Για πρώτη φορά εδώ και καιρό φοβάμαι... Νιώθω να μου κλέβουν κάτι πιο σημαντικό από τα δις που άλλαξαν τσέπες....Μου παίρνουν το χαμόγελο, μου κλέβουν την ελπίδα, μου μακελεύουν το δικαίωμα στο αύριο, με ακυρώνουν σαν Ελληνίδα, με κάνουν να ντρέπομαι.....

Όταν χθες το πρωί έκανα την ανάρτηση για την ημέρα της μητέρας δεν μπορούσα να ξέρω πόσο τραγικά επίκαιρη θα ήταν τελικά.... Όχι μόνο μάνες έκλαψαν για τα παιδιά τους που χάθηκαν άδικα, άσκοπα, μάταια, ανήθικα, αλλά και μια γυναίκα που θα γινόταν η ίδια μητέρα χάθηκε γιατί κάποιοι θέλησαν.... Αλλά τι θέλησαν; Τι νόμιζαν οτι έκαναν πετώντας μολότωφ σ' ένα κτήριο που δούλευαν άνθρωποι των κάποιων λίγων ευρώ. Όχι κεφαλαιούχοι, αλλά μισθωτοί.

Φυσικά δεν θα είχε νόημα ακόμα και αν μέσα σ' αυτό το κτήριο ήταν μαζεμένοι όλοι οι πολιτικοί μαζί, οι υπαίτιοι και πρωτομάστορες των δεινών μας. Η βία ούτε έργο επιτελεί, ούτε προσφέρει στην κοινωνία.

Οι σκέψεις πολλές και σκόρπιες από χθες που παρακολουθούσα σε όλα τα κανάλια  να συμβαίνει ένα κακό που δεν μπορώ να πω οτι ήταν χωρίς προηγούμενο αφού το έργο το έχουμε ξαναδεί.....

Ένας κυκεώνας γύρω μας, οι πληροφορίες δεν ξέρω αν μας λύνουν απορίες ή δημιουργούν ακόμα περισσότερες. Όλος ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος τις εξελίξεις, προσπαθεί ν' ακούσει κάτι που θα του δώσει την δύναμη να συνεχίσει, ν' αγωνίζεται, να δουλεύει, να προχωρεί, ν'  αγαπάει..... Φως από πουθενά, νέα, πιο σκληρά μέτρα, η χρεωκοπία σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, ανασφάλεια....

Και για όλα αυτά που δεν φταίμε, αλλά πληρώνουμε, πάει στο καλό! Γεροί να είμαστε και να παλεύουμε, αυτό δεν έλεγαν οι γιαγιάδες μας; Όταν όμως χάνονται τόσο άδικα ζωές, για ποιο πράγμα να ελπίσεις;

Που η πατρίδα μας έγινε ξαφνικά στόχος;

Που από χθες όλα τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα δείχνουν μια Αθήνα σαν εμπόλεμη ζώνη; Που στην Ευρώπη μας θεωρούν απατεώνες και βάζουν στοιχήματα αν θα τα καταφέρουμε να μην πτωχεύσουμε;

Κολοσσαίο η Ευρώπη, και εμείς οι Χριστιανοί που όταν τα λιοντάρια μας κατασπαράξουν, θα ζητωκραυγάσουν οι δήμιοι;

Πώς την κατάντησαν έτσι την πατρίδα μας; Και γιατί ούτε ένας στο σκαμνί του κατηγορούμενου; "Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών" λένε όλοι.... Φταίω τώρα να επαναλάβω αυτό που είπε ο Λαζόπουλος και θα συμφωνήσω μαζί του;

"Ναι, έχουμε πόλεμο! Αλλά και επί καιρό πολέμου γίνονται στρατοδικεία!"

Βδομάδες τώρα, αναβάλω αυτή την ανάρτηση... Και τώρα που την γράφω, δεν ξέρω γιατί το κάνω.... Λόγια χιλιοειπωμένα, κατάντησαν γραφικά....Δεν θέλω να υπάρχει όμως στο blog μου ένα κείμενο σαν το προηγούμενο, σαν να μην έγινε τίποτα... έγινε... χάθηκαν άνθρωποι και δεν ξέρω, δεν θέλω ίσως να ξέρω την συνέχεια.... Πάντως δεν τελειώσαμε....

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό φοβάμαι... Νιώθω να μου κλέβουν κάτι πιο σημαντικό από τα δις που άλλαξαν τσέπες....Μου παίρνουν το χαμόγελο, μου κλέβουν την ελπίδα, μου μακελεύουν το δικαίωμα στο αύριο, με ακυρώνουν σαν Ελληνίδα, με κάνουν να ντρέπομαι.....

Και επειδή μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.... Αυτή την πήρα από το troktiko (http://troktiko.blogspot.com/) .

Εμείς θα ξεχάσουμε... Ήδη από σήμερα όλα αρχίζουν και μπαίνουν στους ρυθμούς τους. Αύριο κάτι άλλο θα γίνει.... Για τις οικογένειες όμως αυτών που χάθηκαν, ο χρόνος σταμάτησε χθες....

 5 Μαίου 2010....