ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!

Πολύ θέλω να μοιραστώ τον πόνο μου και με άλλες μητέρες! Δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ έτοιμη να πάθω νευρικό κλονισμό επειδή όταν ήμουν νέα, έκανα το λάθος να γεννήσω γιο! Λεβέντης, δεν λέω…Καμάρι σκέτο…Λατρεία απεριόριστη….Αλλά και μπελάς!
Δεν θέλω να σας μπερδέψω, ούτε να σας κουράσω. Τον πόνο μου θέλω κάπου να πω, μου βρέθηκε πρόχειρο το μολύβι και το χαρτί, βρήκα διέξοδο…. Γιατί τον έκανα, δεν το αρνούμαι! Ούτε ξεχνάω τη χαρά που έκανα, σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα, που έκανα γιο και καλά να πάθω αφού δεν ρώτησα! Διότι το λένε καθαρά : «Δεν ήξερες! Δεν ρώταγες;»
Γερός να είναι ο κανακάρης μου αλλά με παίδεψε και με παιδεύει και έχω την βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει να το κάνει ώσπου να βαρεθεί!
Πρώτα ήταν η βρεφική ηλικία, άντε και την περάσαμε, ας πούμε καλά. Πείναγε κάθε δύο ώρες, αλλά όταν τον τάιζες το έκλεινε το στοματάκι και ησυχάζαμε για καμιά ώρα το πολύ! Εγώ και τ' αγροκτήματα ΑΡΟΖΑ έπρεπε να παράγουν τόσο γάλα για να χορτάσει το πουλάκι μου!
Μετά ήταν η παιδική ηλικία, δυσκόλεψαν τα πράγματα, γιατί μας βγήκε υπερκινητικό το χρυσό μου και βρέθηκα να σπάω το κατοστάρι για να το προλάβω πριν κατεδαφίσει ότι έβρισκε στο δρόμο του! Εκείνον τον Τιραμόλα των παιδικών κόμικς πολύ τον ζήλεψα εκείνη την εποχή που γινόταν λάστιχο και τα προλάβαινε όλα... τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να με ζήλευε εκείνος αν έβλεπε πόσα προλάβαινα και πόσα έφτανα!
Δώσαμε-πήραμε, το βάλαμε στο σχολείο! Ανάσανα η γυναίκα ή έτσι νόμισα γιατί γρήγορα βεβαιώθηκα ότι πλανήθηκα πλάνη οικτρά! Μια φορά την εβδομάδα, για να μη σας πω δύο και με πείτε υπερβολική, με καλούσε η δασκάλα για να μου απαριθμήσει τα κατορθώματα του Διγενή μου που ήταν…. αναρίθμητα! Κακός δεν ήταν….Όχι! Είχαν να το κάνουν όλοι με την καλοσύνη και την ευγένειά του. Έκανε ότι έκανε το αφιλότιμο, το παραδεχόταν και ζητούσε συγνώμη! Αφοπλιστικός! Αλλά και μπελάς!
Δεν έφταναν όλα τ’ άλλα είχε και ένα άλλο…τώρα προσόν να το πω, ως ελάττωμα να το χαρακτηρίσω, τι να σας πω κι εγώ, μάνα είμαι! Γεροδεμένος από μωρό, με απίστευτη δύναμη στα χέρια, γινόταν δημόσιος κίνδυνος για όλα τ’ άλλα παιδιά και μόνο που αποφάσιζε να παίξει! Σου λέει η δασκάλα, το λύκο με το αρνάκι έπαιζαν στο μάθημα της γυμναστικής και κάνοντας το λύκο, έπεσε πάνω στα χέρια των παιδιών να σπάσει την αλυσίδα για να πιάσει το έρημο το αρνί και λίγο έλειψε να τα στείλει στο νοσοκομείο με κατάγματα τα αθώα βρέφη!
Η ώρα του διαβάσματος, υπήρξε ένα μαρτύριο για μένα! Αυτή την αντιγραφή, τη μίσησε, την ορθογραφία τη σιχάθηκε, τα μαθηματικά να μην πω πού τα είχε και τα έχει γραμμένα και γενικά ότι είχε σχέση με τα μαθήματα, τον άφηνε παντελώς αδιάφορο!
Πώς τώρα, ένα τέτοιο παιδί, με το που έμαθε ανάγνωση, χάθηκε στον κόσμο του βιβλίου, του εξωσχολικού να συνεννοούμαστε, δεν το κατάλαβα ποτέ! Η δασκάλα του που ήταν υπεύθυνη για την δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου με κάλεσε για να μάθει τι κάνει ο γιος μου όλα αυτά τα βιβλία που παίρνει και έφριξε η γυναίκα, όταν έμαθε ότι τα διάβαζε! Πέντε βιβλία την εβδομάδα ήθελε το καλό μου αγόρι, αλλά έτσι και έπρεπε να μάθει απέξω έστω και δύο σειρές ορθογραφία, έβγαζε αναφυλαξία!
Την αντιγραφή την κάναμε με δόσεις γιατί ίδρωνε, οι φλέβες στο λαιμό πετάγονταν να σπάσουν, η καρέκλα ξαφνικά έβγαζε καρφίτσες, η κοιλιά του τον πονούσε, μετά ο πόνος πήγαινε στ’ αυτί , ύστερα μετακόμιζε στο κεφάλι και στο τέλος καταλήγαμε σε δάκρυα και καυγάδες! Μαρτύριο! Και για εκείνον και για μένα την δόλια μάνα, που έπαιρνα το πλεκτό μου και καθόμουν απέναντί του γιατί αλλιώς θα έβγαζε το υπόλοιπο του βίου του αναλφάβητος!
Τα χρόνια πέρασαν. Θα μου πείτε: «Βελτίωση είδες;» Καμιά! Δεν ξέρω άλλο μαθητή του γυμνασίου που να διάβαζε παρέα με την μανούλα! Κι όταν λέμε παρέα, δεν λέμε υπερβολές! Για να καταλάβετε, τις ασκήσεις των μαθηματικών, μαζί τις λύναμε, ο καθένας στο τετράδιό του και μετά τις συγκρίναμε! Εγώ που τις εξισώσεις δεν τις είχα και σ’ εκτίμηση όταν πήγαινα σχολείο, τις έμαθα να τις λύνω σαν σταυρόλεξο και μου άρεσαν κιόλας!
Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά, γιατί στο μεταξύ είχα κάνει κι άλλο παιδί, την κόρη μου, που πήγαινε κι αυτή σχολείο και ήθελε τη βοήθειά μου το καημένο! Εκεί παρατηρήθηκε το εξής φαινόμενο: Μόλις άφηνα τον γιο για να κοιτάξω την κόρη, οι βαθμοί του πρώτου, κατρακυλούσαν στα δέκα έξι τάρταρα! Μόλις έπιανα το γιο κατρακυλούσε η μικρή και τι να κάνω εγώ μια απλή μητέρα; Πώς να γίνω βιονική; Και μετά σου λένε επικίνδυνη η κλωνοποίηση! Εμένα να ρωτήσουν!
Τώρα που μιλάμε, ο γιος μου είναι στην εφηβεία…Ουδέν σχόλιο; Νομίζετε!
Πρώτα μας κτύπησαν την πόρτα τα νεύρα, μετά η μαγκιά και τέλος ξέρετε…αυτό το ύφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην Αστέρω! «Ποιος είμαι», «πού πάω», «τι θέλω τώρα» και άλλα τέτοια αφηρημένα.
Να του δίνεις τα σκουπίδια να τα βγάλει έξω και να τα βρίσκεις μέσα στην παπουτσοθήκη!
Να του ζητάς ένα ποτήρι νερό και να σου φέρνει την μπογιά των παπουτσιών! Προσφάτως ακόμα, έφτιαχνα τυρόπιτα και επειδή ήταν δίπλα μου, του έδωσα το τυρί να το βάλει στο ψυγείο. Τρεις ώρες το έψαχνα για να το ανακαλύψω εντελώς τυχαία στο ντουλάπι του μπάνιου, ανάμεσα στα σαπούνια και τα σαμπουάν!
Στο σπίτι δε, ένα τρελοκομείο, διότι έχουμε και τον μπαμπά μας!
Δεν ξέρω τι γνώσεις έχετε από αγροτική ζωή, αλλά εγώ έμαθα ότι δυο κοκόρια δεν χωράνε στο ίδιο κοτέτσι! Ε, τα ίδια και στο σπίτι μου! Ο μπαμπάς άντρας, ο γιος σχεδόν άντρας και οι δύο μαζί ισχυρογνώμονες, τρέχα εσύ μάνα της Πίνδου να κρύψεις τα πυρομαχικά μην γίνει το σπίτι ολοκαύτωμα του Αρκαδίου!
Οι αφορμές δε, γελοίες! Ο γιος μου δεν εννοεί να δέσει τα κορδόνια στις αρβύλες του, γιατί είναι λέει μόδα! Ο άντρας μου αδυνατεί να κατανοήσει τι είδους μόδα είναι αυτή που μέσα στην πρώτη εβδομάδα, κάνει τα παπούτσια να μοιάζουν λες και έχει περάσει από πάνω τους τρένο, έτσι στραβοπατημένα που μοιάζουν! Το αποτέλεσμα; Καυγάς για δύο ρημάδια κορδόνια!
Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι βέβαια! Πρώτη αιτία καυγά το κινητό! Ποιος κακούργος και γιατί τ’ ανακάλυψε τα καταραμένα; Για να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση σε κάθε ελληνικό σπίτι! Την ημέρα μάλιστα που έρχεται ο λογαριασμός κρύβω κάθε αιχμηρό αντικείμενο γιατί ο καταστροφέας φροντίζει να φέρνει στα όριά του τον άντρα μου και πατέρα του! Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και άδικο η κολόνα του σπιτιού μου, γιατί ο λογαριασμός του κινητού πάντοτε φέρνει ζαλάδα! Ένα θα σας πω για να καταλάβετε το δράμα μου: Πρόσφατα χάλασε το κινητό του μικρού και ο άνθρωπος που το έφτιαξε μας είπε ότι στην κυριολεξία λίγο ακόμα και θα έπαιρνε φωτιά από τα μηνύματα! Είχαν μπλοκάρει τα κυκλώματα! Νέος κύκλος επεισοδίων στο σπίτι, αντίο ηρεμία και εγώ, η ηρωική μάνα, να εκτελώ χρέη κυματοθραύστη!
Και δεν φτάνει που περνάμε τα μαρτύρια του Κυρίου με τον κανακάρη μας, έχουμε και τους φίλους, τις φίλες και τους έρωτες! Η μία είναι ερωτευμένη και παίρνει χάπια. Τη δύσκολη στιγμή παίρνει τον γιο μου να του ανακοινώσει με καμάρι ότι αυτοκτόνησε λες και ανακάλυψε την διάσπαση του ατόμου! Ο άλλος από ερωτική απογοήτευση, ήπιε και μέθυσε, πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπά και του ίσιωσε τις γωνίες στη μάντρα του γείτονα η οποία μάντρα μετά από αυτό που πέρασε, έχει το κακό της το χάλι, το δε αυτοκίνητο να μην το γνωρίζει η αυτοκινητοβιομηχανία του και φυσικά πήρε τον γιο μου να του το ανακοινώσει!
Όσο για τους έρωτες, ξέρετε τη λαϊκή παροιμία που λέει: « Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος»! Όλα τα παραπάνω που ήδη ανέφερα, γίνονται χειρότερα. Η αφηρημάδα του μας οδηγεί στην τρέλα οικογενειακώς!
Αφήστε που σε μια τέτοια περίπτωση, εκτός από το κινητό τηλέφωνο, παίρνει φωτιά και το σταθερό! Την προηγούμενη εβδομάδα ακόμα, έφτασα στην παράνοια και ήταν η μέρα Κυριακή. Μια μέρα είναι αυτή που είμαστε όλοι σπίτι, το τηλέφωνο κτυπούσε χωρίς υπερβολή κάθε τέταρτο! Και πώς να καλύψω τα….ακάλυπτα από τον άντρα μου, που σε κάθε νέο κουδούνισμα, τον έβλεπα και μου άλλαζε χρώμα; Γιατί τις καθημερινές λείπει και εγώ ότι προλαβαίνω κρύβω! Τι να κάνω; Μάνα είμαι, έχω το ακαταλόγιστο!
Εκείνη την μέρα όμως, είναι σπίτι! Πού να τον στείλω για να γλιτώσει το εγκεφαλικό; Γιατί όταν ο άνθρωπος πάει από το κόκκινο στο μελιτζανί, δεν μπορεί! Είναι σε κίνδυνο!
Μετά από το τριακοστό έκτο κουδούνισμα, ο άντρας μου σηκώνεται με αγανάκτηση, αρπάζει το τηλέφωνο, τώρα λέω θα βάλει σημάδι τον τοίχο και θα τρέχω για καινούρια συσκευή και το δίνει στο καμάρι μας με τα μαλλιά όρθια από τα νεύρα, γιατί το παθαίνει κι αυτό όταν νευριάζει και του λέει:
- Πάρτο! Κι αν καμιά φορά κτυπήσει και είναι, κατά λάθος για μας, μας το δίνεις!
Ανάσανα η μάνα….. στο παρά πέντε γλιτώσαμε τον εμφύλιο….
Όχι όμως ότι θα τον αποφύγουμε, γιατί μεγαλώνει και η μικρή…..Μπαίνει κι αυτή στην εφηβεία και οι μάχες γίνονται ανάμεσα στα δύο αδέλφια! Σας το λέω και να το ξέρετε, πάνω από μια συσκευή τηλεφώνου θα χυθεί το αδελφικό το αίμα μέσα στο σπίτι μου!
Κάποιος σοφός είπε κάποτε « Τα παιδιά είναι ευτυχία!» και ο άντρας μου συμπλήρωσε: « Ναι! Όταν κοιμούνται!»….Θα συμφωνήσω! Τα πουλάκια μου, αγγελούδια είναι στον ύπνο τους! Στον ξύπνιο τους όμως…..δώσε μου Θεέ μου υπομονή να βγάλω και τούτη την μέρα! Ειδικά με τον γιο μου, γιατί εδώ που τα λέμε, η μικρή δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα! Τα κάνει όλα ο μεγάλος…..αλλά και να θέλω, δεν μπορώ να πω κουβέντα, μην μυριστεί τίποτε ο σεβαστός του γεννήτορας και σύζυγός μου και ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες!
Πού να τολμήσω η βαριόμοιρη να μιλήσω για το δωμάτιό του που κάθε φορά που μπαίνω, νομίζω ότι πέρασε ή τυφώνας ή κλέφτης και το έκανε έτσι άνω κάτω;
Πού να μπορέσω να μιλήσω, για τα ρούχα που τρομάζω να τα ξεχωρίσω έτσι όπως ρίχνονται στη ντουλάπα πλίνθοι κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι;
Άσε πια το χρώμα! Το ανοιχτότερο χρώμα σ’ αυτή τη ντουλάπα είναι το μαύρο! Τι μόδα κι αυτή; Λες και όλη η νεολαία πενθεί!
Το αντιπαρέρχομαι όμως με αξιοπρέπεια όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Δεν μπορεί! Θα μεγαλώσει!

Δεν μπορεί! Θα στρώσει! (;)