Ένα χαμένο απόγευμα....

Τώρα που το σκεφτόταν, πολλά είχε χάσει στη ζωή της……

Ευκαιρίες, άντρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια….τι ήταν ένα ακόμα απόγευμα; Στο κάτω-κάτω, άνθρωποι χάνονται, σκυλιά, κλειδιά, πορτοφόλια, κινητά…..τι ήταν ένα απόγευμα; Μερικές ώρες που θα μπορούσε να τις είχε αξιοποιήσει καλύτερα από το να περπατάει σ’ ένα δρόμο γεμάτο καταστήματα και ανθρώπους…..

Ποτέ δεν είχε προσέξει πόσα πολλά λένε οι άνθρωποι και μάλιστα δυνατά, χωρίς να τους νοιάζει αν τους ακούν οι διπλανοί τους. Στέκονταν ακόμα και μπροστά σε βιτρίνες και μιλούσαν και δεν τους ένοιαζε αν ο καταστηματάρχης, στημένος στην πόρτα, παρακολουθούσε μ’ ενδιαφέρον τα όσα λέγονταν…..
Η κυρία στο απέναντι πεζοδρόμιο, φορτωμένη τσάντες, στηριζόταν πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο, σημάδι πως ήταν κουρασμένη, αλλά δεν διανοήθηκε να σταματήσει να μιλάει στην γυναίκα απέναντί της….Τι να έλεγαν άραγε; Δεν ήταν δύσκολο ν’ ακούσει……

- Μπορείς να το φανταστείς; Μου κουβάλησε στο σπίτι αυτό το…το φρικιό… ήμαρτον Παναγία μου και είχε την απαίτηση να την καλοδεχτώ για νύφη! Που αν ήξερες Τούλα μου τι κορίτσια του πρότεινα, θα έβγαινες από τα ρούχα σου!

- Τόσο χάλια ήταν; ρωτούσε τώρα η κυρία που την έλεγαν Τούλα.

- Μα τι να σου πω; τι να σου πρωτοπώ δηλαδή! Φαντάσου ότι έχει τατουάζ στην πλάτη!

- Ε, καλά, όλα τα κορίτσια κάνουν τώρα! Είναι μόδα!

- Τι μόδα μου λες Τούλα μου; Είναι άξια αυτή να μεγαλώσει παιδιά; Έπειτα υποτίθεται ότι ήρθε να γνωρίσει τον πεθερό και την πεθερά και φορούσε μια φούστα….Τι φούστα ήταν αυτή; Φαρδιά ζώνη ήταν! Και να την τραβάει δεξιά και να την τραβάει αριστερά, πού να κατέβει η φούστα; Όλα τα μπούτια έξω η ξετσίπωτη! Και το μπλουζάκι κολλητό! Δεύτερο δέρμα! Με τέτοιο ντύσιμο, άχρηστη η φαντασία! Όλα στην φόρα!

- Μα δεν βλέπεις πως όλες έτσι ντύνονται; έλεγε η Τούλα, σε μια προσπάθεια να λογικέψει την υποψήφια…κακιά πεθερά.

- Ναι αυτές τις… «όλες» δεν τις θέλω για νύφες, όπως δεν θέλω κι αυτήν! Άσε που το μαλλί ήταν βαμμένο και μάλιστα κακοβαμμένο! Άσε με Τούλα μου και είμαι να σκάσω! Τίποτα παιδί μου! Ένα τσουλάκι! Κρίμα και τον είχα για έξυπνο τον γιο μου!

- Και τι θα κάνεις δηλαδή, αφού αυτός την αγαπάει και την θέλει;

- Τι να κάνω; ξέρω κι εγώ; Ο προκομμένος μου το δήλωσε ξεκάθαρα: «Εγώ θα την πάρω και ας μην σ’ αρέσει»!

- Τώρα εδώ που τα λέμε…..αυτός θα ζήσει μαζί της!
- Έτσι λες; σε γελάσανε! Εγώ πού θα είμαι; Μακριά; Δεν θα την βλέπω να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι; Κι αν χωρίσουνε, γιατί θα χωρίσουνε δεν τίθεται ζήτημα, ποιος θα τρέχει μετά; Εγώ! Όχι Τούλα μου! Δεν θα κάνει αυτός τις τρέλες του και μετά θα τρέχει η δόλια η μάνα να μαζεύει τα συντρίμμια!

Απομακρύνθηκε, γιατί δεν ήθελε ν’ ακούσει άλλα. Ήδη λυπόταν κι ας μην γνώριζε τον γιο της κυρίας. Τον περίμενε μεγάλος αγώνας με αμφίβολη την νίκη…..Στάθηκε μπροστά σε μια βιτρίνα με εντυπωσιακά μαγιό και σύνολα για την παραλία, αλλά δεν ήταν της τύχης να την απολαύσει.Δίπλα της στάθηκαν δυο κοπέλες.

- Νομίζω Άννα, είπε η μια, ότι εδώ θα βρεις σίγουρα κάτι που να σου αρέσει!

- Ωραία είναι, αλλά…..

- Τι «αλλά»; Αφού δεν έχεις μαγιό! Καλοκαίρι ήρθε, δεν θα πάτε με τον Άρη για κανένα μπάνιο;
- Ναι….δηλαδή….Ο Άρης σκέφτηκε…..
- Τι σκέφτηκε πάλι, αυτό το φωτεινό μυαλό; η ειρωνεία στη φωνή της κοπέλας, ήταν πολύ έντονη και αυτή που την έλεγαν Άννα, διαμαρτυρήθηκε.
- Τώρα τι ύφος είναι αυτό;

- Πες μου τι σκέφτηκε και θα σου πω!

- Να….μου είπε ότι πριν σκεφτώ την παραλία, πρέπει να επισκεφτώ κάποιο γυμναστήριο γιατί η κυτταρίτιδα…..
- Ε, δεν είμαστε καλά! Σου είπε τέτοιο πράγμα;
- Για την ακρίβεια μου είπε, πως δεν μπορεί να κυκλοφορήσει μαζί μου στην παραλία, γιατί αισθάνεται άσχημα όταν γύρω του βλέπει τόσο ωραίες κοπέλες…..

- Και εσύ τι του είπες;

- Τι να του πω; Τίποτα!

- Ε, είσαι εντελώς ζώον κορίτσι μου!

Η κοπέλα είχε θυμώσει πραγματικά τώρα και δεν την ένοιαζε που ήταν σε πολυσύχναστο δρόμο. Στράφηκε στην Άννα κατακόκκινη.

- Δέχτηκες να σου πει κάτι τέτοιο και δεν τον έστειλες στην μάνα του; Και ποιος είναι αυτός που θα ντραπεί να κυκλοφορήσει μαζί σου; Γιατί δεν κοιτάει τα χάλια του;

- Ποια χάλια του;
- Ε, όχι κι έτσι Άννα μου! Επειδή εσύ στραβώθηκες και κρεμάστηκες επάνω στον κύριο, δεν σημαίνει πως είμαστε όλες αόμματες! Πες του χαιρετίσματα, ότι οι άντρες σήμερα, δεν κυκλοφορούν σαν αρκούδες να μην φαίνεται το δέρμα από την τρίχα! Υπάρχει και η ηλεκτρόλυση για περιπτώσεις σαν την δική του όπου ξεκίνησε γι άνθρωπος και στην πορεία βρέθηκε να κυκλοφορεί σαν τον άνθρωπο των σπηλαίων με προβιά εκ γενετής! Πρώτο αυτό κι έπειτα την κοιλίτσα που έχει αρχίσει να φουσκώνει κάτω από την τρίχα, δεν την πρόσεξε; Ή μήπως δεν πρόσεξε ότι σήμερα οι άντρες φροντίζουν να έχουν γυμνασμένο σώμα με ανοιχτές πλάτες και μπράτσα και όχι περιφέρειες σαν γυναίκες; Αν αυτός έχει μάτια και βλέπει τις πιο καλλίγραμμες από σένα, τότε έχεις και εσύ και βλέπεις τους άντρες που κυκλοφορούν σαν άντρες και όχι σαν μαϊμούδες! Μ’ έσκασες πια!
- Και περίμενες να του τα πω εγώ όλα αυτά;

- Όχι, δεν είμαι τόσο αισιόδοξη! Μπορείς όμως να κάνεις κάτι πιο απλό που θα είναι και η σωτηρία σου!
- Θα μου πεις πάλι να χωρίσω;
- Κάθε μέρα θα σου το λέω! Δεν είναι για σένα αυτός, θα σε κάνει δυστυχισμένη!

- Ξέρεις πόσων χρονών είμαι Άννα;
- Όσο κι εγώ υποθέτω! Τριάντα δύο! Και λοιπόν;

- Μα δεν καταλαβαίνεις; Τα χρόνια περνάνε….Ο Άρης, δεν είναι βέβαια ο τέλειος, αλλά θέλει να με παντρευτεί….

- Και γιατί να μην θέλει; Στην εποχή μας σπανίζουν οι ηλίθιες! Μία βρήκε και θα την αφήσει; Και έπειτα τα χρόνια περνάνε και περνάνε καλά, όταν ζεις όμορφα! Αν τον παντρευτείς θα σου κάνει την ζωή κόλαση! Καλύτερα μόνη….

- Γεροντοκόρη θέλεις να πεις!

- Έστω! Γεροντοκόρη το θέλεις; Γεροντοκόρη! Αλλά ευτυχισμένη γεροντοκόρη! Όχι δυστυχισμένη σύζυγος! Κι έπειτα η ζωή δεν τελειώνει σ’ έναν Άρη! Σκέφτηκες όμως ότι μπορεί να μοιάζει τέλμα μ’ έναν τέτοιο;
- Μπορεί να στρώσει!
- Το ανέκδοτο του αιώνα! Δεν στρώνει αγάπη μου και πάρ’ το απόφαση! Όλοι οι δικηγόροι, χρυσές δουλειές κάνουν με ζευγάρια που όταν παντρεύτηκαν πίστευαν ότι το ταίρι τους θα….στρώσει!
Έφυγε κι από αυτή την βιτρίνα. Μπορεί να μην είδε τελικά μαγιό, αλλά βρήκε και άλλη μία γυναίκα που συμφωνούσε μαζί της απόλυτα και ας μην ήξερε ούτε το όνομά της.

Παρακάτω στάθηκε αφηρημένη σε μια βιτρίνα που δεν την αφορούσε γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Αφορούσε όμως δυο άντρες που ήρθαν και στάθηκαν δίπλα της. Τους έριξε ένα λοξό βλέμμα. Νέοι και οι δύο με στυλ ανερχόμενου στελέχους σε πολυεθνική. Από την πρώτη στιγμή όμως, φάνηκε πως και κείνοι μηχανικά κοιτούσαν τις ρακέτες, τις φόρμες και τα αθλητικά παπούτσια.
- Καταλαβαίνεις φίλε μου; ακούστηκε ο πρώτος. Έξι μήνες στην εταιρεία και πήρε την προαγωγή και εγώ δύο χρόνια να κτυπιέμαι εκεί μέσα και τίποτα!
- Και από προσόντα;

- Άσε με σε παρακαλώ! Τα ίδια πτυχία έχουμε, αλλά εγώ βλέπεις δεν φοράω φούστα!

- Λες αυτό να βοήθησε;
- Κυρίως αυτό! Ξέρεις τι με βγάζει από τα ρούχα μου με τις γυναίκες καριέρας;
- Ότι τρώνε τις καλύτερες θέσεις;
- Και αυτό! Αλλά πώς τις τρώνε; Χρησιμοποιούν αυτό, που αν κάνει το λάθος να το χρησιμοποιήσει πρώτος ο άντρας, το λένε παρενόχληση! Το σεξ!
- Δηλαδή κόλλησε στον διευθυντή; Αυτό μου λες;
- Δεν είπα ότι πήγε και μαζί του! Αλλά ξέρεις τώρα πως γίνονται αυτά τα πράγματα! Βλέμματα, χαμόγελα όλο υποσχέσεις και μετά πέφτει το φρούτο! Και έχω και την Λέλα!
- Τι σχέση έχει η Λέλα τώρα με όλα αυτά;
- Η Λέλα μπορεί να μην έχει, έχει όμως η μάνα της!
- Τώρα είναι που με μπέρδεψες!
- Γιατί δεν έχεις μόνιμο δεσμό, γι αυτό δεν καταλαβαίνεις! Είναι μήνες τώρα που έχει αρχίσει και τρώγεται η Λέλα για το τι θα γίνει με μας και πού θα πάει αυτή η κατάσταση και δεν έχω καμιά αμφιβολία, ότι πίσω απ’ όλα είναι η μάνα της!
- Για γάμο μιλάς;

- Εγώ ούτε το συζητάω! Η Λέλα δεν έχει άλλο θέμα συζήτησης!
- Τώρα εδώ που τα λέμε, τέσσερα χρόνια τραβιέστε!
- Τώρα εσύ με ποιον είσαι δηλαδή; Κι επειδή είμαστε τέσσερα χρόνια μαζί, πρέπει και να παντρευτούμε; νέοι είμαστε ακόμα!
- Άλλο ο άντρας, άλλο η γυναίκα! Ο άντρας και στα σαράντα να παντρευτεί, δεν έγινε και τίποτα, αλλά η γυναίκα….είναι και το θέμα του παιδιού στη μέση….
- Μπράβο ρε φίλε! Όσο πας και το καλυτερεύεις! Εδώ δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με μας, θα έχουμε και παιδιά! Δεν είμαι εγώ για τέτοια! Εγώ θέλω να ζήσω!
- Στάσου γιατί τώρα δεν μου τα λες καλά! Να ήσουν ελεύθερος να πω μάλιστα, θέλει το παιδί να…..κάνει τη ζωή του! Από τη στιγμή όπως που εδώ και τέσσερα χρόνια έχεις μόνιμο δεσμό, δεν πας πουθενά χωρίς εκείνη, τα περισσότερα βράδια μένετε ή σπίτι της ή σπίτι σου, ποια η διαφορά; Τι λιγότερο θα κάνεις αν παντρευτείς ή τι περισσότερο, αν συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζεις;
- Τώρα με μπέρδεψες!
Απομακρύνθηκε χαμογελώντας ειρωνικά. Πόσοι τέτοιοι δεν κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο πλήθος; Πόσες γυναίκες αισθάνονταν εγκλωβισμένες σε μια παρόμοια σχέση και πίεζαν για να φτάσουν να παντρευτούν και το μόνο που ήθελαν να σώσουν μ’ έναν τέτοιο γάμο, ήταν τα χρόνια που είχαν χάσει σ’ αυτήν ακριβώς τη σχέση….να μην πουν ότι πήγαν χαμένα; Το είχε κάνει και η ίδια κάποτε….Στην αρχή ήταν πολύ ερωτευμένη. Δεν είδε τις ζωτικές διαφορές με εκείνον, δεν αντιλήφθηκε το χάσμα που τους χώριζε. Ήρθε η συνήθεια….ύπουλη…..Ο ένας χρόνος έγιναν δύο, τα δύο χρόνια τέσσερα και πριν το καταλάβει, ήταν μαζί του οκτώ χρόνια.
Στα γενέθλια των τριάντα της, συνειδητοποίησε πως τα περιθώρια στένευαν επικίνδυνα και άρχισε να πιέζει για έναν γάμο, που δεν ήταν καθόλου σίγουρη, αν της ταίριαζε πια τουλάχιστον με τον συγκεκριμένο. Οι παρωπίδες έπεσαν και της έκλεισαν όλους τους ανοιχτούς παράδρομους για να βλέπει μόνο την ευθεία που όμως ήταν γεμάτη αγκάθια….Εκείνος στην αρχή αντέδρασε…..Μετά οι αντιδράσεις παραμερίστηκαν από τις απειλές της για χωρισμό…..Επιστρατεύθηκαν πέπλα και κοστούμι. Βρέθηκε κουμπάρος και εκκλησία. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε. Στην αρχή έλεγε πως όλα θα έστρωναν, πως εκείνος θ’ άλλαζε, θα γινόταν καλύτερος σύζυγος, καλύτερος σύντροφος, καλύτερος άνθρωπος….. Ποτέ δεν έγινε….

Στο τέλος επιστρατεύθηκαν δικηγόροι και βρέθηκε μ’ ένα διαζύγιο στο χέρι και μια πίκρα μέσα της, μια μοναξιά να μην την αφήνει να δει ότι υπήρχε ζωή και πιο κάτω, πιο πέρα από την αποτυχία. Για την ακρίβεια την χρεώθηκε την αποτυχία και πλήρωσε όλο τον λογαριασμό μόνη της με τα χαμένα της χρόνια…..Δεν της έκανε εντύπωση όταν έμαθε ότι εκείνος παντρεύτηκε σχεδόν αμέσως μετά το διαζύγιο και ακόμα πιο….αμέσως βρέθηκε με ένα παιδί….Εκείνη, μετά το διαζύγιο, το μόνο που μπόρεσε να κάνει, ήταν συλλογή αποτυχιών.Πάντα κατέληγε στο ίδιο αποτέλεσμα….Πάντα έμενε με τον ίδιο σύντροφο, τον μόνο πιστό της: Την μοναξιά…..
Τελικά της πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσει ότι κάτι έκανε λάθος η ίδια. Κάπου πρέπει η ίδια να στράβωνε τις σχέσεις της. Δεν μπορεί όλοι τους τρελοί εκτός από κείνη. Οι φίλες της, ήταν όλες παντρεμένες πια και με προβλήματα εφηβείας από τα παιδιά τους που την έλεγαν τρυφερά «θεία»….Ίσως για να μην την πουν «γεροντοκόρη»….Είχε και την μάνα της να της λέει τα κλασσικά : «Παντρέψου βρε κορίτσι μου! Τι περιμένεις πια; Τα χρόνια πέρασαν, πότε θα κάνεις κι εσύ ένα παιδί; Πότε θα δω κι εγώ εγγονάκι;» Λες και η μοναξιά είναι μια επιλογή που είχε γίνει συνειδητά από την ίδια….Λες και κείνη δεν είχε κουραστεί να περιφέρει τον εαυτό της πάντα σαν τρίτη ή σαν πέμπτη μιας παρέας, αλλά ποτέ σαν ζευγάρι…..
Κοίταξε γύρω της γιατί ξαφνικά ο κόσμος της φάνηκε λιγοστός….Τα μαγαζιά είχαν κλείσει, το ενδιαφέρον χάθηκε, ο δρόμος άδειασε. Είχε περάσει άλλο ένα απόγευμα….Χαμένο….Χαμένη και η ζωή της τελικά; Ίσως….Αλλά όλα, ακόμα και η κακοτυχία, έχουν ένα τέλος….Σήκωσε πάλι ψηλά το κεφάλι. Αύριο ήταν μια καινούρια μέρα και πάντα μια καινούρια μέρα, δίνει την ίδια υπόσχεση. Πάντα η ανατολή του ήλιου λέει το ίδιο πράγμα:

« Κάνε υπομονή! Δεν μπορεί…..Θα στρώσει!....»