυτό που πρέπει για να μην φάει φυλακή και στεναχωρηθεί η μάνα του…..
Εγκλωβισμένος τώρα στην εταιρεία που δούλευε, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, να πάρει προαγωγή, να έχει έναν καλύτερο μισθό και νοερά να μετράει τα συντάξιμα…..
Εγκλωβισμένος σε μια κοινωνία καταναλωτική, όπου έπρεπε να διατηρεί ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αν ήθελε να έχει ζωή…..Ασφαλώς και είχε λαπ τοπ, ασφαλώς και είχε βιντεοκάμερα και μάλιστα τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ασφαλώς και είχε ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και ασφαλέστερα το κινητό του, ήταν ότι πιο τέλειο είχε να επιδείξει η….μόδα…..Διαφορετικά πώς να τολμήσει να το βγάλει από την τσέπη να το ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι την ώρα που θα έπινε τον εσπρέσσο;
Αδιέξοδο πουθενά….Έπειτα ήταν και η Ρίτα…..Εκεί κι αν ήταν δύσκολα τα πράγματα…..
Δύο χρόνια μαζί και είχαν αρχίσει οι σπόντες για επισημοποίηση….
Δύο χρόνια μαζί και τον σταματούσε σε κάθε βιτρίνα με νυφικά που θα βρισκόταν στον δρόμο τους….
Δύο χρόνια μαζί και κάθε φορά του έδειχνε μωρά στα περιοδικά…..
Πώς είχε μπλέξει έτσι; Πάλι δικό του το λάθος…..Η Ρίτα ήταν συνάδελφος στο γραφείο , πολύ ωραία γυναίκα και έδειχνε απελευθερωμένη…. Δεν βαριέσαι….Όλες έτσι δείχνουν, αλλά στην πιο καλά κρυμμένη γωνία του μυαλού τους, το ίδιο σκέφτονταν πάντα…..έναν γάμο και παιδιά……
Καλά ξεκίνησαν με την Ρίτα….Βόλτες, εκδρομές, σινεμά, καμιά ταβέρνα πού και πού και φυσικά μπαράκια….. Τους άρεσαν τα ίδια πράγματα, γελούσαν με τα ίδια αστεία…. Πώς έφτασαν να μιλάνε για γάμο όμως και γιατί να παντρευτούν; Καλά δεν ήταν κι έτσι;
Γιατί να μπλέξουν εαυτούς και αλλήλους σε μια πλήξη που δεν θα είχε τελειωμό;
Γιατί να φορτωθούν ευθύνες, οικονομικά βάρη, μωρά κι άλλες ευθύνες κι άλλα οικονομικά βάρη που θα έφταναν να γίνουν αδιέξοδα;
Κι αν…άνθρωποι ήταν, βαριόταν ο ένας τον άλλον και βρισκόταν ο τρίτος άνθρωπος; Διαζύγιο και νέα αναζήτηση και ξανά από την αρχή η ίδια ιστορία…..
Κοίταξε στο διπλανό αυτοκίνητο την γυναίκα που περίμενε υπομονετικά ν’ ανοίξει ο δρόμος να φτάσει σπίτι της. Φαινόταν κουρασμένη. Στο δάκτυλό της έλαμπε μια βέρα. Σίγουρα ήταν παντρεμένη και μόλις γύριζε σπίτι, μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά, θα έπρεπε να ξεκινήσει την δεύτερη δουλειά της. Νοικοκυριό, μαγειρική, παιδιά….Κόλαση…. Γιατί λοιπόν ήθελε μια γυναίκα να ζήσει αυτή την Κόλαση και μάλιστα την επιδίωκε σαν τρελή; Ανεξήγητο….. Πολλά θα έδινε να καταλάβει τι είχε στο κεφάλι της μια γυναίκα, αλλά όσα και να έδινε, πάλι δεν θα τα κατάφερνε…..
Όλες ήθελαν την ανεξαρτησία τους, αυτό το είχε μάθει πια….Ήθελαν να δουλεύουν, να έχουν δικά τους λεφτά, αλλά μετά γκρίνιαζαν ότι «δεν ήταν ζωή αυτή»…..
Η μάνα του ποτέ δεν δούλεψε….Νοικοκυρά την ήξερε πάντα….Και λοιπόν; Ανεξάρτητη ήταν, ότι έλεγε εκείνη γινόταν και ο πατέρας του σεβόταν πάντα την γνώμη της….εξαίρεση ίσως…. Και τύχη οικονομικής υφής…..
Πάντως έφταιγαν και κείνοι ….οι άντρες….Τις καταπίεσαν πολύ. Έκαναν τις γυναίκες να επαναστατήσουν και τώρα που έγιναν….αντράκια, σε κανέναν δεν αρέσει αυτό. Ίσως γι αυτό η μάνα του ήταν αλλιώτικη. Γιατί ο πατέρας του ποτέ δεν την καταπίεσε, την άφησε να λειτουργήσει ανεξάρτητα στον γάμο τους και ήταν όλοι ευτυχισμένοι…..
Το κυριότερο όμως ήταν άλλο….Ποτέ δεν υποτίμησε την δουλειά της στο σπίτι, ούτε ποτέ θεώρησε δεδομένη την προσφορά της. Φρόντιζε με κάθε τρόπο να την ευχαριστεί πάντα για όλα όσα έκανε…. «Αφανή ήρωα» την έλεγε και η μάνα του χαμογελούσε ικανοποιημένη.
Τους καμάρωνε τους γονείς του κι ας του έσπαγαν τα νεύρα ορισμένες φορές….Σαράντα χρόνια μαζί, τρία παιδιά και πάντα με το χαμόγελο στο στόμα…. Για κάποιους, αυτό θα λειτουργούσε σαν πρότυπο. Για τον ίδιο, ήταν μια φοβία…. Θα τα κατάφερνε άραγε να φτιάξει μια τέτοια οικογένεια ή θα έμπαινε στις στατιστικές για το πόσο εύκολα χωρίζουν τα νέα ζευγάρια; Δεν μπορούσε να φανταστεί την Ρίτα σαν μια άλλη κυρά-Χαρίκλεια….Σαν την μάνα του δηλαδή…. Η Ρίτα θα ήθελε οπωσδήποτε να συνεχίσει την καριέρα της και δεν την αδικούσε….Τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο και να τους δώσεις πέντε φάσκελα για να ετοιμάζεις μουσακά; Άγριο πράγμα, όπως και να το δεις….
Έπειτα μ’ ένα μισθό, ποιος μπορούσε πια να ζήσει και να έχει και κάποια ποιότητα ζωής….. Αυτή τους είχε φάει….Η ποιότητα ζωής… Ο πατέρας του του έλεγε, ότι όταν είχαν παντρευτεί με την μάνα του, στην αρχή δεν είχε λεφτά ούτε για τσιγάρα. Για να τα φέρουν βόλτα έκανε δυο δουλειές και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, πήγαιναν βόλτα στην Ερμού να χαζέψουν τις βιτρίνες παρέα μ’ ένα σακουλάκι ηλιόσπορους…. Δεν μπορούσε να φανταστεί καμιά γυναίκα που μόνη της φιλοδοξία ήταν να ζήσει τέτοια ζωή….
- Άλλα χρόνια εκείνα, του είπε η μάνα του μια φορά που της εκμυστηρεύτηκε τους φόβους του. Μην κρίνεις το σήμερα με τις γνώσεις του χθες. Η ζωή προχώρησε παιδί μου και αν με ρωτήσεις, καλά έκανε και προχώρησε! Και επειδή η γυναίκα δουλεύει σήμερα, σημαίνει πως δεν είναι καλή για σπίτι; Το αντίθετο! Μπορεί να κουράζεται λίγο περισσότερο, αλλά και ο άντρας; Αν ο άντρας δεν θρονιαστεί με την εφημερίδα στον καναπέ και την βοηθήσει, οι δουλειές θα τελειώσουν πιο γρήγορα και η γυναίκα του θα είναι περισσότερο ξεκούραστη!
- Και τι θα γίνει όταν θα έρθουν και τα παιδιά; την είχε ρωτήσει.
- Καλώς να ορίσουν! Καιρός να ξαναγυρίσει η γιαγιά και ο παππούς στη ζωή και στη δράση και όχι να γερνάνε μόνοι τους! Γι αυτό σου λέω παιδί μου να παντρευτείς, τώρα που κρατάνε ακόμα τα κότσια μου για να σας βοηθήσω με τα παιδιά!
Πάντα εκεί κατέληγαν…..Η μόνιμη επωδός της μαμάς…. «Πρέπει να παντρευτείς παιδί μου….Ως πότε θα είμαι γερή να σε φροντίζω;….» Και από υγεία, ταύρος η κυρα-Χαρίκλεια, μόνο να γκρινιάζει ήξερε…..
Τώρα τελευταία και η Ρίτα γκρίνιαζε όμως….Είχε γίνει ευαίσθητη και στο θέμα της ηλικίας…. Τον Ιούνιο θα έμπαινε στα τριάντα και την είχε πιάσει ο πανικός ότι δεν θα μπορούσε να κάνει παιδιά…. Ολόκληρη έρευνα του κουβάλησε για το θέμα και του την διάβασε λέξη-λέξη, ενώ σε τακτά διαστήματα τον κοίταζε με νόημα και αναστέναζε…. Ήταν σίγουρη ότι τελικά δεν θα την απέφευγε την τεχνητή γονιμοποίηση……
Εκείνος τι έφταιγε που ήταν ακόμα στα τριάντα τρία και δεν τον ανησυχούσε καθόλου η ….γονιμότητά του; Τριάντα τρία…..Όσα τα χρόνια του Χριστού….Εκείνον Τον σταύρωσαν μια φορά και ο ίδιος σταυρωνόταν κάθε μέρα από την Ρίτα με σκοπό όχι την σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά της γονιμότητάς της! Θα μπορούσε να της πει να χωρίσουν φυσικά….Από το να βρεθεί παντρεμένος και εγκλωβισμένος σ’ ένα γάμο, καλύτερη η ελευθερία….. Δεν ήταν και τόσο σίγουρος γι αυτό….. Κάτι τον κρατούσε δίπλα της και ήταν σίγουρος ότι την αγαπούσε, αλλά απέφευγε να το παραδεχτεί και στον εαυτό του γιατί τότε ήταν που θα αισθανόταν χειρότερα εγκλωβισμένος……
Κοίταξε το ρολόι του…. Ήταν ήδη έξι, με την Ρίτα είχαν ραντεβού στις οκτώ και δεν έβλεπε να φτάνει στο σπίτι του πριν τις επτά. Μέχρι να κάνει ένα μπάνιο να τσιμπήσει κάτι….. Πάλι δεν θα ήταν στην ώρα του και αν υπήρχε κάτι που δεν άντεχε, ήταν η γκρίνια….. Δεν θα την απέφευγε τελικά….
Η Ρίτα τελευταία, χωρίς αιτία, είχε φορτωθεί ανασφάλειες που οδηγούσαν στην ζήλια….. Ήταν σίγουρη πως την απατούσε, πως κάτι καινούριο και πιο ενδιαφέρον είχε μπει στη ζωή του και ακριβώς αυτή την ζωή , φρόντιζε να του την κάνει μαύρη σε κάθε ευκαιρία….Ακόμα και το ότι πήγαινε στο γυμναστήριο την είχε ενοχλήσει. Δεν εννοούσε να καταλάβει ότι η γυμναστική τον χαλάρωνε και του άρεσε να διατηρεί το σώμα του σε καλή κατάσταση. Θεωρούσε ότι ήθελε το ωραίο σώμα για να…..έχει έντονη ερωτική δράση!
Πέταξε από την χαρά της όταν της έκανε δώρο μια κάρτα μέλους στο ίδιο γυμναστήριο για να γυμνάζονται μαζί…. Περίεργες γυναίκες…..Αλλόκοτες…μυστήριες…. Ποιος τις άντεχε, αλλά και ποιος άντεχε να ζήσει χωρίς αυτές;
Αν της ζητούσε να παντρευτούν, θα ηρεμούσε άραγε; Θα καταλάβαινε ότι δεν υπήρχε άλλη γυναίκα στη μέση και ότι ποτέ δεν του άρεσε το παιχνίδι σε διπλό ταμπλό; Άραγε η μητέρα του, θα συμφωνούσε με την εκλογή του ή θα βρισκόταν μπλεγμένος σε μια κλασσική περίπτωση αμοιβαίας αντιπάθειας νύφης και πεθεράς και κείνος να πρέπει να κάνει τον πυροσβέστη στα καλά καθούμενα;
Πώς είχε μπλέξει έτσι τη ζωή του; Και μετά τον ενοχλούσε ο καθημερινός εγκλωβισμός του στην Κηφισίας…. Εδώ είχε εγκλωβιστεί πολύ χειρότερα στην ίδια την ζωή, η Κηφισίας ήταν το πρόβλημα;
Ο κύριος στο αυτοκίνητο πίσω του, κορνάρισε εκνευρισμένος….Θα ήθελε να του πει, ότι άδικα η….ηχορύπανση….. Αν ήταν μ’ ένα κορνάρισμα να γλίτωναν τον εγκλωβισμό, πρώτος εκείνος θα χαλούσε τον κόσμο…. Μάταιο το κορνάρισμα….Κάποτε όμως, θ’ ανοίξει ο δρόμος και θα φύγουν…. Για πού όμως; Πάλι στην ίδια κατεύθυνση δεν θα πήγαιναν; Πάλι στην ίδια ζωή δεν θα έβγαιναν; Πάλι τα ίδια προβλήματα δεν θα ορθώνονταν εμπρός τους;
Τι έμενε να κάνουν λοιπόν; Υπομονή….. Και υπήρχε πάντα και η μαγική κουβέντα:
« Δεν μπορεί…..Θα στρώσει……»