Έρωτας σαν βροχή....επιτέλους!!!!!

Από την Δευτέρα 11 Μαίου ο Έρωτας θα κάνει βόλτες σε όλα τα βιβλιοπωλεία! Εσείς επιλέγετε την ώρα και τον τόπο συνάντησης μαζί του! Εγώ θ' αγωνιώ για τις πρώτες απόψεις σας, όπως πάντα και όπως πάντα θα έχετε και την απάντησή μου είτε τις στείλετε στο δικό μου mail είτε στο site των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ. (Εκεί να είστε προσεκτικοί στην αναγραφή της δικής σας διεύθυνσης για να μπορώ ν' απαντώ!)

Όταν κρατήσετε επιτέλους το βιβλίο στα χέρια σας, να θυμάστε οτι ήταν και για μένα... Έρωτας η συγγραφή του, είχα τα ίδια...συμπτώματα με κάθε ερωτευμένη γυναίκα! Δεν έβλεπα την ώρα να τον αγκαλιάσω, να βυθιστώ στη σαγήνη του και όταν οι υποχρεώσεις με κρατούσαν μακριά του, μου έλειπε αφόρητα...

Από την Δευτέρα λοιπόν, αρχίζει η γνωριμία σας μαζί του. Και στη συνέχεια θα πάω...παντού! Θέλετε να με δείτε, αλλά πιο πολύ, θέλω εγώ να σας δω! Σας έχω ανάγκη, σας θέλω δίπλα μου στις πιο όμορφες στιγμές που είναι η παρουσίασή του! Από εδώ αλλά και από το f/b θα σας ενημερώνω που θα βρίσκομαι και έτσι θα ξέρετε και εσείς πού σας βολεύει να συναντηθούμε!

• Τρίτη 12 Μαίου: Βιβλιοπωλείο Μικρός Κοραής (Παπάγου 7 & Αριστοφάνους ,Χαλάνδρι)

Στις 7 το απόγευμα, μαζί με την Ελένη Τσαμαδού θα σας περιμένουμε για την πρώτη γνωριμία του Έρωτα. Δίπλα μας ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος και η Μαρία Μπράιλα θα ζωντανέψουν με τις φωνές τους την Κλαίλια, τον Παύλο και τον Νικηφόρο!

• Πέμπτη 14 Μαίου: Βιβλιοπωλείο Περδίκης (Χαροκόπου 53-55, Καλλιθέα)

Στις 7 το απόγευμα, θα σας περιμένω στον όμορφο χώρο του βιβλιοπωλείου, ενώ πάλι μαζί μου θα είναι ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος και η Μαρία Μπράιλα.

• Σάββατο 16 Μαίου: Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης ( Ηρώων Πολυτεχνείου 53, Πειραιάς)

Από τις 12 μέχρι τις 2 το μεσημέρι θα βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο και θα σας περιμένω ν μιλήσουμε, να γνωριστούμε και να σας υπογράψω τον Έρωτα ή όποιο άλλο βιβλίο μου θέλετε.

• Σάββατο 16 Μαίου: Έκθεση Βιβλίου (Πεζόδρομος Ερμού, από Θησείο μέχρι Πειραιώς, περιπτερο 158-161)

Από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ, θα βρίσκομαι στο περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός για να γνωριστούμε!!

• Τετάρτη 20 Μαίου & Πέμπτη 21 Μαίου: Έκθεση βιβλίου (Πεζόδρομος Ερμού, Περίπτερο 158-161)

Εκεί θα είμαι πάλι! την ίδια ώρα!

Όχι δεν τελειώσαμε, αλλά.... σιγά σιγά! Είπαμε θα έχετε τακτική ενημέρωση αλλά και εικόνες για όσους δεν τα καταφέρουν να έρθουν! Αμέσως μετά σειρά έχει η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη και πάλι η Αθήνα και.... έχουμε δρόμο!

Γενικά για τις παρουσιάσεις των Εκδόσεων Ψυχογιός, καλό θα είναι να περάσετε από το site του και να ενημερωθείτε για τον τόπο και την ώρα που μπορείτε να συναντηθείτε με αγαπημένους συγγραφείς! ( http://www.psichogios.gr/viewevents.asp?view=Ε )

Της ζωής και της αγάπης.... της Ελένης Τσαμαδού (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Συνήθως, όταν έχω να παρουσιάσω ένα βιβλίο, περιμένω να κάνω την παρουσίαση και μετά την ανάρτηση στο blog μου! Ή τουλάχιστον περιμένω να...κυκλοφορήσει το βιβλίο!

Αδύνατον να περιμένω όμως σε αυτή την περίπτωση! Θέλω να μοιραστώ μαζί σας, όσα έζησα το διήμερο που πέρασε, διαβάζοντας το βιβλίο της Ελένης Τσαμαδού ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.....

Μακάρι να ήξερα, από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω! Επί δύο μέρες δεν υπήρχα μέσα στο σπίτι. Δεν θυμάμα ποτέ άλλοτε (ίσως μόνο όταν έκανα ανακαίνιση στην κουζίνα μου) να φάγαμε πίτσα για μεσημεριανό, αλλά δεν γινόταν να σηκωθώ, δεν γινόταν να το αφήσω από τα χέρια μου, δεν μπορούσαν να με αφήσουν τα αόρατα σχοινιά που με έδεσαν με αυτό το βιβλίο να κάνω βήμα. Τηλέφωνα χτυπούσαν κι εγώ τα αγνοούσα, παιδιά μου μιλούσαν κι εγώ δεν απαντούσα. Και όπως έγραψα και στην παρουσίαση, ο άντρας μου με αντιμετώπισε με κατανόηση, αφού στο εξώφυλλο, έγραφε το όνομα της Ελένης... ΄Η γιατί ήθελε να το τελειώσω γρήγορα για να το αρχίσει εκείνος, φανατικός θαυμαστής της γραφής της!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Νάσια Φωτιάδη, μαχητική δημοσιογράφος, δέχεται ένα περίεργο τηλεφώνημα από το δικηγορικό γραφείο του Νίκου Θεοδώρου που την καλεί για να της παραδώσει μια περίεργη κληρονομιά. Όταν η Νάσια θα συναντήσει τον δικηγόρο, θα μάθει ότι το κληροδότημα, είναι ένα σφραγισμένο κουτί, από κάποιον Γιάννη Παπαϊωάννου, που έχει πεθάνει σε οίκο ευγηρίας. Το κουτί είναι γεμάτο φωτογραφίες άγνωστων στην Νάσια προσώπων καθώς και ενός καμένου ολοσχερώς χωριού. Ιστορικά οι περισσότερες φωτογραφίες, τοποθετούνται στην περίοδο της κατοχής. Τόσο ο δικηγόρος όσο και η Νάσια, δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτή η περίεργη κληρονομιά. Ειδικά ο δικηγόρος που γνωρίζει πολύ καλά, ποιος είναι ο Γιάννης Παπαϊωάννου και που αναγνωρίζει και τον εαυτό του ανάμεσα στις φωτογραφίες, όταν σε νεαρή ηλικία, είχε ερωτικό δεσμό με την κόρη του εκλιπόντα, Ζωή. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, είχε κάνει τα πάντα για να διακοπεί αυτή η σχέση, πράγμα που κατάφερε, όταν επί Δικτατορίας εκμεταλλεύτηκε τόσο τη σχέση του με το καθεστώς, όσο και το αριστερό παρελθόν του Θεοδώρου. Η Ζωή εξαφανίζεται από τη ζωή του μυστηριωδώς, ο ίδιος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, ενώ η γυναίκα του Παπαϊωάννου πεθαίνει σε ένα περίεργο ατύχημα στο σπίτι της. Η Νάσια και το δημοσιογραφικό της δαιμόνιο κεντρίζονται σε τέτοιο σημείο που καταφέρνει να συμπαρασύρει σε βοήθεια και τον Θεοδώρου, ο οποίος στην αρχή, είναι αρνητικός στο ν’ ασχοληθεί με την υπόθεση. Σιγά σιγά θα πλησιάσουν πολύ οι δυο τους, ειδικά από την στιγμή που η Νάσια, θα του αποκαλύψει ότι περιμένει παιδί από την σχέση της με τον Μάνο, σχέση που η ίδια επέλεξε να διακόψει, κρατώντας όμως το παιδί. Ο Θεοδώρου θα την προτρέψει να αναζητήσει κάποιες απαντήσεις από την μητέρα της, υποθέτοντας ότι ο σκληρός πρώην εργοστασιάρχης, ίσως είχε σχέσεις με εκείνην και κατά κάποιο τρόπο έτσι συνδέεται η Νάσια μαζί του, εξ ου και η τελευταία του επιθυμία να της παραδοθεί το περιβόητο και μυστηριώδες κουτί. Παρ’ όλο που η Νάσια γνωρίζοντας τον αυστηρό χαρακτήρα της μητέρας της, τον προσκολλημένο σε αυστηρές θρησκευτικές παραδόσεις, αντιδρά σε μια τέτοια πιθανότητα, προσπαθεί να εκμαιεύσει κάποιες πληροφορίες, η Μαγδαληνή όμως, δεν μπορεί να την βοηθήσει. Αλλά καταλαβαίνει την εγκυμοσύνη της κόρης της και εκπλήσσοντας την ίδια την Νάσια, την παροτρύνει να κρατήσει το παιδί, έστω και ως ανύπαντρη μητέρα. Όταν η Νάσια καθηλώνεται στο κρεβάτι από επιπλοκές της εγκυμοσύνης, η Μαγδαληνή καταφθάνει στην Αθήνα για να την βοηθήσει και χωρίς να το ξέρει να πυροδοτήσει και τις εξελίξεις στην ζωή όλων.
Εμβόλιμα παρακολουθούμε σε μορφή φλας μπακ, τις ιστορίες τόσο της Μαγδαληνής, όσο και της Ειρήνης Παπαϊωάννου, συζύγου του Γιάννη, που άφησε τις φωτογραφίες. Το ημερολόγιό της δε, αποκαλυπτικότατο, φωτίζει πολλά σκοτεινά σημεία, όταν έρχεται στα χέρια της Νάσιας….

Φυσικά, πάνω στο καλύτερο θα σας αφήσω και πάλι, κι αυτό για να μην χαλάσω τις πραγματικά συγκλονιστικές ανατροπές του βιβλίου, που θα σας κόψουν την ανάσα, μαζί με την διάθεση να κάνετε οτιδήποτε άλλο, από τη στιγμή που θα το πιάσετε στα χέρια σας!

Στο προηγούμενο βιβλίο της, είχα πει οτι άγγιξε την τελειότητα. Με αυτό σας βεβαιώνω οτι την ξεπέρασε! Το βιβλίο κυκλοφορεί στις 11 Μαίου και ένα θα σας πω: Σπεύσατε!!!!! Αποκτήστε το γρήγορα και απολαύστε το....αργά αργά, σαν ένα καλό κρασί που θα γεμίσει την ύπαρξή σας με την γλυκιά του γεύση....

Είναι μαγική η γραφή της, μαγική η ιστορία που περιγράφει, θα ήθελα να την είχα τώρα κοντά μου να την αγκαλιάσω σφιχτά για να της πω "ευχαριστώ" για όσα μου έδωσε με το βιβλίο της. Θα το κάνω στις 13 Μαίου, στο Metropolis (Πανεπιστημίου 54 & Εμμ. Μπενάκη) που θα συναντηθούμε στις 7 το απόγευμα, όπου θα έχω την χαρά και τη τιμή να το παρουσιάσω στην πρώτη του επίσημη, μαζί με την καλή μας ομότεχνη Νοέλ Μπάξερ. Χαίρομαι γιατί ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός, ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, μαζί με την επίσης χαρισματική Μαρία Μπράιλα, θα "ζωντανέψουν" το υπέροχο κείμενο της Ελένης. Μην χάσετε αυτή την παρουσίαση, για να έχετε την χαρά να γνωρίσετε και από κοντά την υπέροχη αυτή Κυρία της λογοτεχνίας μας, και θα διαπιστώσετε οτι το ήθος και η ποιότητα που αποπνέουν τα βιβλία της, είναι αυτά που κοσμούν και τον χαρακτήρα της.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

Η ΕΛΕΝΗ Κ. ΤΣΑΜΑΔΟΥ σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και International Legal Studies στο American University, Washington College of Law. Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος από το 1966 μέχρι το 2000, οπότε αποχώρησε με τον ανώτατο βαθμό ιεραρχίας. Ασχολήθηκε κυρίως με θέματα Διεθνών Συναλλαγών και Ιδιωτικοποιήσεων. Τα έτη 2000-2004 εργάστηκε ως ειδική σύμβουλος σε νομικά θέματα των Υπουργών Ανάπτυξης, και Οικονομίας και Οικονομικών. Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΣΤΗ ΡΩΜΗ, το οποίο έχει μεταφραστεί στα γερμανικά με τον τίτλο EIN KONIGREICH FUR EIN GRAB, Η ΕΤΑΙΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ.

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://tsamadou.psichogios.gr/

Το καλύτερο δώρο γενεθλίων!!!!!!!

Είναι από τις λίγες φορές, που θα δυσκολευτώ απίστευτα να βγάλω από μέσα μου όσα συναισθήματα, όση χαρά, όση συγκίνηση.....

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου, οι περισσότεροι μου στείλατε κιόλας τις ευχές σας μαζί με την αγάπη σας. Στο μεσημεριανό οικογενειακό τραπέζι κόψαμε και την τούρτα που έφερε ο άντρας μου....

Και κει που καθόμασταν παρέα για τον καφεδάκο μας, αυτόν που συνηθίζουμε κάθε μέρα τέτοια ώρα, το αναπάντεχο! Οργανωμένο από ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μου και την κατέκτησαν με έφοδο. Από εκείνους που έγιναν μια δεύτερη οικογένεια για μένα, που οι δεσμοί μαζί τους άρρηκτοι πλέον.....

Το ΠΡΩΤΟ αντίτυπο από το βιβλίο μου, είχε έρθει στην πόρτα μου! Και μαζί μια μικρή αφίσα από το εξώφυλλο, γεμάτη με τις υπογραφές τους! Όλοι οι συνεργάτες και αγαπημένοι από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, είχαν κάνει την μεγάλη έκπληξη!

Όσα κι αν πω, θα είναι λίγα, αλλά θα το τολμήσω. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι σε αγαπούν τόσο, ότι φροντίζουν για σένα και την δουλειά σου. Που αντικρίζεις το χαμόγελό τους να φτάνει μέσα από τα μάτια και στην ψυχή.... Όλοι ικανότατοι, ακούραστοι και με το χαμόγελο στα χείλη, ν' αντιμετωπίζουν εμάς και τις....ιδιοτροπίες μας! (Ποιος είπε ότι είμαστε εύκολα πλάσματα εμείς οι συγγραφείς;)

Τη σημερινή μέρα την κρατώ, πολύτιμη ανάμνηση από τις χιλιάδες καλές που έχω από την συνεργασία με την Αγγέλα (Το αγγελάκι του εκδοτικού), την Κλειώ (Τo Κλειάκι του marketing), την Πόπη ΜΟΥ (και ας με συγχωρήσουν οι άλλοι συγγραφείς), την Αννούλα (της επιμέλειας, που είναι μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου), την Χρυσούλα (για τα ονειρεμένα εξώφυλλα), τον Διονύση (τον αυστηρό μου Διονύση των πωλήσεων), τον Σάκη (τέτοιο γλυκό χαμόγελο δεν έχετε ξαναδεί) και για πρώτη φορά φέτος, τον Γιώργο (που επιμελήθηκε την γραμματοσειρά μου). Μαζί να μην πω τίποτα για τον Νίκο και την Πένυ; Άξια παιδιά ενός υπέροχου ανθρώπου: του εκδότη μου. Για εκείνον, δεν κουράζομαι ποτέ να λέω πόσο τον θαυμάζω και τον εκτιμώ.....

Και εκτός αυτών, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλους, όσους δουλεύουν για τις εκδόσεις Ψυχογιός, που έχω την χαρά και την τιμή ν' ανήκω! (Ψυχή και μυαλό!)

Το σταυροδρόμι των ψυχών..... της Χρυσηίδας Δημουλίδου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Με την Χρυσηίδα, είχαμε κάτι κοινό προτού έρθει στις εκδόσεις Ψυχογιός. Ξεκινήσαμε κι οι δύο από τις εκδόσεις Λιβάνη, μόνο που εγώ...έφυγα νωρίς..... Εκείνη συνέχισε και έβγαλε πολλά βιβλία, 14 τον αριθμό και μαζί 4 παιδικά. Πολυγραφότατη και πολυτάλαντη. Φέτος έκανε το μεγάλο βήμα και άλλαξε εκδοτικό οίκο, ήρθε στην οικογένεια του Ψυχογιού και είμαι σίγουρη ότι δεν θα το μετανιώσει! Το νέο της βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο είναι το "Σταυροδρόμι των ψυχών".....

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Το βιβλίο ξεκινάει στην Αμοργό, στην Ιερά Μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας το 2005, όπου βρίσκεται και παρακολουθεί το πέλαγος ο μοναχός Ιερώνυμος. Είναι ο πρώτος που θα δει έναν "κόκκινο λεκέ" στην θάλασσα. Αμέσως μετά η ιστορία μας πηγαίνει στο 1912 στον Ατλαντικό ωκεανό όπου ο Τιτανικός χάνεται στα σκοτεινά νερά του στο πρώτο του ταξίδι. Ανάμεσα στους επιβάτες που δεν θα φτάσουν στον προορισμό τους, η Κάρολ και ο Τζον Μπάριμορ, ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι που περιμένει το πρώτο τους παιδί..... Αναδρομικά παρακολουθούμε την μέχρι τώρα ζωής τους και τον μεγάλο έρωτα που τους ένωσε....

Στο επόμενο κεφάλαιο, επιστρέφουμε στο 2005, αλλά στην Αμερική όπου ζει η Ελληνοαμερικανίδα Κάσι (Κασσάνδρα) Πάλμερ, σύζυγος διάσημου πλαστικού χειρούργου.

Η Κάσι ζει την πολυτελή ζωή της, ανάμεσα σε σταρ, στο Μπέβερλι Χιλς, απόλυτα ικανοποιημένη απ' όσα την περιτριγυρίζουν. Η Ελληνική της καταγωγή, από την πλευρά του πατέρα της, είναι καλά θαμμένη από την μητέρα της, που ποτέ δεν συμπάθησε την Ελλάδα. Το μόνο πρόβλημα της Κασσάνδρας είναι η ανεξήγητη φοβία της για το νερό και τα περίεργα όνειρα που τον τελευταίο καιρό την βασανίζουν. Σε όλα, ξυπνάει παγωμένη και με την αίσθηση της έλλειψης οξυγόνου. Η Κασσάνδρα θ' αποφασίσει ένα ταξίδι στο ελληνικό παρελθόν της πηγαίνοντας διακοπές στην Αμοργό. Τελευταία στιγμή ούτε ο γιος της Άλεξ θα την συνοδέψει, ούτε ο άντρας της που έχει αναλάβει μια διάσημη σταρ να την κάνει ξανά νέα με το νυστέρι του. Η Κασσάνδρα δεν μπορεί να ξέρει ότι αυτό το ταξίδι θ' αλλάξει για πάντα τη ζωή της Η επιστροφή δεν είναι μόνο στο δικό της παρελθόν, αλλά κάτι πολύ πιο δυνατό και ανατρεπτικό. Το σώμα της, σταυροδρόμι για άλλες ψυχές που διεκδικούν ότι εκείνες δεν πρόλαβαν να χαρούν. Τον έρωτα που αποδεικνύεται αθάνατος..... Εκεί, στην Αμοργό, όταν συναντηθεί με τον Ορέστη, το "τότε" θα γίνει "τώρα", και το "τώρα" θα απαιτήσει τα πάντα....

Φυσικά και δεν πρόκειται να σας δώσω άλλες πληροφορίες, μόνο θα προσθέσω την δική μου άποψη για όσα διάβασα.... Κατ' αρχήν έτσι όπως είναι η δομή του βιβλίου, δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και ούτε είναι εύκολο να το αφήσεις από τα χέρια σου καθώς οι ραγδαίες εξελίξεις και οι ανατροπές, αποδεικνύονται αόρατα σχοινιά που σε κρατούν δέσμιο. Η ιστορία ρέει χωρίς χαοτικές περιγραφές, αλλά σίγουρα παραστατικές. Η ζωή της Κάσι στην Αμερική, έχει κάτι από το Sex & the City , αλλά οι περιγραφές της Αμοργού, σε κάνουν να θες να επισκεφτείς το νησί, άμεσα! Είναι φανερό ότι η συγγραφέας, το αγάπησε και το περπάτησε βήμα βήμα.... Καταφέρνει να το ζωγραφίσει για τον αναγνώστη με τρόπο που να τον κάνει ν θέλει να δει με τα μάτια του τις ομορφιές του.

Η πλοκή άριστα δομημένη, καθόλου κουραστική, παρ' όλο που καταλαβαίνεις από την αρχή ότι κάτι μεταφυσικό υφαίνεται, δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, μέχρι να δεις που θα σε οδηγήσει η συγγραφέας και τι τέλος επιλέγει για τους ήρωές της. Έχοντας διαβάσει κάποια από τα βιβλία της, θα έλεγα ότι σ' αυτό εδώ βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας της.....

Λίγα λόγια για εκείνη....

Κανονικά εδώ μπαίνει το βιογραφικό του συγγραφέα, αλλά για την Χρυσηίδα θα κάνω μια εξαίρεση. Είναι πασίγνωστη στα Ελληνικά συγγραφικά δρώμενα, δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι καθιερωμένη στη συνείδηση των αναγνωστών της που είναι φανατικοί.... Θεωρώ όμως επιβεβλημένο, ν' αντιγράψω λέξη προς λέξη κάποια αποσπάσματα από τον πρόλογο, όπως υπάρχει στο βιβλίο της....

"Αγαπημένοι φίλοι αναγνώστες,

Ξέρω ότι πολλοί θα έχετε ξαφνιαστεί με την απόφασή μου όχι μόνο ν' αλλάξω εκδοτικό οίκο, αλλά και το όνομά μου. Δεν είμαι άνθρωπος των αλλαγών. Μ' αρέσουν τα οικεία και γνώριμα μονοπάτια... Όταν όμως αυτά τα μονοπάτια παύουν να σε οδηγούν στον προορισμό σου, τότε δεν έχεις παρά να διαλέξεις άλλο δρόμο. Το όνομα "Χρυσηίδα", είναι το πραγματικό μου όνομα. Είναι αυτό που διάλεξε να μου δώσει ο εκλιπών πατέρας μου, ο Δημόκριτος Δημουλίδης, αλλά δεν το δέχτηκε η Εκκλησία μας, ως μη χριστιανικό.... Δεν θα το σχολιάσω. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να διεκδικήσεις κάτι που επιθυμείς πολύ και σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι εσύ. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την σπαταλάμε περιμένοντας ευκαιρίες. Οι ευκαιρίες δεν έρχονται συχνά, γι αυτό λοιπόν πρέπει να τις αναζητούμε οι ίδιοι...."

Και παρακάτω γράφει ακόμα:

".... Είχα πει στο τελευταίο μου βιβλίο "Σουίτα στον Παράδεισο", ότι μπορεί και να μην ξαναγράψω. Κι αν δεν γίνονταν αυτές οι αλλαγές, θα το τηρούσα. Δεν μπορείς να γράψεις αν πρώτα απ' όλα δεν νιώθεις ελεύθερος. Ο συγγραφέας και κάθε δημιουργός επιθυμεί να είναι πάνω απ' όλα απεγκλωβισμένος από πνευματικά όρια και απερίσπαστος από κάθε τι που τον ενοχλεί και τον εμποδίζει. Διαφορετικά βαλτώνει. Και είναι ντροπή κάποιοι να προσπαθούν να τον εμποδίσουν...."

Θα κλείσω με μια μόνο πρόταση: Καλώς όρισες Χρυσηίδα...

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://clubs.pathfinder.gr/chrysa_dimoulidou

Επέστρεψα....

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όσους γιόρταζαν! Και του χρόνου να είμαστε καλά!

Πάνε οι ευχές! Πάει και το Πάσχα! Μπροστά μας τώρα τι; Μα φυσικά το καλοκαίρι! Γεμάτο υποσχέσεις κι αυτό, για ξενοιασιά, ήλιο, θάλασσα και μην ξεχνιόμαστε: πολλά, πολλά, πολλά βιβλία!

Οι μέρες που έφυγαν ήταν έτσι όπως τις περίμενα και έτσι όπως τις είχα ήδη περιγράψει. Το καινούριο για φέτος, ήταν ένα ταξίδι αστραπή μέχρι την Θεσσαλονίκη. Για πρώτη φορά όχι για δουλειά, αλλά για ψυχαγωγία.... για να δω από κοντά φίλους αγαπημένους.... Κι εδώ νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα....

Αυτά τα χρόνια που τα βιβλία μου μ' έκαναν γνωστή και άνοιξε δίαυλος επικοινωνίας με τους αναγνώστες, γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους και με εκατοντάδες αντάλλαξα mails, κάποιους από αυτούς τους γνώρισα, ενώ κάποιοι ξέφυγαν από το αναγνωστικό κοινό και ήρθαν ακόμα πιο κοντά μου. Απροσδιόριστο πράγμα η χημεία, ανάμεσα στους ανθρώπους, μυστήριο μέγα που δεν εξηγείται, που δεν αναλύεται, που δεν το μπορείς να το ψάξεις όσο κι αν το θέλεις.... Όλοι ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία: Με μια κριτική που έστειλαν στις εκδόσεις Ψυχογιός και που εγώ απάντησα. Πώς έγινε το θαύμα, δεν θυμάμαι... Με την Βάλη ας πούμε, όλα ξεκίνησαν από μια διαφωνία μας, πάνω σε μια κριτική που είχα γράψει για τα Δάκρυα του Θεού της Δημουλίδου! Αυτό το θυμάμαι. Με τους υπόλοιπους όμως, η μνήμη μου με γελάει. Κι όμως ήρθαν πολύ κοντά. Και συναντηθήκαμε και μετά άρχισε η αλληλογραφία συχνή και επί της ουσίας. Δεν γίνεται πάντα, δεν ξέρω αν θα ξαναγίνει. Μία η Κλημεντίνη, ένας ο Περικλής, ένα το Αεράκι και μία και μοναδική η Θάλεια..... Εκεί ήμουν το διήμερο που πέρασε. Για να την δω, να γνωρίσω τους γονείς της που μιλάμε από το τηλέφωνο αλλά δεν τους ήξερα. Και ήρθα ν΄ αντιμετωπίσω μια μεγάλη αγκαλιά και την αίσθηση μιας δεύτερης οικογένειας. Σαν να βρήκα συγγενείς που είχα χάσει. Η Ειρήνη και ο Στέλιος, οι γονείς της, που η λέξη "φιλοξενία" είναι το δεύτερο όνομά τους. Και δίπλα μου πάντα η Θάλεια, να με κοιτάζει και να μην πιστεύει ότι έκανα 500 χιλιόμετρα για χάρη της, λες και δεν ήταν εκείνη που έκανε το ίδιο πέρσι για να είναι κοντά μου στην πρώτη παρουσίαση του νομίσματος! Πώς τρύπωσε αυτό το κορίτσι μέσα μου, δεν το κατάλαβα ποτέ. Περάσαμε ώρες στα τηλέφωνα, ζήσαμε μαζί απίστευτες καταστάσεις, κλάψαμε και γελάσαμε μαζί, χτυποκάρδισα για τα προβλήματα που αντιμετώπισε. Είναι μόλις 25 χρονών και κάθε φορά το ξεχνάω και αφήνομαι μαζί της σε συζητήσεις που θα έκανα μόνο με μια συνομήλικη... Γι αυτό της έκανα την έκπληξη και πέρασα ένα υπέροχο διήμερο με την οικογένειά της και τις φίλες της που με άκουγαν αλλά δεν με ήξεραν... Αυτό που πήρα μαζί μου φεύγοντας εκτός από την αγάπη τους, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές, ήταν ότι με αντιμετώπισαν σαν την Λένα και όχι σαν την Μαντά.... (Είναι πολύ σημαντικό αυτό, τον τελευταίο καιρό για μένα και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν τι εννοώ....)

Κλείνοντας, οφείλω να πω, ότι αυτά τα χρόνια, κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) ξεπέρασαν τα όρια, είχαν πολύ περισσότερες απαιτήσεις από μένα, στις οποίες δεν μπόρεσα ν' ανταποκριθώ και θύμωσαν γιατί δεν κατάλαβαν σε πόσο δύσκολη θέση μ' έφεραν και πως αναγκάστηκα να βάλω φρένο, πριν....εκτροχιαστούν εντελώς τα πράγματα. Αγάπη υπάρχει για όλους, αλλά η χημεία, είναι κάτι που όπως ήδη είπα, δεν αναλύεται, ούτε επιβάλλεται. Κάποιοι με κατηγόρησαν για...Δημόσιες σχέσεις και ήταν έξω από την λογική μου κάτι τέτοιο. Δεν πειράζει, τους κατάλαβα κατά βάθος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.... Και ούτε θ' αλλάξω τακτική. Απλώς λυπάμαι....

Καλό Πάσχα!

Να που ήρθαν και αυτές οι μέρες, από τις πιο μεγάλες της Ορθοδοξίας μας.....
Ανάμεσα στις δουλειές και στα τρεχάματα, λίγοι από μας κατανοούν πλέον το νόημα και τη σημασία τους.... Λίγοι από μας, μπορούν να θυμούνται για ποιο λόγο έγινε η υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου.... Η συγνώμη και η αγάπη έννοιες και λέξεις ξεχασμένες στις μέρες μας.....
Και κείνο το φιλί της Ανάστασης, βιαστικό και τυπικό, οι πιο πολλοί έχουν το νου τους στην ζεστή μαγειρίτσα που περιμένει....
Παρ' όλα αυτά, φίλοι και συγγενείς θα βρεθούν στο ίδιο τραπέζι, θα γελάσουν, θα πιουν ένα ποτήρι κρασί και θα θυμηθούν ότι στα απλά και στα ανθρώπινα κρύβεται το μεγαλείο της ζωής.....
Κάποιοι ακόμα δακρύζουν όταν ακούν το "Ω γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατο μου τέκνο" κι ας πήγαν γκρινιάζοντας ίσως στον Επιτάφιο....
Έγινε και το Πάσχα μια γιορτή σαν όλες τις άλλες, με κουνελάκια, παπάκια, αυγά και κορδέλες.... Δεν με πειράζει.... Αλήθεια σας λέω... Κι εγώ άλλωστε το κάνω και στολίζω το σπίτι σαν να έχουμε γιορτή και όχι πένθος....

Ανάβω όμως το καντήλι μου κάθε βράδυ, καίω λίγο λιβάνι και το βλέπω να στέλνει τις τολύπες του καπνού του σε όλο το σπίτι και τα παιδιά κάνουν ότι γκρινιάζουν, αλλά αν δεν το έκανα, θα με κοιτούσαν σαν να ήμουν άρρωστη. Και την Μ. Πέμπτη θα πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία και το πρωί για να κοινωνήσουν τα παιδιά και το βράδυ για ν' ακούσουμε το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου". Και είναι η μέρα που πρέπει να γίνουν τα τσουρέκια και να βαφούν τα αυγά και μετά η κόρη μου να αναλάβει να τα διακοσμήσει κι εγώ να γκρινιάζω που κάνει έναν κόσμο άνω κάτω μαζί με την βαφτιστήρα μου, που έχω την χαρά να την έχω μαζί μου κάθε Πάσχα από τότε που ήταν μωρό και τρόμαζε με τα βαρελότα της Ανάστασης....

Και η Μ. Παρασκευή που ξημερώματα τρέχω σ' εκείνους που έχουν φύγει και που αναπαύονται στου Ζωγράφου και στο Καπανδρίτι, ν' ανάψω τα καντήλια και να βάλω λίγα λουλούδια. Και μετά ο Επιτάφιος.... Εκείνη η απόκοσμη ατμόσφαιρα, με τα πρόσωπα φωτισμένα από τα κεριά και η βραδιά λίγο μελαγχολική παντα, και ο θρήνος της μάνας να δονεί την νύχτα....

Το Μ. Σάββατο γεμάτο δουλειές και τρεχάματα και προετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή και γλυκά και γέλια και ένα σπίτι γεμάτο κόσμο.... Και δίπλα μου τα παιδιά και η κουμπάρα μου και οι άντρες να ετοιμάζουν ψησταριές και να μελετούν σχολαστικά αν τα κάρβουνα θα φτάσουν και επειδή σχεδόν πάντα η ετοιμηγορία είναι αρνητική, μας κοιτάζουν ένοχα και φεύγουν τάχα για ν' αγοράσουν κι εμείς ξέρουμε οτι πάλι για ουζάκια θα πάνε για ν' αποφύγουν την νερόβραστη σούπα του μεσημεριού.... Και το βράδυ στην πόρτα, ένας ένας περνούν από μπροστά μου για να τους δώσω τις λαμπάδες τους και να ετοιμάσω το καντήλι που θα δεχτεί στην επιστροφή μας το Άγιο Φως. Και πάλι ο άντρας μου θα κάνει πως βιάζεται αμέσως μετά το πρώτο "Χριστός Ανέστη" για την μαγειρίτσα κι εγώ θα κάνω πως τον αγριοκοιτάζω και τα παιδιά θα χαμογελούν πονηρά.....

Κι όλα αυτά έχουν μια γλύκα ανείπωτη κι ας επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τα ίδια.... Καμιά κούραση, καμιά πλήξη, μόνο προσμονή....

Κι εγώ με τα πόδια συνήθως να βγάζουν φλόγες από την κούραση πάντα, κάθε χρόνο, κοιτάζω ψηλά και ευχαριστώ Τον Θεό που μ' αξίωσε μια τέτοια χαρά.... Να περνάω τις μέρες μου ήσυχα και όπου γυρίζω να κοιτάξω ν' αντικρύζω πρόσωπα αγαπημένα.

Καλή Ανάσταση καλοί μου φίλοι....

Καθρέφτες στο χώμα... του Νίκου Διακογιάννη (ΑΡΜΟΣ)

Μέσα από το διαδίκτυο, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι είναι συγγραφείς… Κάποιοι έγιναν φίλοι, κάποιοι μίλησαν και στην καρδιά μου, αφού πρώτα την άγγιξαν τρυφερά με την γραφή τους.
Νίκος Διακογιάννης…. Μετά το Τερα Άμου, επέστρεψε για να με πάρει από το χέρι και να με ταξιδέψει στην Αρκαδία. Από την προβέντζα και την πλατεία της Ηλικιωμένης στην Νίσυρο, μου έδειξε έναν αλλιώτικο ουρανό. Έναν ουρανό ανάμεσα από βουνά…. Έτσι όπως τον φανέρωναν… ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΧΩΜΑ….

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Αργυρώ, γεννιέται σ’ ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, είναι το δεύτερο παιδί της Μάρθας και του Κανέλλου μετά την Βενιώ την πρωτότοκη. Στο ίδιο σπίτι μένει και η Υακίνθη, μια προσφυγοπούλα που μάζεψαν οι γονείς του Κανέλλου στον Πειραιά, μαζί με την αδελφή της Μυγδαλιώ. Η Υακίνθη έμεινε στο σπίτι της Μάρθας και η αδελφή της πήγε στο διπλανό. Πολύ γρήγορα οι οικογένεια θ’ αναγνωρίσει την Υακίνθη ως ψυχοκόρη και θα την αγκαλιάσει σαν πραγματική της κόρη.
Η Αργυρώ μοιάζει να μην έχει καλές σχέσεις με την μητέρα της, κάποιο μεγάλο μυστικό θαμμένο στην Δημητσάνα, την πατρίδα της Μάρθας αρχίζει να φαίνεται, η Βενιώ ερωτεύεται, η Υακίνθη κάποιον συναντάει κρυφά στον αχυρώνα και οι οικογένεια ετοιμάζεται για ένα ταξίδι στον γενέθλιο τόπο της Μάρθας, ένα ταξίδι που μοιάζει επιστροφή στο παρελθόν, διάθεση για να βγουν στο φως επιτέλους πληγές που πονάνε… Και πάνω σε όλα και ο έρωτας της Αργυρώς με τον Σπήλιο, ο πόλεμος, ο εμφύλιος…
Ειλικρινά θεωρώ πολύ φτωχά τα λόγια για ένα τέτοιο βιβλίο. Μετά από την Μάρω Βαμβουνάκη που το χαρακτήρισε "Βιβλίο - συντριβάνι", τι να πεις;

Χαμογέλασα, βούρκωσα, πόνεσα με τούτο το ανάγνωσμα, που μοιάζει να γράφτηκε μόνο από καρδιάς… Ξεχειλίζει από τρυφερότητα, την ίδια στιγμή που μπορεί να γίνει σκληρό, όσο σκληρή στάθηκε η Αργυρώ με την μάνα της, πριν μάθει την αλήθεια… Όσο το διάβαζα, μπορούσα να νιώθω, να βλέπω, ν’ ακούω όσα και η Αργυρώ…. Ο ήλιος μου ζέσταινε την πλάτη γλιστρώντας ανάμεσα στα πετρόχτιστα σπίτια, σαν να ήπια κι εγώ νερό από τους νερόλακκους που έπαιζαν τα κορίτσια σαν ήταν μικρά, αυτές τις μικρές λίμνες που έμοιαζαν…. Καθρέφτες στο χώμα….
Όσοι από σας νιώσατε το τρυφερό άγγιγμα της γραφής του Νίκου στο Τέρα Άμου, όταν διαβάσετε και αυτό το βιβλίο, θα καταλάβετε ότι η ψυχή αυτού του ανθρώπου είναι γεμάτη ρομαντισμό και η γραφή του γεμάτη λυρισμό και… ταλέντο! Οι χαρακτήρες τόσο όμορφα δοσμένοι, οι καταστάσεις τόσο παραστατικά αναδύονται από τις 330 σελίδες του και κείνη η γνώριμη γλύκα που αφήνουν τα γραφόμενα του Νίκου πάντα...
Κλείνοντας θα τολμήσω να πω και κάτι ακόμα…. Κάτι που το έχω πει και στον ίδιο, πολλές φορές και θα το πω πολλές ακόμα… Είναι πολύ μικρός ο "Αρμός" για ν’ αντέξει το ταλέντο σου Νίκο μου…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Νίκος γεννήθηκε στη Νίσυρο της Δωδεκανήσου. Δάσκαλος στο επάγγελμα και αφού εργάστηκε για ένα διάστημα ως ξεναγός, ζει τα τελευταία χρόνια στον γενέθλιο τόπο του.

Στα γράμματα εμφανίστηκε το 2007 με το μυθιστόρημα Τέρα Άμου, εκδόσεις "Αρμός", το οποίο προτάθηκε στα 15 επικρατέστερα για το Athens Prize for Literature του λογοτεχνικού περιοδικού Δέκατα. Κατά περιόδους αρθρογραφεί στο περιοδικό Ο Διαβάτης της Νισύρου, ενώ συμμετείχε στη διασκευή του σεναρίου για την ταινία "Η Νοσταλγός" της Ελένης Αλεξανδράκη. Οι Καθρέφτεςστο Χώμα είναι η δεύτερη λογοτεχνική του κατάθεση.

Επειδή δε, τα βιογραφικά λένε μόνο τα απαραίτητα, αλλά όχι και τα πιο σημαντικά, οφείλω να προσθέσω αυτά που για μένα είναι και τα κυριότερα. Ο Νίκος Διακογιάννης, ο Νικόδημος της blogοσφαιρας, είναι ένας πολύ σεμνός άνθρωπος, με μια ηθική που σίγουρα απορρέει από την ανατροφή του και την κουλτούρα που έχει, ένα τρυφερό και ευαίσθητο πλάσμα, πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται για το καλό του.... Έχω την χαρά να μιλάω πολύ τακτικά μαζί του από το τηλέφωνο, να ξέρω τις ανησυχίες του, τα παράπονά του, να μαθαίνω τα... "μαχαιρώματα" πισώπλατα και μη, που έχω νομίζω το δικαίωμα να του πω... Γλυκιέ μου Νικόδημε, αν από την Δημητσάνα που ταξίδεψες, συνάντησες τους νερόλακκους της Αργυρώς και της Βενιώς, πήρες τουλάχιστον να πιείς λίγο από το νερό τους; Ίσως αυτό να σου δώσει την ώθηση να πετάξεις για πιο ψηλά, όπως σου αξίζει.... Και μια και έμαθα τι σημαίνει πια... Κλείνω μ ' ένα...αμηνοφιλί.....

Ο Νικός Διακογιάννης, διατηρεί ένα από τα πιο όμορφα ιστολόγια που αξίζει τον κόπο να δείτε και θα καταλάβετε πολύ περισσότερα για κείνον σαν άνθρωπο...

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο : http://tera-amou.pblogs.gr/