Εγκλωβισμένος (1ον)

Ξεκινάει σήμερα μια νέα ενότητα στο blog μου , μια ενότητα που υπήρχε και στο παλιό με τίτλο "Blog ιστορίες". Είναι ένα βιβλίο με μικρά κείμενα και τίτλο "Δεν μπορεί.... Θα στρώσει!" που γράφτηκε κάποτε αλλά δεν θα κυκλοφορήσει παρά μόνο εδώ. Κάποια από αυτά οι "παλιοί" θα τα έχετε διαβάσει, αλλά εγώ θέλω να τα συγκεντρώσω κι εδώ στο καινούριο blog. Ξεκινώ με μια....τριλογία και θα συνεχίσω μέχρι να τα συγκεντρώσω όλα.

Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω από την μάνα του, γύρισε στο τέρμα την ένταση στο στερεοφωνικό….. Επιτέλους! Και λίγο μόνος….. Άναψε τσιγάρο…..Αυτή είναι ζωή….
Το κακό ήταν ότι η μητέρα του δεν δούλευε….Δεν σηκωνόταν σαν τρελή το πρωί να ντυθεί και να φύγει βρίζοντας που πάλι είχε αργήσει….. Δεν γύριζε το απόγευμα πεθαμένη από την κούραση, συνοφρυωμένη από τα προβλήματα της δουλειάς και να τρέχει κι από πάνω να τους μαγειρέψει, να τους πλύνει και να τους σιδερώσει….
Τώρα που το σκεφτόταν όμως…..δεν ήταν και τόσο κακό αυτό…..Σπάνιο ίσως, αλλά όχι απαραίτητα κακό….Σπάνιο που η μητέρα του τους ξυπνούσε το πρωί, τους έφτιαχνε πρωινό και τους ξεπροβόδιζε στην πόρτα, άσχετα αν αμέσως μόλις έκλεινε αυτή η πόρτα, εκείνος ήξερε ότι τους σταύρωνε πίσω τους και νευρίαζε…..Σπάνιο που όταν γύριζαν το μεσημέρι από το σχολείο, τους περίμενε και το σπίτι μοσχοβολούσε φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και κείνη με υπομονή άκουγε όλα τα νέα τους, άσχετα αν εκείνος και η αδελφή του πολλές φορές μιλούσαν ταυτόχρονα. Εκείνη κατάφερνε με κάποιο μαγικό τρόπο να τους ακούει και τους δύο και να τους απαντάει…..
Πού ήταν τελικά το κακό; Ίσως στο ότι ποτέ δεν έμενε μόνος….Ίσως σ’ αυτή το φοβερό ταλέντο της μάνας του να καταλαβαίνει ότι ένοιωθε και να ξέρει ότι έκανε και κείνος και η μικρή…. Όταν είσαι δέκα επτά χρονών, δεν θέλεις να ξέρει τα πάντα για σένα η μάνα σου….
Το τηλέφωνό του κτύπησε μια φορά και σταμάτησε. Το κοίταξε. Αναπάντητη από την Κατερίνα…..ανταπέδωσε… Μεγάλη ανακάλυψη το κινητό τελικά και ακόμα μεγαλύτερη οι αναπάντητες. Μπορούσες να πεις στην κολλητή ή στον κολλητό σου τόσα πολλά με μια αναπάντητη. «Σε σκέφτομαι» ή «Εγώ τραβάω λούκι αυτή τη στιγμή, εσύ είσαι καλά;» και τόσα άλλα….Μπορούσες βέβαια να στείλεις και μήνυμα, αλλά τα μηνύματα κοστίζουν και μετά έρχεται ο λογαριασμός και ποιος τους ακούει πάλι….
Είχαν δίκιο βέβαια, αλλά χαζός δεν ήταν για να τους το πει….Κατέφευγε σε δικαιολογίες που όταν τις εκστόμιζε, ακούγονταν κουτές μέχρι και στα δικά του αυτιά, αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να κάνει…. Ειδικά όταν είχε έρθει εκείνη την φορά ο λογαριασμός με τις είκοσι πέντε σελίδες! Είχε φοβηθεί ότι θ’ άρπαζε και μερικές ψιλές από τον πατέρα του, αλλά μάλλον η μητέρα του είχε βοηθήσει να τις αποφύγει…..Είχε και αυτό το καλό….
Καλό; …….Ε, όσο να πεις, από το να τις αρπάξεις, καλύτερο το ωριαίο κήρυγμα της μαμάς που ακολούθησε….. Το μόνο που του την έσπαγε, ήταν που κάθε φορά, έβαζε και τα κλάματα….
Έκανε ότι νευρίαζε μαζί της που έκλαιγε, αλλά η αλήθεια ήταν ότι λύγιζε όταν την έβλεπε να κλαίει και ήθελε να μπορούσε να δείρει τον εαυτό του που την είχε στεναχωρήσει…..
Την αγαπούσε πολύ την μαμά του….και τον μπαμπά του…. Τους θαύμαζε κιόλας, αλλά κρυφά….Δεν λέγονται αυτά…..Οι φίλοι του θα τον δούλευαν μέχρι δευτέρας παρουσίας, αν ήξεραν πώς αισθάνεται στην πραγματικότητα. Σ’ εκείνους έλεγε ότι βαριόταν τους γονείς τους, ότι δεν τον καταλάβαιναν, ότι τον καταπίεζαν, ότι …ότι…. Δεν ήταν αλήθεια….Του άρεσε να κάνει παρέα μαζί τους….ορισμένες φορές είχαν πολύ πλάκα….Τον καταλάβαιναν πολύ καλά, καλύτερα απ’ όσο ήταν βολικό ορισμένες φορές….Δεν τον καταπίεζαν και ιδιαίτερα…Στο κάτω-κάτω, τι γονείς θα ήταν αν δεν έλεγαν πότε-πότε και κανένα «όχι»;
Είχε ακούσει πολλές φορές άλλους γονείς να λένε: « Εγώ θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου…..». Οι γονείς του έλεγαν: « Εμείς είμαστε γονείς σου! Φίλους έχεις αρκετούς! Σου φερόμαστε φιλικά, αλλά μην τα μπερδεύεις! Άλλο φιλική συμπεριφορά και σεβασμός της προσωπικότητάς σου και άλλο φίλοι! Δεν θα παίξουμε μαζί και σφαλιάρες!»
Δίκιο είχαν…..Όταν ο γονιός έχει το δικαίωμα της άρνησης, της τιμωρίας και του βέτο, τι είδους φίλος μπορεί να είναι; Κι αν δεν τα κάνει όλα αυτά, τότε τι είδους γονιός είναι;
Αν τα έλεγε όλα αυτά στους φίλους του, μέχρι που θα τον τρέλαιναν στην σφαλιάρα….Τα κρατούσε για τον εαυτό του…..Όχι μόνο αυτά, αλλά και τόσα άλλα…..
Καμιά φορά του φαινόταν ότι είχε τρελαθεί….Την μια στιγμή ήταν καλά και την άλλη ένοιωθε να θέλει να τους εξαφανίσει όλους. Όλοι τον ενοχλούσαν, η αδελφή του, του έσπαγε τα νεύρα και δεν την άντεχε, το σπίτι τον έπνιγε, ήθελε να βάλει τα κλάματα χωρίς λόγο, ήθελε ν’ ανοίξει την πόρτα και να φύγει…τι ήταν αυτό;Η μητέρα του έλεγε πάντα ότι έφταιγε η εφηβεία…..
- Αυτή η ηλικία και όσα κουβαλάει μαζί της, είναι σαν μια αρρώστια με ημερομηνία λήξης, που όμως, αν δεν περιορίσεις τα συμπτώματα, θα μείνουν ελαττώματα στην ενηλικίωση, έλεγε.
Μπορεί να είχε δίκιο, αλλά εκείνος αισθανόταν τόσο μπερδεμένος…..
Πάντα αναρωτιόταν αν και οι άλλοι, η παρέα του, αισθανόταν έτσι αλλά και να ρωτούσε, δεν ήταν σίγουρος ότι θα έπαιρνε ειλικρινή απάντηση. Μπορεί και οι φίλοι του, να έκρυβαν βαθιά μέσα τους τις πραγματικές τους σκέψεις, όπως ο ίδιος….
Έπειτα η ζωή του, δεν είχε κοινά με των άλλων….Οι περισσότεροι ζούσαν μέσα σε οικογένειες….. διαφορετικές. Του ενός οι γονείς είχαν χωρίσει και είχαν ξαναπαντρευτεί και δεν τα πήγαινε καλά ούτε με τον πατριό ούτε με την μητριά….Κόλαση….
Της Κατερίνας οι γονείς, δούλευαν πολύ, τους έβλεπε σπάνια και δεν μιλούσαν σχεδόν ποτέ μαζί της, πέρα από τα απολύτως αναγκαία…
Του Κώστα ο πατέρας πρέπει να είχε….μπερδεμένη κατάσταση γιατί εξαφανιζόταν τα βράδια και οι καυγάδες που ξεσπούσαν ανάμεσα στο ζευγάρι δεν ήταν καθόλου διακριτικοί….. άλλη κόλαση εκεί….
Του Γιάννη οι γονείς είχαν χωρίσει, έμενε με την μητέρα του και έβλεπε σπάνια τον πατέρα του. Κατηγορούσε συνέχεια ο ένας τον άλλον στον Γιάννη και κείνος τρελαινόταν….
Τρελαινόταν που ο πατέρας του κυκλοφορούσε με κοριτσάκια και η μάνα του κάθε μέρα άλλαζε όλο και περισσότερο, προσπαθώντας να γίνει πιο νέα και να ξαναφτιάξει τη ζωή της….Ο Γιάννης ήθελε να της πει ότι έψαχνε σε λάθος κατεύθυνση αλλά δεν τολμούσε….Μια φορά που το έκανε, εκείνη τον κατηγόρησε ότι εξαιτίας του είχε καταστρέψει τη ζωή της, γιατί αν δεν τον είχε, δεν θα έκανε τόση υπομονή, θα είχε χωρίσει νωρίτερα, και τώρα κανένας δεν θέλει να μπλέξει με μια γυναίκα που έχει γιο ολόκληρο άντρα…..Ο Γιάννης, πήγε και κούρεψε το κεφάλι του γουλί και γέμισε σκουλαρίκια το πρόσωπό του….. Φρικιό είχε γίνει, αλλά η παρέα τον καταλάβαινε και σε κάθε καινούριο τρύπημα, απλά χαμογελούσε με κατανόηση…..
Κατανόηση όμως σ’ αυτή την περίπτωση, δεν έδειχναν οι γονείς του. Μόλις είδαν τον Γιάννη «σαλτάρισαν»….Προσπάθησε να τους εξηγήσει, αλλά η μητέρα του ήταν σίγουρη ότι ο φίλος του, έπαιρνε ναρκωτικά! Του απαγόρευσαν να κάνει παρέα μαζί του, αλλά δεν τους άκουσε. Εκείνος ήξερε ότι ο φίλος του ήταν καθαρός….Πληγωμένος πολύ, αλλά πάντως καθαρός…. Γιατί μπέρδευαν την εμφάνιση με την ψυχή και το μυαλό, δεν μπόρεσε ποτέ να το καταλάβει. Δηλαδή όποιος δεν είχε ….συμβατική εμφάνιση πρέπει απαραίτητα να ήταν ναρκομανής; Δεν καταλάβαιναν πόσο πονούσε ο Γιάννης και ότι όλα αυτά ήταν μια απελπισμένη αντίδραση;
Πού να καταλάβουν όμως; Είκοσι χρόνια ήταν μαζί, δεν είχαν ποτέ προβλήματα με τον γάμο τους και όλη τους η προσοχή ήταν στραμμένη στα παιδιά τους, πώς να κάνουν το καλύτερο γι αυτά, πώς να μην τα πληγώσουν, πώς να τους προσφέρουν περισσότερη αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον! Εντάξει….Δεν ήταν κακό αυτό….Αλλά έπρεπε να μπορούν και συμπονούν και τους λιγότερο ευνοούμενους….Όχι βρήκαμε την ταμπέλα του ναρκομανή και την κολλάμε παντού!
Ούτε η Γιάννα τους άρεσε ιδιαίτερα, όταν την γνώρισαν. Την βρήκαν πολύ προκλητική, πολύ…..ξεβγαλμένη, αλλά μόνο ο ίδιος ήξερε την αλήθεια….Η Γιάννα, ήταν ένα πολύ ντροπαλό κορίτσι στην πρώτη γυμνασίου, παχουλή, με σιδεράκια στα δόντια και γυαλιά. Κανένας δεν την έκανε παρέα και επειδή ήταν πολύ καλή μαθήτρια, «φυτό» την ανέβαζαν, «φυτό» την κατέβαζαν….Μια φορά της είχε πει:
- Εσένα με γλάστρα σε μεταφέρουν ή έχεις και πόδια;
Η Γιάννα είχε γίνει κατακόκκινη και την ώρα των θρησκευτικών δεν μπήκε για μάθημα. Την άλλη ώρα στη χημεία, τα μάτια της ήταν κατακόκκινα γιατί φαίνεται ότι έκλαιγε. Τώρα ένιωθε τύψεις κι αυτός, όπως όλοι τους για την συμπεριφορά τους τότε….
Η Γιάννα όμως άλλαξε….Στην Τρίτη γυμνασίου, την είδαν στον Αγιασμό και δεν την γνώρισαν…..Είχε αδυνατίσει, είχε βγάλει τα σιδεράκια και τα γυαλιά, είχε κόψει το μαλλί και φορούσε κολλητό παντελόνι και κοντό μπλουζάκι…. Τώρα πια στην Τρίτη Λυκείου, η Γιάννα ήταν το ωραιότερο κορίτσι του σχολείου και η πρώτη γκόμενα…..
Αν τον άκουγε η μάνα του να μιλάει έτσι, θα έσφιγγε πάλι τα χείλια….Δεν της άρεσε να μιλάει ο γιος της έτσι και δεν εννοούσε να καταλάβει ότι όλοι έτσι μιλούσαν και ότι αν εκείνος ξεχώριζε θα τον απομόνωναν όπως την Γιάννα κάποτε….
Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό της, ότι ο κόσμος του, δεν άντεχε το διαφορετικό. Το εξοστράκιζε…..Ωραία λέξη αυτή….Θα της άρεσε της μαμάς….
Κάθε φορά που έλεγε κάτι που δεν της άρεσε, έσφιγγε τα χείλια η μητέρα του. Κάποτε που τους είπε αυτό που ονειρευόταν να κάνει σαν επάγγελμα, όχι μόνο η μητέρα του, αλλά και ο πατέρας του έσφιξε τα χείλια….Εκείνος βέβαια έσφιξε και τις γροθιές του και αυτό ήταν επικίνδυνο, αλλά το είχε πει πια το όνειρο και ήταν σίγουρος, από τις αντιδράσεις, ότι όνειρο θα έμενε…..
Δεν ήθελε να σπουδάσει….Δεν άντεχε το διάβασμα, δεν του άρεσε το «μάντρωμα», ήθελε να είναι ελεύθερος…..Επιχειρηματίας ήθελε να γίνει…. Ν’ ανοίξει ένα μπαράκι, έστω μια καφετέρια. Να οδηγεί ωραίο αυτοκίνητο και να έχει γύρω του ωραίες γυναίκες…..
- Δηλαδή όλο κι όλο το όνειρό σου είναι να γίνεις στην καλύτερη περίπτωση νονός της νύχτας, στην χειρότερη προαγωγός! Είχε βρυχηθεί ο πατέρας του.
- Αγόρι μου, τι έχεις πάθει; Είναι επάγγελμα αυτό για ένα παλικάρι από καλή οικογένεια, όπως εσύ; είχε αναρωτηθεί η μητέρα του και τα δάκρυα ήταν έτοιμα να τρέξουν.
- Γι αυτό σε μεγαλώνουμε δηλαδή με όλα τα καλά; συνέχισε ο πατέρας του. Αντί να μας πεις ότι θέλεις να γίνεις ένας πολιτικός μηχανικός, ένας αρχιτέκτονας, ένας καθηγητής, εσύ μας λες…..
Τι να τους πει, μετά από αυτή την επίθεση; Ότι και να τους έλεγε, δεν ήθελαν να καταλάβουν και δεν θα καταλάβαιναν…..Για να τελειώνει όλο αυτό, τους υποσχέθηκε ότι θα ξανασκεφτόταν το επάγγελμά του με μεγαλύτερη σοβαρότητα…..Ακόμα δεν είχε καταλήξει…..Ήταν και όλα τ’ άλλα που είχε στο κεφάλι του, με τις σπουδές θα ζαλιζόταν;
Εντάξει, είχε διαλέξει κατεύθυνση γιατί έτσι έπρεπε και προτιμούσε τα μαθηματικά από τ’ αρχαία και τα λατινικά, αλλά μέχρι να έρθει η ώρα για Πανελλαδικές, κάτι θα σκεφτόταν για το μέλλον του….. Το παρόν του τον απασχολούσε πολύ περισσότερο…..
Εκείνη η Κάτια πολύ του άρεσε και ήξερε ότι ο αριθμός του κινητού του, ήταν στα χέρια της από το Σάββατο….γιατί όμως δεν είχε ακόμα τηλεφωνήσει; Μήπως να την έπαιρνε εκείνος; Και τι να της έλεγε; …..Αν της πρότεινε να πάνε για καφέ μετά το φροντιστήριο; ….Μπα….Αν του έλεγε «όχι»; Δεν μετρούσε σαν να είχε φάει «πόρτα»;
«Χυλόπιτα» το έλεγε ο μπαμπάς του. Και τι άλλο έλεγε; «Το καθημερινό φαγητό του άντρα λεβέντη μου, είναι η χυλόπιτα! Εσύ το τουφέκι στον ώμο να το έχεις πάντα και δεν θα βγεις χαμένος»!
Ωραίος τύπος ο μπαμπάς…..Από κάτι μισόλογα, είχε καταλάβει ότι πριν παντρευτεί την μαμά και…. «νοικοκυρευτεί», ήταν μάλλον ζωηρούλης….Δεν μπορούσε να φανταστεί τον πατέρα του νέο, δεν μπορούσε να τον φανταστεί να κάνει «καμάκι»….Εκείνος σαν μπαμπά τον είχε γνωρίσει, αλλά η λογική έλεγε ότι δεν ήταν καλόγερος πριν παντρευτεί…..Έπειτα ….για να καταλαβαίνει όλα του τα ψέματα, μάλλον και ο ίδιος πρέπει να τα είχε χρησιμοποιήσει κάποτε. Αν όχι ακριβώς τα ίδια, πάντως….κάποιες πονηριές είχε και ο ίδιος κάνει όταν ήταν νέος….. Τότε γιατί δεν τον καταλάβαινε; Δεν μπορεί να είχε ξεχάσει τα πάντα; Δεν μπορεί να είχε διαγράψει το παρελθόν, ούτε τον είχε για αμνήμονα….
Ωραία λέξη αυτή….Πολύ θα της άρεσε της μαμάς……
Άραγε η μαμά, πώς να ήταν στην εφηβεία της; Έμοιαζε κι αυτή με τα κορίτσια που τον τριγύριζαν; Μπέρδευε και κείνη τ’ αγόρια, όπως τον μπερδεύουν σήμερα όλες αυτές που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θέλουν; Αλήθεια τι μπορεί να ζητάει από εκείνον η Κάτια; Να είναι ρομαντικός ή θα τον κοροϊδέψει; Μήπως πρέπει να δείχνει σκληρός, γιατί υπάρχει και εκείνο το κλισέ: «Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς»….. Μεγαλώνοντας, θα καταλάβει τι ζητάει μια γυναίκα ή είναι κι αυτό ένα από τα άλυτα μυστήρια του σύμπαντος;
Τελικά, χάλια η εφηβεία….Μεγάλος δεν ήταν, αλλά ούτε και μικρός.
Μυαλό είχε, αλλά κανένας δεν το εκτιμούσε και ιδιαίτερα. Άποψη για την ζωή είχε, αλλά κανείς δεν φαινόταν να την σέβεται. Όνειρα έκανε, αλλά δεν εξαρτιόταν από εκείνον η πραγματοποίησή τους. Ανησυχίες είχε, αλλά οι μεγάλοι τις χαρακτήριζαν αφελείς.
Απορίες είχε, αλλά ούτε να τις εκφράσει τολμούσε, ούτε και ήταν σίγουρος ότι είχαν απάντηση.
Χάλια η εφηβεία….. Χρόνια ήταν όμως….Θα περνούσαν….
Και η κατάσταση που τώρα ήταν τόσο χάλια; Τι να πει κανείς;
Ίσως αυτό που έλεγε και ο πατέρας του για τον ίδιον… Πώς το έλεγε ο μπαμπάς; Α, ναι….
«Δεν μπορεί…..Θα στρώσει…»