Αν ήταν όλα αλλιώς... Αλκυόνη Παπαδάκη (ΚΑΛΕΝΤΗΣ)

Καιρός είναι να πούμε και κάποια πράγματα για βιβλία....

Οι ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια, έκαναν και ένα καλό. Μου έδωσαν την ευκαιρία και τον χρόνο, να διαβάσω κάποια βιβλία που ήθελα. Ένας τόνος με περιμένει ακόμα, αλλά το καλοκαίρι μπροστά!

Το συγκεκριμένο βιβλίο βδομάδες στα ευπώλητα και όχι άδικα...

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Σαραγώ, κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, χάνει την μητέρα της πολύ μικρή

και ο πατέρας της πλούσιος καπετάνιος, γαιοκτήμονας εργοστασιάρχης και... τοκογλύφος την μεγαλώνει σαν πριγκίπισσα, αλλά η Σαραγώ ερωτεύεται τον Γιάγκο, έναν τριαντάρη κουρέα που ο πατέρας της φυσικά ούτε που θέλει ν' ακούσει για έναν τέτοιο γάμο. Η Σαραγώ όμως δεν ακούει κανέναν. Η ταπεινή καταγωγή του Γιάγκου δεν της λέει τίποτα, μόνο ο έρωτας της για εκείνον Τον ακολουθεί στο σπίτι του, τον παντρεύεται και ο Γιάγκος πάντα ελπίζει οτι η καρδιά του πεθερού του θα μαλακώσει και έτσι θα φτάσει πιο γρήγορα στο πορτοφόλι του... Η μητέρα του, η Μάβρα όπως την λένε, είναι ενθουσιασμένη για την επιλογή του γιου της και κάνει όνειρα που έχουν να κάνουν με τα λεφτά.... Αλλά δεν θα προλάβει, θα πεθάνει λίγες μέρες πριν τον γάμο.

Η ζωή της Σαραγώς ξεκινάει στο φτωχόσπιτο του Γιάγκου και με την συντροφιά της Κουλίτσας. Μιας εξαδέλφης του, που μάζεψε η μάνα του όταν ορφάνεψε. Η Κουλίτσα φτιάχνοντας κουρελούδες βοήθησε στα οικονομικά του σπιτιού και κάνοντας ένα παιδί, βοήθησε στην εκτόνωση του Γιάγκου.... Η Μάβρα χωρίς να το μάθει κανείς, κατάφερε να δώσει το αγοράκι για υιοθεσία, λέγοντας στην Κουλίτσα ότι το μωρό πέθανε πάνω στην γέννα. Ανίδεη για όλα αυτά η Σαραγώ, λατρεύει τον Γιάγκο και αγαπάει την Κουλίτσα σαν αδελφή. Και κείνη όμως λατρεύει το χώμα που πατάει η Σαραγώ. Ένας απόγονος θα έρθει, νόμιμος αυτή τη φορά για τον Γιάγκο, αλλά και πάλι η ψυχή του πατέρας της Σαραγώς δεν θα μαλακώσει. Δεν θα ξαναμιλήσουν ποτέ ώσπου εκείνος πεθαίνει Και ενώ ο Γιάγκος ενθουσιάζεται που επιτέλους θα κληρονομήσει τον καπετάνιο, εκείνος του χαμογελάει ειρωνικά μετά θάνατον, αφού έχει δωρίσει τα πάντα από την τεράστια περιουσία του...

Η Σαραγώ σ' αυτό το διάστημα και ενώ ο άντρας της έχει γίνει ένας τεμπέλης, βγάζει λεφτά από τα υφαντά της και με αυτά μεγαλώνει τον Φάκο, τον γιο τους, παρέα με την Κουλίτσα που το παιδί αυτό, είναι η ίδια της η ζωή. Το δικό της μεγαλώνει χωρίς να το ξέρει σχεδόν δίπλα της και γίνεται κλέφτης, απατεώνας και κακοποιός και είναι η Σαραγώ εκείνη που προσπαθεί να τον βοηθήσει τον Μπιλ, χωρίς να ξέρει ότι και κείνο το παιδί, φύτρα του άντρα της είναι..... Οι ζωές μπλέκονται, οι ανατροπές έρχονται, τα λάθη θα πληρωθούν ένα προς ένα και η Σαραγώ πάντα συνεχίζει να στήνει ψεύτικους κόσμους στην ψυχή της....

Το βιβλίο έχει την γνώριμη ματιά της Αλκυόνης Παπαδάκη, αυτή την λίγο μελαγχολική όπως αρμόζει στους ήρωές της, τους γεμάτους πάθη. Άνθρωποι που γεννήθηκαν φτωχοί χωρίς ελπίδα να ξεφύγουν από την φτώχεια τους, μεγαλωμένους σε υποβαθμισμένες περιοχές. Οι περιγραφές της Μάβρας και των υπολοίπων στο βιβλίο, μου θύμισαν Καραγάτση στο "Δέκα". Δεν είναι εύκολο πάντως να το αφήσεις από τα χέρια σου, σε κρατάει μέχρι το τέλος, αλλά εγώ θα το ήθελα διαφορετικό.... Θα μου πείτε κάθε αναγνώστης το ίδιο αντιδρά πολλές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο που το τέλος του δεν τιμωρεί όλους τους κακούς.... Είναι όμως αληθινό.... Η ζωή δεν έχει πάντα ανατροπές... Καμιά φορά τα μυστικά δεν αποκαλύπτονται.... Καμιά φορά πληρώνουν και οι αθώοι χωρίς να φταίνε.... Αξιολογότατο βιβλίο, μου άρεσε πολύ περισσότερο από το "Ταξίδι που λέγαμε" και απ' ότι φαίνεται άρεσε πολύ και στον κόσμο όπως και η γραφή της Αλκυόνης Παπαδάκη, που έχει φανατικούς αναγνώστες. Πέρασα πολύ ωραίες ώρες με την συντροφιά του, αυτή είναι η αλήθεια....

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν' αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου 'κρυψε ποτέ τα μάτια και τ' αφτιά μου. Της ίδιας: - Η μπόρα - Το κόκκινο σπίτι - Το χρώμα του φεγγαριού - Σκισμένο ψαθάκι - Αμάν... Αμάν! - Ο κάργιες - Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Το τετράδιο της Αλκυόνης - Βαρκάρισσα της Χίμαιρας