Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



7 Νοεμβρίου 2012

Σαν όνειρο... (μέρος 1ο)

Ούτε και εγώ δεν το πίστευα όταν μου έγινε η πρόταση... Ένα όνειρο χρόνων που για διάφορους λόγους δεν είχε πάρει σάρκα και οστά, θα γινόταν τώρα πραγματικότητα....
Παρουσίαση σε κρουαζιερόπλοιο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη!!!!!
Το βιβλίο φυσικά η Θεανώ, η δική μου Λύκαινα που θα παρουσιαζόταν πηγαίνοντας στον τόπο γέννησής της... Μαγεία.....

Louis Cristal και επιβίβαση το πρωί της Παρασκευής....
Πρώτη φορά θα έκανα παρουσίαση σε πλοίο και το άγχος μου ήταν τεράστιο, αλλά όλα πήγαν καλά και περάσαμε ένα όμορφο απόγευμα συζητώντας για την Πόλη.




Ανάμεσα στον κόσμο και ένας κύριος που το σπίτι του ήταν στο Τζιχανγκίρ, εκεί που ήταν και το δικό μου κάποτε, ενώ το εξοχικό του ήταν στην Αντιγόνη, όπου βαφτίστηκα....

Εκείνο το πρώτο μας βράδυ στο πλοίο που ταξίδευε προς τον Βόσπορο, δεν περνούσαν οι ώρες, μου φαινόταν όλα σε αργή κίνηση.

Κι αν δεν είχα τις φωτογραφίες, ίσως να νόμιζα οτι το ονειρεύτηκα τελικά αυτό το ταξίδι....


Πρώτη στάση το Πατριαρχείο μας, όπου μετά από αιώνες περιπλάνησης στεγάστηκε στον χώρο του Ιερού ναού του Αγ. Γεωργίου, στο Φανάρι.


Υπάρχουν στιγμές που δεν περιγράφονται, που είναι τόσο έντονα φορτισμένες κι όμως η ψυχή αισθάνεται μια παράξενη γαλήνη. Περάσαμε το κατώφλι της εκκλησίας και μας τύλιξε μια μυρωδιά από το παρελθόν. Και τα μάτια σταμάτησαν στην ομορφιά....

Το πανέμορφο τέμπλο του ναού, οι εικόνες απίστευτης ομορφιάς, η μυρωδιά από το λιβάνι...

Δεν ήθελα και δεν προλάβαινα να φωτογραφίσω. Όχι τουλάχιστον με την μηχανή μου. Είχα τα μάτια μου γι αυτή την δουλειά και οι εικόνες στην ψυχή μου. Εδώ η Παναγιά η Φανερωμένη με το πληγωμένο πρόσωπο και τα τάματα γύρω της μυριάδες, με σκαλωμένα πάνω τους τις ικεσίες των πιστών.


Κάποιο ζευγάρι από το γκρουπ μας φωτογράφισε, την ώρα που φεύγαμε από το Πατριαρχείο. Είπαμε... Για να μην νομίσω οτι ήταν όνειρο....

Σειρά είχε η Αγ. Σοφία....
Ελάχιστα μπορώ να σας πω. Γιατί δεν είναι τα ιστορικά στοιχεία που, λίγο πολύ,  είναι γνωστά σε όλους. Ούτε οι εικόνες τελικά. Έχουμε δει δεκάδες ντοκυμαντέρ γι αυτόν τον ναο που ο Ιουστινιανός αναφώνησε όταν ολοκληρώθηκε  "Νενίκηκά σε Σολομών".... Δεν είναι λοιπόν τι βλέπεις, αλλά κυρίως τι νιώθεις οταν περνάς το κατώφλι του.

Εγώ ένιωσα οτι μ' ένα βήμα πέρασα στην αγκαλιά του ίδιου του Θεού...  Στην φωτο δίπλα ο θόλος της Αγ. Σοφίας...
Ήταν από τις στιγμές που ήθελες να έχεις κι άλλα μάτια για να κοιτάς και την ψυχή να ταράζεται και μετά να γαληνεύει. Στην φωτό δίπλα ένα από τα ελάχιστα ψηφιδωτά που δεν πείραξαν, που δεν κατέστρεψαν οι Τούρκοι με σοβά, γιατί δεν υπήρχε τίποτα χριστιανικό στο θέμα...

Χιλιάδες κόσμου στο εσωτερικό και εσύ άκους μόνο την ησυχία μιας δικής σου προσευχής που φυσικά την λες από μέσα σου αν δεν θέλεις να βρεις τον μπελά σου.... το έδαφος τούρκικο και ο ναός μνημείο και όχι τόπος λατρείας, να μην ξεχνιόμαστε.... Στην φωτό δίπλα η Ωραία Πύλη....

Και ακριβώς για να μην ξεχνόμαστε, περνάς από το σημείο που σύμφωνα με τον μύθο υπάρχει το αποτύπωμα της παλάμης του Πορθητή και της οπλής του αλόγου του.

Και τα δύο σε αφύσικο ύψος και πάλι λέγεται οτι βρίσκονται εκεί γιατί το άλογο πατούσε πάνω στα χιλιάδες πτώματα των πιστών που είχαν βρει καταφύγιο στην εκκλησία την ώρα της Άλωσης....

Εμφανείς βεβαίως οι παρεμβάσεις των Τούρκων για την μετατροπή της εκκλησίας σε τζαμί.... Εδώ το "Μπαλκόνι", όπου καθόταν ο Σουλτάνος.

Και εδώ η σκάλα που ανέβαινε ο ιμάμης για να διαβάσει το Κοράνι.

Στο μαρμάρινο δάπεδο όμως, ακόμα υπάρχει η θέση του αυτοκράτορα και οι διαφορετικού χρώματος κύκλοι του, υποδείκνυαν την θέση των αξιωματούχων ανάλογα με τον βαθμό τους.

Τα ψηφιδωτά τώρα. Τα περισσότερα κατεστραμμένα, αλλά και κάποια κατάφεραν να σώσουν ένα μέρος από το μεγαλείο τους, την σπάνια ομορφιά τους.


Αυτό κυρίως  που μ' εντυπωσίασε ήταν η γλυκήτητα των μορφών τους....

Σειρά είχε ο γυναικωνίτης όπου εκεί δεν υπήρχαν παρεμβάσεις και τούρκικες προσθήκες. Ανεβήκαμε το στενό δρομάκι, το ίδιο που περνούσε η Θεοδώρα όταν ανέβαινε να παρακολουθήσει την λειτουργία και βρεθήκαμε να έχουμε μια πανοραμική άποψη του ναού.



Σταθήκαμε μάλιστα στο ίδιο σημείο που στεκόταν η Αυτοκράτειρα....


Από τον γυναικωνίτη, καταφέραμε να φωτογραφίσουμε την εικόνα της Παναγίας, το μοναδικό ψηφιδωτό που δεν κατάφεραν να κλείσουν με σοβά γιατί λέγεται πως όποιος το προσπάθησε σκοτώθηκε...




Φύγαμε όλοι σιωπηλοί από τον ναό, οι σκέψεις και τα συναισθήματα κουβάρι. Όλοι θέλαμε λίγη ώρα ακόμα  εκεί μέσα, όλοι δεν είχαμε χορτάσει αυτό που είδαμε και αυτό που νιώσαμε, αλλά ο χρόνος που ήταν περιορισμένος μας κυνηγούσε .Σειρά είχε το Μπλε Τζαμί....

(Σύντομα στην επόμενη ανάρτηση)

6 σχόλια:

  1. Καλημέρα σας Κυρία Μαντά,

    πραγματικά συγκινούμε με τις εικόνες και αυτό που θέλω να σας εξομολογηθώ είναι ότι :
    πήγα πρόσφατα στην Πόλη και όλα μου θύμιζαν το βιβλίο την λύκαινα και πολλές φορές ανατρίχιασα με τα παιχνίδια που μπορεί να κάνει το μυαλό και το πόσο πολύ μπορεί να ταξιδέψει μια ψυχή.!!
    Να είστε καλά και να μας ταξιδεύετε πάντα
    τόσο γλυκά και όμορφα.!
    Καλή σας μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ! Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ μαζί μου την είχα την Θεανώ, να περπατάει δίπλα μου.....

      Διαγραφή
  2. Για εμένα η Θεανώ έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου...για κάποιους λόγους.
    Συντροφιά σε δύσκολες στιγμές!
    Το ταξίδι της ΕΚΕΙ είναι σαν προσκύνημα.
    Να είσαι καλά και πάντα επιτυχίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα προσκύνημα πολύ έντονα φορτισμένο για μένα. Ευχαριστώ γιαγιά Αντιγόνη! Καλή σου εβδομάδα!

      Διαγραφή
  3. Πολλά ευχαριστώ για το "ταξίδι" αυτό στην Πόλη .... Το κείμενο και οι φωτογραφίες σας αποτέλεσαν πραγματική απόδραση από τα τετριμμένα ...
    Πολλά φιλιά ,
    Βαρβάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σας πήρα μαζί μου, έστω και διαδυκτιακά....

      Διαγραφή