Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



13 Ιουλίου 2011

Έτσι θέλω να θυμάμαι.... της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Όταν συγγραφέας μ’ αρέσει, μ αρέσει και διαβάζω τα βιβλία του ένα προς ένα! Κι αν ακόμα γράψει κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνη σαν θέμα, δεν παύει η  γραφή του να με έλκει, να την απολαμβάνω. Αυτή τη φορά όμως, ήταν όλα σύμφωνα με το γούστο μου. Μιλάω για το νέο βιβλίο της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου. «Έτσι θέλω να θυμάμαι»…

Λίγα λόγια για το βιβλίο: 

Ο Βασίλης εργοστασιάρχης στην Νιγηρία. Με μια οικογένεια πίσω του που δεν θέλησε να τον ακολουθήσει γιατί έτσι αποφάσισε η Φιλιώ η γυναίκα του. Εκείνος, μόνος σε μια χώρα δύσκολη όσο και μαγική. Η μοναξιά δεν αντέχεται για πολύ και η προσφορά για συντροφιά μεγάλη. Έτσι θα γνωρίσει την Ατλίν, αεροσυνοδό, πανέμορφη αν και δεσμευμένη με έναν διευθυντή αστυνομίας. Πολύ γρήγορα, ο έρωτας θα γίνει ο καταλύτης και οι δυό τους θα βρεθούν να ζουν μαζί, απόλυτα ερωτευμένοι. Η Ατλίν έχει προσπαθήσει σκληρά για να ξεφύγει από την φτώχια στην οποία γεννήθηκε και μετά την κακοποίηση που έχει υποστεί από τον προηγούμενο εραστή της, βρίσκει στον Βασίλη την στοργή και τον έρωτα έτσι όπως τον φανταζόταν από παιδί.  Δεν θα διστάσει όταν ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και θα φέρει στον κόσμο ένα παιδί που ο πατέρας του όσο κι αν αγαπάει δεν θ’ αναγνωρίσει ποτέ. Ο Βασίλης είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε Ελλάδα και Αφρική, ανάμεσα στις δύο οικογένειες που δημιούργησε, στις δύο γυναίκες και στα τρία παιδιά του.
Ο προηγούμενος εραστής της Ατλίν όμως, ενοχλημένος από την εγκατάλειψη, είναι αποφασισμένος να μην την αφήσει ήσυχη και ξεσπάει το μένος του πάνω στον Βασίλη. Διοργανώνει μια τέλεια συνομωσία και καταφέρνει να βάλει τον Βασίλη στην φυλακή, γνωρίζοντας ότι ένας λευκός δύσκολα θα επιβιώσει στις φυλακές της χώρας του. Λίγο πριν ο Βασίλης αφήσει την τελευταία του πνοή στα μπουντρούμια που τον ρίχνουν, η Ατλίν, μαζί με τον φίλο του Βασίλη και νονό του γιού τους, τον Γιώργο καταφέρνουν να φυγαδεύσουν τον άτυχο άντρα στην χώρα του, γνωρίζοντας πως  δεν θα μπορέσει να επιστρέψει ποτέ. Η Ατλίν θ’ αναλάβει το εργοστάσιο που της αφήνει ο Βασίλης και θα μεγαλώσει μόνη της τον γιο τους.  Η πικρία που συσσωρεύεται μέσα της μεγαλώνει, αφού διαπιστώνει ότι ο άντρας που αγάπησε, την ξέχασε εντελώς, συνειδητοποιεί ότι τους εγκατέλειψε και έμεινε δεμένος με την πρώτη του οικογένεια. Έτσι αγνοεί όλα του τα γράμματα για τα γιο του χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι βάζει τις βάσεις για να ένα μεγάλο δράμα του μέλλοντος…..
Μόνο αυτά από ένα βιβλίο τόσων εκατοντάδων σελίδων που όμως κυλάει σαν νερό και όταν καταλάβεις ότι τελειώνει στεναχωριέσαι. Μεγαλούργησε στην κυριολεξία η Γιόλα με αυτό της το βιβλίο. Απίστευτα συναισθήματα , δυνατά,, άλλοτε βασανιστικά, άλλοτε λυτρωτικά πάλλουν την ψυχή του αναγνώστη. Η Γιόλα έμεινε για 29 χρόνια στην Αφρική και την κουβαλάει μέσα της κι αυτό είναι ολοφάνερο. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θίγει τόσα θέματα, ιστορικά, κοινωνικά ενώ δεν αποδυναμώνει την κεντρική της ιστορία που κρατά σε αγωνία τον αναγνώστη μέχρι το τέλος. Παράλληλα μια ηχηρή πραγματικότητα και επώδυνη αναδύεται από το βιβλίο αυτό. Εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν από έρωτα και μοναξιά στην Αφρική, παιδιά δύο πατρίδων, όμορφα, έξυπνα, δυνατά, που οι «επισκέπτες» της άφησαν πίσω τους και πολλές φορές δεν νοιάστηκαν ποτέ γι αυτά. Παράλληλες οικογένειες που πλήρωσαν και οι δύο το μοίρασμα του δημιουργού τους. Σε κάθε σελίδα κτυπάει η καρδιά της Αφρικής, ζεστή, μαγική και επικίνδυνη. Τα χρώματα σχηματίζουν εξαίσιους πίνακες στο μυαλό του αναγνώστη, η διπλή πραγματικότητα σχηματίζεται ανάγλυφη, αυτή που μοιράζεται ανάμεσα στις πλούσιες συνοικίες με τα βίλες και στις φτωχές συνοικίες του Σαμπόν Καρί που μεγάλωσε η Ατλίν. Ο Μάικλ ο γιος της, εκπροσωπεί όλα εκείνα τα παιδιά που τα κοίταξαν με καχυποψία, που τα αντιμετώπισαν με εμπάθεια, αλλά παρ’ όλα αυτά βγήκε νικητής της ζωής. Και όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι ανθρώπινοι, κουβαλούν πάθη και λάθη, κρύβουν σκελετούς στην ντουλάπα της ζωής τους, αντιδρούν λανθασμένα πολλές φορές στα ερεθίσματα της μοίρας, αλλά παρ’ όλα αυτά, δένεσαι μαζί τους, πάσχεις και ζεις τόσο έντονα τη ζωή τους, ξεχνώντας πως διαβάζεις ένα βιβλίο, που θέλεις να τους φωνάξεις, να τους προειδοποιήσεις για όσα έρχονται.
Είναι πραγματικά ένα βιβλίο που αν δεν διαβάσετε θα χάσετε ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ταξίδι, που σας λέω ότι δεν μπορώ ακόμα ν’ αφήσω πίσω μου παρ’ όλο τον καιρό που πέρασε από την ανάγνωσή του. Ζητείστε το και αν εσείς μπορέσετε να το αφήσετε από τα χέρια σας, τι να πω; Μπράβο σας. Εγώ το άφησα μόνο όταν το τελείωσα και ακόμα το κουβαλάω. Δεν ξεχνιέται!
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
H Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία και έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κονγκό και είκοσι εννέα χρόνια στη Νιγηρία. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικές εκπομπές, περιοδικά κι εφημερίδες της Κύπρου με χρονογράφημα, πολιτιστικά και έρευνα.
Εξέδωσε μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Μπατούρε. Ακολούθησαν τρία μυθιστορήματα για την Αφρική, o Ψίθυρος του δάσους , που τιμήθηκε με κρατικό βραβείο στην Κύπρο, το Ταξίδι της καρδιάς μας και το Πεπρωμένο μιας ζωής (εκδ. Άγκυρα). Εξέδωσε επίσης τα διηγήματα Αφρικάνικες στιγμές (1998), τα οποία έτυχαν Πανελλήνιας βράβευσης, τα χρονογραφήματα Πού πας ξυπόλητη στ' αγκάθια (εκδ. Πάργα, 2006) και το μυθιστόρημα Το άλλο μου μισό (εκδ. Πατάκη, 2008).
Έχει γράψει επίσης πολλά βιβλία για παιδιά. Ανάμεσά τους τα: Μέσα από το φως του φεγγαριού, Όλου του κόσμου τα παιδιά (διηγήματα, εκδ. Πατάκη, 2004), για το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας το 2005, Ο Γαλάζιος Δράκοντας (μυθιστόρημα, εκδ. Εν Τύποις, 2006), Βόλτα με το φεγγάρι (παραμύθι, το οποίο απέσπασε το Α΄ βραβείο στο Διαγωνισμό για την Ισότητα Μεταξύ των Ατόμων, που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών για το 2007-2008) και Η απαγωγή του Γκάπι (μυθιστόρημα, υπό έκδοση, εκδ. Άγκυρα).
Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως το Α΄ βραβείο στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Διηγήματος των έντεκα δήμων της Βαλ ντι Νιέβολε στην Ιταλία, το Γ΄ βραβείο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού «Νουμάς» και τον έπαινο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Διηγήματος του Δήμου Πετρούπολης. Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφορεί και το μυθιστόρημα Κρατήσου απ' τα όνειρά σου.

11 σχόλια:

  1. πραγματικα η περιγραφη σας ειναι τοσο κατατοπιστικη που εμενα προσωπικα με εκανε να εχω ηδη ξεκινησει αυτο το ταξιδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το "Έτσι θέλω να θυμάμαι" είναι πραγματικά ένα υπέροχο βιβλίο! Είναι τόσο παραστατικές οι περιγραφές της κ.Παπαδοπούλου για τη Νιγηρία, που μεταφέρεσαι μαζί της στο όμορφο αυτό ταξίδι και ταυτόχρονα, μέσα από την πλοκή, έρχεσαι αντιμέτωπος με μεγάλες αλήθειες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εκφράσου: Χαίρομαι πραγματικά γιατί αυτό το βιβλίο όποιος το χάσει....θα χάσει!
    Στέφανη: Μπράβο κοριτσάκι μου που το ανακάλυψες ήδη! Ειδικά στην Κύπρο, δεν νομίζω οτι πρέπει κανείς Κύπριος να μην έχει διαβάσει την Γιόλα που είναι Κύπρια και αγαπάει τόσο τον τόπο της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλό απόγευμα Λένα μου. Γνώρισα την κα Παπαδοπούλου στην παρουσίαση της που έκανε για το πιο πάνω βιβλιο, το αγόρασα και θα το διαβάσω μέσα στο καλοκαίρι. Ανακάλυψα την κα Παπαδοπούλου μέσα από το δικό σου blog και ομολογώ ότι είναι μία πάρα πολύ καλή συγγραφέας ίσως όχι και τόσο πολύ γνωστή στην Κύπρο. Καλοτάξιδο το βιβλίο της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητή Λένα ευχαριστώ για την παρουσίαση, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πραγματικά με έχεις αφυπνήσει από το λήθαργο του πένθους που επικρατεί αυτές τις μέρες στην Κύπρο και στις καρδιές μας. Διάβαζα το μέιλ της Κλειώς Ζαχαριάδη και ήταν σαν να ξυπνούσα από έναν άλλο κόσμο μιας άλλης διάστασης.
    Είσαι τόσο δοτική κι εγώ σ' έχω στην καρδιά μου. Σε ευχαριστώ που δεν τσιγκουνεύεσαι τα λόγια. Είχα αρχίσει να γράφω πρόχειρα την δική μου ανάρτηση για το Χωρίς Χειροκρότημα που ομολογώ πως απόλαυσα γιατί με παράσυρε σ' ένα κόσμο για μένα άνγωστο (τον κόσμο της νύχτας), αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα. Τώρα θαύουμε τους αδικοχαμένους νεκρούς μας. Τα άξια παλληκάρια μας. Η καρδιά και η ψυχή μας έχουν κλειστεί σ' ένα μαύρο σύννεφο και ο νους μας όπου θέλει σεργιανάει... Είναι και ο ηλεκτρισμός που έρχεται λίγες ώρες μονάχα...
    Θα επανέλθω το συντομότερο δυνατό και θα τα ξαναπούμε. Ευχαριστώ ΄και όσους έχουν κάνει σχόλια. Κάντε κλικ στο www.yiolap.blogspot.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Yianna: Είναι κρίμα να μην ειναι γνωστή στην Κύπρο μια γυναίκα που έχει βγει από τα σπλάχνα του νησιού, μια γυναίκα που την τιμάει με την παρουσία της στα εκδοτικά δρώμενα. Το βιβλίο θα το ρουφήξεις με πάθος μέχρι την τελευταία σελίδα, είμαι σίγουρη! Χαίορμαι που έγινα η αιτία να συναντηθείς με την γραφή της!
    Γιόλα: Καταλαβαίνω. Παρακολουθώ κι εγώ από δω τις εξελίξεις. Τα έχασα με όσα έγιναν δεν είναι λίγες βδομάδες που περνούσα από την περιοχή πηγαίνοντας για Λεμεσό, δεν το χωράει το μυαλό μου τόσο άδικο αίμα, στα καλά του καθουμένου γιατί κάποιοι ίσως δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους. Και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τις μάνες που πάλι έκλαψαν αδικοχαμένα νιάτα. Όσο για το βιβλίο σου το λάτρεψα, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ μιλάω γι αυτό. το έχω ήδη κάνει δώρο σε αρκετούς φίλους που ξέρω οτι θα τους αρέσει!
    Καλή δύναμη Γιόλα και άλλο κακό να μην δείτε πια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχεις δίκιο Λένα μου, είναι καταπληκτικό βιβλίο, ίσως το καλύτερο της. Αν και όλα τα βιβλία της μου έχουν αρέσει και μου έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην καρδιά μου. Χαίρομαι που συμφωνούμε.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δεν χρειάστηκε να ολοκληρώσω καν την ανάγνωση της ανάρτησης σου... πιστή σου οπαδός, το αγόρασα ήδη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    φιλιά πολλά Λενάκι μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ελένη: Η Γιόλα έχει μια καταπληκτική γραφή και οι ιστορίες της κρατούν γερά τον αναγνώστη! Χαίρομαι συναντήθηκα με την γραφή της! Καλό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ζαχαρένια μου, χαίρομαι διπλά γιατί ξέρω οτι θα ταξιδέψεις όμορφα με το βιβλίο της Γιόλας! Όμορφο καλοκαίρι καρδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κυρία Μαντά μόλις τελείωσα το βιβλίο σας "Χωρίς Χειροκρότημα" και δυστυχώς απογοητεύτηκα με την επιλογή μου να το διαβάσω. Έχω την αίσθηση ότι η γραφή σας δεν εξελίσσεται, δεν βελτιώνεται, εσείς αναλώνεστε σε τετριμμένα θέματα και επαναλαμβάνεστε. Θεωρώ ότι με έχετε χάσει από αναγνώστρια...
    Α. Καπλάνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή