Η απάντησή μου στον κύριο Κούρτοβικ.

Νομίζω ότι πλέον ηρέμησα αρκετά ώστε να μπορώ ν’ απαντήσω στον κύριο Κούρτοβικ με τρόπο που να δηλώνει ότι είμαι γυναίκα και όχι γυναικούλα, ότι είμαι κυρία και όχι υβρεολόγος, γιατί όλα έχουν και ένα όριο και ο κύριος αυτός το ξεπέρασε προ πολλού. Δεν θ’ αναφερθώ στην Πασχαλία ούτε στην Χρυσηίδα, είναι μεγάλα κορίτσια και οι δύο για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, Η Πασχαλία το έκανε ήδη με τον καλύτερο τρόπο στο blog της. Ούτε θα απολογηθώ για ότι γράφω, πολύ δε περισσότερο για την ανταπόκριση του κοινού στα βιβλία μου. Θα σταθώ στο άρθρο του κυρίου Κούρτοβικ το οποίο δεν σας κρύβω διάβασα και ξαναδιάβασα για να βεβαιωθώ ότι δεν είχα παρανοήσει κάτι….
Πολύς κόσμος θέλησε από μένα να μιλήσω και κάποιοι ίσως απογοητεύτηκαν που δεν το έκανα, αλλά ας μου επιτραπεί η έκφραση: «Είμαι παλιά καραβάνα» στις προσβολές και ξέρω τι κρύβεται πίσω από αυτές, αλλά και πόσο λίγο ρόλο θα παίξει οποιαδήποτε απάντηση. Για να μην πω ότι απαντώντας σε κάτι που δεν αξίζει ν’ απαντηθεί, ανοίγεις έναν φαύλο κύκλο με όλους αυτούς που κρίνουν, αλλά δεν δέχονται την κριτική, που θεωρούν εαυτούς υπεράνω όλων….
Ο κύριος Κούρτοβικ, μίλησε για μικροαστική τάξη για «πρόσωπα ρημαγμένα», για «ξασμένα μαλλιά» ή «οξυζεναρισμένα» για «αλαφιασμένο βλέμμα» και για μας. Που είχαμε βγει από το κομμωτήριο για να φωτογραφηθούμε. Που κοιτούσαμε με πώς το είπε; Α, ναι: «με συγκρατημένα περήφανο και καθησυχαστικό βλέμμα» το αναγνωστικό κοινό που αποτελείται κατά την γνώμη του μόνο από γυναίκες και τόσα άλλα.
Σε ποιο απ’ όλα θέλετε ν’ απαντήσω και πώς να το κάνω χωρίς να πέσω στο επίπεδό του που καλώς ή κακώς πίστευα ότι ήταν κάπως καλύτερο, αφού φιγουράρει ως δημοσιογράφος, λογοτέχνης, βιβλιοκριτικός και ούτε και εγώ ξέρω πόσα επίθετα προσθέτει από μόνος του στο όνομά του για να πάρει λίγη από την αξία που εμπεριέχουν. Ή μήπως του τα αποδίδουν ομότεχνοι φοβούμενοι την πένα του αλλά και το βήμα που κατέχει.

Είπα κάποτε σε μια συνέντευξη ότι δεν θίγω κανέναν και δεν θίγομαι. Ο κύριος Κούρτοβικ θα με κάνει να παραβώ την αρχή μου, γιατί μέσα στο μένος του με ακύρωσε σαν άνθρωπο. Εκτός από… «ροζ μπεστελλερίστα» είμαι και επαγγελματίας και σύζυγος αλλά κυρίως μητέρα και δεν ανέχομαι τέτοιο διασυρμό. Ας έγραφε ότι ήθελε για το «ροζ» βιβλίο μου. Ας το κομμάτιαζε με την προϋπόθεση ότι είχε καθίσει και πιεστεί να το διαβάσει. Αυτό αφορούσε την δουλειά μου και εφόσον εκτίθεμαι, είμαι έτοιμη για την κριτική του καθενός Κούρτοβικ.
Ποιος του είπε από ποια κοινωνική τάξη κατάγομαι; Πότε με γνώρισε; Ξέρει τους γονείς μου, την καταγωγή μου, τον άντρα μου, την θέση μου; Δεν με ξέρει, δεν τον ξέρω και ούτε θέλω να τον μάθω. Αλλά δεν τον ενόχλησα ποτέ. Κανένα κριτικό βιβλίου δεν έχω ενοχλήσει ποτέ και αν υπάρχει έστω και ένας που έχει δεχτεί δική μου ενόχληση, τον προκαλώ να βγει και να το πει. Εγώ μόνο σχέση με το αναγνωστικό κοινό έχω. Σε αυτό εμπιστεύομαι όσα γράφω και από αυτό περιμένω την ετυμηγορία. Όταν έγραψα το ποτάμι, με ήξεραν λίγοι, οι εφημερίδες δεν ήξεραν ούτε το όνομά μου και τίποτα και κανείς δεν το εμπόδισε να πουλήσει στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του 110.000 αντίτυπα!
Αν έχει έστω και λίγη εντιμότητα μέσα του, θα βγει και θα επανορθώσει, θα ζητήσει συγνώμη και από εμένα και από τις άλλες δύο κυρίες, αλλά κυρίως από το αναγνωστικό κοινό που έθιξε κατάφωρα και άδικα. Δεν θα του στείλω τα χιλιάδες mail που λαμβάνω από νέες, νέους, κορίτσια και αγόρια που μακράν απέχουν από κυρίες με …μαραμένο πρόσωπο! Δεν είναι δικαστής, δεν είμαι κατηγορούμενη, παρά μονάχα για ένα! Σέβομαι το αναγνωστικό κοινό, το αγαπάω και με αγαπάει. Του δίνω ταξίδια ψυχής και ποτέ δεν προσποιούμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι!
Όσο για το αν ανήκω στην λογοτεχνία, στην παραλογοτεχνία και σε όποιο άλλο είδος επινοήσουν στενόμυαλοι άνθρωποι, αυτό ας το αφήσουμε να το κρίνει ο χρόνος και κυρίως το αναγνωστικό κοινό. Ας μην το υποτιμούμε πια και τόσο πολύ! Εκτός αν ο κύριος Κούρτοβικ είναι της λογικής : «Όλοι τους τρελοί, εκτός από μένα»!
Δεν θα ξανασχοληθώ με το θέμα και αυτό ούτε με καμιά άλλη «κριτική», αλλά δεν είμαι και σίγουρη ότι αυτή η ιστορία θα σταματήσει εδώ. Αν ο κύριος αυτός επιμένει, θα κινηθώ νομικά και για πρώτη φορά στη ζωή μου θα κάνω μήνυση σε άνθρωπο.
Απ’ ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο εκδότης μου ετοιμάζει την δική του απάντηση. Εγώ θα κλείσω με μια απαίτηση:
Ζητώ να με αφήσουν ήσυχη και να μην ασχολούνται μαζί μου. Δεν θέλω ούτε την εύνοια τους, ούτε ύμνους, ούτε διασυρμούς. Θέλω μόνο και χρειάζομαι το αναγνωστικό κοινό. Τον τελευταίο και απόλυτο κριτή της δουλειάς μου….