Πες μου αν με θυμάσαι... Σόφη Θεοδωρίδου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Βδομάδες τώρα παιδεύομαι με τον υπολογιστή μου και όχι οτι τέλειωσαν τα προβλήματα, αλλά ας πούμε οτι είναι υπό έλεγχο, μην βρεθεί να κάνει παρέα στα πλακάκια της εισόδου!

Πάμε λοιπόν στον λόγο ύπαρξης αυτού του ιστολογίου! Βιβλία, τι άλλο! Τα διάβασα και σας τα παρουσιάζω! Καλοκαίρι έρχεται, ο χρόνος σαν να μοιάζει λίγο περισσότερος, μια θάλασσα όλο και μας αναμένει, , η διαθεση... ας μην την συζητήσουμε δεδομένων των συνθηκών που μας κάνουν άνω κάτω.... Τέλος πάντων στο θέμα μας! Βιβλία!

Πέρσι, ήταν, που η Σόφη Θεοδωρίδου έκανε την εμφάνισή της στην ελληνική λογοτεχνία, δίνοντάς μας ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο, ένα βιβλίο που δήλωνε ξεκάθαρα ότι μια νέα δυναμική και ταλαντούχα παρουσία είχε έρθει να προστεθεί στις τάξεις των συγγραφέων. «Η νύφη φορούσε μαύρα» εντυπωσίασε τους αναγνώστες και τα σχόλια ήταν διθυραμβικά για το βιβλίο εκείνο και όχι άδικα.  Το χαρακτήρισαν έπος και συμφώνησα απόλυτα.

Φέτος η Σόφη Θεοδωρίδου, αφήνει στην άκρη το ιστορικό στοιχείο, και επανέρχεται με κάτι τόσο σημερινό και ταυτόχρονα τόσο αληθινό και ανθρώπινο, που δεν θ’ αφήσει ασυγκίνητο, κανέναν αναγνώστη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο Παύλος και η Χαρά μεγάλωσαν τα τρία κορίτσια τους με αγάπη και τρυφερότητα. Η  Ελισάβετ, η Αγγέλα και η Ιφιγένεια, παίρνουν τον δρόμο τους και φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες, αλλά οι γονείς είναι πάντα δίπλα τους, να βοηθούν και να στηρίζουν.

Μέχρι που έρχεται η στιγμή που οι ίδιοι οι γονείς θα χρειαστούν την βοήθεια των κοριτσιών τους, όσο κι αν δεν το θέλουν. Ο Παύλος χτυπημένος από καρκίνο, κάνει την ζωή της οικογένειας να τρανταχθεί συθέμελα και ειδικά για την Ιφιγένεια που του έχει μεγάλη αδυναμία. Πολύ σύντομα όμως, θα διαπιστώσουν ότι η θανατηφόρα αρρώστια, είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους, καθώς σχεδόν ταυτόχρονα, διαπιστώνουν ότι η Χαρά, νοσεί από Αλτσχάιμερ. Ελάχιστα γνωρίζουν γι αυτή την πάθηση που όμως οι γιατροί θα τους πουν ότι είναι πολύ χειρότερη από τον καρκίνο.

Ο Παύλος θα φύγει ύστερα από τρία χρόνια σχεδόν, άνισης μάχης και η Χαρά θα μείνει μόνη σ’ έναν κόσμο που αρχίζει να μην τον καταλαβαίνει. Το ερώτημα που τίθεται επίκαιρο πάντα είναι το εξής απλό: « Ένας γονιός μπορεί να φροντίσει δέκα παιδιά. Δέκα παιδιά, μπορούν να φροντίσουν έναν γονιό;»

Η μεγάλη, η Ελισάβετ, μετά από ένα ατύχημα, μένει παράλυτη και φεύγει στο εξωτερικό για να βρει την θεραπεία της. Η Αγγέλα παντρεμένη μ’ έναν βίαιο άντρα, μένει πολύ μακριά και σχεδόν αποκομμένη από την υπόλοιπη οικογένεια. Όλο το βάρος πέφτει στους ώμους της Ιφιγένειας, που το επωμίζεται με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της, όχι μόνο από καθήκον, αλλά και από αγάπη για την μητέρα που όσο ήταν καλά, έκανε κάθε τι που περνούσε από το χέρι της για να βοηθήσει εκείνες, όταν την είχαν ανάγκη. Μόνο που δεν συμφωνούν όλοι με την επιλογή της και η Ιφιγένεια βρίσκεται να δίνει πολλαπλές μάχες γι αυτό που η ίδια θεωρεί αυτονόητο: Την φροντίδα του γονιού και όχι την διαγραφή του από την ζωή της σαν περιττό βάρος.

Αυτά με πολύ λίγα λόγια, σας δίνουν την κορυφή του παγόβουνου. Το υπόλοιπο είναι κρυμμένο ανάμεσα στις σελίδες του νέου βιβλίου της Σόφης Θεοδωρίδου και δεν διάλεξα τυχαία τη λέξη παγόβουνο. Αυτοί οι τεράστιοι παγωμένοι όγκοι στον ωκεανό, φανερώνουν μόνο ένα μικρό κομμάτι τους σε κοινή θέα. Το υπόλοιπο βρίσκεται βυθισμένο, γι αυτό και είναι πιο επικίνδυνο. Το βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου, σκίζει ψυχές στην κυριολεξία. Συνταράζει  συνειδήσεις. Θίγει πολλά θέματα της καθημερινότητας κυρίως αυτά που αφορούν στις σχέσεις γονέων και παιδιών. Σκιαγραφεί παραστατικότατα τις επιπτώσεις στην οικογένεια όταν ένα μέλος της πλήττεται από μια σοβαρή ασθένεια, τους κραδασμούς που επιφέρει στις σχέσεις. Κυρίως επιβεβαιώνει τον άγραφο νόμο, που θέλει σε κάθε οικογένεια να υπάρχει ένας που οι συνθήκες τον θέλουν να επωμίζεται τις ευθύνες και κυρίως ο χαρακτήρας του που του επιβάλλει να μην κάνει πίσω με όποιο κόστος.  Παράλληλα η κ. Θεοδωρίδου, διακριτικά, αλλά περιγραφικότατα μας δίνει πληροφορίες για μια αρρώστια που ελάχιστα γνωρίζουμε γι αυτήν, αλλά που ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους και δοκιμάζει σκληρά τις οικογένειές τους.

Τέλος, πρέπει να πω, ότι η γραφή της διατηρεί όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έκαναν να την αγαπήσουμε στο πρώτο της βιβλίο. Ήθος, αξιοπρέπεια, ζωντάνια και παραστατικότητα.  Θεωρώ ότι η Σόφη Θεοδωρίδου μας έδωσε μια άξια συνέχεια του έργου της και φυσικά περιμένουμε την αξιοπρόσεκτη συνέχεια!

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Σόφη Θεοδωρίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της Αλμωπίας, μιας μικρής επαρχίας του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε δημόσιο σχολείο της περιοχής απ' όπου κατάγεται και όπου ζει με την οικογένειά της. Αγαπημένες της ασχολίες είναι το διάβασμα, η ζωγραφική και, εδώ και λίγο καιρό, το γράψιμο. Είναι παντρεμένη και έχει δυο γιους. Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.