Σαράντα επτά!!!!!



Νεογέννητο στην Κωνσταντινούπολη



30 Απριλίου 1964. Να που ήρθε πάλι αυτή η ημερομηνία.... Πιστή στο ραντεβού της κάθε χρόνο... Κι εγώ αναρωτιέμαι πότε πέρασαν 47 χρόνια.... Τόσα κλείνω....  Κι ακόμα δεν μπορώ να τα συνειδητοποιήσω αυτά τα χρόνια, σαν να μην μου ανήκουν. Και κοιτάω τα παιδιά μου για να τα καταλάβω και ν' αντικρύσω κατάματα πού ακριβώς τα επένδυσα....

Υπάρχουν πάντα και τα άλμπουμ.... Οι φωτογραφίες ασπρόμαυρες να υπογραμμίζουν οτι κοντεύουν 5 δεκατίες που γεννήθηκα και τότε δεν υπήρχε έγχρωμη φωτογραφία...

Η μητέρα μου κρατούσε ημερολόγιο,  όπως κρατούν και τώρα οι μανούλες, όπως κρατούσα κι εγώ για τα παιδιά μου. Μέσα στις σελίδες του κοιτάζω ένα μωρό που ξέρω οτι είμαι εγώ, αλλά και πάλι... Τότε μέναμε στην Πόλη, τότε οι γονείς μου ήταν ακόμα μαζί, τότε ήταν όλα αλλιώς....

Τα καλοκαίρια παραθερίζαμε στην Αντιγόνη, εκεί και βαφτίστηκα. Εδώ είμαι μηνών στην αγκαλιά της νονάς μου και δίπλα μου ο παππούς Ιωακείμ, ο "πάπης" μου όπως τον έλεγα μέχρι την ημέρα που πέθανε... Ήταν η αδυναμία μου και ήμουν η αδυναμία του, μόνο που έφυγε νωρίς....

Να και μια ακόμα σελίδα από εκείνο το πρώτο μου άλμπουμ, αυτό που συμπλήρωνε γεμάτη καμάρι η μητέρα μου. Πότε στάθηκα, πότε περπάτησα....

Κι εδώ η βάφτισή μου... Στις 23 Αυγούστου 1964 στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη στην Αντιγόνη....

Τα χρόνια κύλησαν πολύ γρήγορα. Το 1964 έγινε  2011 κι εγώ είμαι πια μια...ώριμη γυναίκα, κι αν δεν αισθάνομαι τα χρόνια μου, είναι γνωστή  η αιτία. Πάντα αφαιρώ από την ηλικία μου 18 χρόνια. Τότε γνώρισα τον άντρα μου, από τότε άρχισε η ζωή μου. Κι αν κάποια χρόνια έγινε δύσκολη, ήταν πάντα γλυκειά.... Δεν θ' αλλαζα ούτε μια της μέρα...