Επέστρεψα....

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όσους γιόρταζαν! Και του χρόνου να είμαστε καλά!

Πάνε οι ευχές! Πάει και το Πάσχα! Μπροστά μας τώρα τι; Μα φυσικά το καλοκαίρι! Γεμάτο υποσχέσεις κι αυτό, για ξενοιασιά, ήλιο, θάλασσα και μην ξεχνιόμαστε: πολλά, πολλά, πολλά βιβλία!

Οι μέρες που έφυγαν ήταν έτσι όπως τις περίμενα και έτσι όπως τις είχα ήδη περιγράψει. Το καινούριο για φέτος, ήταν ένα ταξίδι αστραπή μέχρι την Θεσσαλονίκη. Για πρώτη φορά όχι για δουλειά, αλλά για ψυχαγωγία.... για να δω από κοντά φίλους αγαπημένους.... Κι εδώ νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα....

Αυτά τα χρόνια που τα βιβλία μου μ' έκαναν γνωστή και άνοιξε δίαυλος επικοινωνίας με τους αναγνώστες, γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους και με εκατοντάδες αντάλλαξα mails, κάποιους από αυτούς τους γνώρισα, ενώ κάποιοι ξέφυγαν από το αναγνωστικό κοινό και ήρθαν ακόμα πιο κοντά μου. Απροσδιόριστο πράγμα η χημεία, ανάμεσα στους ανθρώπους, μυστήριο μέγα που δεν εξηγείται, που δεν αναλύεται, που δεν το μπορείς να το ψάξεις όσο κι αν το θέλεις.... Όλοι ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία: Με μια κριτική που έστειλαν στις εκδόσεις Ψυχογιός και που εγώ απάντησα. Πώς έγινε το θαύμα, δεν θυμάμαι... Με την Βάλη ας πούμε, όλα ξεκίνησαν από μια διαφωνία μας, πάνω σε μια κριτική που είχα γράψει για τα Δάκρυα του Θεού της Δημουλίδου! Αυτό το θυμάμαι. Με τους υπόλοιπους όμως, η μνήμη μου με γελάει. Κι όμως ήρθαν πολύ κοντά. Και συναντηθήκαμε και μετά άρχισε η αλληλογραφία συχνή και επί της ουσίας. Δεν γίνεται πάντα, δεν ξέρω αν θα ξαναγίνει. Μία η Κλημεντίνη, ένας ο Περικλής, ένα το Αεράκι και μία και μοναδική η Θάλεια..... Εκεί ήμουν το διήμερο που πέρασε. Για να την δω, να γνωρίσω τους γονείς της που μιλάμε από το τηλέφωνο αλλά δεν τους ήξερα. Και ήρθα ν΄ αντιμετωπίσω μια μεγάλη αγκαλιά και την αίσθηση μιας δεύτερης οικογένειας. Σαν να βρήκα συγγενείς που είχα χάσει. Η Ειρήνη και ο Στέλιος, οι γονείς της, που η λέξη "φιλοξενία" είναι το δεύτερο όνομά τους. Και δίπλα μου πάντα η Θάλεια, να με κοιτάζει και να μην πιστεύει ότι έκανα 500 χιλιόμετρα για χάρη της, λες και δεν ήταν εκείνη που έκανε το ίδιο πέρσι για να είναι κοντά μου στην πρώτη παρουσίαση του νομίσματος! Πώς τρύπωσε αυτό το κορίτσι μέσα μου, δεν το κατάλαβα ποτέ. Περάσαμε ώρες στα τηλέφωνα, ζήσαμε μαζί απίστευτες καταστάσεις, κλάψαμε και γελάσαμε μαζί, χτυποκάρδισα για τα προβλήματα που αντιμετώπισε. Είναι μόλις 25 χρονών και κάθε φορά το ξεχνάω και αφήνομαι μαζί της σε συζητήσεις που θα έκανα μόνο με μια συνομήλικη... Γι αυτό της έκανα την έκπληξη και πέρασα ένα υπέροχο διήμερο με την οικογένειά της και τις φίλες της που με άκουγαν αλλά δεν με ήξεραν... Αυτό που πήρα μαζί μου φεύγοντας εκτός από την αγάπη τους, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές, ήταν ότι με αντιμετώπισαν σαν την Λένα και όχι σαν την Μαντά.... (Είναι πολύ σημαντικό αυτό, τον τελευταίο καιρό για μένα και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν τι εννοώ....)

Κλείνοντας, οφείλω να πω, ότι αυτά τα χρόνια, κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) ξεπέρασαν τα όρια, είχαν πολύ περισσότερες απαιτήσεις από μένα, στις οποίες δεν μπόρεσα ν' ανταποκριθώ και θύμωσαν γιατί δεν κατάλαβαν σε πόσο δύσκολη θέση μ' έφεραν και πως αναγκάστηκα να βάλω φρένο, πριν....εκτροχιαστούν εντελώς τα πράγματα. Αγάπη υπάρχει για όλους, αλλά η χημεία, είναι κάτι που όπως ήδη είπα, δεν αναλύεται, ούτε επιβάλλεται. Κάποιοι με κατηγόρησαν για...Δημόσιες σχέσεις και ήταν έξω από την λογική μου κάτι τέτοιο. Δεν πειράζει, τους κατάλαβα κατά βάθος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.... Και ούτε θ' αλλάξω τακτική. Απλώς λυπάμαι....