Αυτό που δεν είμαι εγώ.... της Λίτσας Καραμπίνη (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ)

Όλοι πλέον ξέρετε φαντάζομαι ότι όταν γράφω δεν διαβάζω τίποτα απολύτως! Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα το καλοκαίρι όμως και είχα κρατήσει στον υπολογιστή μου αυτή την κριτική για να την αναρτήσω κάποια στιγμή! Δευτέρα σήμερα, σε καινούριο μήνα, έκανα μια εκκαθάριση στον υπολογιστή και.... ιδού η ανακάλυψη! όπως ακριβώς την έγραψα τότε!

"Ένα εξαιρετικό βιβλίο έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες και το διάβασα απνευστί! Μια περίεργη αλλά όμορφη ιστορία γραμμένη από μια συγγραφέα που διαβάζω για πρώτη φορά έργο της. Λίτσα Καραμπίνη και «Αυτό που δεν είμαι εγώ».
Σε μια φτωχή οικογένεια με άλλα δύο κορίτσια, έρχονται άλλα δύο δίδυμα να προστεθούν. Η γιαγιά, από την πλευρά του πατέρα, που «φιλοξενεί» την οικογένεια, από την πρώτη στιγμή θα ξεχωρίσει τα δύο μωρά που κατά τα άλλα είναι πανομοιότυπα και θα θελήσει να διώξει από την οικογένεια το πιο κλαψιάρικο. Βρίσκει μάλιστα και την οικογένεια που θα το υιοθετήσει και ήμερα παράδοσης θα οριστεί η βάφτιση των δύο παιδιών. Αλλά θα επικρατήσει πανικός καθώς εκείνη την ημέρα ο παππούς θα πεθάνει μέσα στην εκκλησία και την ώρα της βάφτισης. Ποια είναι η Κατίνα και ποια η Άννα; Στον παραλογισμό της γιαγιάς ο ιερέας δέχεται να γράψει στα πιστοποιητικά, ότι και τα δύο παιδιά πήραν τα ίδια ονόματα. Κατίνα και Άννα…. Κατιάννα λοιπόν για δυο κορίτσια που χωρίζονται. Και από εκεί αρχίζει το μαρτύριο των δύο κοριτσιών που το άλλο τους μισό είναι πάντα προς αναζήτηση… Η πρώτη Κατιάννα, θα ζει με την γιαγιά που τη θεωρεί κακορίζικη και το φωνάζει διαρκώς. Η δεύτερη… αλήθεια πώς ζει η δεύτερη; Παρ’ όλο που η πρώτη Κατιάννα πιστεύει πως ζει μια ζωή που να ταιριάζει στην καλότυχη αδελφή της, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ένα ατύχημα, θα φέρει κοντά τις δύο δίδυμες, για λίγο η Κατιάννα νούμερο ένα θα γίνει η Κατιάννα νούμερο δύο και τότε θα διαπιστώσει πολλά και θα θυμηθεί ακόμα περισσότερα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και πολύ καλογραμμένο Την κυρία Καραμπίνη την είδα σχετικά πρόσφατα στην παρουσίαση του βιβλίου «Καθρέφτες στο χώμα» του Νίκου Διακογιάννη, στο πατάρι του Αρμού και απ’ όσο κατάλαβα, πρόκειται για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο. Διαβάζοντας το βιβλίο της διαπίστωσα ότι είναι και εξαιρετικά ταλαντούχα. Επιτέλους δε, ο Αρμός κατάργησε το πολυτονικό που δεν είχε νόημα να υπάρχει σε βιβλία σύγχρονων συγγραφέων. Το εξώφυλλο το βρήκα ευρηματικό, αν και λίγο ψυχρό, αλλά τι να το κάνεις το εξώφυλλο, το ξεχνάς όταν διαβάσεις το βιβλίο, που έχει πολλά να πει. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η έλλειψη επικοινωνίας, ο πόνος, το δίλημμα της ψυχής, αυτό το σταυροδρόμι που όλοι μας έχουμε βρεθεί προσπαθώντας να βρούμε την σωστή κατεύθυνση στη ζωή μας, όλα, είναι εκεί, σ’ αυτό το βιβλίο που θα σας αρέσει είμαι σίγουρη…. Χαρακτήρες με ψυχές τραυματισμένες που κάνουν λάθη, αλλά τελικά βρίσκουν το σωστό μονοπάτι, παιδικά τραύματα που ματώνουν στην ενήλικη ζωή και ο πόνος γιγαντώνεται, θολώνει την λογική. Ανθρώπινο βιβλίο, να ο χαρακτηρισμός που του ταιριάζει…. "

ΥΓ: Θεωρώ ότι ο Αρμός πρέπει κάτι να κάνει με το σύστημα προώθησης καλών συγγραφέων και αξιόλογων βιβλίων, γιατί αδικεί εαυτόν και αλλήλους….. Σπάνια βρίσκω βιβλία του στα βιβλιοπωλεία.. Ίσως χρειαστεί να το παραγγείλετε αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι κρίμα να χάνονται καλά βιβλία και καλοί συγγραφείς επειδή ένας εκδότης δεν ξέρει τι να κάνει με τον θησαυρό που έχει στα χέρια του! Τα ίδια έκανε και με τον Νίκο Διακογιάννη που τώρα αναζητεί καινούρια εκδοτική στέγη και πολύ καλά κάνει!




Λίγα λόγια για την συγγραφέα (από την ίδια):

"Γεννηθήκαμε στο Κυριάκι το 1951 ο δίδυμος αδελφός μου κι εγώ, τη στιγμή που η μάνα μας άφησε την τελευταία της πνοή. Φιλοξενηθήκαμε στον θάλαμο 10 του Δημοτικού βρεφοκομείου Αθηνών. Υιοθετήθηκα στην Αθήνα από τους καινούριους μου γονείς και δεν αντάμωσα ποτέ ξανά τον δίδυμο αδελφό μου. Στα σαράντα πέντε μου χρόνια με τρεις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως, μία θανάτου και βαφτισμένη δύο φορές ακολουθώντας της αντίστροφη πορεία, βρήκα τις ρίζες μου, τ' αδέλφια μου, τους τάφους των γονιών μου"

Η Λίτσα Καραμπίνη έχει εκδώσει επίσης από τις εκδόσεις Αρμός, τα εξής βιβλία:

• Κορίτσια με καλή ανατροφή
• Από πού πάνε για τον παράδεισο;
• Γεννημένη ξανά.
• Παραμύθι από χώμα και νερό.
• Τρεις μοναξιές και μια ληστεία.

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://bibliobakouria.pblogs.gr

από κει αντιγράφω και μια πολύ όμορφη φράση της: " Με πονάνε τα βιβλία μου. Όχι εκείνα που κάποτε θα γίνουνε πολτός, αλλά εκείνα, τα αδιάβαστα, που θα ξεμείνουνε μπακούρια σε σκονισμένα ράφια..."