Ένας Έρωτας στον δρόμο.....

Όταν ξεκίνησα να μάθω για το blog και τι ήταν αυτό τέλος πάντων, μου είπαν ότι πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο και μου άρεσε σαν ιδέα, γιατί από μικρή κρατούσα ημερολόγιο και έτσι σκέφτηκα ότι απλά θα ήταν σε ηλεκτρονική μορφή. Δεν ήταν βέβαια τόσο απλό, γιατί εδώ τα πράγματα ήταν... Εν οίκω...εν Δήμω, άρα έχανε και μέρος της αθωότητας, αν θέλετε ή του αυθορμητισμού. Πολύ γρήγορα το ξέχασα και άρχισα να γράφω όπως σκεφτόμουν. Έγραψα για θεατρικές παραστάσεις, για βιβλία, σπάνια για παρουσιάσεις δικές μου, έκανα ανάρτηση αποσπασμάτων από ένα "βιβλίο" που δεν θα κυκλοφορήσει παρά μόνο στο διαδίκτυο με τίτλο "Δεν μπορεί...θα στρώσει" (και τώρα που το λέω πρέπει να συνεχίσω αυτές τις αναρτήσεις, υπάρχουν ακόμα αρκετά κείμενα) και γενικά έγραφα σαν να σας μιλούσα. Τώρα τελευταία, έχω λάβει πάρα πολλά mails από αναγνώστες που με "μαλώνουν" γιατί δεν κάνω αναρτήσεις από περισσότερες παρουσιάσεις μου, δεδομένου ότι γίνονται τόσες πολλές. Υποθέτω ότι ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν ήμουν της λογικής του να... "ευλογούμε τα γένια μας". Υπάρχει όμως κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, κάτι που δεν έχει να κάνει με τις παρουσιάσεις, αλλά που άγγιξε εμένα σαν άνθρωπο.....

Πριν λίγες μέρες όλοι ξέρετε ότι βρισκόμουν στην Πάτρα και αμέσως μετά στην Κυπαρισσία, αλλά δεν ήμουν μόνη μου. Εκτός από τον άντρα μου, μόνιμο συνοδό μου και...συμπάσχοντα της περιπλάνησης, είχα την χαρά να έχω μαζί και έναν.... Βιολονίστα. Κατά κόσμον τον κύριο Κώστα Καρακάση. Για εκείνον θέλω να μιλήσω γιατί αν εσείς τον γνωρίσατε και τον αγαπήσατε μέσα από τα βιβλία του, εγώ είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω διαφορετικά και σε πιο ανθρώπινο επίπεδο. Είναι μια δοκιμασία να συνταξιδεύεις με κάποιον άλλον, ακόμα και αν είναι φίλος σου, υπάρχουν φιλίες που δεν άντεξαν την πίεση και διαλύθηκαν μετά από κοινές διακοπές, πόσο μάλλον όταν το ταξίδι είναι επαγγελματικό, άρα υπάρχει άγχος, ένταση και κούραση, σωματική και ψυχική και αυτό το καταλαβαίνουν όσοι το έχουν ζήσει.

Χωρίς ίχνος υπερβολής λοιπόν, σας λέω ότι το συγκεκριμένο ταξίδι το απόλαυσα και εγώ και ο άντρας μου, γιατί είχαμε την χαρά να έχουμε μαζί μας έναν κύριο, έναν άνθρωπο που μας γλύκανε με την ευγένειά του, με τις υπέροχες ιστορίες του (ανεξάντλητη πηγή ο καλός μου), που ήταν ιπποτικός μαζί μου, γεμάτος χιούμορ και αδιαμαρτύρητα υπέφερε την υπερβολική ζέστη, που η πρώτη του κουβέντα σε οτι και αν του λέγαμε ήταν "όπως θέλετε παιδιά μου".

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου πρόσφερε και αυτό....

(Στην κάρτα γράφει: "Στην Λένα μου με αγάπη...")

Δεν είναι το πρώτο κόσμημα που παίρνω από εκείνον, αλλά ήταν η πρωτη φορά που περάσαμε τρεις ολόκληρες μέρες μαζί και θα τις θυμάμαι πάντα με αγάπη. Την επόμενη μέρα μας έλειπε η παρουσία του, η επιβλητική του φωνή, οι ιστορίες του, η παρουσία του. Εμένα μου έλειπε που με αποκαλούσε: "Έγκλημα" για να με πειράξει. Είναι ανεξάνλτητη πηγή αυτός ο άνθρωπος και εύχομαι ολόψυχα Ο Θεός να του δίνει δύναμη να συνεχίσει να γράφει, έχει πολλά να μας πει ακόμα, πολλά να μας δώσει...

Αγαπημένε μου κύριε Καρακάση, ευχαριστώ για όλα....

ΥΓ1: Εκτός από το κόσμημα, μας έφερε και ελιές, φτιαγμένες από τον ίδιο που λάτρεψε ο άντρας μου και μας έδωσε και μαρμελάδα φράουλα φτιαγμένη επίσης από εκείνον (είναι πολύ μερακλής στο φαγητό και...γλυκατζής) που η κόρη μου έχει καταφέρει ήδη να κατεβάσει το βάζο!

ΥΓ2: Έγιναν πολά αυτές τις μέρες και ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα, αλλά θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για μένα, σαν κάτι πολύτιμο....