Για την φιλία....

Χθες ένας αναγνώστης μου έστειλε ένα mail και μου έλεγε οτι θεωρεί το "Βαλς" ύμνο στην φιλία. Όπως κι εγώ....

Αυτό μου έδωσε την ιδέα για να σας μεταφέρω ένα κείμενο από ένα λατρεμένο μου βιβλίο, στου οποίου τις σελίδες ανατρέχω πολύ συχνά....

" Για την φιλία...

Ο φίλος σας, είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.

Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ' ευγνωμοσύνη.

Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας, γιατί πηγαίνετε στον φίλο με την πείνα σας και τον αναζητάτε στην γαλήνη σας.

Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δεν φοβάστε το "όχι" στην δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το "ναι".

Κι όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν' ακούσει την καρδιά του, γιατί στην φιλία όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.

Όταν χωρίζεσαι από τον φίλο σου δεν λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ' αυτόν, μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.

Και μην βάζετε κανένα σκοπό στην φιλία, εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου, δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στην θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.

Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στον φίλο σας. Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.

Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;

Καλύτερα να γυρεύετε τον φίλο σας, πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί έργο του φίλου, είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.

Και μέσα στην γλύκα της φιλίας, κάνετε να υπάρχει γέλιο, μοίρασμα χαράς.

Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων, η καρδιά βρίσκει την αυγή της και ξανανιώνει. "

                                                                                      Χαλίλ Γκιμπράν

                                                                                             Ο Προφήτης

Η δροσοσταλίδα της συγνώμης.... του Όμηρου Αβραμίδη (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Παλιός και αγαπημένος γνώριμος ο κ. Αβραμίδης. Αναγνώστριά του από παλιά και θαυμάστριά  του επίσης. Επιπλέον όταν τον γνώρισα και από κοντά, έγινα θαυμάστρια και της γλυκύτατης και ευγενικής του παρουσίας.  Είναι πολύ όμορφο να μην απομυθοποιείται ένας συγγραφέας όταν η τύχη τα φέρει και γνωριστείτε γιατί μου έχει τύχει και το αντίθετο και ήταν οδυνηρό….

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Κεντρικός του ήρωας ο Μαρίνος, ένα παιδί που σε μια νύχτα είδε την ζωή του ν’ ανατρέπεται. Γεννημένος μέσα στην ευμάρεια της οικογενειακής περιουσίας, οι παρέες του πλουσιόπαιδα που το αύριο δεν είναι προς συζήτηση και σίγουρο όχι προς εναγώνια αναζήτηση εργασίας.  Ο πατέρας του όμως θα χαθεί μαζί με το εργοστάσιό του και η μητέρα του βρίσκεται εν μέσω τρικυμίας να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι το σπίτι τους. Ο Μαρίνος αμέσως μετά το στρατιωτικό του και ενώ συνειδητοποιεί ότι πρέπει να βρει δουλειά, γνωρίζεται με την Μίνα, ένα κορίτσι από μεσαία τάξη, που είναι ερωτευμένη μαζί του εδώ και χρόνια. Οι δυο τους ξεκινούν μια σχέση που θ’ αποδειχθεί πολυκύμαντη και περιπετειώδης, όσο και η ζωή του Μαρίνου. Όταν στο σπίτι καταφθάνει το χαρτί της κατάσχεσης, εκείνος θ’ αποφασίσει να πουλήσει το πανάκριβο στερεοφωνικό του για να δοθεί ένα μέρος του χρέους στην τράπεζα που απαιτεί την εξόφλησή της. Παράλληλα νομίζει ότι είναι πολύ τυχερός, καθώς του προσφέρει δουλειά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που μέχρι πρότινος αγόραζε τα πανάκριβα εξαρτήματα του στερεοφωνικού. Τίποτα όμως δεν είναι απλό και εκείνο το στερεοφωνικό μέλει να γίνει η αρχή κάθε κακού. Ο Μαρίνος θα βρεθεί στην φυλακή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Δίπλα του η Μίνα, φύλακας άγγελος της ζωής του, ενώ οι υπόλοιποι φίλοι του θα τον εγκαταλείψουν, όλοι εκτός από έναν. Ο Μανόλης δείχνει να μην επηρεάζεται απ’ όσα συμβαίνουν στον φίλο του, αλλά η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα μεγάλο ψέμα, κακόβουλα στημένο….

Δεν ξέρω πόσο κουρασμένο αισθάνεστε το μυαλό σας τελευταία, δεν ξέρω πόσο ανάγκη έχετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να σας θυμίζει παλιά αγαπημένη ταινία, που να ρέει γλυκά μέσα σας και με αυτή την γεύση να σας αφήνει μόλις το τελειώσετε. Αν όλα αυτά σας συμβαίνουν, τότε  η Δροσοσταλίδα της συγνώμης, είναι το βιβλίο σας!  Βάλσαμο θα το χαρακτήριζα, αν και δεν ξέρω αν συνηθίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός για ένα βιβλίο! Γλυκιά γραφή, σαν ν’ άκουγα να μου διηγούνται ένα όμορφο παραμύθι που με ξεκούραζε, που με χάιδευε. Που μου μιλούσε για έννοιες σπάνιες, όπως η φιλία, η αγάπη, χωρίς να με αποπροσανατολίζει από το σήμερα, χωρίς να με αφήνει να ξεχνάω πόσο κακό μπορεί να κάνει η ζήλεια, πόσο πονάει η προδοσία, με τι μετριέται η μοναξιά της απόρριψης, πόσο βουλιάζει και ταυτόχρονα μαίνεται η ψυχή για την αδικία….

Λίγο διαφωνώ με το εξώφυλλο, το βρήκα πρόχειρο και βιαστικό, βγαλμένο από ερασιτέχνη και όχι από επαγγελματία και ειδικά όταν προορίζεται για ένα κεφάλαιο της λογοτεχνίας όπως ο κ. Αβραμίδης.  Θα ήθελα κάτι καλύτερο για εκείνον και για το βιβλίο του. Προσωπική μου άποψη κι ας με συγχωρήσουν οι αρμόδιοι, ίσως φταίει που θαυμάζω τον κ. Αβραμίδη τόσο πολύ….

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Kύπρο, σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόννη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Αυτό εδώ είναι το δέκατο βιβλίο του. Πρωτοεμφανίστηκε το 1997 με το μυθιστόρημα H κίτρινη σημαία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Ακολούθησαν: O δρόμος του φεγγαριού («Εμπειρία Εκδοτική» 1999 - «Ωκεανίδα» 2010), Με τα μάτια της ψυχής (2000), Ακριβή κληρονομιά (2001), Άκου το τραγούδι της βροχής (2002) και Γιατί, Αλλάχ; (2004), Σαν ανοιξιάτικη μπόρα (2005), η συλλογή διηγημάτων Η αγάπη είναι το μυστικό (2004), Με τα φτερά της ελπίδας («Εμπειρία Εκδοτική» 2006), Οι δρόμοι της καρδιάς (2007) και Το τρίτο πρόσωπο ((2008). Από το 2002 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.

Μετά την καταιγίδα.... Ευαγγελία Ευσταθίου (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Είναι το πρώτο της βιβλίο που διάβασα και μάλλον το ξεκίνησα…. «εξ ανάγκης». Μου τέλειωσαν τα βιβλία στην Τήνο, μπήκα σ’ ένα βιβλιοπωλείο, το είδα, θυμήθηκα ότι είχα γνωρίσει την συγγραφέα όταν είχε έρθει σε μια παρουσίασή μου και το πήρα. Ευτυχώς!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Ρέα Γαλάνη είναι μια ηθοποιός που κοντά στα τριάντα της, δεν κατάφερε να κάνει μια λαμπρή καριέρα όπως την είχε ονειρευτεί. Ένα βράδυ, μετά την παράσταση στην οποία συμμετέχει, δέχεται την επίσκεψη μιας ηλικιωμένης γυναίκας που της προτείνει να παίξει έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό και ελάχιστα… καλλιτεχνικό. Της ζητά να υποδυθεί την κόρη της. Οι δύο γυναίκες μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό και  η Σταματία Βερόνη Κέλερ, της ζητάει να πάρει την θέση της κόρης της . Η Μάγδα Κέλερ, η κόρη της, παντρεύτηκε τον πάμπλουτο Άρη Στασινό πριν δέκα χρόνια και έκανε μαζί του μια κόρη.  Η παράξενη γυναίκα αποκρύπτοντας την πραγματική αιτία που το ζευγάρι χώρισε, ζητά από την Ρέα να παίξει αυτό τον ρόλο για να ξανακερδίσει τον άντρα και το παιδί για λογαριασμό της κόρης της. Σύμφωνα με το σχέδιό της, η Ρέα, μόλις καταφέρει να κερδίσει τον Άρη και την μικρή,  θ’ αποσυρθεί χωρίς να το καταλάβει κανείς και την θέση της θα πάρει η Μάγδα. Η Ρέα έχει ένα σοβαρό λόγο να δεχτεί αυτό το παράξενο και επικίνδυνο παιχνίδι. Η μητέρα της πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα στο εξωτερικό και το ποσό που της δίνει η Βερόνη Κέλερ, υπερκαλύπτει τα έξοδα. Όταν η «μεταμόρφωση» ολοκληρώνεται και η Ρέα πηγαίνει στην Ύδρα, στο σπίτι του Άρη, από την πρώτο καιρό αρχίζει να καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως η Κέλερ της τα έχει περιγράψει. Η κόρη της, έχει κάνει μεγάλο κακό σ’ εκείνο το σπίτι και στους ανθρώπους που την αγάπησαν, ενώ εκείνη ανταπέδωσε με μίσος και κακία όλη την καλοσύνη που της έδειξαν, όλη την αγάπη που της έδωσαν. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, όταν γνωρίζει τον Μαρίνο Λιβέρη, νόθο γιο του γέρο Στασινού και ετεροθαλή αδελφό του Άρη. Πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι ένας μεγάλος έρωτας πυρπόλησε την Μάγδα κι εκείνον στο παρελθόν, ένας έρωτας που έγινε αιτία να μπει δυναμίτης στις ζωές των πρωταγωνιστών. Παράλληλα με τρόμο ανακαλύπτει ότι η σχέση της Μάγδας με την κόρη της, υπήρξε πολύ άσχημη από την ημέρα που η μικρή γεννήθηκε. Συνειδητοποιεί ότι η ηλικιωμένη γυναίκα την έριξε σ’ ένα τεράστιο λάκκο με φίδια, ο κλοιός γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός, ενώ ο χρόνος πιέζει. Ο έρωτάς της για τον Μαρίνο αυτό τον σκοτεινό άντρα που δεν χάνει ευκαιρία να της θυμίζει τα λάθη «της» ενώ παράλληλα δείχνει να την διεκδικεί, κοντεύει να τρελάνει την ήρεμη συνήθως Ρέα. Κι ενώ όλα αυτά κατατρέχουν τους ήρωες, η υπόσχεση του Μαρίνου στον γέρο Στασινό πριν πεθάνει ,ορθώνεται. Το μεγάλο όνειρο του πατέρα του, ήταν ο θησαυρός  που βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας, έξω από τις Οινούσσες, ένας αμύθητος θησαυρός που περιμένει αιώνες να τον ανακαλύψουν και είναι δεμένος με μια βαριά κατάρα…..

Ότι και να πω, δεν θα μπορέσω να σας περιγράψω αυτό το βιβλίο, μια μικρή ιδέα έδωσα, ελάχιστη, από τα μύρια όσα συμβαίνουν στις 651 σελίδες του!  Το διάβαζα και απορούσα για την φαντασία αυτή της κοπέλας που το έγραψε, λυπάμαι που όταν την γνώρισα δεν ήξερα την δουλειά της για να της τα πω από κοντά, ελπίζω στο μέλλον να έχω αυτή την ευκαιρία. Όπως καταλάβατε το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ! Μια λέξη μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό και είναι αυτή που το χαρακτήρισε μέσα μου τελικά: Συναρπαστικό! Μια εξαιρετική πλοκή, μυστήριο που σε κρατά σε εγρήγορση, ανατροπές συνεχείς και έξυπνες, σωστά δομημένη η πλοκή του.

Σ’ ένα μόνο έχω ένσταση. Θα ήθελα να έλειπαν τουλάχιστον 150 σελίδες! Και τι εννοώ, για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι. Το ήθελα λίγο πιο «σφιχτό», κάποιες στιγμές πλατειάζει και αποδυναμώνει έτσι την εξαιρετική πλοκή του. Ενώ οι διάλογοι είναι απολύτως ζωντανοί, με την απαιτούμενη ένταση, οι περιγραφές του ναυαγίου και της ανεύρεσης μαγικές και έντονα κινηματογραφική η απόδοσή τους, υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσαν οι εσωτερικοί μονόλογοι της ηρωίδας να είναι πιο σύντομοι, ν’ αφήνει και πράγματα στον αναγνώστη να τα σκεφτεί ή να τα υπονοήσει. Για να προσθέσω ότι πολλά από αυτά που γράφονται εννοούνται, δεν είναι ανάγκη να δίνει «μασημένη τροφή» στον αναγνώστη. Μικρό έως αμελητέο το «πταίσμα» θα έλεγα, όταν έχει κανείς στα χέρια του ένα βιβλίο που δεν θέλει να το αφήσει! Ένα βιβλίο που κανονικά σε ταξιδεύει, που σε κάνει να το αγαπήσεις πραγματικά, που γεμίζει το μυαλό και την ψυχή με θάλασσα, ήλιο, αλλά και σκοτάδι, κίνδυνο, αγωνία. Διαφωνώ επίσης με το εξώφυλλο, θα ήθελα κάτι πιο…. εμπνευσμένο γιατί το ίδιο το βιβλίο το αξίζει. Κοινότυπο και βαρετό, τόσο που καταντά αδιάφορο.

Αυτή τη στιγμή συνεχίζω με ένα ακόμα βιβλίο της Ευσταθίου, το «Με άλλα λόγια σ’ αγαπώ» και μου αρέσει κι αυτό πάρα πολύ, αλλά αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση! Προς το παρόν σας προτείνω να κάνετε μια βόλτα από το Ζάππειο και να προμηθευτείτε ένα υπέροχο ταξίδι!Αν μάλιστα βρεθείτε το Σάββατο στις 17 Σεπτεμβρίου στην έκθεση, θα είναι εκεί στο περίπτερο των εκδόσεων Λιβάνη, απότ ις 7 μέχρι τις 10.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

 Η Ευαγγελία Ευσταθίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση τα τελευταία εφτά χρόνια.
Ξεκίνησε να γράφει από μικρή ηλικία, αρχικά παραμύθια και κατόπιν διηγήματα. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική και τις κατασκευές από φυσικά υλικά. Μιλά αγγλικά και ιταλικά. Είναι παντρεμένη και έχει μία κόρη και ένα γιο.

Αυτό που προσθέτω εγώ από την πρώτη μας ολιγόλεπτη συνάντηση, είναι οτι πρόκειται για μια πολύ γλυκιά και ευγενική νεαρή γυναίκα με χαμογελο!

Μέρες Αλεξάνδρειας.... του Δημήτρη Στεφανάκη (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά από την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη, έχει ξεκινήσει έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν, ας μπούμε λίγο πιο δυναμικά στην παρουσίαση βιβλίων!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο Αντώνης Χάραμης κεντρικός ήρωας του βιβλίου, αλλά όχι μόνος του φυσικά. Καπνοβιομήχανος, που ξεκίνησε πάμπτωχος. Μάζευε τις γόπες, τις άδειαζε και έκανε δικά του καινούρια τσιγάρα.  Αλλά ήταν αποφασισμένος να πετύχει και ν’ ανέβει ψηλά και το κατάφερε. Εγκατεστημένος στην Αίγυπτο με την οικογένειά του. Παντρεύτηκε την Δάφνη και έκανε μαζί της δύο αγόρια. Στην άνοδό του βρίσκεται δίπλα του ο Λιβανέζος Ελιάς Χούρι , ένας άντρας που μοιάζει να ξέρει τους πάντες και γνωρίζει πώς να κινήσει τα νήματα της κοινωνικής, οικονομικής, αλλά και πολιτικής ζωής στην Αλεξάνδρεια  των αρχών του εικοστού αιώνα. Ανάμεσα στους δύο άντρες η Υβέτ Σαντόν. Γαλλοελβετίδα, ερωμένη του Χούρι που την «παραχωρεί» στον Χάραμη  για δικούς του λόγους. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη μιας ιστορίας ζωής, όπου μέσα υπάρχουν  ο έρωτας, η κατασκοπεία, το χρήμα, η προδοσία και όλα όσα χωρούν στις ζωές ανθρώπων που ανέβηκαν πολύ ψηλά και έζησαν σε εποχές περίεργες ιστορικά. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι περνούν από τις σελίδες του βιβλίου, αλλά και η Ευρώπη του μεσοπολέμου. Εκτός από την Αλεξάνδρεια όπου οι ήρωες δρουν και… αλληλεπιδρούν, ταξιδεύουν στην Μασσαλία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι, στην Βιέννη αλλά και στην Γερμανία. Ο ένας από τους γιους του Χάραμη, θα βρεθεί στην ανατολή του Γ΄ Ράιχ, στην άνοδο και στον φανατισμό του. Η Υβέτ χωρίς να το γνωρίζει ο Χάραμης είναι μπλεγμένη σε κατασκοπεία. Γύρω του ένας ιστός να υφαίνεται, να κινδυνεύει να τον παρασύρει, νεανικά του λάθη και μια σύζυγος  που ποτέ δεν τον αγάπησε και που αρκετές φορές τον  υπονόμευσε, δύο γιοι που ο ίδιος απομάκρυνε αλλά φαίνεται πως κάποιος εκεί ψηλά θέλει την επιβίωσή του…. Μέχρι που ο Κωστής, ο γιος του θα κληθεί να επιστρέψει, να συνεχίσει, να κάνει τα ίδια λάθη….

Δεν θα πάω παρακάτω την υπόθεση φυσικά. Αρκετά δύσκολο ήταν να σας το περιγράψω έτσι κι αλλιώς. Είναι ένα βιβλίο ποταμός που θα «χορτάσει» και τους πιο απαιτητικούς. Ένα βιβλίο που όταν το κλείσεις, κατά ένα περίεργο τρόπο, χαίρεσαι απίστευτα που το διάβασες. Σε δίδαξε, σ’ έκανε καλύτερο άνθρωπο και παράλληλα σε πήγε πολύ μακριά, άφησε την φαντασία σου να πλάσει εικόνες και την ψυχή σου να ταξιδέψει, ενώ παράλληλα χωρίς να σε κουράσει έσταξε σταγόνες ιστορίας στο μυαλό.  Κυρίως σου γνώρισε την Αλεξάνδρεια του Καβάφη. Την Αλεξάνδρεια της ακμής για να σε φτάσει και στην παρακμή της. Ο Δημήτρης Στεφανάκης έδωσε με απόλυτη συνέπεια την εποχή, τον τόπο, τα πρόσωπα και με τρόπο γοητευτικό και ζωντανό. Γι αυτό του το έργο πήρε το Prix Mediterranee Etranger 2011.

Το εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, όπως και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε. Μια ένσταση έχω και αυτό είναι το βάρος του βιβλίου που το κάνει ακατάλληλο για κάθε…. τόπο. Αλλά είναι τέτοιο το περιεχόμενο, που ξεχνάς τα πάντα εκτός από την θάλασσα συναισθημάτων που σε βυθίζει.

Το Σάββατο 10 Σπετεμβρίου, ο Δημήτρης Στεφανάκης θα βρίσκεται στο περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός, από τις 8 μέχρι τις 10 το βράδυ. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας προς τα εκεί, θα έχετε και το βιβλίο υπογεγραμμένο από τον ίδιο! Καλή ανάγνωση! (Που είναι σίγουρη!)

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σολ Μπέλοου, Ε. Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι και Προσπέρ Μεριμέ. Το ΜΕΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2007 και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους κριτικούς λογοτεχνίας και το αναγνωστικό κοινό. Πρόσφατα εκδόθηκε στα γαλλικά σημειώνοντας τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε τιμήθηκε με το Prix Méditerranée Étranger, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ισπανικά

Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;

Μου το έστειλε μια φίλη από το fb και το λάτρεψα..... Σας το μεταφέρω λοιπόν... Έτσι για ν' αρχίσει ο μήνας!

Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;

Αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου ενάντια σ' όλα τ' άλλα,

μην το κάνεις.

Αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου και τα σπλάχνα σου,

μην το κάνεις.

Αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου ή να καμπουριάζεις πάνω από τη γραφομηχανή σου ψάχνοντας για τις λέξεις,

μην το κάνεις.

Αν το κάνεις για τα λεφτά ή τη δόξα,

μην το κάνεις.

Αν το κάνεις γιατί θέλεις γυναίκες στο κρεβάτι σου,

μην το κάνεις.

Αν χρειάζεται να κάθεσαι και να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,

μην το κάνεις.

Αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,

μην το κάνεις.

Αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον άλλο,

καλύτερα ξέχνα το.

Αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από μέσα σου, τότε περίμενε υπομονετικά, κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,

κάνε κάτι άλλο.

Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,

τότε δεν είσαι έτοιμος.

Μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς, μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς, μην είσαι πληκτικός και βαρετός και ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτολατρεία σου.

Οι βιβλιοθήκες του κόσμου χασμουριούνται από τη νύστα μπροστά στο είδος σου μην προσθέτεις σε αυτό.

Αν δεν βγαίνει από την ψυχή σου σαν ρουκέτα, αν το να μείνεις ήσυχος δεν σε φέρνει στην τρέλα ή την αυτοκτονία ή τον φόνο,

μην το κάνεις.

Αν ο μέσα σου ήλιος δεν σου καίει τα σπλάχνα,

μην το κάνεις.

Όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα, και αν είσαι ο εκλεκτός, θα συμβεί από μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου αυτό.

Δεν υπάρχει άλλο τρόπος. Και ποτέ δεν υπήρξε…..

Henry Charles Bukowsk

Μαύρο φιλί...του Μένιου Σακελλαρόπουλου (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Δεν είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω, δεν είναι και το τελευταίο. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος με έχει κερδίσει απόλυτα με την γραφή και τις ιστορίες του. έτσι λοιπόν επέλεξα και άλλο ένα βιβλίο του για το καλοκαίρι και σας το παρουσιάζω.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η ιστορία ξεκινάει παράδοξα ίσως, σ' ένα νεκροταφείο. Ο Γεράσιμος Καπάτος και ο Πέτρος Καρράς, αποχαιρετούν τον φίλο τους Απόστολο Δρακόπουλο. Ο Γεράσιμος εκείνη την ημέρα, συνειδητοποιεί με πανικό οτι τα χρόνια έφυγαν και χάθηκαν στην προσπάθεια να γίνει σπουδαίος. Και το έχει καταφέρει.  Ξεκίνησε πάμπτωχος και ορφανός από την Κεφαλλονιά και στα 57 του είναι πλέον διάσημος μεγαλοδικηγόρος, έχοντας παντρευτεί την Άννα Παυλίδη με την μεγάλη προίκα...

Ο Ρήγας και η Νεφέλη, αρχιτέκτονας και οδοντίατρος αντίστοιχα, τα παιδιά του, έχουν πολλά να πουν για το γεγονός οτι ο πατέρας τους ήταν πάντα ο μεγάλος απών από την ζωή τους. Ειδικά η Νεφέλη που είναι πιο κοντά με την μητέρα της, αντιμετωπίζει περισσότερο εχθρικά τον Γεράσιμο καθώς είναι μάρτυρας του μαρασμού της μητέρας της εξαιτίας της αδιαφορίας του πατέρα της.

Λίγες μέρες μετά την κηδεία του φίλου του και ενώ ο Γεράσιμος νιώθει όλο και πιο πνιγμένος από όσα συναισθήματα τον κατακλύζουν, αισθάνεται όλο και πιο παγερά απέναντι στην γυναίκα του, γνωρίζει την Μπέτυ, μια πολύ όμορφη νέα κοπέλα που δουλεύει σε κατάστημα καλλυντικών και το κακό μέσα του ολοκληρώνεται. Η κατάκτηση της Μπέτυς γίνεται έμμονη ιδέα, καταθέτει στα πόδια της, την ζωή του, την οικογένειά του, τα χρήματά του, τον ίδιο του τον εαυτό. Έρχεται σε ανοιχτή σύγκρουση με την γυναίκα και την κόρη του και φεύγει από το σπίτι για να συζήσει  με την γυναίκα των ονείρων του, την "υγρή οπτασία" όπως την αποκαλεί. Για χάρη της θ' αλλάξει την εμφανισή του, προσπαθώντας να φαίνεται πιο νέος, θα βάψει ακόμα και τα μαλλιά του, θα στραφεί σε ...μπλε σκευάσματα για να μπορεί ν' ανταπεξέλθει χωρίς άγχος στις "αυξημένες" υποχρεώσεις του.

Είναι τραγικό πόσο σύντομα το όνειρο θα γίνει εφιάλτης. Είναι γενικά ένα βιβλίο απρόβλεπτο. Όσο προχωράει τόσο όλα μπερδεύονται, όλα είναι μη προβλέψιμα, διαβάζεις και αναρωτιέσαι πώς θα καταφέρει ο συγγραφέας να ξεμπερδέψει το κουβάρι που ο ίδιος έμπλεξε με τέτοιο τρόπο. Κι ενώ η ιστορια μοιάζει συνηθισμένη καθώς ένας ώριμος άντρας ξεμυαλίζεται με μια νέα και όμορφη κοπέλα που τον απομυζάει συστηματικά, η έκβασή της αγγίζει την τραγωδία και ο συγγραφέας δεν ψάχνει δικαιολογίες για τον ήρωά του, μόνο αναζητεί την σκληρότερη τιμωρία και την βρίσκει. Το αξιομνημόνευτο είναι οτι ο κ. Σακελλαρόπουλος τον τιμωρεί και ταυτόχρονα του χαρίζει την γαλήνη, όχι όμως και την άφεση αμαρτιών.

Παράλληλα σαν απλός παρατηρητής, εκθέτει την ψυχολογία του Γεράσιμου, χωρίς να παίρνει θέση και μας κάνει κοινωνούς μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας ώριμων αντρών που η επίγνωση της ηλικίας τους, τους σπρώχνει να γίνουν περισσότερο εγωκεντρικοί, να βάλουν σε προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες, να βλέπουν την μια πλευρά του νομίσματος και γενικά μέσα στον πανικό τους ν' αντιδράσουν σπασμωδικά και κάποτε κάποτε καταστροφικά.

Γενικά δεν τα έχω καλά με τα αθλητικά και δεν γνωρίζω τίποτα για αθλητικογράφους, παρ' όλο που ο συγκεκριμένος είναι το ίνδαλμα του βαφτισιμιού μου και θέλει διακαώς να τον γνωρίσει κάποτε, αφού βαδίζει ήδη στ' αχνάρια του στην αθλητική δημοσιογραφία. Πάντως το τελευταίο που περιμένεις από έναν άντρα είναι να γράφει έτσι όπως γράφει ο κ. Σακελλαρόπουλος. Είναι το τρίτο του βιβλίο που διαβάζω και μου αρέσει (τρία στα τρία λοιπόν) και φυσικά έχω αγοράσει και όλα τα υπόλοιπά του! 

Αν το επιλέξετε, καλή ανάγνωση!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο Φως, μαθητής λυκείου ακόμα.Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους.
Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Αθλητική, Sportime και Derby, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης (φτάνοντας και Αφρική…) με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, από τον οποίο έχει βραβευτεί δύο φορές για τηλεοπτικά ρεπορτάζ.

Βιβλία του: τα Είκοσι Χρόνια Ταξίδια, τα μυθιστορήματα The Game Boy –Το Μοιραίο 10, Θα Πεθάνεις, Ρε!, Η Νύχτα της Λώρας και το Φεγγάρι από Πέτρα, που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις μας, και μια ειδική ημερολογιακή έκδοση με τίτλο Ολυμπιάδα, Ιστορία και Θρύλοι.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το νέο του βιβλίο "Δύο μαύρα πουκάμισα"

Συνεχίζει να ταξιδεύει, να χαμογελά, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται…

Σιγά μην πω: "Καλό χειμώνα"!!!!!

Το οτι τελειώνει ο Αύγουστος, το παραβλέπω! Το οτι γύρισα από τις διακοπές μου, επίσης! Το καλοκαίρι ΔΕΝ τελείωσε, έχει δρόμο ακόμα, απλώς θα βρω τον τρόπο να κάνω διακοπές και σπίτι μου! Λιγότερες δουλειές, καφές παγωμένος και διάβασμα μέχρι να βραδιάσει, έξω το βράδυ για ούζο, (έστω και στην βεράντα!) και οτι άλλο που θα μου δίνει την ψευδαίσθηση οτι είμαι ακόμα σε διακοπές!

Φέτος ήταν η Τήνος που επιλέξαμε για τις διακοπές μας  και δεν μου έκανε το χατήρι να μην....μας πάρει και μας σηκώσει από τον αέρα! Το τι γέλιο κάναμε όταν χρειάζονταν τρεις να κρατούν την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγει ο τελευταίος γιατί ο αέρας την ήθελε...κλειστή, δεν λέγεται. Ο πρώτος που έβγαινε βέβαια ...έτρωγε το ζόρι και αυτός ήταν ο άντρας μου που έχει και τα...φυσικά προσόντα!

Δεν βαριέστε... Πρώτον θέλαμε να πάμε οπωσδήποτε για το τάμα μας, τόσο εγώ όσο και η παρέα μας. Δεύτερον, όταν έχεις μαζί σου ανθρώπους που αγαπάς, πάντού καλά περνάς!

Γενικότερα η Τήνος, είναι ένα όμορφο νησί, κυκλαδίτικο, που προσφέρεται για οικογενειακές διακοπές, έχει πολύ όμορφες παραλίες και φιλόξενους ανθρώπους. Εξαιτίας του αέρα, βρήκαμε καταφύγιο στην Κολυμπήθρα, στην μικρή κλειστή της παραλία, που εκτός του ότι ήταν οργανωμένη, είχε κι ένα πολύ όμορφο ταβερνάκι (Δρακονήσι) με καταπληκτικούς μεζέδες και ουζάκι. (Αν δεν έχετε πιει Μπαμπατζιμ ούζο, χάνετε!)

Να και η Κολυμπήθρα, φωτογραφημένη από το ταβερνάκι που λέγαμε...

Μια μέρα πάντως, ήταν αδύνατον ούτε και εκεί ακόμα να κάνουμε μπάνιο και πήραμε τους δρόμους για να γνωρίσουμε την ενδοχώρα. Ψάχναμε να βρούμε λίγο πράσινο και μας είπαν για το χωριό Πύργος με το πλατάνι στην πλατεία του. Ήταν από τις πολύ όμορφες μέρες μας (κι ας είχαμε τον κολλητό μου να μας λέει συνέχεια οτι εκείνος επέμενε να πάμε και μας έσπασε τα νεύρα!)

Γραφικότατος ο Πύργος, κρατάει στα στενά του δρομάκια όλο το παρελθόν, τα σπίτια πανέμορφα, οι μπουκαμβίλιες να σου κλέβουν το βλέμμα με την ομορφιά τους και η πλατεια με τον πλάτανο, γεμάτη κόσμο και...μαγαζιά παραδοσιακά. (Αυτή η λούζα και το τυράκι της Τήνου, μεγάλη ζημιά έκαναν στην ζυγαριά μου, μαζί με τα ούζα εννοείται!)

Και για του λόγου το αληθές....

Πανέμορφα ήταν σας λέω...

Αλλά και τα ούζα...

Όπως βλέπετε, ακόμα το τραπέζι είναι άδειο, κοιτάμε κατάλογο. Μετά έγινε όμως....

Οι φίλοι μας.... Πες καλύτερα αδέλφια....
Και το ζεύγος φυσικά!

Σιγά που δεν θα βγαίναμε να δούμε και λίγο κάποια κοσμήματα στις βιτρίνες!

Οι...κουμπάρες! 
Και οι.... κουμπάροι φυσικά!

Παράλληλα στο χωριό αυτό, βρίσκεται και το σπίτι του γλύπτη Χαλεπά, το οποιο και επισκεφθήκαμε.

Γενική άποψη της κουζίνας του.....

Επιστροφή στο παρελθόν....

Λεπτομέρεια από την κρεβατοκάμαρα....

Το πλυσταριό του... Φαίνεται  (δεξιά) και η πέτρινη σκάφη που έπλεναν....

Φύλαξα για το τέλος, αλλά χωρίς φωτιογραφίες, την επίσκεψή μου στην Παναγιά της Τήνου, την Μεγαλόχαρη. Και δεν ανεβάζω φωτογραφίες γιατί δεν είναι αξιοθέατο ένα προσκύνημα που κάνει η ψυχή και γι αυτό θα πω μόνο αυτό. Με εντυπωσίασε η λιτότητα, η αυστηρότητα και η κατάνυξη....  Βαρυφορτωμένη η εικόνα αλλά και ολόκληρη η εκκλησία με τα τάματα, τα καντήλια που στην βάση τους κρέμοντας αντικείμενα που πρόδιδαν την αιτία... Αλλού κρεμόταν ένα καράβι, αλλού ένα σπίτι, αλλού η Κύπρος.... Τα ένιωθα από πάνω μου και ταυτόχρονα στον αέρα αιωρούνταν οι προσευχές και οι αγωνίες χιλιάδων ανθρώπων.... Παρ' όλο που η μέρα της μεγάλης γιορτής ήταν μακριά, είδα αρκετές γυναίκες κάθε ηλικίας να κάνουν γονατιστές την διαδρομή μέχρι την εικόνα, κάποιες ερχόμενες και από το λιμάνι ακόμα και άθελα αναρωτήθηκα τι πόνο κουβαλούσαν άραγε , ποια εσωτερική τους ανάγκη και παράκληση ή και ευχαριστία ακόμα, τις έκανε ν΄ακολουθήσουν την επίπονη αυτή διαδρομή. Κανένας δεν μένει ανεπηρέαστος όταν πάει για προσκύνημα στην Τήνο....

Όπως είπα δεν λέω ακόμα καλό χειμώνα... Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού θα πω, κι ας μοιάζει με.... ρετάλι αυτή η ευχή!

Και του χρόνου όμως..... θα πω!!!!!

ΥΓ: Εννοείται οτι από δω και πέρα, έρχονται αναρτήσεις για...βιβλία! Τόσα που διάβασα φέτος....