Καλό Πάσχα!

Να που ήρθαν και αυτές οι μέρες, από τις πιο μεγάλες της Ορθοδοξίας μας.....
Ανάμεσα στις δουλειές και στα τρεχάματα, λίγοι από μας κατανοούν πλέον το νόημα και τη σημασία τους.... Λίγοι από μας, μπορούν να θυμούνται για ποιο λόγο έγινε η υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου.... Η συγνώμη και η αγάπη έννοιες και λέξεις ξεχασμένες στις μέρες μας.....
Και κείνο το φιλί της Ανάστασης, βιαστικό και τυπικό, οι πιο πολλοί έχουν το νου τους στην ζεστή μαγειρίτσα που περιμένει....
Παρ' όλα αυτά, φίλοι και συγγενείς θα βρεθούν στο ίδιο τραπέζι, θα γελάσουν, θα πιουν ένα ποτήρι κρασί και θα θυμηθούν ότι στα απλά και στα ανθρώπινα κρύβεται το μεγαλείο της ζωής.....
Κάποιοι ακόμα δακρύζουν όταν ακούν το "Ω γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατο μου τέκνο" κι ας πήγαν γκρινιάζοντας ίσως στον Επιτάφιο....
Έγινε και το Πάσχα μια γιορτή σαν όλες τις άλλες, με κουνελάκια, παπάκια, αυγά και κορδέλες.... Δεν με πειράζει.... Αλήθεια σας λέω... Κι εγώ άλλωστε το κάνω και στολίζω το σπίτι σαν να έχουμε γιορτή και όχι πένθος....

Ανάβω όμως το καντήλι μου κάθε βράδυ, καίω λίγο λιβάνι και το βλέπω να στέλνει τις τολύπες του καπνού του σε όλο το σπίτι και τα παιδιά κάνουν ότι γκρινιάζουν, αλλά αν δεν το έκανα, θα με κοιτούσαν σαν να ήμουν άρρωστη. Και την Μ. Πέμπτη θα πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία και το πρωί για να κοινωνήσουν τα παιδιά και το βράδυ για ν' ακούσουμε το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου". Και είναι η μέρα που πρέπει να γίνουν τα τσουρέκια και να βαφούν τα αυγά και μετά η κόρη μου να αναλάβει να τα διακοσμήσει κι εγώ να γκρινιάζω που κάνει έναν κόσμο άνω κάτω μαζί με την βαφτιστήρα μου, που έχω την χαρά να την έχω μαζί μου κάθε Πάσχα από τότε που ήταν μωρό και τρόμαζε με τα βαρελότα της Ανάστασης....

Και η Μ. Παρασκευή που ξημερώματα τρέχω σ' εκείνους που έχουν φύγει και που αναπαύονται στου Ζωγράφου και στο Καπανδρίτι, ν' ανάψω τα καντήλια και να βάλω λίγα λουλούδια. Και μετά ο Επιτάφιος.... Εκείνη η απόκοσμη ατμόσφαιρα, με τα πρόσωπα φωτισμένα από τα κεριά και η βραδιά λίγο μελαγχολική παντα, και ο θρήνος της μάνας να δονεί την νύχτα....

Το Μ. Σάββατο γεμάτο δουλειές και τρεχάματα και προετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή και γλυκά και γέλια και ένα σπίτι γεμάτο κόσμο.... Και δίπλα μου τα παιδιά και η κουμπάρα μου και οι άντρες να ετοιμάζουν ψησταριές και να μελετούν σχολαστικά αν τα κάρβουνα θα φτάσουν και επειδή σχεδόν πάντα η ετοιμηγορία είναι αρνητική, μας κοιτάζουν ένοχα και φεύγουν τάχα για ν' αγοράσουν κι εμείς ξέρουμε οτι πάλι για ουζάκια θα πάνε για ν' αποφύγουν την νερόβραστη σούπα του μεσημεριού.... Και το βράδυ στην πόρτα, ένας ένας περνούν από μπροστά μου για να τους δώσω τις λαμπάδες τους και να ετοιμάσω το καντήλι που θα δεχτεί στην επιστροφή μας το Άγιο Φως. Και πάλι ο άντρας μου θα κάνει πως βιάζεται αμέσως μετά το πρώτο "Χριστός Ανέστη" για την μαγειρίτσα κι εγώ θα κάνω πως τον αγριοκοιτάζω και τα παιδιά θα χαμογελούν πονηρά.....

Κι όλα αυτά έχουν μια γλύκα ανείπωτη κι ας επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τα ίδια.... Καμιά κούραση, καμιά πλήξη, μόνο προσμονή....

Κι εγώ με τα πόδια συνήθως να βγάζουν φλόγες από την κούραση πάντα, κάθε χρόνο, κοιτάζω ψηλά και ευχαριστώ Τον Θεό που μ' αξίωσε μια τέτοια χαρά.... Να περνάω τις μέρες μου ήσυχα και όπου γυρίζω να κοιτάξω ν' αντικρύζω πρόσωπα αγαπημένα.

Καλή Ανάσταση καλοί μου φίλοι....