Η μανούλα....

Την Κυριακή 9 Μαίου είναι η γιορτή της μητέρας....

Αφιερωμένο λοιπόν το παρακάτω κείμενο.... Σε όλες μας....

Αυτό πάλι, δεν το περίμενε…..Πώς την κύκλωσε έτσι η μοναξιά χωρίς να το καταλάβει καν; Και τι είδους παράπονα μπορούσε να έχει; Όλα ήρθαν βολικά, όλα όπως τα ήθελε εκείνη και ο Ανδρέας, ο άντρας της…..Όλα τα όνειρά τους έγιναν πραγματικότητα, όλα αυτά για τα οποία πάλευαν τόσα χρόνια, πραγματοποιήθηκαν…..τι ζητούσε τώρα;

Ο Κωνσταντίνος, γεννήθηκε πρώτος, πριν είκοσι χρόνια και δεν τους κούρασε ούτε για μια στιγμή…..Ακόμα και όταν ήταν η ώρα του να φάει, εκείνος περίμενε υπομονετικά να εμφανιστεί η μαμά του με το μπιμπερό στα χέρια. Όταν έβγαζε δόντια, αυτή η περίοδος που όλοι οι γονείς τρέμουν, πάλι ο Κωνσταντίνος κατέπληξε τους πάντες με την στωικότητά του, πηγαίνοντας κόντρα σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις συγγενών και φίλων…..Στο σχολείο, υπήρξε άριστος μαθητής, υπόδειγμα για όλους και ο χαρακτήρας του αποσπούσε πάντα τα καλύτερα σχόλια….

Δύο χρόνια αργότερα, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος της ο Λάζαρος και όλοι, με μια ελαφρώς χαιρέκακη διάθεση, της είπαν ότι αρκετά είχε σταθεί τυχερή και πως ότι είχε γλιτώσει από τον πρώτο, θα τα πλήρωνε στον δεύτερο…..Απατήθηκαν όλοι…..

Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, ενάντια σε όλες τις γνώσεις της ψυχολογίας, ο Λάζαρος, ακολούθησε πιστά τα βήματα του μεγάλου του αδελφού…..Ήρεμος, ήσυχος, καλόβολος και πάνω απ’ όλα χαμογελαστός…..εδώ ήταν το σημείο που υπερτερούσε του Κωνσταντίνου που κατά γενική ομολογία, υπήρξε πιο «βαρύς»…..Στο σχολείο, αποδείχτηκε κι αυτός ούτε λίγο ούτε πολύ διάνοια….Το σπουδαιότερο όμως, ήταν ότι η ίδια ποτέ δεν υπέστη καμιά ταλαιπωρία από αυτές που άκουγε να περνούν άλλοι γονείς μέχρι να στρώσουν τα βλαστάρια τους στο διάβασμα….

Η εξαδέλφη της για παράδειγμα, ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά όλα τ’ ανώμαλα ρήματα, ήταν άριστη στην ιστορία και οι γνώσεις σε φυσική, χημεία ήταν αξιοζήλευτες, ενώ το δυνατό της σημείο ήταν σίγουρα η γεωγραφία. Όλα αυτά χάρη στα παιδιά της που η ίδια είχε αναλάβει να διαβάζει για να μην μείνουν αναλφάβητα μια χαρά παιδιά…..Μαζί, μάνα, γιος και κόρη, έβγαλαν το γυμνάσιο, μαζί θα έβγαζαν και το λύκειο!

Εκείνη πάλι, πότε έρχονταν οι εξετάσεις, πότε περνούσαν, ούτε που το καταλάβαινε και στο τέλος έπαιρνε και το ενδεικτικό με άριστους βαθμούς και φυσικά καμάρωνε….

Ήρθε η ώρα για τις εξετάσεις του Λυκείου….Καμιά αλλαγή….Όλοι οι βαθμοί σκαρφάλωναν ψηλά, το Πανεπιστήμιο, όπως όλα έδειχναν, θ’ άνοιγε σύντομα τις πόρτες του για να υποδεχτεί κατ’ αρχήν τον Κωνσταντίνο….Μόνο που δεν ήταν στην Αθήνα…..

Όταν έμαθε ότι ο γιος της έπρεπε να εγκατασταθεί στην Ξάνθη για να σπουδάσει μηχανολόγος ηλεκτρολόγος, δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να βάλει τα κλάματα, αλλά προτίμησε να χαρεί, αφού ήταν για το καλό του….Του ετοίμασαν το σπίτι που βρήκαν, του το επίπλωσαν και ο Κωνσταντίνος έφυγε….

Στην αρχή, η έλλειψή του, ήταν ανεκτή….Μετά δυσκόλεψαν τα πράγματα. Κάθε φορά που του μιλούσε στο τηλέφωνο, νόμιζε ότι το παιδί δεν ήταν καλά, ότι ακουγόταν άκεφο και κείνη ξενυχτούσε παλεύοντας σκληρά να μην πάρει το αυτοκίνητο για να τρέξει κοντά του να τον αγκαλιάσει όπως τότε που ήταν παιδάκι και να τον κρατήσει σφιχτά για να κρατήσει ταυτόχρονα μακριά κάθε κακό…..Ο Αντρέας, πολλές φορές τα έβαζε μαζί της, την έλεγε «υπερπροστατευτική» και «υπερβολική» ….. σε τίποτα δεν την καταλάβαινε.  Το αγαπημένο του πείραγμα ήταν εκείνο το «μανούλα» που της έλεγε με τόση τρυφερότητα, χωρίς να μπορεί όμως να κρύψει και μια δόση επιτίμησης, ίσως-ίσως και ειρωνείας….

Κάθε φορά που εκείνη πήγαινε στην Ξάνθη, να δει τον Κωνσταντίνο, να τον περιποιηθεί, να του μαγειρέψει κανένα φαγάκι από αυτά που του άρεσαν, εκείνος κατέβαζε τα μούτρα ή την ειρωνευόταν….Λίγο την ένοιαζε….Εκείνη ανάσαινε μόνο που κοιτούσε το παιδί της, μόνο που έβλεπε τα μάτια του να λάμπουν από χαρά γιατί του είχε φτιάξει το αγαπημένο του κέικ με σοκολάτα……

Μετά ο Λάζαρος, πέρασε στα Γιάννενα…..Άδειασε το σπίτι….Ερήμωσε η ζωή της….Πού να πρωτοτρέξει; Στην Ξάνθη ή στα Γιάννενα; Ποιον να πρωτοφροντίσει; Τον Κωνσταντίνο ή τον Λάζαρο; Για ποιον να πρωτοστεναχωρηθεί; Και για τους δύο……

Έξαλλη γινόταν όταν κάποιες μακάριζαν την τύχη της που τα παιδιά της σπούδαζαν…. Τέτοιες σπουδές, να έλειπαν…..Αυτό ήθελε να τους πει αλλά ντρεπόταν και να το εκστομίσει…..

Τελευταία ο Κωνσταντίνος, της είχε ζητήσει να μην ανεβαίνει στην Ξάνθη απροειδοποίητα και την είχαν ζώσει τα μαύρα φίδια…..Για να της λέει ένα τέτοιο πράγμα το παιδί της, ήταν ηλίου φαεινότερο….Με κάποια είχε μπλέξει! Όταν το είπε στον Αντρέα, εκείνος έβαλε τα γέλια και την έβγαλε από τα ρούχα της.

- Δηλαδή τόσο αστείο σου φαίνεται που ο γιος σου έμπλεξε τόσο νέος; τον είχε ρωτήσει νευριασμένη.

- Μα καλή μου…..μανούλα, είναι απόλυτα φυσιολογικό! Της είχε απαντήσει με κατανόηση ο Αντρέας. Να σπουδάσει τον στείλαμε, όχι να…μονάσει! Τόσες κοπέλες γύρω του, τυφλός δεν είναι, αναμενόμενο λοιπόν!

- Και δεν σε ανησυχεί που ο γιος σου έχει μπλέξει;

- Αντιθέτως με καθησυχάζει! Η εποχή του είναι! Έπειτα με όποια και να έμπλεξε, θα του φτιάχνει ίσως και κανένα φαγητό της προκοπής!

- Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Οι σημερινές ούτε αυγό δεν ξέρουν να βράσουν! Το μόνο που θα καταφέρει η λεγάμενη, είναι να τον εξαντλήσει!

- Βρε γυναίκα, έλα στα καλά σου! Είκοσι χρονών άντρας είναι πια ο γιος μας! 

- Ποιος άντρας χριστιανέ μου! Αυτός ακόμα παιδί είναι! Κι έπειτα αν έμπλεξε, με τι μυαλό θα σπουδάσει;

- Με το ίδιο που τόσα χρόνια έχει και βλέπεις πόσο καλά τα πάει! Ηρέμισε γυναίκα…..Μεγάλωσε ο Κωνσταντίνος….Είναι ώρα να τον αφήσεις να φύγει από τα φουστάνια σου….

Δεν είχε συνεχίσει την συζήτηση…..Ήταν μάταιο…..Ο άντρας της δεν την καταλάβαινε!

Ο Λάζαρος, από την πλευρά του, δεν έδειχνε και τόση χαρά με τις επισκέψεις της μητέρας του και με πολύ ευγενικό τρόπο της το είπε μετά από λίγο καιρό που έμενε μόνος του στο διαμέρισμα που του νοίκιασαν στο κέντρο των Ιωαννίνων.

- Μανούλα, δεν είναι σωστό να αφήνεις κάθε λίγο και λιγάκι τον μπαμπά μόνο του και να έρχεσαι εδώ πάνω…..

- Μα να μην σε περιποιηθώ αγόρι μου; τον είχε ρωτήσει με παράπονο.

- Μπορώ και μόνος μου μαμά! Για κοίταξε στο ψυγείο μου…..

Τέτοιο σοκ, είχε χρόνια να περάσει. Μέσα στο ψυγείο του γιου της, υπήρχε κρέας κοκκινιστό, μακαρόνια και ένα μπολ πατάτες φούρνου με κοτόπουλο.

- Πού τα βρήκες αυτά; τον ρώτησε σαστισμένη.

- Τι θα πει πού τα βρήκα; Τα μαγείρεψα!

- Εσύ!! Εσύ μαγείρεψες όλα αυτά;

- Γιατί σου φαίνεται τόσο παράξενο; Κατέβασα από το ίντερνετ ένα σωρο συνταγές! Όπως βλέπεις λοιπόν, ούτε πεινάω, ούτε υποφέρω! Γι αυτό σου λέω, δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείσαι! Τα καταφέρνω και μόνος μου!

- Και πότε θα σε βλέπω;

- Όταν μπορώ να έρχομαι εγώ στην Αθήνα! Υπάρχουν και οι διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα και φυσικά το καλοκαίρι!

Άρρωστη γύρισε από τα Γιάννενα εκείνη τη φορά, αλλά δεν τόλμησε και να ξαναπάει, γιατί ο Λάζαρος της το είχε ξεκαθαρίσει…..Θα τα έλεγαν από το τηλέφωνο…..

Εκείνο το απόγευμα μόνο…..Πριν μια εβδομάδα…… Του τηλεφώνησε να δει τι κάνει….

- Έλα Λάζαρε….Τι κάνεις παιδί μου; τον είχε ρωτήσει.

- Μια χαρά μαμά….Εσείς τι κάνετε; Ο μπαμπάς;

- Καλά είμαστε όλοι, μην ανησυχείς!.....Μόνο που έχει κρύο…είπαν που θα χιονίσει….Τι καιρό κάνει στα Γιάννενα;

- Ε…Κρύο κι εδώ…Ψιλοχιονίζει κιόλας….Όμορφα είναι!

- Έφαγες;

- Έφαγα μαμά!

- Τι έφαγες;

- Είχα κάνει σούπα…Δεν σου είπα να μην ανησυχείς; Δεν θα πεθάνω από πείνα! Τώρα σε λίγο θα βγω….Θα πάμε για πίτσα με τα παιδιά….

Έκλεισε το τηλέφωνο και άνοιξε την τηλεόραση. Τι το θελε; Ανταποκρίσεις απ’ όλη την Ελλάδα. Μεγάλη κακοκαιρία στην Βόρεια Ελλάδα, χωριά αποκλεισμένα και στα Γιάννενα πολύ χιόνι και δεν είχε ρεύμα! Το ρεύμα κτύπησε εκείνη….Πήρε πάλι τηλέφωνο.

- Λάζαρε!

- Έλα καλέ μαμά! Τι είναι πάλι;

- Τι μου είπες παιδί μου πριν από λίγο; Τι «ψιλοχιονίζει» που χαλάει ο κόσμος εκεί πάνω από τα χιόνια! Τώρα τα είδα στην τηλεόραση!

- Ε, καλά! Υπερβολές των δημοσιογράφων!

- Ποιες υπερβολές βρε Λάζαρε; Με τα μάτια μου τα είδα τα βουνά από το χιόνι! Κι έπειτα λέει δεν έχετε ρεύμα!

- Και λοιπόν; Δεν είναι και τόσο τραγικό αυτό!

- Καλά, θα με τρελάνεις; Χωρίς ρεύμα σημαίνει ότι δεν έχετε θέρμανση!

- Και είπα εγώ ότι έχω; Και τώρα που σου μιλάω, κάτω από το πάπλωμα είμαι!

- Τότε τι μαύρα καλά μου είπες ότι είσαι;

- Μα αφού είμαι καλά, ψέματα να σου πω; Και ούτε θα πάθω τίποτα με μια μέρα!

- Και πώς θα βγεις για πίτσα με τέτοιο χιόνι;

- Δίπλα είναι η πιτσαρία μαμά και πριν ανησυχήσεις και πάλι, σου λέω ότι έχει γεννήτρια το μαγαζί και δουλεύει κανονικά! Ησύχασες τώρα;

- Όχι!

- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω περισσότερο! Καληνύχτα!

Πώς την εννοούσε την καληνύχτα; Πώς να είναι καλή μια νύχτα όπου εκείνη θα ήταν μέσα στη ζέστη της και το παιδί της κουκουλωμένο κάτω από ένα πάπλωμα να τουρτουρίζει;

- Ηρέμισε γυναίκα, της είπε πάλι ο άντρας της και πάλι την νευρίασε.

- Πώς να ηρεμίσω Αντρέα; Το παιδί μου υποφέρει!

- Απ’ ότι μου είπες, μάλλον εσύ υποφέρεις…μανούλα και όχι ο Λάζαρος! Για έναν νέο, αυτό είναι μια ακόμα περιπέτεια, μια ακόμα αφορμή για να γελάσει με τους φίλους του που θ’ ανταλλάσσει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, παθήματα!

- Να το! Το είπες και μόνος σου! Παθήματα!

- Μα έτσι είναι! Και ούτε μπορείς μια ζωή να είσαι ένα βήμα μπροστά από τα παιδιά για να τα προστατεύεις! Άντρες είναι! Δηλαδή τι θα γίνει όταν θα πάνε φαντάροι; Θα πας μαζί τους;

Τι το ήθελε και της το είπε αυτό; Τι της το θύμισε; Δεν έφταναν όλα όσα περνούσε;

Θυμήθηκε την κύρια Εύη….Την είχε γνωρίσει στο κομμωτήριο…. Ο γιος της υπηρέτησε τσολιάς. Κάθε μέρα η κυρία Εύη, όταν είχε φρουρά ο γιος της στο Σύνταγμα, πήγαινε και κείνη και τον καμάρωνε. Τα μάτια της δεν έπαιρνε από πάνω του….Στο τέλος την πήραν είδηση όλοι, αλλά το μυαλό τους πήγε στο πονηρό….

- Ρε συ….του είπε ένας φίλος μια μέρα. Έχεις πάρει χαμπάρι αυτή που σου κάνει καμάκι;

- Μα τι λες τώρα; ο νεαρός είχε γίνει κατακόκκινος.

- Καλά! Κοιμάσαι κακομοίρη μου! Δεν την βλέπεις την ώριμη που στήνεται κάθε φορά και σε τρώει με τα μάτια;

- Η μάνα μου είναι….είχε απαντήσει ο κακόμοιρος ακόμα πιο κόκκινος ενώ ο φίλος του είχε γελάσει μέχρι δακρύων….

Βέβαια μετά η κυρία Εύη, είχε ακούσει από τον γιο της τα εξ αμάξης και σταμάτησε το χάζι στο Σύνταγμα, αλλά ότι την καταλάβαινε, την καταλάβαινε την καημένη την…. μανούλα…..

Κατέφυγε στα άλμπουμ. Τελευταία όλο και περισσότερο τα ξεφύλλιζε και άφηνε το μυαλό της να γυρίζει πίσω στα όμορφα χρόνια.

Γιατί καμιά μάνα δεν συνειδητοποιεί, πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα χρόνια που έχει κοντά της, στην αγκαλιά της το παιδί της;

Γιατί εκνευρίζεται με τις παιδιάστικες φωνούλες που την ζαλίζουν όλη μέρα;

Γιατί δεν έχει τον χρόνο ν’ απολαύσει αυτό που τόσο σύντομα θα της στερήσει το γεγονός ότι τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν;

Έπειτα ήταν και το άλλο…..Πώς βρέθηκαν ξαφνικά τόσες ώρες ελεύθερες;  Γιατί παλιά δεν της έφτανε η μέρα και τώρα δεν ήξερε πώς να την κάνει να περάσει;

Το μαγείρεμα ήταν μια υπόθεση λίγων λεπτών….

Το πλύσιμο και το σίδερο που πριν λίγο καιρό ήταν ένα τακτικό και πολύωρο μαρτύριο, τώρα γινόταν μέσα σε μια μέρα και για λίγη ώρα….ε, βέβαια! Ποιος να λερώσει ρούχα και πόσα;

Η καθαριότητα και το μάζεμα του σπιτιού γινόταν περισσότερο από συνήθεια, παρά από πραγματική ανάγκη…ε, βέβαια; Ποιος να κάνει άνω κάτω το σπίτι, αφού οι συνήθεις ύποπτοι, έλειπαν;

Όλα ήταν ίδια και όμως όλα είχαν αλλάξει…..Ακόμα και ο άντρας της, της φαινόταν διαφορετικός και αν ήθελε να είναι δίκαιη, έπρεπε να παραδεχτεί ότι δικό της ήταν το λάθος που δεν τον αναγνώριζε. Φαίνεται πως τόσα χρόνια, όλη της η ενέργεια πήγαινε στα παιδιά, όλη της η προσοχή ήταν στραμμένη στους γιους της και τώρα που είχαν φύγει, ξαφνικά μπόρεσε να δει ξεκάθαρα τον άνθρωπο που τόσα χρόνια ζούσε μαζί του, χωρίς να τον βλέπει όμως…..Κι άλλες τύψεις……

Έπρεπε να κάνει κάτι. Έπρεπε να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Ο Αντρέας είχε δίκιο, η…. «μανούλα» έπρεπε να ξαναγίνει σύζυγος και σύντροφος. Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει ήταν ώρα να τ’ αφήσει να πετάξουν από την φωλιά και κείνη να μείνει πίσω, να τα καμαρώνει και να δεχτεί όλα τα εύσημα γιατί τους είχε μάθει να πετούν όμορφα και προς την σωστή κατεύθυνση. Ήξερε τον σωστό δρόμο, όπως ήξερε και πόσο δύσκολο ήταν να τον βαδίσει.

Αν τουλάχιστον δεν ένοιωθε αυτό το βάρος να την πιέζει στο στήθος….. Αν τουλάχιστον δεν αισθανόταν τόσο….αχρησιμοποίητη…..

Πήρε βαθιά ανάσα. Τίποτα δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φαινόταν! Είχε καταφέρει πολύ πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή της, θα κατάφερνε κι αυτό. Αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί……Έγραψε με μαρκαδόρο ένα χαρτί και το κόλλησε στο ψυγείο της.

Ο Αντρέας που γύρισε στο σπίτι το απόγευμα χαμογέλασε όταν διάβασε αυτό που η γυναίκα του είχε γράψει με όμορφα καλλιγραφικά γράμματα:

« Δεν μπορεί……Θα στρώσει»!