Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



23 Οκτωβρίου 2009

ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!


Πολύ θέλω να μοιραστώ τον πόνο μου και με άλλες μητέρες! Δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ έτοιμη να πάθω νευρικό κλονισμό επειδή όταν ήμουν νέα, έκανα το λάθος να γεννήσω γιο! Λεβέντης, δεν λέω…Καμάρι σκέτο…Λατρεία απεριόριστη….Αλλά και μπελάς!
Δεν θέλω να σας μπερδέψω, ούτε να σας κουράσω. Τον πόνο μου θέλω κάπου να πω, μου βρέθηκε πρόχειρο το μολύβι και το χαρτί, βρήκα διέξοδο…. Γιατί τον έκανα, δεν το αρνούμαι! Ούτε ξεχνάω τη χαρά που έκανα, σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα, που έκανα γιο και καλά να πάθω αφού δεν ρώτησα! Διότι το λένε καθαρά : «Δεν ήξερες! Δεν ρώταγες;»
Γερός να είναι ο κανακάρης μου αλλά με παίδεψε και με παιδεύει και έχω την βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει να το κάνει ώσπου να βαρεθεί!
Πρώτα ήταν η βρεφική ηλικία, άντε και την περάσαμε, ας πούμε καλά. Πείναγε κάθε δύο ώρες, αλλά όταν τον τάιζες το έκλεινε το στοματάκι και ησυχάζαμε για καμιά ώρα το πολύ! Εγώ και τ' αγροκτήματα ΑΡΟΖΑ έπρεπε να παράγουν τόσο γάλα για να χορτάσει το πουλάκι μου!
Μετά ήταν η παιδική ηλικία, δυσκόλεψαν τα πράγματα, γιατί μας βγήκε υπερκινητικό το χρυσό μου και βρέθηκα να σπάω το κατοστάρι για να το προλάβω πριν κατεδαφίσει ότι έβρισκε στο δρόμο του! Εκείνον τον Τιραμόλα των παιδικών κόμικς πολύ τον ζήλεψα εκείνη την εποχή που γινόταν λάστιχο και τα προλάβαινε όλα... τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να με ζήλευε εκείνος αν έβλεπε πόσα προλάβαινα και πόσα έφτανα!
Δώσαμε-πήραμε, το βάλαμε στο σχολείο! Ανάσανα η γυναίκα ή έτσι νόμισα γιατί γρήγορα βεβαιώθηκα ότι πλανήθηκα πλάνη οικτρά! Μια φορά την εβδομάδα, για να μη σας πω δύο και με πείτε υπερβολική, με καλούσε η δασκάλα για να μου απαριθμήσει τα κατορθώματα του Διγενή μου που ήταν…. αναρίθμητα! Κακός δεν ήταν….Όχι! Είχαν να το κάνουν όλοι με την καλοσύνη και την ευγένειά του. Έκανε ότι έκανε το αφιλότιμο, το παραδεχόταν και ζητούσε συγνώμη! Αφοπλιστικός! Αλλά και μπελάς!
Δεν έφταναν όλα τ’ άλλα είχε και ένα άλλο…τώρα προσόν να το πω, ως ελάττωμα να το χαρακτηρίσω, τι να σας πω κι εγώ, μάνα είμαι! Γεροδεμένος από μωρό, με απίστευτη δύναμη στα χέρια, γινόταν δημόσιος κίνδυνος για όλα τ’ άλλα παιδιά και μόνο που αποφάσιζε να παίξει! Σου λέει η δασκάλα, το λύκο με το αρνάκι έπαιζαν στο μάθημα της γυμναστικής και κάνοντας το λύκο, έπεσε πάνω στα χέρια των παιδιών να σπάσει την αλυσίδα για να πιάσει το έρημο το αρνί και λίγο έλειψε να τα στείλει στο νοσοκομείο με κατάγματα τα αθώα βρέφη!
Η ώρα του διαβάσματος, υπήρξε ένα μαρτύριο για μένα! Αυτή την αντιγραφή, τη μίσησε, την ορθογραφία τη σιχάθηκε, τα μαθηματικά να μην πω πού τα είχε και τα έχει γραμμένα και γενικά ότι είχε σχέση με τα μαθήματα, τον άφηνε παντελώς αδιάφορο!
Πώς τώρα, ένα τέτοιο παιδί, με το που έμαθε ανάγνωση, χάθηκε στον κόσμο του βιβλίου, του εξωσχολικού να συνεννοούμαστε, δεν το κατάλαβα ποτέ! Η δασκάλα του που ήταν υπεύθυνη για την δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου με κάλεσε για να μάθει τι κάνει ο γιος μου όλα αυτά τα βιβλία που παίρνει και έφριξε η γυναίκα, όταν έμαθε ότι τα διάβαζε! Πέντε βιβλία την εβδομάδα ήθελε το καλό μου αγόρι, αλλά έτσι και έπρεπε να μάθει απέξω έστω και δύο σειρές ορθογραφία, έβγαζε αναφυλαξία!
Την αντιγραφή την κάναμε με δόσεις γιατί ίδρωνε, οι φλέβες στο λαιμό πετάγονταν να σπάσουν, η καρέκλα ξαφνικά έβγαζε καρφίτσες, η κοιλιά του τον πονούσε, μετά ο πόνος πήγαινε στ’ αυτί , ύστερα μετακόμιζε στο κεφάλι και στο τέλος καταλήγαμε σε δάκρυα και καυγάδες! Μαρτύριο! Και για εκείνον και για μένα την δόλια μάνα, που έπαιρνα το πλεκτό μου και καθόμουν απέναντί του γιατί αλλιώς θα έβγαζε το υπόλοιπο του βίου του αναλφάβητος!
Τα χρόνια πέρασαν. Θα μου πείτε: «Βελτίωση είδες;» Καμιά! Δεν ξέρω άλλο μαθητή του γυμνασίου που να διάβαζε παρέα με την μανούλα! Κι όταν λέμε παρέα, δεν λέμε υπερβολές! Για να καταλάβετε, τις ασκήσεις των μαθηματικών, μαζί τις λύναμε, ο καθένας στο τετράδιό του και μετά τις συγκρίναμε! Εγώ που τις εξισώσεις δεν τις είχα και σ’ εκτίμηση όταν πήγαινα σχολείο, τις έμαθα να τις λύνω σαν σταυρόλεξο και μου άρεσαν κιόλας!
Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά, γιατί στο μεταξύ είχα κάνει κι άλλο παιδί, την κόρη μου, που πήγαινε κι αυτή σχολείο και ήθελε τη βοήθειά μου το καημένο! Εκεί παρατηρήθηκε το εξής φαινόμενο: Μόλις άφηνα τον γιο για να κοιτάξω την κόρη, οι βαθμοί του πρώτου, κατρακυλούσαν στα δέκα έξι τάρταρα! Μόλις έπιανα το γιο κατρακυλούσε η μικρή και τι να κάνω εγώ μια απλή μητέρα; Πώς να γίνω βιονική; Και μετά σου λένε επικίνδυνη η κλωνοποίηση! Εμένα να ρωτήσουν!
Τώρα που μιλάμε, ο γιος μου είναι στην εφηβεία…Ουδέν σχόλιο; Νομίζετε!
Πρώτα μας κτύπησαν την πόρτα τα νεύρα, μετά η μαγκιά και τέλος ξέρετε…αυτό το ύφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην Αστέρω! «Ποιος είμαι», «πού πάω», «τι θέλω τώρα» και άλλα τέτοια αφηρημένα.
Να του δίνεις τα σκουπίδια να τα βγάλει έξω και να τα βρίσκεις μέσα στην παπουτσοθήκη!
Να του ζητάς ένα ποτήρι νερό και να σου φέρνει την μπογιά των παπουτσιών! Προσφάτως ακόμα, έφτιαχνα τυρόπιτα και επειδή ήταν δίπλα μου, του έδωσα το τυρί να το βάλει στο ψυγείο. Τρεις ώρες το έψαχνα για να το ανακαλύψω εντελώς τυχαία στο ντουλάπι του μπάνιου, ανάμεσα στα σαπούνια και τα σαμπουάν!
Στο σπίτι δε, ένα τρελοκομείο, διότι έχουμε και τον μπαμπά μας!
Δεν ξέρω τι γνώσεις έχετε από αγροτική ζωή, αλλά εγώ έμαθα ότι δυο κοκόρια δεν χωράνε στο ίδιο κοτέτσι! Ε, τα ίδια και στο σπίτι μου! Ο μπαμπάς άντρας, ο γιος σχεδόν άντρας και οι δύο μαζί ισχυρογνώμονες, τρέχα εσύ μάνα της Πίνδου να κρύψεις τα πυρομαχικά μην γίνει το σπίτι ολοκαύτωμα του Αρκαδίου!
Οι αφορμές δε, γελοίες! Ο γιος μου δεν εννοεί να δέσει τα κορδόνια στις αρβύλες του, γιατί είναι λέει μόδα! Ο άντρας μου αδυνατεί να κατανοήσει τι είδους μόδα είναι αυτή που μέσα στην πρώτη εβδομάδα, κάνει τα παπούτσια να μοιάζουν λες και έχει περάσει από πάνω τους τρένο, έτσι στραβοπατημένα που μοιάζουν! Το αποτέλεσμα; Καυγάς για δύο ρημάδια κορδόνια!
Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι βέβαια! Πρώτη αιτία καυγά το κινητό! Ποιος κακούργος και γιατί τ’ ανακάλυψε τα καταραμένα; Για να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση σε κάθε ελληνικό σπίτι! Την ημέρα μάλιστα που έρχεται ο λογαριασμός κρύβω κάθε αιχμηρό αντικείμενο γιατί ο καταστροφέας φροντίζει να φέρνει στα όριά του τον άντρα μου και πατέρα του! Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και άδικο η κολόνα του σπιτιού μου, γιατί ο λογαριασμός του κινητού πάντοτε φέρνει ζαλάδα! Ένα θα σας πω για να καταλάβετε το δράμα μου: Πρόσφατα χάλασε το κινητό του μικρού και ο άνθρωπος που το έφτιαξε μας είπε ότι στην κυριολεξία λίγο ακόμα και θα έπαιρνε φωτιά από τα μηνύματα! Είχαν μπλοκάρει τα κυκλώματα! Νέος κύκλος επεισοδίων στο σπίτι, αντίο ηρεμία και εγώ, η ηρωική μάνα, να εκτελώ χρέη κυματοθραύστη!
Και δεν φτάνει που περνάμε τα μαρτύρια του Κυρίου με τον κανακάρη μας, έχουμε και τους φίλους, τις φίλες και τους έρωτες! Η μία είναι ερωτευμένη και παίρνει χάπια. Τη δύσκολη στιγμή παίρνει τον γιο μου να του ανακοινώσει με καμάρι ότι αυτοκτόνησε λες και ανακάλυψε την διάσπαση του ατόμου! Ο άλλος από ερωτική απογοήτευση, ήπιε και μέθυσε, πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπά και του ίσιωσε τις γωνίες στη μάντρα του γείτονα η οποία μάντρα μετά από αυτό που πέρασε, έχει το κακό της το χάλι, το δε αυτοκίνητο να μην το γνωρίζει η αυτοκινητοβιομηχανία του και φυσικά πήρε τον γιο μου να του το ανακοινώσει!
Όσο για τους έρωτες, ξέρετε τη λαϊκή παροιμία που λέει: « Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος»! Όλα τα παραπάνω που ήδη ανέφερα, γίνονται χειρότερα. Η αφηρημάδα του μας οδηγεί στην τρέλα οικογενειακώς!
Αφήστε που σε μια τέτοια περίπτωση, εκτός από το κινητό τηλέφωνο, παίρνει φωτιά και το σταθερό! Την προηγούμενη εβδομάδα ακόμα, έφτασα στην παράνοια και ήταν η μέρα Κυριακή. Μια μέρα είναι αυτή που είμαστε όλοι σπίτι, το τηλέφωνο κτυπούσε χωρίς υπερβολή κάθε τέταρτο! Και πώς να καλύψω τα….ακάλυπτα από τον άντρα μου, που σε κάθε νέο κουδούνισμα, τον έβλεπα και μου άλλαζε χρώμα; Γιατί τις καθημερινές λείπει και εγώ ότι προλαβαίνω κρύβω! Τι να κάνω; Μάνα είμαι, έχω το ακαταλόγιστο!
Εκείνη την μέρα όμως, είναι σπίτι! Πού να τον στείλω για να γλιτώσει το εγκεφαλικό; Γιατί όταν ο άνθρωπος πάει από το κόκκινο στο μελιτζανί, δεν μπορεί! Είναι σε κίνδυνο!
Μετά από το τριακοστό έκτο κουδούνισμα, ο άντρας μου σηκώνεται με αγανάκτηση, αρπάζει το τηλέφωνο, τώρα λέω θα βάλει σημάδι τον τοίχο και θα τρέχω για καινούρια συσκευή και το δίνει στο καμάρι μας με τα μαλλιά όρθια από τα νεύρα, γιατί το παθαίνει κι αυτό όταν νευριάζει και του λέει:
- Πάρτο! Κι αν καμιά φορά κτυπήσει και είναι, κατά λάθος για μας, μας το δίνεις!
Ανάσανα η μάνα….. στο παρά πέντε γλιτώσαμε τον εμφύλιο….
Όχι όμως ότι θα τον αποφύγουμε, γιατί μεγαλώνει και η μικρή…..Μπαίνει κι αυτή στην εφηβεία και οι μάχες γίνονται ανάμεσα στα δύο αδέλφια! Σας το λέω και να το ξέρετε, πάνω από μια συσκευή τηλεφώνου θα χυθεί το αδελφικό το αίμα μέσα στο σπίτι μου!
Κάποιος σοφός είπε κάποτε « Τα παιδιά είναι ευτυχία!» και ο άντρας μου συμπλήρωσε: « Ναι! Όταν κοιμούνται!»….Θα συμφωνήσω! Τα πουλάκια μου, αγγελούδια είναι στον ύπνο τους! Στον ξύπνιο τους όμως…..δώσε μου Θεέ μου υπομονή να βγάλω και τούτη την μέρα! Ειδικά με τον γιο μου, γιατί εδώ που τα λέμε, η μικρή δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα! Τα κάνει όλα ο μεγάλος…..αλλά και να θέλω, δεν μπορώ να πω κουβέντα, μην μυριστεί τίποτε ο σεβαστός του γεννήτορας και σύζυγός μου και ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες!
Πού να τολμήσω η βαριόμοιρη να μιλήσω για το δωμάτιό του που κάθε φορά που μπαίνω, νομίζω ότι πέρασε ή τυφώνας ή κλέφτης και το έκανε έτσι άνω κάτω;
Πού να μπορέσω να μιλήσω, για τα ρούχα που τρομάζω να τα ξεχωρίσω έτσι όπως ρίχνονται στη ντουλάπα πλίνθοι κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι;
Άσε πια το χρώμα! Το ανοιχτότερο χρώμα σ’ αυτή τη ντουλάπα είναι το μαύρο! Τι μόδα κι αυτή; Λες και όλη η νεολαία πενθεί!
Το αντιπαρέρχομαι όμως με αξιοπρέπεια όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Δεν μπορεί! Θα μεγαλώσει!

Δεν μπορεί! Θα στρώσει! (;)

32 σχόλια:

  1. Αχ κυρια Λένα μου τι να σας πω? Καλή υπομονή να έχετε! Ξέρω τα παιδιά είναι κούραση , ευθύνη και χρειάζεται να χεις μεγάλο ψυχικό απόθεμα! Αλλά είναι η μεγάλη μας αγάπη, στα μάτια τους βλέπουμε όλο τον κόσμο! Γι αυτά ζούμε κ αναπνέουμε! Και φανταστείτε ακόμα δεν είμαι μάνα... Ετσι όμως δεν είναι? Τα φιλιά μου κ την αγάπη μου σας στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ότι κι αν κατάφερα στη ζωή μου, ότι κι αν έφτιαξα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το μεγάλο μου επιτεύγμα.... Τα παιδιά μου.... αυτά είναι όλη μου η ζωή....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κάτι μου θυμίζει !!! κάτι μου θυμίζει !!! μήπως τα καμάρια μου και το σπίτι μου με την κολονα του (βλέπε σύζυγος) ???? εμένα παίζουνε και ξύλο την μια στιγμή και την αλλη στιγμή κοιμούνται ακαλιά !!!!!!!
    ο γιός μου εξω απο τα 19 και η κόρη μου μόλις έκλεισε τα 15 !!!!
    Για να σε παρηγορήσω λίγο, σου λέω ότι ο γιός μου τώρα τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει λίγο ! έχει γίνει αρκετά συγκαταβατικός και σταμάτησε το ξύλο με την μικρή μου !!!!

    Να ναι καλα τα παιδάκια μας και να έχουν καλή τύχη. Τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή! οι μανάδες είναι η ομπρέλα τους που τα προστατεύει απ'οτι περνάει απο το χέρι της.!!

    Μου έφτιαξες την μέρα με την αναρτηση σου, να σε καλά γέλασα πολύ !!!!!!!!!!


    σε φιλώ γλυκά - γλυκά
    μια συμπασχουσα !!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ θα σε παρηγορήσω ακόμα περισσότερο! Τώρα πια ο γιος μου είναι 23 και η κόρη μου 18 (πάνε χρόνια που το έγραψα αυτό το κείμενο!) και όχι μόνο δεν μαλώνουν πια, αλλά βγαίνουν μαζί, πάνε διακοπές μαζι και περνάνε καλά μαζί! Στην πρώτη όμως ευκαιρία γίνονται κόμμα και πάντα εναντίον μου! Αντί να θυμώνω, χαίρομαι! Γιατί το μυστικό είναι στο "μαζί"! Αυτοί οι δύο πρέπει να είναι πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον, οτι κι αν γίνει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγώ περνάω κρίση αυτή την στιγμή, γιατί ο κανακάρης μου γύρισε από το σχολείο με ένα ωραιότατο 6,5 στο διαγώνισμα της γλώσσας της έκτης δημοτικού. Μου έφτιαξε λίγο η διάθεση, δε λέω αλλά και τρομάζω με αυτά που έρχονται γιατί δεν ξέρω πόσο μπορώ να αντέξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι αντοχές είναι ανεξάντλητες Λίλα, άκουσε και μένα! Όσο για τον βαθμό, μην χλωμιάζεις με τέτοια!Κάθε παιδί έχει έναν δρόμο να βαδίσει και μια κλήση. Ανακάλυψέ την νωρίς και βγάλε έναν ευτυχισμένο επαγγελματία αργότερα και όχι έναν εργαζόμενο που από την πρώτη μέρα θα μετράει τα....συντάξιμα! Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα με τα παιδιά μου και δεν το μετάνιωσα που ακολούθησαν την κλήση τους και ας μην περνούσε από ένα ΑΕΙ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λένα αγαπημένη,
    Κατάλαβα ότι είναι ετεροχρονισμένο το κείμενο γι αυτό έπαψα να αγχώνομαι. Πάντως, ο αδελφός μου ήταν έτσι όπως περιγράφεις εσύ το γιό σου. Κάθε μέρα ένα επεισόδιο. Πληρώσαμε όλα τα τζάμια της γειτονιάς. Μια φορά έλειπε και ήρθε πάλι ο καταστηματάρχης να ζητήσει τα ρέστα του πατέρα μου, γιατί όπου καταστροφή ήταν πάντα απο πίσω ο Αποστόλης. Τώρα έχει γίνει σοβαρός επιστήμων και οικογενειάρχης και δεν θυμάται τίποτε απο την παιδική ηλικία του και την τραυματική για τους υόλοιπος εφηβεία του.
    Ως προσ το δικό μου γιό, ευτυχώς έμοιασε στον πατέρα του κι έτσι βγήκε συνεργάσιμος!
    Μεγάλο θαύμα, δοξάζω το Θεό, γιατί το είχα βιώσει το ζήτημα ΅ΖΩΗΡΑΔΑ!
    Φιλιά. Σε λίγο μαζί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έτσι γίνεται πάντα Ιουστίνη... Τα παιδιά μεγαλώνουν και οι σκανταλιές τους μια ανάμνηση που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται και πιο γλυκιά.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ, τι βαρύ φορτίο που σηκώνεται εσείς οι μανούλες.Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο που θέλω να πω ένα τεράστιο ΣΥΓΝΩΜΗ από την δική μου μητέρα-διότι δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος...και φυσικά να πω και ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την υπομονή και την επιμονή της να με κάνει καλύτερο άνθρωπο για μένα και την κοινωνία. Πόσα όμως να προλάβει κι αυτή δυο χέρια έχει , την καταλαβαίνω.Τι να προλάβει το σπίτι ή εμένα,την αδερφή μου και τον "μπαμπάκα" της οικογένειας?Την εργασία της που θα μπορούσε να είχε σταματήσει?- αλλά πως να το κάνουμε (είμαστε δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες)-όχι ότι διαφωνώ που δουλεύει κάθε άλλο την επαινώ μα κουράζεται...

    Κουράγιο πάντως εσύ Λενάκι έκανες, τα παιδιά σου τα μεγάλωσες...είναι λογικό να μην έχεις πλέον έντονες καταστάσεις να διαχειριστείς...Έρχεται μια ηλικία που τα παιδιά τα "βρίσκουν" μεταξύ τους και τα προβλήματα μοιάζουν με κωμικοτραγικές στιγμές της ζωής!
    Σιγά-σιγά τα παιδιά μεγαλώνουν και απομακρύνονται από το σπίτι,εκεί που συνήθως έλεγες "φτάνει δεν αντέχω άλλο να τρέχω για να τα προλάβω όλα!" ή "καλά δεν κουράζονται ποτέ αυτά τα παιδιά να φωνάζουν, να χαλάνε, να αναστατώνουν τους πάντες..." έρχεται η φράση "που είναι αυτά τα παιδιά?" ή εκφράζεται συναισθηματικές ανασφάλειες του τύπου "κάποτε ήσουν όλο αγκαλιές και φιλιά, τώρα μόνο σε ειδικές περιπτώσεις μου δείχνεις πως με αγαπάς!"
    Μην ανησυχείτε και εμείς σας αγαπάμε απλά πρέπει να ζήσουμε και εμείς την δική μας ζωή, μαζί με εσάς και ταυτόχρονα χωριστά από εσάς!

    Εγώ πάντως αν γίνω μάνα κάποια μέρα στο μακρινό και αμφισβητήσιμο μέλλον θα προσπαθήσω να κάνω το παιδί μου σκεπτόμενο, ανεξάρτητο, δυναμικό και ελεύθερο από κάθε κοινωνικό φραγμό άνθρωπο!Θα πρέπει να είμαι πολύ συνειδητοποιημένη όμως για να προβώ στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, θα πρέπει να είμαι σίγουρη ότι δεν θέλω τίποτα άλλο στη ζωή μου από ένα παιδί.Να έχω ζήσει και να έχω χορτάσει την ανεμελιά και να έχω "μεγαλώσει εμένα", τον εαυτό μου αρκετά για να κάνω το ίδιο για το παιδί μου και καλύτερα!
    (η φλυαρία μου προήλθε από το άκρως ρεαλιστικό κείμενο της Λένας-τα παράπονα στη συγγραφέα -αστειεύομαι φυσικά)
    Με πολλά φιλιά σας χαιρετώ!
    Εις το επαν(λεγείν)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το κείμενό σου ήταν πολύ ενδιαφέρον illiana και με πολλές αλήθειες. Δεν έχω βέβαια παράπονο από τις αγκαλιές και τα φιλιά, ευτυχώς τα καμάρια μου ακόμα και σ' αυτή την ηλικία είναι πολύ πολύ τρυφερά παιδιά. Μου άρεσε όμως πολύ μια φράση σου...."Μην ανησυχείτε και εμείς σας αγαπάμε απλά πρέπει να ζήσουμε και εμείς την δική μας ζωή, μαζί με εσάς και ταυτόχρονα χωριστά από εσάς!" και την κρατώ....
    Έχω μια ένσταση για την επόμενη:
    "....θα προσπαθήσω να κάνω το παιδί μου σκεπτόμενο, ανεξάρτητο, δυναμικό και ελεύθερο από κάθε κοινωνικό φραγμό άνθρωπο!" ¨Ολα καλά, αλλά οι κοινωνικοί φραγμοί, είναι απαραίτητοι για την οικογένεια και για την ίδια την κοινωνία. Τα όρια είναι απαραίτητα, λειτουργούν περίπου σαν τις προστατευτικές μπάρες στους αυτοκινητοδρόμους. Και ένα παιδί έχει ανάγκη περισσότερο το "όχι" παρά το "ναι"... Είναι για την ψυχική του ισορροπία....
    Επιπλέον δεν μετάνιωσα που έκανα παιδί στα 20.... Μεγάλωσα και ωρίμασα μαζί του πολύ πιο γρηγορα απ' όσο θα μου έπαιρνε χωρίς να το έχω, τριγυρίζοντας και ψάχνοντας εμπειρίες και ωριμότητα...
    ΥΓ: Άνοιξες μεγάλο θέμα γλυκιά μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χα,χα! Πολύ ωραίο το κείμενο σας. Λοιπόν, παιδί δεν έχω αλλά λόγω ειδικότητας και δουλειάς, έχω επαφή και "μεγαλώνω" πολλούς/ές γιους και κόρες...(ψυχολόγος η καψερή, τι να σκάσω)..


    Εμένα, πάντως μου ακούγεται ένα νορμάλ εφηβάκι! Και μάλιστα, πιο ώριμο από άλλα, καθώς σε αυτόν απευθύνονται όλοι οι πικραμένοι φίλοι να δώσει λύση!

    Ξέρω, τώρα λέτε "μα τι λέει τούτη", αλλά σας λέω αλήθεια: αυτά που περιγράφετε ΔΕΝ είναι τίποτα, πέραν των φυσιολογικών. Μία είναι η λύση: Βάλτε πρόγραμμα στα τηλέφωνα με πολλά λεπτά ομιλίας! Κατά τ΄ άλλα...εφηβεία είναι! Θα περάσει!
    Εφόσον διαβάζει, μιλά με φίλους με τις ώρες στο τηλέφωνο και φέρνει τον μπαμπά του σε σημεία βρασμού...όλα καλά, όλα ανθηρά!

    Καλή δύναμη σας εύχομαι και μη δίνετε πολύ σημασία!!

    ΥΣ: σας παρακολουθώ καιρό, αλλά λίγο ντρεπόμουν να σχολιάσω τόσο καιρό! Σας μεταφέρω τις ευχαριστίες της μητέρας μου, που της πάω όλα τα βιβλία σας και στην κυριολεξία τα ρουφάει! Όλο το καλοκαίρι με το βαλς με δώδεκα Θεούς την έβλεπες να τριγυρνά...στεναχωρέθηκε με την Ελπίδα αλλά όπως μου είπε προχθές που το τελείωσε: "δεν υπήρχε άλλη λύση".
    Πραγματικά, της έχετε φτιάξει το κέφι!Μόνο την άλλη πλευρά του νομίσματος δεν έχει διαβάσει ακόμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ίσως οι κοινωνικοί φραγμοί να είναι απαραίτητοι, ίσως πάλι να είναι απαραίτητοι γιατί εμείς τους έχουμε δώσει τόσο μεγάλη αξία όπως και να έχει πάντως, το σίγουρο είναι πως θα προσπαθήσω να κάνω το παιδί μου δυνατό και άφοβο για να επιβιώσει στην σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, μόνο αν είσαι μαχητής και επιβάλεις την προσωπικότητά σου στους άλλους χωρίς υπεκφυγές, μόνο αν παραμείνεις αναλλοίωτος, γνήσιος και καθαρός τα καταφέρνεις.. Η αλήθεια πάντως είναι πως τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με όρια, αρχές, αξίες και ισχυρά πρότυπα προσωπικοτήτων. Εξάλλου ο μόνος τρόπος για να αφομοιώσει ένα παιδί συμπεριφορές είναι ο μιμητισμός το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι η παροχή ορθών παραδειγμάτων! Εγώ Λενάκι από εσένα κρατάω τη φράση "..ψυχική ισορροπία "θέμα τεράστιας σημασίας για την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Προσωπικά εμένα πάντως αυτό που με έχει βοηθήσει και χαίρομαι πραγματικά τη σχέση μου με τους γονείς μου είναι πως πάντα είχαμε σχέση εμπιστοσύνης και ήμασταν πάντα φίλοι.
    Με την μητέρα μου όσο μεγαλώνω τα πράγματα γίνονται και καλύτερα(βγαίνουμε για ψώνια, ανταλλάζουμε ρούχα, μιλάμε για αγόρια, για όλα τα θέματα "ταμπού" απλά, άνετα και χαλαρά. Ποτέ δεν ένοιωσα άσχημα για αυτήν και πάντα την άκουγα ακόμα κι αν μαζί της τσακωνόμουν και φώναζα ,πάντα ακολουθούσα στο τέλος την συμβουλή της.
    Ο μπαμπάς είναι άλλη ιστορία.. Είμαστε τόσο ίδιοι στο χαρακτήρα που η μαμά συχνά νευριάζει-πεισματάρηδες, παθιασμένοι, έντονες προσωπικότητες, ισχυρογνώμονες-Ο μπαμπάς είναι "έρωτας" και για μένα και για την αδερφή μου αλλά και ο πιο αδύναμος κρίκος όταν τον στριμώχνουμε με αγκαλιές, φιλιά, γλυκά λόγια τότε είναι αδύνατον να μας αρνηθεί...τι τραβάει ο καημένος με τρεις γυναίκες μες το σπίτι δεν περιγράφεται! Όμορφη η οικογένεια όταν στηρίζει τους δεσμούς της μέσα σε ειλικρίνεια και αγάπη.

    Μεγάλη κουβέντα σίγουρα...πάντως σχετικά με τους κοινωνικούς φραγμούς θα συμφωνήσω, υπερβολική η άποψη μου όμως έχει να κάνει με το ότι δεν θέλω να καταπιέζομαι και να υπακούω σαν άνθρωπος ποτέ στη ζωή μου και για τίποτα, εκτός από ένα παιδί!
    Όσο για την ηλικία για να γίνεις μητέρα μπορεί τελικά το τίμημα απώλειας εμπειριών να είναι μηδαμινό από την ωριμότητα και τα συναισθηματικά οφέλη που θα σου προσφέρει ανιδιοτελώς η αγάπη ενός παιδιού, εσύ το έχεις ζήσει και ξέρεις καλύτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλό απόγευμα από Κύπρο ....Λένα μας (bye bye ο πληθυντικός αριθμός όπως το ζητήσατε!!!). Αυτό το κείμενο ως το σημείο προ της εφηβείας ....μου πάει γάντι!! Γράφτηκε για μένα και τον 12χρονο γιο μου. Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα όπως τα περιγράψατε ζωηρός στο σχολείο, στο σπίτι, πειραχτήρι, βοήθεια να διαβάσει...τα πάντα!! Τα υπόλοιπα θα μου έρθουν στην πορεία έτσι????? Ξεχνάω τα πάντα όμως σαν μου ζητήσει μια αγκαλιά και ένα χάδι .....γιατί αν και 12 χρονών με ύψος 1.75.....ακόμα τα θέλει αυτά ο μικρός μου γίγαντας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. i mama me to prasino karotsi24 Οκτ 2009, 4:50:00 μ.μ.

    Διάβαζα το κείμενο και γελόυσα κι έκλεγα συχρόνως.
    Γελούσα γιατί τον Τιραμόλα μπορώ να πω ότι τον έχω για πρωινό. Η μικρή μου αν και μόλις ενός έτους έχει καταφέρει να αναδιάκοσμήσει το σπίτι άπειρες φορες. Είμαι συνεχώς σε ετοιμότητα να σώσω ότι προλάβω, να έχω κάτι κι εγώ να θυμάμαι απο την προίκα μου. Είναι το κλασσικό ζωηρό παιδί!
    Έκλαιγα όμως γιατί μου διαλύσατε όλες τις ελπίδες και τα όνειρα. Κάποιοι μου έλεγαν οτι τα ζωηρά παιδιά μετά ηρεμούνε...κι εγώ ήλπιζα και περίμενα να μεγαλώσει...Και τώρα διαβάζω το κείμενο ...και τα πάντα κατέρρευσαν..... Ωχ τι έχω να τραβήξω!!! Και είναι και Σκορπίνα και το βλέπω το κεντρί να μου ΄ρχεται απο εκεί που δεν το περιμένω.
    Απο την άλλη όμως μόλις μου χαμογελάει και με αγκαλιάζει νιώθω οτι είμαι στον παράδεισο.
    Είναι τόσο μεγαλειώδη τα συναισθήματα που νιώθω για την κόρη μου που πραγματικά μου είναι αδύνατον να τα περιγράψω γιατί δεν μπορώ καν να τα αναγνωρίσω. Αυτά τα συναισθήματα έχουν τέτοια δύναμη που διαγράφουν όλες τις δυσκολίες και την κούραση στο λεπτό και με κάνουν να συνεχίζω με μεγαλύτερο χαμόγελο και υπερηφάνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο έφηβος έγινε άντρας πια... Και ναι, είναι απολύτως ισορροπημένος, ώριμος για την ηλικία του, ένας ενήλίκας που καμαρώνω!
    Υγ: Πολλά φιλιά στην μητέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. illiana: Όμορφη οικογένεια έχεις! Και κάτι μου θύμισαν όσα έγραψες! Έτσι ακριβώς παίζει...και χάνει ο άντρας μου με την κόρη μας! Εϊναι 18 και τον κάνει οτι θέλει! Και ναι γλυκιά μου, κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις μ' ένα παιδί σε νεαρή ηλικία. Για μένα όμως τα πλην είναι ελάχιστα μπροστά στα πολλά και σημαντικά συν! Θα συμφωνήσω όμως σε όσα είπες. Τα παιδιά μας, πρέπει να γίνουν ατρόμητα για να είναι οι νικητές της ζωής! Και η σχέση γονέων και παιδιών, αν δεν βασίζεται στην εμπιστοσύνη δεν έχει καλά θεμέλια. Στα παιδιά μου όμωςε θύμιζα και θυμίζω οτι η εμπιστοσύνη δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Yanna: Εμένα είναι 23 ο γιγαντάκος μου κι ακόμα παίρνω φιλιά και αγκαλιές.... Δεν μπορώ βέβαια να τον πάρω εγώ αγκαλιά, δεν χωράει! Πάρε βαθιά ανάσα καλή μου! Τα...καλύτερα έρχονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μανούλα με το πράσινο καρότσι, καλώς την! Η αλήθεια είναι, οτι εσύ θα περάσεις λίγο πιο δύκσολα αφού έχεις κόρη. Εμείς οι...αγορομάνες, έχουμε και το οιδιπόδειο να μας προστατεύει λίγο! Με την κόρη μου όμως, τα βρήκα λίγο σκούρα στην εφηβεία! Αλλά τι να λέμε; Μια αγκαλιά, ένα φιλί και όλα μια ανάμνηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εγω είμαι μια φρέσκια "συνάδελφος" μια και η μικρή μου είναι μόλις ενός . Ελπίζω σε μερικά χρόνια να έχω τη δική σας υπομονή, αρκετό χιούμορ και κυρίως να θυμάμαι πόσο έγω "βασάνιζα" τη γιαγιά της στην ηλικία της!
    Καλησπέρα από τα βροχερά Μεσόγεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Η υπομονή γλυκιά μου Θαλασσινή πάει πακέτο με την μητρότητα! Είναι όπως τα σαμπουάν στο σούπερ μάρκετ που μαζί σου δίνουν και την κρέμα μαλλιών! επίσης δεν υπάρχει καθόλου καλή μνήμη! Ποτέ δεν θυμομαστε τι κάναμε εμείς στην ηλικία τους... Εγώ πάλι έχω τη μαμά μου για να μου θυμίζει τι της έκανα! (Και το κάνει με μια χαρά! )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Λένα μου... δεν είμαι ακόμα μητέρα.. είμαι θεία καισχεδόν σας καταλαβαίνω...

    όμως όπως και να έχει εσύ περνάς δύσκολα, εγώ όμως διασκέδασα διαβάζοντας και πολύ σε ευχαριστώ γι αυτό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και στο κεφαλάκι σου ζαχαρένια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Τι μου θυμισες τωρα...παλια καλα χρονια...
    μονο που εγω δεν ετρεχα για δυο, αλλα για τεσσερα...
    Τωρα βεβαια τα εχω σχεδον ξεχασει μια και μεγαλωσαν τα καμαρια μου...
    Ολοκληρες γυναικες οι κορες μου,25 και 24...
    Τα παλικαρια μου,23 και 20...
    Να μας ζησουν και να τα χαιρομαστε..

    Φιλια σε ολες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Η γιαγιά μου, έδινε μια ιδιαίτερη ευχή πάντα και αυτή θα σου πω κι εγώ τώρα:" Να είναι γερά και καλότυχα τα παιδιά"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ..καλο μήνα Λένα...παντα χαμόγελο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αχ αγαπημένη μου Λένα (η οικειότητα είναι γιατί διαβάζοντάς σε τόσο καιρό σε νοιώθω φίλη και θέλω να μαι φίλη ) λες και ζω πάλι τη ζωή μου ως παιδί με την μάνα κουράγιο και τον αδελφό μου Αστραπόγιαννο στην εφηβεία !!!!
    Τώρα πια μανούλα κι εγώ τα ξαναζώ με τον κανακάρη μου που ευτυχώς άν και υπερκινητικό παιδί λατρεύει τη μάθηση και το σχολείο (ακόμα βέβαια απορώ και περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα τα φορτώσει όλα στον κόκορα!!!) και χω και την φρεσκαδούρα την μπουμπού που είναι μόλις 3 μηνών και θέλει την ιδιαίτερη φροντίδα της κι αυτή .... και έχω ακόμα φροντίδες πολλές να αναλάβω και να αντέξω .... τουλάχιστον ξέρω ότι όλες οι μανούλες του κόσμου πέρασαν περνούν και θα περνούν τα χίλια μύρια για να μας αναθρέψουν και για να αναθρέψουν και να αναθρέψουμε σωστούς ανθρώπους .....
    Άντε λοιπόν καλό μας κουράγιο !!!!!! φιλιά πολλά και ευχαριστώ για τις ατέλειωτες ώρες ανάγνωσης και τα ταξίδια ψυχής που κάνω με τα κείμενά σου.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μαρινάκι, πρώτα απ' όλα να χαίρεσαι τα λουλουδάκια σου! Είμαι σίγουρη, οτι όπως όλες, έτσι και έτσι καμαρώνεις γι αυτά και ας παιδεύουν! Το λέω και θα το λέω πάντα: Όσο ψηλά κι αν φτάσει μια γυναίκα επαγγελματικά, το πιο σημαντικό της έργο θα είναι πάντα τα παιδιά της....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Πόσο την καταλαβαίνω αυτή την μητέρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
    Προχθές το βράδυ, κατά τις 12, που κόντευα πια να παραδώσω ψυχή και σώμα, χάζευα λίγο το χαζοκούτι. Και βλέπω μια διαφήμιση με μια μαμά, μες την τρελή χαρά, καλοντυμένη, μακιγιαρισμένη, να ετοιμάζει σαντουιτσάκια στα καμάρια της! Κοιτάζω τότε το φθαρμένο κολάν μου με το ξεχειλωμένο μακό μου που αμφότερα έχουν δει καλύτερες μέρες και σκέφτομαι "Υπάρχουν τέτοιες μαμάδες βρε παιδιά? κι εγώ γιατί είμαι σαν να με έχει πατήσει οδοστρωτήρας?" Έχω ξυπνήσει από τις 6 για να πιάσω δουλειά στις 8 γιατί έχω και μια ώρα διαδρομή μέχρι το γραφείο. Δουλεύω ένα φουλ 8ωρο και επιστρέφω στο σπίτι στις 5. Η κόρη μου (8 χρονών) μόλις έχει γυρίσει από το ολοήμερο. Ο γιός μου (19 μηνών) είναι έτοιμος για δράση-ανακαίνιση!
    Ζούμε σε ένα σπίτι 60 τετραγωνικών, γιατί το "κανονικό" βρήσκεται υπό κατασκευή. Η μικρή, επειδή υπάρχει μια μόνο κρεβατοκάμαρα, διαβάζει στην κουζίνα. Ο μικρός αλωνίζει και τα 60 τετραγωνικά ακατάπαυστα. Η μια θέλει να διαβάσει και θέλει και την μαμά δίπλα της. Ο άλλος, από την ώρα που περπάτησε νομίζει ότι ανακάλυψε την Αμερική ως άλλος Χριστόφορος Κολόμβος και γίνεται το σώσε! Η κόρη μου να φωνάζει ότι ο μικρός κάνει φασαρία και δεν την αφήνει να διαβάσει. "Μα είναι μικρός αγάπη μου" της λέω εγώ με ψυχραιμία "Θέλει να παίξει κι αυτό, τι να κάνει? Αδελφάκι σου είναι, κάνε λίγη υπομονή!" "Με ρωτήσατε εμένα αν θέλω αδελφάκι? Μια χαρά ήμουν και μόνη μου!" έρχεται η απάντηση πληρωμένη! Εγώ να κάνω τον Κόφι Ανάν και ταυτόχρονα την Βέφα (αφού πρέπει να ετοιμάσω και το φαγητό για την επόμενη μέρα), την Μαρούσκα (γιατί το σπίτι θέλει και λίγο καθάρισμα, δεν είμαστε και γουρούνια!, βάζουμε και κανέναν πληντύριο). Δίνει ο Θεός και κάποια στιγμή τελειώνουμε με τα διαβάσματα, τα γραψίματα, κλπ. Ο μικρός έχει αρχίσει να τα βλέπει λίγο κωλιώμενα. Εκεί κατά τις 10, αφού έχουν ταιστεί, μπανιαριστεί και ετοιμαστεί για ύπνο, στήνεται και η σιδερώστα (σχεδόν μέρα παρά μέρα, γιατί τα άτιμα λερώνονται σε χρόνο dt)! Και τότε ανοίγει η πόρτα και κάνει την είσοδό του ο στηλοβάτης του σπιτιού, ο ευτυχής πατέρας και σύζυγος, που βρήσκει τα καμάρια του τακτοποιημένα, καθαρά και νυσταγμένα να τον περιμένουν για την καληνύχτα τους, το σπίτι στην τρίχα, το φαγητό έτοιμο και την κυρία του σπιτιού στα πρόθυρα κατάρευσης! Με κοιτάζει με ένα βλέμα σαν της αγελάδας (στην καλύτερη περίπτωση)και λέει το περίφημο "Τι έπαθες παιδάκι μου? τι χάλια είναι αυτά?" και τότε με καβαλάνε όλοι οι δαίμονες της κολάσεως αλλά για να μην ξυπνήσω τα καμάρια μου, και μετά ποιος τα ξανακοιμήζει? δίνω τόπο στην οργή και σηκώνομαι να πάω το ερείπιο να κάνω ένα ντουσάκι και να ξεραθώ. Κι εκείνος, λες και το κάνει επίτηδες, συνεχίζει "Δεν ήσουν έτσι εσύ! Όταν σε γνώρισα ήσουν σκέτη κοκέτα. Πάντα γελαστή, περιποιημένη, καλοφτιαγμένη. Τώρα μόνο για να πας στη δουλειά φτιάχνεσαι και μοιάζεις με γυναίκα. Εγώ δεν έχω δικαίωμα να σε βλέπω περιποιημένη, δηλαδή?" Μου έρχεται στο μυαλό η διαφήμιση, το πως ήμουν κάποτε, αυτά που μόλις άκουσα από το στόμα του "έρωτα της ζωής μου". Κοιτάζομαι και λυπάμαι κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου! Μπαίνω στο μπάνιο, κοιτάζομαι στο καθρέφτη. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια (από την κούραση και από τη μάσκαρα που έχω πασαλειφθεί γιατί δεν έχω προλάβει να ξεμακιγιαριστώ). Οι πρώτες ρυτίδες, το μαλλί που θέλει βάψιμο! Και σκέφτομαι "Που πας βρε καραμήτρο? Πως έχεις γίνει έτσι?" Απελπίζομαι και τα βάζω με τον εαυτό μου, τα παιδιά, εκείνον. Μέσα στα νεύρα, πάω να δω αν τα παιδιά είναι σκεπασμένα και για να τους δώσω ένα τελευταίο φιλί για καληνύχτα. Τα βλέπω να κοιμούνται σαν αγγελούδια και σκέκομαι από πάνω τους και τα καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι!
    Τότε πέρνω θάρρος και λέω ότι την επόμενη μέρα θα βρω και λίγο χρόνο για μένα. Να πάω ένα κομμωτήριο βρε αδελφέ. Θα φορέσω κάτι άλλο, και όχι ότι βρω μπροστά μου. θα, θα, θα! "Αύριο είναι μια άλλη μέρα" σκέφτομαι σαν άλλη Σκάρλετ Ο' Χάρα και ξαπλώνω το ταλαιπωρημένο μου κορμί στο κρεβάτι. "Ως αύριο, έχει ο Θεός!" και ξεραίνομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Δεν ξέρω πόση αλήθεια και πόσο χιούμορ περιλαμβάνει αυτό το τελευταίο κείμενο, αλλά αν η αναλογία δεν είναι 20-80 υπερ του χιούμορ....σκούρα τα πράγματα Εβελίνα! Επειγόντως αναδιοργάνωση του χρόνου σου! Και κυρίως σταμάτα να το παίζεις μάνα της Πίνδου! Τα καμάρια σου μπορούν και με λίγο λιγότερο από το χρόνο σου! Αλλιώς η κολόνα του σπιτιού σου θα συνθλιβεί! Δεν αντέχουν και πολλά πολλά οι άντρες! αν σε παρηγορεί πάντως, αυτή την κατάσταση ζουν 9 στις 10 γυναίκες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αγαπητή Λένα (ελπίζω να επιτρέπεται ο ενικός) δυστυχώς το ποσοστό χιούμορ στο κείμενο που διάβασες είναι 5% και αυτό λόγω έκφρασης!
    Καλώς ή κακώς έτσι είναι η καθημερινότητά μου! Η μαμά μου, δυστυχώς με έμαθε μόνο να δίνω και όχι να διεκδικώ! Με έμαθε πως θα γίνω μια καλή νοικοκυρά, μια σωστή σύζυγός και μια στοργική μητέρα … Δεν με έμαθε πώς να είμαι γυναίκα αυτό το ανακάλυψα μόνη μου αλλά κάποια στιγμή το έχασα μες στις ευθύνες και στο τρέξιμο να τα προλάβω όλα.
    Ο σύζυγος, λόγω της φύσης της δουλειάς του, λείπε από το σπίτι πολλές ώρες και η αλήθεια είναι ότι κουράζεται πολύ. Αυτό το σέβομαι και το εκτιμώ, γι’ αυτό και δεν έχω από αυτόν παράλογες απαιτήσεις. Το μόνο που ζητώ είναι μια καλή κουβέντα ή έστω μια έμπρακτη απόδειξη του ότι καταλαβαίνει και σέβεται αυτά που κι εγώ προσφέρω! Κι όταν λέω έμπρακτη απόδειξη δεν εννοώ κάποιο δώρο ή κάτι τέτοιο (από τέτοια δεν έχω ανάγκη, ούτε μου λείπουν). Εννοώ μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο …
    Ξέρω ότι πρέπει να αναδιοργανώσω το χρόνο μου γιατί αλλιώς στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσει κάποια στιγμή που θα κλατάρω και τότε θα είναι χειρότερα. Όμως δεν ξέρω πώς να το κάνω πια, έχω χάσει την μπάλα. Με έχει απορροφήσει η καθημερινότητα και με πηγαίνει όπου θέλει αυτή …
    Είχα πολλά όνειρα, άλλα κατάφερα να τα πραγματοποιήσω κι άλλα όχι. Έχω αφήσει στην άκρη, για χάρη της οικογένειας, πολλές παλιές και αγαπημένες συνήθειες, όπως το γράψιμο, το χορό …. Εκτός από μια!
    Το διάβασμα! Αυτό αρνούμαι να το θυσιάσω. Όσο κουρασμένη κι αν είμαι, το βράδυ που ξαπλώνω στο κρεβάτι, δεν μπορώ να μην ανοίξω ένα βιβλίο, έστω και για να διαβάσω μια-δύο σελίδες. Είναι το φάρμακό μου, η δύναμή μου για να συνεχίσω …
    Γι’ αυτό καλή μου, μην σταματάς να με τροφοδοτείς με τις ιστορίες σου!!! Δεν μπορείς να φανταστείς πόση δύναμη παίρνω μέσα από τα βιβλία σου, πόσο όμορφα αισθάνομαι όταν χάνομαι στις σελίδες τους …
    Να είσαι πάντα καλά και να μας χαρίζεις τις δημιουργίες σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Εβελίνα μου ο ενικος επιβάλλεται και δεν θέλω να κάνω την έξυπνη, ούτε να πάρω τον ρόλο της δασκάλας, απλά να σου υπενθυμίσω οτι:
    1) Αν περιμένεις οι άντρες να καταλάβουν τι κάνουμε και τι προσφέρουμε, θα περιμένεις πολύ! Δεν είναι θέμα κακίας ή αδιαφορίας, είναι θέμα DNA! Χρειάζεται λοιπόν να τους πετάς στο κεφάλι τις προσφορές σου, να τις υπενθυμίζεις καθημερινά, να τους δίνεις να καταλάβουν την δική σου όψη του νομίσματος.
    2) άσε στην άκρη την εκτίμηση για την κούραση του! Οι άντρες λειτουργούν καλύτερα υπό πίεση, μην τον αφήνεις να εφησυχάζει και θύμιζέ του οτι κι εκείνος κάποτε δεν ήταν "έτσι", ήταν πολύ πιο τρυφερός και περιποιητικός!
    3) Η μπάλα όπως χάνεται έτσι και ξαναβρίσκεται, αν δεν θέλουμε να μην χάσουμε και όλο το γήπεδο!
    4) Τα όνειρα που όλες κάναμε μικρές, μπορεί σίγουρα να παραμερίστηκαν ή να άλλαξαν, αλλα΄πάντα υπάρχει χώρος για καινούρια!
    5) Και σημαντικότερο! Γιατί δεν δοκιμάζεις να μιλήσεις με τον άντρα σου, ανοιχτά και με ειλικρίνεια, να του πεις όσα έγραψες σε μένα και ακόμα περισσότερα. Θα σου δοθεί η ευκαιρία ν' ακούσεις και την δική του άποψη και ίσως εκπλαγείς με αυτά που θα μάθεις! Μαζί ίσως καταφέρετε να βάλετε καινούριες βάσεις αφού η ζωή σας γέμισε τόσο πολύ με δουλειές και παιδιά (τα οποία μαζί τα κάνατε!) Δύο μυαλά είναι καλύτερα για να βρούνε λύσεις στην αναδιοργάνωση του χρόνου!
    ΥΓ: Κάθε μητέρα έμαθε στην κόρη της όσα ήξερε και κείνη, αλλά κάθε κόρη έχει υποχρέωση να πάει λίγο πιο κάτω και να κάνει τη δική της επανάσταση! Πάντα υπάρχει χρονος και χώρος για αλλαγές και είναι καλύτερα να τις κάνουμε από μόνες μας, πριν μας αναγκάσουν οι περιστάσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. τι να πω η δολια μανα επρεπε να μασ εχουν εικονα εικονα οταν εισαι μανα δεν εχει ηλικια εγω ειμαι 27 και εχω2 αγορια 5 και 9 και ειναι ζωα κυριολεκτικα σκοτονωνται ακομα και για ενα ποτηρι νερο ο μεγαλοσ δε δεν συζηταω αριστος μαθητης αλλα μια συμπεριφορα αναρχικου 14 χρονου μαι γλωσσα μαλαμα τι να πω σου βγαζει τη πιστη δεν εχει καταλαβει νοτι εινμαι μαμα του η μαμα μου ειναι η μανα του εμενα μου φερεται σαν αδερφακι ελεος τι του χω μιλησει και με το καλο και το κακο χερι δεν εχω σηκωσει χειροτερος γινεται οπου και αν παμε ακομ;α και στο λεωφορειο ρεζιλι γινομαι ενω ο μικρος ειναι αγγελουδι δεν λεω κανει φασαρια αλλα με μετρο και οταν νευριασει ο μεγαλος πολυ αντιδραστικος αλλα το καμαρι μου εχει πολλες κατακτησεις αχαχ
    α ξεχασα ρε παιδια πρεπει να με γραψουν στο βιβλιο γκινες ολα τα αδερφια εχετε η εχουν τα παιδακια ασας τσακωθει εστω βριστει εγω και ο αδερφοςμου ποτε μα ποτε

    ΑπάντησηΔιαγραφή